IBRAHIM RUGOVA-VARGJE DHE LOTË

nga **Agim Gashi** Sun May 26, 2013 12:25 am

IBRAHIM RUGOVA

1.
Me varg në shpirt m`çeli pranvera.
Desha t`jetoj gjithmonë i neshtë.
Më bëhet se do të vajtoj përhera,
Kur po hyj me të madhe në vjeshtë.

2.
Ah, stinë e verdhemtë, stinë e venitur
Vallë, Ty të mallkoi mëma – natyrë?
Që bashkë t`shkrihemi kështu t`nemitur,
Mos jemi të mjerë në krijatyrë?

Më mbaj fjalën, Ti e verdha stinë.
Edhe unë qeshë si ti i gjallë dikur.
E tani diçfarë fort, fort më nxin –
E me dritë n`shpirt po bëhem nur.

3.
Po ëndërrove me këngë të rritesh,
Dhe ajo jetës përpara t`i flasë.
E di. Me dëngë plot do t`goditesh,
E ngado të endesh veç do të vrasë.

4.
Athua Zoti i marrë diti të gjykojë,
Që njomakët të kalben shi në vrug.
Apo secili barrën e vdekjes të peshojë
N`zjarr të heshtjes i ndryrë si murg?

5.
I ngrohur me të vërtetën në gji,
Vëllau im dole n`mesin me erë.
Mbi fytyrën e re t`ra një vel i zi –
T`nxuer e t`futi n`kuvli përherë.

6.
O kujt t`i falem n`këtë orë t`vështirë,
Kujt t`ia kërkoj hijen e njomësisë?
Pa frikë. Prore do t`jetë ndjellamirë –
Pikllimi im, kasnec i gjallë i fuqisë.

7.
Dua të iki fushës e malit -
Jetën e shoh si grusht t`rëndë.
Jo,s`dua t`iki. Dua si shpirt djalli
Të ngjitem së bashku në vend.

8.
Bën që për vargjet e mia t`përvëlimit,
Të më quajnë edhe njeri fare t`prishtë.
Pa heret i vranë sytë e shtrembërimit,
Se e flas t`vërtetën e kam çiltërtisht.

Por një të dihet se zemra e poetit,
N`dimër a n`verë s`di të ngurrë
Dhe kur e ndjen valën rreth vetit –
Qan e qesh, nuk qetësohet kurrë.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30