Shaban Cakoli: KUR U NDAMË

Shaban Cakoli: KUR U NDAMË


Muzgjeve të Evropës
muskujt i shkrimë
e kurr nga shpina
s´mund e hoqëm varfërinë
se nuk e kishim lirinë.

Fëmijërinë e kujtoj
u rritëm para kohe

qerdhën me vëllazër mbushë
rronim si zogjët në fushë.

Kishim brenga sa s´bënë
babai ulej në shkamb
e pinte duhan
rrëpatej për vegjëlinë
e brengat i kthente në tym.

Saherë në fytyrën e tij
drejt kam shiquar
brengat ia kam lexuar
por të ankohej,kurrë se kam dëgjuar.

Më vunë u përhap një mugë
e na u desh të mirrnim do rrugë

me vite nuk u pamë me babanë
por sërisht e gjeta me qëndresën shkëmb.

Një ditë më thirrën me shkresë
më thanë babai është keq
u ktheva të i jap shpresë
por më tha,jo,jo,po vdes.

Para se ti thoja lamtumirë
më dhuroj një këshillë
mos u dorzo,mos u trish
kurrë mos zi miq për fiq
që kërkojnë verë e mish
të tillët nuk të duhen hiq
si lisi të duhet shoqëria
që nuk e lëkund stuhia
është ndër thesaret më të mira
të gjindet në ditë të vështira.