Suzana Zisi: DUART ZGJAT NGA QIELLI DIONISI IM…

Suzana Zisi: DUART ZGJAT NGA QIELLI DIONISI IM…


(Ja me ne fund dhe une me nje poezi me rime klasike)

Endem rrugëve me shpirtin mbi shpinë,
s’di ku ta flak, përplas e lëshoj.
Zemrës, kraharorit, grirë, bërë vrimë,
dhimbjet një nga një nis e ia helmoj.

Zeusi më flaku rrugëve pa kthim,
me gjak Afërditash dehur kafeneve.
Duart zgjat nga qielli Dionisi im,
shpirtin ma strehon në pezul të reve.

Më ndjek pas “mallkimi” ndaj drithëroj,
tek shoh nëpër vreshta e nëpër hardhi,
“mushtit përvëlues”, që orgjish më fton,
bashkë me Mbretin tim, nektarin ia pi.

Dehemi e qajmë, qajmë e këndojmë,
fatin që nga pas na ndjek e s’na do.
Duke thithur pjalm kraharorit tënd,
zjarrit që më djeg, nuk i them dot: “Jo”.

Ndërsa ti më deh me pjalm e nektar,
pleksur trupit tim si një loz hardhie,
qiellit tënd të shpirtit, me puthje i shkruaj,
“Jam unë e jotja, Muzë dashurie…”.