Poezi nga Xhenc Bezhi

nga **Agim Gashi** Thu Mar 05, 2009 3:56 am

Xhenc Bezhi
“Amaneti”
Mëdyshjet lidhin
Harrimet nyje
Ne vrasjen e frikës
S´kanë për të parë qyqet
Krejt peshë e shekujve
Të mbesin në qafë
Brezi i trandjeve
Në mbamendjet e t´tkurrura
Besëdhënja s´mbahet në dorë
Po nuk u dha premtimi
As varr as dhe
Se tret amanetin
Dhe qielli n`të zëntë për fundi

- Jakova ime -
Nga rrënjët e shpirtit
shpërthejnë
copat e mallit
në vargje shndërruar
Nën diell të huaj
mu dogjën ëndrrat
për token, për djepat
për prehrin tënd
për varret-themel
qe mbeten hapur
për rriten e frenuar
për gjirin e plagosur
për Qabratin,e Krenen
për agun e lirisë
për ballë e gjoks
te hapur
marshit te epokës.
Ajo qe lindë-
sheh dritë
dhuron rreze
Jakova ime
e pa shoqe

Bastardues
Blozë janë mbushur kokë-krisjet
Shpirti në përhitje
me trupin e shpërfillur
S’mbahen në këmbë në vorbullën
E lavjerrësit të kohës
Butakët e prurje-ardhjeve të mija
Thonë u bie zari
edhe në mrize zanash
Krijesat e gjeneve të m´veshura
Krasitjet e mëdyshjeve të lindura
Orëligat e burrërisë memece
Mallkimet e mëkateve të nëpërkëmbura
Luhatjet e erë-fryrjeve nëpër kaheje
Nga veriu dhe lindja i shpie udha
Sa here ngatërrohen udhëkryqet
Sa herë bie peshë e mundimeve
Zihen në lojë me artin
Esperanton verilindore e marrin n´dorë
Afshet e vrullet kallin rrathët
Ç’lavd me atdhedashurinë
Krejtësisht të përhumbur
Belbëzimet e plasaritjeve të mija
Mbi ju raft mallkimi i popullit tim.
Ato flasin shqip
Ditët në mërgim
janë: bardh e zi
o, zi e bardh
si te doni
Kurse natën
si ylber
ngritët perdja
Në skenën dardane
në djepin
e shqiptarisë
vallëzojnë, këndojnë
e flasin shqip
ëndrrat e mija;
s’njohin kufi

Një lindje e re
Ne mes
territ e dritës,
drite cunguar.
Ne mes
parajsës e ferrit,
gjykohemi gjatë.
Ne mesin
e dy lumenjve,
te përplasur për stom,
te lagur, te pa larë,
te pa tharë.
Ne mes
dy stolave
ne gjunjë.
Ne mes
te perëndimit e lindjes
lindi një e re
qe s`donë perëndim .

Pjellë e territ
Pse trembesh prej diellit
e mbrapa meje
fshehë trupin;
që zvogëlohet e rritet
brenda dite
nuk ke
as gjen, as gjak,
as shpirt, as zemër,
si unë.
as emër , as mbiemër
Unë dua dritën
ti verbërinë
unë eci para
ti me tërheqë
kalldrëmeve, çarshive
pjellë e territ
je apo nuk je
hija ime

Për tokë e qiell
Të mëdhenj
shumë
janë falltaret
tanë.
Tokën
e ngrehin në qiell,
qiellin
përplasin për tokë.
barrë e brengë
kurriz kërrusurit
sa s’pëlcasin
spektakël i rrëqethur
me ëndrra te grisura
balle larte
e këmbë zbathur
prehje nuk gjejnë
qeni te zotin se njeh
Salzburg, 09. 01. 2008

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30