Poezi nga Vullnet Mato

nga **Agim Gashi** Mon Jan 25, 2010 8:11 pm

Poezi nga Vullnet Mato 12441_1128503463957_1568334934_30278869_7101684_n

Poezi nga Vullnet Mato

BUKURIA MARRAMENDËSE

Dikur punoja mësues
dhe dizenjator
për kabinetet e shkollës sonë të mesme.
Kisha kartona, penela dhe bojë,
që vetëm firma e drejtorit i jepte.

Të lypësh është gjë e mërzitshme,
Por edhe të të lypin
s’qenka më pak.
U dhashë kolegëve
nga aq të gjithëve,
Sa të mos më quanin “Piktor kërnac”

Kabinetet s’ngopeshin me letër e bojë,
por dhe ata s’mund të lypnin prapë.
Vranë mendjen
sajuan një lojë,
për të shtënë bojërat shpejt në lak.

Caktuan një mësuese
marramendëse të përkryer.
Si lulja me një tufë lule erdhi ajo...
Mori sa deshi
me dorë të pakursyer.
Se e dinte që asaj s’i thosha dot, jo...

Dhe iku buzagaze,
e një "faleminderit" s'më la.
Tek mbeta i stepur
duke gjykuar veteveten,
që lejova padashur grabitjen hata,
nga ndjeshmëria ime
për bukurinë

Poezi nga Vullnet Mato 22665_1169231002120_1568334934_30354621_5890534_n

B U Z Ë Q E S H J E T

Sa shumë ndryshojnë buzëqeshjet
që feksin përmes çdo fytyre...
Bashkë me gazin, u zbulojnë njerëzve
edhe universin e brendshëm të tyre?

Buzëqeshja fisnike e nënës -
tulipan që del prej zemrës.

Buzëqeshja kurajoze e babait-
rrezja e ngrohtë e majit.

Buzëqeshja ëmbëloshe e motrës -
lulja e bardhë e mollës.

Buzëqeshja çapkëne e vëllait-
zogthi kërcimtar në çdo skaj.

Buzëqeshja flurore e dashurisë -
dridhja e flakës mes stuhisë.

Buzëqeshja e sinqertë e mikut -
shpëtimi në zgrip të rrezikut.

Buzëqeshja pa cak e servilit -
lëpirja e qenit të zinxhirit.

Buzëqeshja mister e mashtrusit -
qielli në fund të pusit.

Qofsha gjithsaherë rrethuar
nga buzëqeshjet e njerëzve të mirë,
larg buzëve që ngrenë lakun
me buzëqeshjen e tyre të shtirë...

Poezi nga Vullnet Mato 20665_1169824616960_1568334934_30355662_7082077_n

POPULLI IM

Sipër këtyre maleve
që shtrëngojnë detin me frerët e lumenjve,
populli im është si malet që nuk sheshohen kurrë,
si lumenjtë që nuk ndalen asnjëherë,
si deti i thellë e tallazeshumë
që jep ca pika dhe sërishmi i merr.

Populli im i vogli,
populli shqiptar i madhi,
në pesë popuj përhapur, copëtuar e ndarë
si gjymtyrë të zgjatur nga trungu i një rrapi
në pesë shtete i shtrirë, rretheqark Ballkanit,
me sytë që vështrojnë tek sytë e Skënderbeut
dhe me zemrat që regëtijnë tek zemra e vatanit.

Populli im është mishërimi i përjetshëm
i kësaj toke eshtërore.
Në supet e maleve shtrëngon jehonat e krismave,
në damarët e lumenjve pulson vërshimet e lirisë,
dhe në gjoksin e detit përkund tallazet e shpirtrave.

Lum kush e njohu popullin tim zakonebukur;
Bujarinë e tij vërshimtare,
besnikërinë e tij shkëmbngulur,
trimërinë e tij milionadallgëshe.
Lum kush e njohu dhe tregoi për të nderimin e duhur...

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31