Iren Papas: NË VEND TE PROLOGUT (IRENA GJONI)

Iren Papas: NË VEND TE PROLOGUT (IRENA GJONI)



Këtu

jam një dilemë e rrënjosur në përjetësi;

ëndërrim flakërues që turfullon si kalë i harbuar;

melankoli e muzgut;

demon i zbutur e hiç në krijim fytyrash;

prekje e realitetit me shqisat e të verbërit;

një psherëtimë galaktike;

një jehonë e saj në shpellat primitive;

dashuri e mallkuar në mëkate epshi;

perlë princesash e nimfë e pavdekshme;

mallkim i vendosur në altar martese;

mjegull e djegur në hapësirë të plakur;

tradhëti shkretëtire në oaze makthesh;

engjëll misteresh i dalë prej ferrmendjeve;

një lot shumëngjyrësh i theksuar nga koha;

imazh i rilindur prej hirit që predikon;

tatuazh në shpirt të detit.





Këtu

jam vetvetja

në pretendim

që të ngelem vetvetja në çdo kohë…





2. DASHURIA SI ZJARRET E CIGANËVE





Hënëzoj ditët që u mungon hëna

Dielloj netët që u mungon dielli

Sa herë shoh sytë e tu prej përralle



Thith helmin e ditëve

Vjell gëzimin e netëve

Kur më arratisen prej shikimit

sytë e tu prej përralle cigan



Në zemër, në tru, në shpirtin tim,

ndeze një dashuri të çmendur

si zjarret e fisit tënd



Një dashuri - zjarr ciganësh

që s’dihet sa do të zgjasë

që s’dihet:

në do të shndërrohet i gjithi në hi,

në do të ngelen ende urë të shuara përdhunshëm,

në do të merren prej tij

disa thëngjij për të ndezur një zjarr të ri

(të paktën për të krijuar egzistencën e dikurshme

të një zjarri të lashtë

si qiri i ndezur mbi kufomat e së shkuarës)



... që s’dihet...



Ah, kjo dashuri si zjarret e ciganëve...