Dino Buzzati:Takim i humbur

Dergoi: Elda Hermes


Dino Buzzati
Takim i humbur

Korridori i lagesht e i zymte i shtepise nr. 8
pergjate shetitores, me shkallinen prej mermeri te kuq te erret dhe dy
amure te bronxte permbi parmake, nga nje ne cdo ane. Ndoshta dikur
kishte qene pallat zoterinjsh (trokellime takash te holla ne shkalle,
ne hije fytyra te zbehta grash te reja me vel ngjyrevjollce, ndersa
jashte, pas oresh e oresh, ne pasqyrimin e lepire ne te gjelber te
gazit, kuajt e humbisnin durimin duke perplasur thundren mbi gure).
Pastaj kishte filluar, pak nga pak, te merrte tatepjeten, perhere e me
pak njerez elegante e me shume shites shetites, dhe karrocat e
shkaperdara, tani vec ndonje kamionçine, a makine private, por rralle e
me rralle, ama; dhe dielli nuk hynte kurre, sepse paradhoma binte nga
veriu, as hena kurre; dhe nga heneza me xhama e mesakut portierja
flokeshprishur e shtepise, duke kapsallitur syte.
Po ti a ishe ate
dite? Me ke pritur? E nese po, sa me ka pritur? Une rendja per te
mberritur ne kohe, duke dihatur, duke u penguar, mund te me merrnin per
te marre. Por do te ish dashur te fluturoja. Isha larg, i flakur tej
nga jeta krejt papritmas, ne nje distance te frikshme nga ty, qe s’mund
ta dije.
Keshtu, kur ora eci aq shume, sa ishte e pamundur te
mendohej qe ti ndodheshe ende aty, une rreshta se vrapuari dhe,
dalengadale, sot kam arritur, por ti s’je me.
Nuk je me, sepse kane
kaluar shume vite, dymbedhjete vjet rruge te panderprere ne drejtim te
kthimit, dhe amuret e bronxta jane zhdukur, ne fytyren e kariatideve*
prej stukoje nen qemer, pluhuri ka krijuar rrathe te neveritshme te
syte, dhe suvate e rena, dhe nga heneza me xhama e mesakut portierja
flokeshprishur qe kapsallit syte, perhere. Dhe aneve tabeleza njera mbi
tjetren “Dentist ne katin e III – Sittam perfaqesi reklamash – Farera
vajore – Vinciguerra ne te IV – Studio noteriale Rossi – Schiaffera”
Dhe nje tablo e madhe e fotografise artistike Lebois me fatalen me syte
nga qielli, burrin mondan me monokel e buzeqeshje trashanike, vajza e
vogel e maskuar si dame e viteve shtateqind, gjenerali me uniforme
parade, mbushur me stringla, borgjez, i rende e i flashket, ne syte e
kermillte barra te tmershme familjeje. Kurre, pra dielli s’ka hyre ne
kete korridor te mallkuar; as cicerima zogjsh, as hije resh ne arrati.
Por vajtje- ardhje pa hare, peshtyma ne pluhurin e vjeter, lart e
poshte njerezit per te noteri e dentisti.
Une pyes:
“Me falni, valle mos keni pare gje…?”
“Kur?” pyesin
“U bene fiks dymbedhjete vjet”
“Po”,
pergjigjet njeri, “me kujtohet. Po rrinte ne kembe e po priste. Kishte
nje pallto blu e nje kapele me lule. Ishte e hirshme , shume e hirshme”
“Seriozisht ju kujtohet? Pas dymbedhjete vjeteve dhe ju kujtohet?”
“Edhe
sikur pesedhjete te kishin kaluar, prape se prape do te me kujtohej
shume mire, perhere do ta kujtoj…E njoha tamam atehere , ate dite, po
po, tek priste para portes se madhe. Binte shi. Priti rreth nje ore.
Pastaj une e shoqerova me çader ne shtepi…..Eshte ime shoqe, zoteri, me
ndjeni.”