Janaq Pani: Pse qanë Otrantoja

nga **Agim Gashi** Thu Mar 31, 2011 12:55 am

Janaq Pani, Toronto

PSE QAN OTRANTOJA - poemë - Në nderim të viktimave të 97

Dhembja?
Një det i thellë!
Gëzimi?
Gur i çmuar!
Në botë për ta sjellë
çdo herë e kam coptuar.
PETEF

Kënga e parë

Për ku nget sot kjo anije
deti thellë hunguron,
dallgë, o dallgë ku i shpie
atje tej vdekja përgjon.

Po mbi shpinë çfarë mbart?
Dhimbje, lot e zemërim,
ikin të kërkojnë fat
përtej detesh, në harrim.

Ikin, ikin shpresëvrarë
dallga ngre një mal me ujë,
luten: - Zot, na e bëj mbarë
këtë nisje me rrëmujë.

Luten: - Zot, shpëtoje Vlorën,
pse na ra ky short për pjesë?!
Fat, o fat na e zgjat dorën
ëndrra jonë të mos vdesë.

Atje larg në dhe të huaj
zgjatna dorën e mëshirës,
eja ëngjëll e na ruaj
larg nga djajtë e errësirës.

Kënga e dytë

Lamtumirë Vlorë,
nënë, lamtumirë!
Zemra qan në dorë
loti në fytyrë.

Loti ndan përgjysëm
dhimbjen sa ky det,
nisëm e stolisëm
nënë, për kurbet.

Në udhën e nisur
Vlorë, larg nga ty
do jem i braktisur
nga çdo dashuri.

Në dheun e largët
më pafshin të verbër,
veç mallit për ty
s'do më djegë tjetër.

Si prush, i mbuluar
Nënë, mall' i largët
të djeg përvëluar
ndaj nuk mbyllen plagët.

Kënga e tretë

Vurë kujen Labëri,
mbyte dhimbjen sot në lot,
na përpiu det' i zi
dhe të vdekur s'vijmë dot.

Ç'qe kjo gjëmë e ç'qe ky fat
për të tetëdhjetë i shkruar?!
Kush na blatoi dhuratë
te ky deti i shkumëzuar?

Dorë, kriminele dorë
bëre sot kurban të madh;
të plagosën trimja Vlorë
siç plagoset një sorkadh.

Po të ishte si kristal
zemra, nënë nga mërzia
copë e çikë do qe çarë
në njëmijë e një thërrmija.

Lis me degë i madh të ishte
zemra, nënë me të qarë
dikur veç një fund do kishte
gjer në rrënjë djegë e tharë.

Kënga e katërt

Nënë, o nënë e mirëzo
zgjate dorën më mbulo
është i ftohtë i hidhurë.

Uji i akullt, cingërimë
nuk më le të mbushem frymë,
ma merr shpirtin grimë e grimë.

Si në djepe më përkund
kthetrat zgjat edhe më mund,
det o det si nuk ke fund?

Nënë, o nënë e mirëzo
zgjate dorën më mbulo,
flas në jerm e n'ëndëro?

Jam e gjallë a mbyturo...
Shoh si shkel lëndinato
ato luleshumato.

Lule erëmirato
si ylberi ngjyrato
një kurorë thurr me 'to.

Nënëzo end një kurorë
vallen heq dorë më dorë
përreth peshqit kam dasmorë.

Zemërgur det i paanë
larg kam nënën dhe babanë,
ndonjë ditë do t'u shkoj pranë
si sirenë do dal në anë.

Kënga e pestë

Kam et të pi te dorë e gjyshes,
të dal me gjyshin dora-dorë,
t'ia ndreq folezën dallandyshes,
t'i ngjitem manit në oborr.

Të loz në rrugë me moshatarët
të matem gjyshe, burrërisht,
të ndjej fitoren apo të qarët
kur më rrëzojnë pabesisht.

Të shoh dhe ëndrra me sy hapur
e të më pyesin: - Ç'ke dëshirë
o trim të bëhesh kur të jesh plakur!
E t'iu përgjigjem: - Njeri i mirë!

T'iu them se vitet tring e tring
këndojnë te unë me zë kitare
e shpresat mbushin shpirtin tim
me zëthat e një ujëvare.

Kam et, o gjyshe...
Lamtumirë!...
Ma ndjen në çast të keqen zemra
ndaj nis drejt teje me plot dëshirë
me dallgën bashkë një tufë ëndrra.

Në se mbërrijnë, nuk di o gjyshe
më dhëmb n'u mbytshin dhe ato.
Sa herë kthehen dallandyshet
ti dil në breg e më kujto.

Kënga e gjashtë

Eh, o deti i Otrantos
u thafsh e të daltë fundi!
Nëm me zemër sot Sazani
të nëm dhe Karaboruni.

Nuk e flet jo, goja e nënës,
nuk të nëm zemër e shkretë
se përnatë sheh në ëndërr
sikur ja, u kthyen djemtë.

Sikur ja, u kthyen bijat
me vogëlushët përqafuar,
malli i nënës zbret dhe yjet
dhe një herë t'i mbajë në duar.

Që t'i puthë e t'i ngalasë
siç di vetë dhe një herë,
pastaj zemra le të plasë
në prag si qelqe me verë.

Kënga e shtatë

Marsi vjen e borën shkrin
qeshen shpate e lugina,
si buzqeshje ja, po mbin
manushaqja, trëndelina.

Kthehen zogjtë nisin këngën
ngjallin shpirtin e një stine,
pabesisht mars solle gjëmën
na plagose prapa shpine.

Det, o det pa shtroji dallgët
vrullin tënd një grimëz ule,
për të dashurit e largët
endëm një qilim me lule.

Mere dallgë mëkatare
shpjere tej këtë qilim
te ata që s'lanë varre,
qeto pak dhe shpirtin tim.

Lehtëso dhimbjen e nënës
pije helmin gjer në fund,
dhimbja ka forcën e hënës
si batica, det të shkund.

Kënga e fundit

O moj Nënë - Vlora trime
ç'na sëmbove këtë herë!
Ja, mbaroi kënga ime,
le t'ia thonë dhe të tjerë.

Zemra di veç të këndojë
për ata që do me shpirt,
trimi me këngë në gojë
për vatanin bëhet flirt.

E jep si nektarin bletët
trimërinë që në sisë,
ndaj as trimat, as poetët
nuk iu shterrën Labërisë...

Prill - maj 1997. Botuar për herë të parë te gazeta DRITA - gusht 1997

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30