Alfred Papuçiu: Piktori i merituar Agim Faja, Shqipëria, Kosova dhe figurat e ndritura të Kombit tonë

« … Tek shoh në televizor rreshtin e pafund të kosovarëve të dëbuar nga serbët, kur futen në kufirin tonë, të lodhur, të raskapitur e të munduar ; kur shoh ata pleq e ato plaka, të parruar e tërë rrudha, ato gra e nuse, ato nëna e fëmijë të vegjël, që qajnë për tokën e tyre, shtëpitë që ua kanë djegur dhe të dashurit që i kanë humbur, mendja më shkon tek izraelitët e biblës, që hoqën aq shumë nga romakët. E kam thënë edhe më lart. Nga bisedat me ta, se si për të mbijetuar në tokën e tyre, për t’i bërë ballë represionit serb, u është dashur të bëjnë sa më shumë fëmijë, gjer më dhjetë e mbase edhe më tepër. Ose, për të ruajtur identitetin, u është dashur të ngjitin sa më shumë emra shqiptarë, si : Vlora, Elbasan, Erzen, Valon, Flamur, Arbër, Sarandë, Abetare, Shqipe e sa e sa të tjerë të panumëruar. Një grua kosovare që lindi këto ditë në maternitetin e Shijakut ia ngjiti djalit emrin Erzen, për hir të lumit, që kalon përmes qytetit tonë, Shijakut ».

« Ndërsa prisnim të na vinte mikrobuzi, pamë në një pallat 15-katësh një stendë të madhe me ngjyra, ku paraqitej në këmbë Presidenti i Amerikës, Bill Klinton, duke përshëndetur me dorën e djathtë. Qe vënë në pjesën e sipërme të pallatit dhe zinte për të gjati-poshtë tre kate të fasadës pa dritare. Qëndronte bukur. Dhe në fakt Kosova dhe kosovarët, jetën e tyre të pas vitit 1999 ia dedikojnë vetëm atij, atëkohë President i Amerikës. Pas Skënderbeut, në historinë e Kosovës, figura e Bill Klintonit, mendoj se është e dyta për nga rëndësia. Se ishte Klintoni ai që e rrëzoi atë përbindësh nga froni dhe e dërgoi të gjykohet në Hagë, ku gjykohen kriminelët e popujve. Dhe them, se s’do të jetë e largët dita kur, ashtu sikundër monumenti i Skënderbeut, do të ngrihet diku, në ndonjë shesh të Prishtinës edhe monumenti i Bill Klintonit“.

„…Në Prishtinë nuk u bë zbulimi tradicional i monumentit të Skënderbeut, sepse ai hyri kaluar aty dhe kjo thjeshtë për një rastësi fatlume…Skënderbeu nuk arriti në kohë, që të vendosej në piedestal natën (siç ndodh në raste përurimesh), që në mëngjes populli të „zbulonte“ ardhjen e tij. Ai hyri në Prishtinë ditën, i shoqëruar nga populli dhe zuri vendin e vet. Hyrje origjinale e denjë për hyrësin. „Skënderbeu“ udhëtoi katër ditë nga Tirana për në Prishtinë, mbi një rimorkio të ulët dhe dukej sikur shkonte kaluar, me një shpurë shoqëruese, jashtë epokës së tij, duke çarë rrugën mes telash elektriku të pakuptimtë për heroin e lashtë e megjithatë i veshur me gjithë hijerëndësinë e tij prej trimi, princi, prijësi“.

