HOMAZH PËR ËNDRRËN E PËRGJAKUR

HOMAZH PËR ËNDRRËN E PËRGJAKUR

(ETIEN M. DILOS në përvjetorin e parë të ndarjes nga jeta)



(Nga Jorgo S. TELO)

Shkoi një vit që pragu Dilo provon zinë e papërmbajtur.
Shkoi një vit e shpirti Dilo hesht mbi ëndrrën e përgjakur.

Hidhni sytë në Kokojkë. Rri e zhytur në trishtim.
Ndjen mungesën e Etienit, ëndërrtarit në amshim.

Gjiri Bambullit te lumi ndjen shtrëngim tek bambullon.
Lotët e familjes Dilo grushte – grushte grumbullon.

Shihni pran’ Llagaturatit, si drithmon der’ e shtëpisë.
Hidhni sytë përmbi strehë, si rënkon kulmi i çatisë.

Drithërima, psherëtima prej dënesës së pashterur
- Ç’do këtu, o Etien djali? – vikat nëna zemërtherur.

- Ç’të të flas, o mëm’ e shtrenjtë? Ndoshta më dërgoi malli.
Ndoshta më dërgoi Zoti. Boll po vuaja përsëgjalli…

Jeta jon’, o mëm’ e dashur, kurrsesi nuk quhej jetë?
Tërë kohën buzëplasur, shpresëhumbur, të paqetë.

Të kujtohët, mëm’ e mirë, sill ndërmend si më le mua!
Dhe durimi humbi durimin, kur liria na u privua…

- Sterra un’, bir, ç’të ka gjetur, s’na u ndanë këto dhimbje!
- Po, moj nënë, pranuam dhimbje, sepse kishim tjetër bindje.

Dhe qëndruam të paepur, siç qëndron një qendrestar.
Përmes dhimbjesh mbijetuam. Kurrsesi s’u hoqëm zvarrë.

Kishim ëndrra e dëshira për një tjetër Shqipëri
Porse shpresat na u vranë nga e keqja egërsi…

E di mirë babai i mirë, ç’hoqi përmes izolimit…
Po ti, mëmë, ç’i ndjeve jetës; veç përbuzjes, masakrimit?

E di mirë motra e vetme si iu vranë ëndrrat e bardha.
Mirë e dinë dhe vëllezërit, si prej tyre unë u ndava…

Etien isha, etje kisha, për të nxënë dije pareshtur.
Etien isha, etje kisha, për të folur, për t’mos heshtur…

Për të folur për familjen e për gjyshin kryesipër
E për gjithë xhaxhallarët të dashuruar me dritën.

U larguan të vrerosur xhaxha Jani me Orestin.
Nën rregjimin e pangopur ata kurrë s’mund të ecnin.

Dhe të tjerët për lirinë e shkallmuan krejt rininë.
Nuk u trandën nga xhelatët jetëvrarët xhevahirë.

Nuk harroj hallat e mira të urta e shembullore
Viktorinë e Fevroninë – një e dijes, një punëtore.


Ç’gjëm’ e zez’ në dhe të huaj e rrëmbeu të mirin burrë?
Si Mihali dhe Kaliopi të tillë kob s’e prisnin kurrë.

…Shkuan vite prej masakrës… e çdokush kryet i ngriti.
Porse ikja e Etienit, sërish kokën ia uli fisit…

Burrë që s’e njihte vesin, mbushur vetëm me virtyte.
Për të nxjerrë librin e parë , shihte Foni se si ngutej.

Profetike ajo ngutje, apo veç një parandjenjë?
Vrulltaz punonte për librin, veç atë kishte në shenjë…

Përkushtuar në qëmtime, zhytur n’punë pa zhurm’ e bujë;
Si symbol i modesties, nuk i reshti mendja kurrë…

Ec e ec në gjurmë të gjyshit, kushedi ku do kish mbërritur…!
Porse fati… eh, ky fati shpesh vepron si i marrisur…


Admirimin që kish Foni për vëllanë e mençuruar;
E shpreh sot kur mban ndër duar librin e Tij të pambaruar.

Si vëllezërit dhe Donika nuk u zënë fjalëve besë;
Si mund të vriste makina atë burrë që kish kujdes…!

Kish kujdes kur ecte rrugës thellësisht duke u menduar.
Vetëm librin kish me vete, një dëshir’ të përshpejtuar…

Ashtu ulur mbi kompjuter e kujtojnë që të gjithë
Pamje ëmbël, plot virtyte… diç t’i jepte Shqipërisë…

Donte t’fliste sa më qartë për “të drejtën e burgosur”
Për gjith’ dhimbjet njerëzore, që për Të s’kishin të sosur…

Zoti i Madh e mori pranë, larg prej dhimbjesh tokësore
Duke marrë një brilant, i dha poste engjëllore…

Gjithësekush ballë shtëpisë e ndez për Ty një qiri
Gjyshin ke aureole, krejt një fis të mban në gji.

I pavdekshëm, je Etien, më e ndritshmja shëmbëlltyrë.
“Prehu qet!” – të gjith’ të thonë. “Shijo paqe, Etieni ynë!”

Gjirokastër 04.06.2009



AKROSTIK* PËR ETIEN DILON
(Me rastin e njëvjetorit të vdekjes)

(Nga Jorgo S. TELO)

[color:5aef=#339966']Eh! – ç’po pasthirrmon një penë, -
[color:5aef=teal']Tani… ç’dorë mua do të më mbajë?
[color:5aef=teal']Imzot, ku më je? Ku je, shpirtzjarrti Etien?
[color:5aef=green']Etien, qenke ngjitur në yllnajë.
[color:5aef=green']Nuk vij dot tek Ty. Ti tek unë s’vjen…

[color:5aef=green']Ditë për ditë po të presin zemërdjegur, mallzhuritur
[color:5aef=green']Ike Ti… ike përgjithmonë…po kë le pas?
[color:5aef=green']Le motrën e vëllezërit. Le Eftalinë, Eldën, Eljon trup-e-shpirtdrobitur
[color:5aef=green']O, ç’përvëlimë zemre u shpure babait e mamasë…!


· Akrostik = lloj poezie kur gërma e parë e çdo vargu formon një emër e mbiemër të përcaktuar.

Gjirokatër, 04.06.2009