Zemra Troket Ne Zemer: Pa agimin e pritshëm…

Zemra Troket Ne Zemer: Pa agimin e pritshëm…

Mesnatë,errët.
Mjegull e shkundur n'derë hapësire,
këmbë, t'zbathura hapërojnë,
e bluzën zbërthyer me shkas, Hënën e shikojnë.

Djersa,ju pikon nga ajri,
dhe ajri, prekë lehtë fytyrën time,
se veshin ma timbërron mjaullima e maçorrëve,
s'bashku me thonjtë, e tyre

Pastaj, kafshime mbi këmishë,
s'bashku me thithkat maje-përpjeta që qesin krerët
dora prapë tradhton vetveten e vet,
shtrydhin ëmbëlsinë,
e gishtat lëpijnë, mjegullinën,mugullimeve.
t'përbashkët me maçorrët,
me thonj grithin, gjoksin zhveshur.

Gjoksi hapur i vashës, si deti me valë,
dhe notarët më të mirë, dhanë shpirt. mbi ato thepa,
e u shkrinë, nga epshi i sajë,
poshtë këmbëve,t'përgjakura për tokë.

Gjunjët e mbuluara, me te bardhe.
Krahu i dremitur, shtegton.
Buzë e ujitur, me shije!
Bashkë me rrëqethjen në ajër, gjëmon.
Pastaj,
nata u hap, në t'e,
pashë, një trup të bardhë,
nën rrobat e buta,pranverë.

E kapa në dorë plotë dëshirë,
e me dorën tjetër,i shprisha flokun e zi,
rrëqethja më kaploi të tërën,
dhe me pas asaj
ia kafshova buzën,si një mace e egër, e rrugës.
E plagosa me një shikim drejt, në sy,
më shtrëngoi belin,si gjarpri Belush.



Me shtrëngoi aq fortë,
m'shtrydhi si nj portokall,
pastaj më lëmoj, si ujëvarën,
dhe goditi me shigjete, drurin,dritë-shkruar.

Flladi kaplon venat,
e fryma nis të shpeshtojë
trupi kërkon lëmoshë,
prekja mëshirë,
nga dora e fortë që pushton trupin,
çdo damarë e bënte të dridhej, për brenda.

Pse, të mos lundrojmë sonte, nëpër det l
të shkrumbojmë dhe anijen,
e çdo vale deti, ta bëjmë, vullkan.

Anija, që ec, sonte,
më këmbët e drurit, që i përdridhen, në valë,
këmbët tua lëvizin, pa dashje,
e unë; dua t’i ndalojë ato
me jep pak forcë, të t'shtrëngojë,
e t'mos endesh, me valët e detit.
...
shpërthe bluzën time,
t'i lidhi duart, mbi dru,
m'shikon si i etur për, frymën
dhe muskujt e tu pëlcasin, nga epshi.
...
Ngadalë, të zhveshi pantallonat
,dhe të brendshmet gjithashtu,
marr ujin e kripur, nga deti
dhe të hedh, mbi të.

Fillova të gjurmojë në ty, sikur ta eksploroja një xhungël,
lëpija njelmësinë, si një akullore, vanile.

Pastaj më dhemb, ta kafshoj veshin,
zhvesh të gjitha që I kam,
vazhdova t'kërcejë valle, mbi ty,
sikur shtojzovallja në mbrëmje valsi, nate!

Më shikon, me; mëshirë,
të t'zgjidhë, ke dëshirë.
Muskujt e tu, sa,s'dalin nga kraharori,
e trupi yt, shkrihet në mua.

një sekondë, ishte shumë,
sa zgjidhe duart, e më kape, si një bishë,
me futë njërën dorë, n'flokt e mia,
dhe tjetrën dorë, m'shtrëngove, n'bel,
frymëmarrja jote u shpeshtua,
e dihama jote e çiltër
më shtrinte mbi anijen me vela.
E përmes kësaj numëroja yjet, n'pafundësi.



Djersët shtonin ujin në dete,
trupi përmbi trupin notonin sikur peshku, në oqean!
Kafshoja buzën, e një bebelzeri, lëshoja,
mos u ndal,vazhdo,vazhdo noto.

Pa u lodhur,vazhdon dhe ec sipër lëndinës
kap mollët, t'i kafshoje,
e te derdh lëngun e tyre, mbi trupin të ujitur,
pastaj të derdhë vajin e lulediellit, në Meksikë…