Shazim Mehmeti: LËRNA, ZOT!...

Shazim Mehmeti: LËRNA, ZOT!...


e haje veten
e klithmat lëshoje
e vapë bënte si në ferr
e asnjeri s'ta varte veshin për asgjë
madje
as kur u thoshe si me shaka
se je një budalla
që shiun pret
e mendjen vret
për nj e r ë z!

oh,
tashti që mbushe mend
të gjithë lumenjtë shterruan
asgjë s'ndodh
asgjë s'lëviz
veç shpirtit që na lë!

lërna, dhe ti zot
të kullotim si kafshët
të hamë ku dhihemi
të dhihemi ku hamë
mut me gishta të përziejmë për erëmirë
ta vrasim mendjen për lesh
të qeshim të qajmë të qajmë
për veten tonë…







ERA SHPËRNDAN PLAGË KORIJEJE TË ZEMRËS


era shpërndan plagë korijeve të zemrës
gjithëherë na kërkon e gjithkund na ndjek
na prek çdo skaj trupi
na futet nëpër sytë
e për syshë na del
dritë e errësishme
errësirë e ndritshme


na rrëshqet në veshët
na i lëpinë gjuhët
me gjuhën e një ëndrre
që është thjesht një flatër
e një zë i ëmbël zogu
në grykën e vetë kyçet
përballë një zezone
që hapë gojën shpellë


kënga vjen e mykur
si e dalë nga varret -
e pohojnë të vdekurit përultësinë e vetë
për zotin e pikëlluar
që të gjithë e njohim dhe askush s'e përmend
dhe që e kemi pranë dhe që e kemi mangët


drita njomë dritëveten
në sytë e larë të vashës
dhe era shpërndan plagë korijeve të zemrës
flokëkaltra shplon shpirtin e as nuk pandeh
se dritë është mish i zotit që të gjithë e shohim
dhe ashti i tij është dritë që pak kush e sheh