Kujtim Stojku:METAMORFOZA.

Kujtim Stojku:METAMORFOZA.

E kërkoj fëmijërinë jasht metmaorfozave tuaja
Por edhe ajo më ikën dhe më kthen shpinën
Si në një ëndërr transparente gjith natën vuaja
Duke veshur lëkurën time, t’mos mërdhija n’dimër.

Pasatj thellë marr frymë duke ecur nëpër mjegull
Dhe gjymtyrët më ngurosen në dëndësinë e saj
Edhe dëgjimin tash unë nuk e kujtoj më
Një jehonë e shurdhët shoh n’mes fytyrave në vaj
Shoh fytyra të ngurosura që s’lëshojnë asnjë zë.

Pasatj m’kujtohen Sokrati, Seneka, Hesoidi dhe Davidi
Përmbytje, tharje, jeta, transformim në vetevete
Pasatj vdekja, jeta që shartohet si degët e ullirit
Dhimitër tradhëtari duke ikur me anijet nëpër dete.

Nga t’ gjitha këto ëndrra vuajtjesh metamorfozash
Ne zgjohemi gjith ankth në mengjes
Na duket vetja tamam si insektet
Që endemi n’dëborë, fortunë dhe rrëbesh.

Pastaj ngadalë bëhemi të civilizuar
Dhe ky insekt rritet n’trupin tonë vazhdimisht
Ndjehemi të vegjël, dashurojmë, shqyrtojmë plehrat
Duke u kthyer në pluhur, themi qëndruam burrërisht.

Fund.