Vendosja pa vetëvendosje

Vendosja pa vetëvendosje



Këto ditë janë parë disa prononcime lidershipore, në të cilat pasaktësia gjuhësore e kumtesës së tyre publike aktron një superioritet shtetëror të “kosovarëve”. Prandaj, sondazhet na nxjerrin si popullin më optimist në botë, sepse dëgjojmë çdo ditë fraza superlative “mbi sovranitetin” duke eliminuar çdo lloj dyshimi mbi mundësinë e shkeljes së tij. Pra, kështu jepet “opiumi për popullin” përkundja në rehatin e situatës së zgjidhur definitivisht. Kur ata thonë “nuk do të lejojmë”, ty të duket kështu se mbi (dhe për) Kosovën vendosim si duam ne, dhe nuk “lejojmë” të vendosin ashtu si duan të tjerët. Pra, ne kemi ingerenca sovrane mbi të tjerët (ndërkombëtarët) e jo ata mbi ne. Po të ishte bash-bash kështu, që ne mundemi “të mos lejojmë” vendime që merren për ne, atëherë këto destruksione që ndodhin në Kosovë, ne po i lejuakemi, se po të donim, nuk do t’i lejonim. Sintagma, ne “nuk do të lejojmë” duket se shpallë një superioritet shtetëror që është arritur me vetëvendosje, e jo me marrëveshje të “kompromiseve” të dhimbshme. Një shtet që nuk është krijuar nga vetëvendosja, as pushteti i tij nuk mund të ketë mbi shtetin “vendosje” sa të “mos lejojë” diç që nuk i konvenon shtetit. Në rastin më të butë, do të duhej që fjala “lejim” të ndërrohet me fjalën “qëndrim”, e të mos thuhet “lejojmë a jo”, por të thuhet ky është “qëndrimi ynë” kundër, ose pro, pastaj sa përfillet qëndrimi ynë, vendosin nga “mëshira” (llogaria politike) fuqitë e mëdha. Por fuqitë e mëdha, kur vendosin për vende të vogla, e ushtrojnë zellin e ligjërimit të gjuhës në kumtesat megalomane të lidershipeve, që kujton se “opsionet” e tyre i dedikohen elektoratit vendor, e jo edhe atyre të huajave “me katër sy” që përgjojnë mos dikush shpreh në emër të vetin, e jo të tyre, superioritetin e vendosjes politike. Vendoret mund të “mos lejojnë” vetëm atë që “nuk e lejojnë” as të huajt, ndërkombëtarët. Vendorët mund të vendosin vetëm atë që kanë vendosur më parë fuqitë e mëdha, dhe nuk mund të vendosin asgjë tjetër jashtë atyre kornizave të “marrëveshjeve”, me të cilat e kanë bërë shtetin, pra shtetin e marrëveshjes, e jo të vetëvendosjes. Por edhe kur thonë “nuk do të lejojmë” asnjëherë kështu nuk thonë pa pas thënë më parë fuqia e vendosjes, kështu “opsioni” politik nuk është i yni, por i atyre, dhe superioriteti nuk është i yni, por i tyre. Pra, “tema” të politikës ndërkombëtare mbi Kosovën, “aktivistët” partiak (që nuk kanë imunitet politik as në partinë e tyre) nuk mund të trajtojnë duke kujtuar se bëjnë konsum propagandistik vendor para elektoratit të tyre, pasi që ato kur janë dhënë në konferenca mediale publike, shkojnë edhe në “veshin” e të mëdhenjve ndërkombëtar. Jo për tjetër, se lodhen fort ata çka deklaron çdo aparatçik partiak, por kështu e “identifikojmë” nivelin e “klasës politike” aktuale, e cila flet pa ujem, duke dashur të tregohet e fuqishme para popullit të vetë, i kërcënohet bashkësisë ndërkombëtare. Kjo do të ishte mirë, sikur kërcënimi të ishte i bazuar dhe i mbështetur në një rezistencë reale politike të refuzimit ndaj atyre që shkelin sovranitetin e Kosovës, por është e kundërta, ata as nuk mendojnë me kokën e tyre, por me kokën e huaj, ata nuk flasin çka do t’i konvenonte opinionit të brendshëm, por atij të jashtëm. Thuajse ne nuk ekzistojmë edhe për veten tonë, por vetëm për të tjerët!