Shazim Mehmeti: KUR DAL MBI VARRET, NË MAL TË THATË… (poezi)

Shazim Mehmeti: KUR DAL MBI VARRET, NË MAL TË THATË… (poezi)


I vetëm
I vetëm si Sadek Hedajat
Kur dal mbi varret
Në mal të thatë
Nis e më mungon vetmia-
Liria ime e qindpërqindtë

Te Kodrat e Poshtme mbi katund
Më dalin përpara varret e reja
Më dalin përpara skifterët e rënë të lirisë
Më del përpara atdheu traumatik!

Prapa Sharrit plak
Me sytë e zemrës
Qaj për Shqipërinë

Lumenj drite derdhen prej plagësh
Me lot dhembjeje më laget mendimi
E mendja më pik
Te vetmia
Te trishtimi

Dhe ndjehem i vetëm
Dhe ndjehem aq i vetëm
Sa paqën vë
Me shtëpitë boshe
Të vëllezërve të mi kurbetqarë-
Ah, të vëllezërve të mi nomadë!

Vë paqë me shtëpitë e lëna
Ku jeta frymon vetëm dy javë në vit!
Vë paqë me minaret kryengritëse
Që puthin qiejt e zotave heshtakë!

Vë paqë me fabrikat e vjetëruara
Mes fushash gjelbëroshe
Që si dinosaurë parahistorikë
Kërleshen e rrezikojnë të hanë çdo njeri

Vë paqë me lumin
Ah, me lumin
Që vuan e dergjet
Nga sëmundja e pavdekësisë

Me qiejt e ftohtë vë paqë
Vë paqë me kasapët xhelatianë
Që me kallasha krahëve shëtisin qytetit
Sot e kësaj dite,
Dhe sot e kësaj dite
Synojnë të ma hanë lirinë
(m’i ngrënshin herdhet
e dacit në kuzhinë)

Vë paqë me prostitutën shtet
Vë paqë me llumet politikë
Që më pijnë gjakun e më kripin mendtë!
Vë paqë me katila të njëmendtë!

Bëj sallatë prej vargjesh
Bëj sallatë prej ndjenjash
E nuk jam rehat
E nuk gjej vetmi!
Më rrezikon mendja
Më rrezikon ajri!
Më rrezikon drita
Që dergjet e vuan
Nga sëmundje e virgjërisë!
Dhe ky diell shtatori më rrezikon
Edhe pse ma ngroh shpinën atërisht



Vë paqë edhe me zogjtë e pashpresë
Që qajnë e çirren mbi kufomat
E engjëjve të prerë në besë!
Vë paqë me djallin e zi
Vë paqë me të gjithë e me gjithkend
Por me veten s’e vë paqën asesi!


E më dhemb, më dhemb
E aq shumë më dhemb
Pse jam aq i vetëm e nuk gjej vetmi!
Më dhemb
Sa më vjen të bërtas
Të këlthas:
S’ka si të të qasin
Atdheu dhe liria
Kur s’të qas vetmia!!!…

Përroi Balës, 20 shtator 2002