Hyqmet Hasko:TANI QË PO MË AFRON PLEQËRIA

nga **Agim Gashi** Mon Oct 08, 2012 11:10 pm

Hyqmet Hasko

TANI QË PO MË AFRON PLEQËRIA

Tani që tek unë po afron pleqëria,
kërkoj të vrapoj nëpër kohë veç me fjalë,
sa nganjëherë më mërzitet vetë shtëpia,
dhe shkoj të bisedoj me një stol në park.

Por shpesh mbaj në krahë nipër e mbesa,
si ata loz dhe qesh të risjell sërish fëmijërinë.
Çohem në mëngjes pa u tharë mirë vesa,
rrekem nëpër bahçe lulesh të kujtoj rininë.

U mjekoj krahët pëllumbave u ngre fole,
askënd nuk fyej rrugës, vëmendshëm eci.
te gjithë moshatareve u çoj përshëndetje,
pleqëria me afrohet kur dorën e kam tek djepi.

Dhe pse tek unë po troket në moshë pleqëria,
zihem me rrugaçët që ngacmojnë të dashuruarit,
blej një akullore, kur një nëne në krah i qan fëmija,
çadrën time ia jap kur bie shi një të sëmuri.

Nuk i shoh kurrë nëpër shtylla lajmërimet për vdekje,
për ta mbajtur trupin te fortë, bëj shumë përpjekje,
u vërshëllej zogjve nëpër pemë, por kurrë taksive
dhe ndodh grindem me zyrtarë për shkak të mangësive.

Kam zemër dhe shuaj meritë e kota t’u shkurtoj hapësirë,
mohoj fatalitetet jetësore rizgjoj përherë dashuritë,
mik e kam librin dhe e lexoj me shumë dëshirë,
pak më shumë mik kam diellin që më jep gjithë ngrohtësitë.

Me miqtë zemërftohur bëj gjithmonë mjaft kujdes,
i bind me ngrohtësinë e zemrës në filxhanin e kafesë,
se nuk më pëlqen mëria, anoj më shumë nga miqësia,
le të më pushtojë pleqëria, por kurrë smira dhe shëmtia.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30