Sabit Rrustemi:ËNDRRA E VDEKJES

nga **Agim Gashi** Tue Sep 07, 2010 10:41 am

Sabit Rrustemi:ËNDRRA E VDEKJES

(Në kujtim të Ganës dhe Olsit dhjetë muajsh që, mbrëmë fluturuan drejt engjujve)

Udha vjen e vetme drejt nesh, e zymtë, me vapën pikëlluese, e tëra pluhur. Vjen pa buzëqeshjen e ëmbël të Ganës, pa sytë qumështor të Olsit. Deti, si një ujk I thinjur, I etur, I ndjek nga pas. Me krejtë përcëllimiën dhe njelmësinë, njëkohësisht.
Ajo mëton ta shmangë detin, duke kërkuar udhën.
Mëngjesi e gdhinë në prehërin e motrës. Sa mirë që erdhe. Mbrëmë pashë një ëndërr. Një ëndërr që më la pa gjumë. Sa ishin mërzitur për mua, Cuca, Ingjja. Pse u vonove kaq shumë, Shpirti ynë i vetëm. Pse na le kaq vite pa të përkëdhelur, pa të të marrë në prehër, pa të ndier nëpër dejt tanë, si mer frmë, buzëqesh…nuk e di, motër se si më pritshin, me aq mallë.
Ju thashë, pritni se po vij. Vetëm sat a marrë dhe Olsin. Se, i vogël, dhjetëmuajsh, vetëm s’mund ta lë. Kur i bie mallë për gji, trazon krejt një shtëpi…pritni se, erdha.

Motra, trembet nga ëndrra. I përpushin muajt e m’dhaj. Të lutemi për ta. Përmes Librit të Shenjtë të Njeriut. Të lutemi. Ju këndojmë , motër! Ju këndojmë po, lirohu tash nga ëndrra.

Nuk ish punë që bëhej. Tërë ditën sytë e saj notuan nëpër lot! Ajo ëndërr e zverdhi. E bëri fytyrën e saj si një lule. Dhe, Olsin nuk e lëshoi prej dore. Ata nuk e kishin parë ende, yllin më të bukur të nënës.

Kurrë më e gjatë nuk iu bë dita se sa dje. Po pse nuk ikën dhe ky diell, nuk errësohet dhe ky det e, neve të kthehemi sa më parë. Ju kam dhënë fjalë. Vetëm sat a marrë dhe Olsin.

Oh. Ti nuk e di moj! M’u pikë në të lehtë. Hajde bre, çka po presim. Hajde të nisemi. Hajde se trupi po më dridhet prej vonesës. Diçka po më gërryen prej brenda, nuk po më lë të qetë, as dhe një çast..

Asnjëherë s’ju kish gëzuar nisjes sa mbrëmë. Shyqyr, që po ikim. Po, ne sa erdhëm, moj motër. Lëre se, kurrë nuk e kam dashur detin. Këtë rrugë që të shpie deri te ky përbindësh ikaltër. Po pse erdhe pra? Këtë pse-he, po e këkroj dhe unë, më tha.

U nisën të parët. Ne pas tyre. Sa më shumë nxitonim, aq më shumë na zgjatej udha, na zgjatej e na zgjatej sa, ata nuk iduruan më talljet e udhës. Për një moment, fluturuan e, fluturuan drejt engjujve, lart në qiell !
Zgjatëm duart për t’i arritur, për aq sa i kishim, gjithçka tonën lëshum pas e, nuk i arritëm dot!

Kur u shkundëm nga kllapia, pamë se ishim shkepur, ishim puthisur bri udhe, me pluhur nëpër buzë, fytyrë dhe, na ishte zgjatur etja deri në qiell.

Nga lart, buzëqeshjet e tyre na vinin përmes rigash shiu.
Ende s’po ju besojmë syve. Sikur ajo të mos ngjitej lart në përqafim engjujsh, bashkë me Olsin e Vogël, edhe sa do vononte ky shi…

Çudi, shiu dhe vdekja se si na trokasin gjithnjë nëpër ëndrra!

Këtë do ta them zëshëm dhe në moëmntin që qeniet e tyre, përgjithmonshëm do t’i falen dheut, sot pasdite !

Gjilan, 31 Gusht 2010

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30