„Në materialet aq të shumta që kisha lexuar edhe më parë, sidomos në shtator të vitit 1997, kur Nënë Tereza u largua nga kjo botë, mësoja se ajo kishte lindur në Shkup të Maqedonisë, me prindër shqiptarë nga Prizreni i Kosovës. Ndaj dhe e kërkoja në Prizren shtëpinë e gjyshit të saj, ose të paktën vendin e shtëpisë.
Si ëngjëll i të varfërve të të gjithë botës, ajo iu përkushtua së mirës, për të luftuar të keqen, duke u udhëhequr nga ideja fikse:“Bota bëhet më e mirë, kur lufton për t’i hequr të keqen“. Dhe me punën e saj, arriti të angazhojë në misionet e veta, të quajtura „Misionet e Dashurisë“, 4.700 motra e vëllezër nga e gjithë bota… Nënë Tereza është pjellë e mënçurisë së gjerë dhe e humanizmit të thellë tradicional shqiptar; ajo është një person konkret për t’u admiruar për shenjtërinë e vlerave të saj dhe për origjinën shqiptare, që e ka deklaruar kudo e kurdo. Ajo kurrë nuk tha se ishte maqedonase, madje as edhe atëhere kur E.Hoxha dhe lakejt e tij nuk e lanë të vinte për të hedhur një grusht dhe, apo për të vënë një kurrorë mbi varrin e Nënës Drande dhe të motrës Age“.

„Dhe atyre që e akuzojnë atë për detyrime ndaj Shqipërisë, do t’u kujtoja këto rreshta të Nënë Terezës, shkruar me dorën e saj në gjuhën shqipe për shqiptarët, në ditën e marrjes të çmimit të madh Nobel:

„Gjithnjë kam insistuar dhe insistoj në atë që cilido prej nesh, veçanërisht intelektualët kanë detyrim ndaj historisë.Ky detyrim bëhet akoma më imperativ, në situatat që po kalojmë, fill pas rënies së komunizmit, kur po hidhet shumë baltë mbi historiografinë tonë…Kam lexuar diku në një gazetë, në vitet „95-96, se edhe Skënderbeu paska qënë imoral, se gjoja kur i paska rënë rruga diku në një stan mali, paska hyrë brenda për të pirë një tas dhallë dhe paska bërë seks me atë bareshën. Kush i pa? Këto sajesa i bëjnë vetëm budallenjtë, që u skalavaren gratë, ose që për pesë parat ë qelbura dikujt i shërbejnë. Historianët e vërtetë që janë marrë me Gjergj Kastriotin- Skënderbeun, i cili për njëzet vjet u tha „ndal“ hordhive turke, shkrimtarët, poetët, piktorët, skulptorët, grafistët e kompozitorët (dhe shumica e tyre të huaj), s’kam dëgjuar e lexuar të merren me marrëdhënie seksuale të tij…Veç të mos harrojmë atë që shkruan poeti ynë, Lasgush Poradeci:“Gjergj Kastrioti-Skënderbeu, më i madhi ndër gjeneralët e botës, vdiq në kulmin e lavdisë, kurse tërë gjeneralët e mëdhenj të botës kanë vdekur të mundur, që nga Hanibali e gjer tek Napoleon Bonaparti. Gjergj Kastrioti qe ai që futi në dhe dy sulltanë dhe nul i la t’u jepnin tagji kuajve në altarin e Shën Pjetrit…“ Apo atë që shkruan Noli: „Thonë se, kur lajmi i vdekjes së Skënderbeut, më 17 janar 1468, arriti në vesh të sulltanit në Stamboll, ai thirri: „Azia dhe Evropa tashmë janë të miat. Mjerë krishterimi, që i humbi shpata dhe mburoja!“
Po kujt i intereson përbaltja? Me siguri atyre që nuk u pëlqen pavarësia jonë, demokratizimi dhe veçanërisht europianizimi ynë. Është shumë domethënës fakti që monumenti i Skënderbeut u vendos në Prishtinë vetëm pas rrëzimit të piramidës kriminale serbe me faraonë të tillë si car Dushani, Tito, Millosheviç e sa e sa „viçë“ të tjerë“.

„Në Llahushë e Prekaz të Deçanit u zhvilluan luftime të mëdha nën drejtimin e komandantit legjendar Adem Jashari, nga familja e të cilit u vranë njëmbëdhjetë burra dhe sa e sa gra e fëmijë. Tek ecnim, më bëhej se na sho¨qronte, si një kolonë zanore filmi, kënga popullore e njohur e Leonora Jakupit dhe më vinin në mendje vargjet e poetit popullor:

„Të faleminderit Kosovë për mikpritjen! Sa shumë dëshirë kam të të vizitoj dhe një herë! A thua do të mundem?“