Shpresa Kurteshi: NATA E PËRKUJTIMEVE

Shpresa Kurteshi: NATA E PËRKUJTIMEVE

Ca drita të ndezura shikoj mbi qytet
Dhe unë me një gotë vere në dorë
Kujtoj kohën e shkuar.
Sa e heshtur është kjo natë
Ashtu siq ke tretur ti pa gjurmë,
Qielli nuk ka yje sonte,
Hëna ka ikur diku në një botë tjetër
Ndoshta atje ku je ti.
Një erë e lehtë fryen mu në mes
të natës e më sjell kujtime shumë
sikur të gjitha më ngjan sot.
Koha miq,koha është e pa mëshirë
ne s’dijme qfar do të ngjaj nesër,
e sotmja ndodhë,e kaluara mbetet histori
dhe egërsisht gjykon.
Ca gjethe të shkëputura
nga pema e shpirtit tim prishin qetësinë
e kësaj nate marsi që është
e heshtur si det pa valë e pa jetë.
Një fat ndoshta ende s’ka vdekur
Dhe rron diku të më fail një grimcë shpresë.
Ndoshta se ka harruar një shpirtë
Që rron diku,pa fat e I trishtuar
Nga koha I harruar.
Ah,rasti mbret I botës thonë
Ka për mua një herë..?
Një her vjen vera kah dera thonë,
Ka për mua verë..?-S’ka se u varfënua bota
Si mbet gjë nga ajo që pat,
As diell,as hënë,as verë e as fat.
Po shpresë a ka ?-Jo…,paska vdekur.
Pra,botës gjë s’I paska mbetur.
Sidoqoftë,unë me natën sonte
Kohën e shkuar do ta kujtoj
Dhe me këtë gotë vere në dorë
Do t’I ngreh dolli,do ta nisë
Gostinë për nder të fatit që qe aq
Bujar me mua dhe shpresën
me nderime do ta përkujtoj.
Se vdiq edhe fati e ne do të mbajmë zi
Për perëndimin e shpirtrave,
me qirinjë të ndezur në duar
në natën e përkujtimeve.
Dhe zemra s’do të ket më jetë,
Fati dhe shpresa le të prehen të qetë..