Zef Ndrecaj: Fqinjët e mallkuar

nga **Agim Gashi** Mon Aug 17, 2009 12:39 am

Fqinjët e mallkuar

Nga Zef Ndrecaj

Popullit shqiptar me trashëgimi Pellazgo-Ilire historia e shekujve i sjelli një mallkim qe mira vjet edhe sot e përcjellin ne jete. Dhe kjo fatkeqësi i erdhi atij jo nga se ky gjak Ilir ishte i lige por nga mirësia e tije qe pati sidomos gjate dyndjes sllave ne Gadishullin Ballkanik.

Kjo fare Karpatesh dita ditës, vite vitesh iu be përbindëshi me i madh i ardhmërisë se tij .

Dihet qe atëherë Bregdet Ilir ishte pos këtij te sotmit duke përfshire Raguzën ,Zarën e deri ne Tergesten (Triesten e sotme).E te mos flitet për Epirin, Çamërinë, Toplicen dhe Malësinë.

Por ne po shkëputemi ne ketë temë nga historia dhe te kalojmë ne thelbin e saje ,dhe te sotmes , si është e mundur qe kjo racë , ky popull sllave as sot as kurrë nuk ngopet , as me toke, as me gjak, dhe gjithnjë behet përbindëshi me i madh njerëzor ne ketë rast i atij Shqiptar dhe shfrytëzon te gjitha mundësit e tij, kurdo, sido, dhe çfarëdo vetëm e vetëm qe ketë popull ta përpije, ta mohoje, ta vrase, ta ç´vesh dhe shantazhoi para Botes, para te gjithëve, dhe me ketë te arrij qofte me te voglin qellim te epsheve te tij.

Për te dëshmuar ter ketë edhe sot me duhet te largohem një çast nga ky argumentim dhe për te ardhur me pas mu aty ku është i frostruar ter ky mallkim qe vjen nga fati i këtij populli kaq fisnik dhe bujar për ta pasur sllavin fqinje..

Do te filloj me një tregim nga pushimi i sivjetme ne Shëngjin te Shqipërisë. Te ju them te vërteten ka vite qe kur u lirua kufiri Shqiptaro-Shqiptar (e qe dëshirë e jone do ishte qe ai kufi kurrë mos te ekzistonte) . Pushimin tone gjysmën e tij ,na tërheq Shqipëria dhe gjysmën tjetër Kosova mjerisht edhe sot administrativisht te ndara.

Duhet ta pranoj atë se na tërheq edhe deti shqiptar , dhe mua personalisht jo nga se jam ku me dite sa i pasur qe te beje ku ta di un çfarë pushimi luksoz, sepse për një lluksuzitet kisha me shkuar ku ta di unë ne një shtet tjetër. Por është pushimi me i ëmbël qe unë e dua, sado qe varfëria na përcjell ter rrugës deri ne Fushe Arrëz, ku as drunjte nuk rriten mbi një metër , ku vetëm therrat zejen rrënje ne atë toke te skuqur , te lart dhe zhveshur. Por megjithatë shumë e dashur për mua dhe mendoj për çdo Shqiptar.

Por këtu nuk do te flasim as për varfri, as për ndonjë te keqe qe njeriu mund te shef ne shtetin amë tonën Shqipëri. Nga se jemi mësuar si duket te shohim vetëm zi. Dhe e vërteta s´është vetëm zi , por e bardhe dhe me e bardh se rrezet e diellit qe lëshohen pa dalë dielli mbi sipërfaqe te Horizontit. Shqipëria dita ditës po zbardhet, po kthjellet po ç´veshët nga varfëria dhe po behet mu ajo Shqipëri qe dua unë, qe donim te gjithë ne.

Mbi te gjitha ajo qe me duhet pa tjetër te kaloj pushimin ne Shqipëri , ne atë bregdet ku pos tjerave fëmijët e mijë do luajnë , do flasin shqip nga se fati deshi ashtu qe un ta le Kosovën dhe fëmijët te na lindin këtu ne perëndim. Edhe kjo lindje për fëmijët e mijë por edhe qindra mijëra nesh te shpërndara ne shtetet e Botes nuk ishte punë fati , por mu e asaj qe e vera ne titull, i fqinjëve te mallkuar qe na bën ketë jete te tillë, ta lemë vendlindjen.

Sot edhe pse larg këtyre fqinjëve te mallkuar prapë e bëra e tyre po na përcjell ne çdo skaj te botes kudo qe te jemi. Dhe ketë shumë thjeshte e ndijë ne shpirt, e ndijë ne zemër , e ndijë çdo dite, çdo nate dhe ajo është ne po plakemi ne mërgim dhje fëmijët tanë do mbesin këtu, këtu dhe te mos beje lajka një dite jo te largët te humbur dhe tretur, dhe asimiluar gjithsesi.

Po ky gjarpër, po ky njeri na ndjeke na preke gjithkund dhe ja se si edhe ne Shqipëri dhe atë edhe ne Shëngjinin piktoresk, qe furishëm po del nga zgjedha e varfërisë , duke u kthyer ne një vend pushues mjaft te dashur.

Vërtet shkuarja ne Shëngjin nuk ishte e rastësishme , isha menjëherë pas lufte ne vizitë ne Shqipëri dhe nga vendet qe i vizitova qe atëherë ishte Lezha, Tirana, dhe Shkodra. Edhe atëherë po ky fqinje i mallkuar kishte mbjellur vrer mbi kokat tona , dhe duhet thëne te vërtetën edhe ne vete mua te mos shkoj ne Shqipëri, ta shantazhoi edhe bindjen e vëllait për vëlla ,me shantazhin se atje do te vrasin, plaçkitin, apo njëqind te zeza tjera qe i dine vetëm ky i mallkuar me te gjitha te zezat e tij..

Dhe te mos largohemi nga tema , për te ju rrëfyer për atë përshkrim emocionesh te asaj vizite ne Shqipëri, për atë mikpritje, për atë mall dhe bujari qe dine te ia beje vetëm vëllai vëllait nga malli me vite te ndarë me dhunti. Dhe ne veçanti Lezha dhe Shkodra te cilat sistemi i Enverit i kishte nënshtruar, përbuzur, vrarë por jo skishte arritur te ua vras shpirtin dhe traditën për mikpritje, nder dhe bujari.

Te filloj prapë ne temë Thash se këto te berat e këtyre fqinjëve te mallkuar na përcjellin gjithkund dhe ja edhe ne Shëngjin. Ndonëse ne Shëngjin është vetëm një rrugë te hyhet dhe nga e njëjta te dilet edhe aty ishte hyre e bëra e shkuat dhe ja se si..

Një turist Gjerman (dorën e këputur) ishte nisur ne një mision udhëtimi me biçikletë dhe për atë kishte kaluar 20 e ca shtete, por qe ta fitoi atë premie atij i duhej patjetër qe te hyj edhe ne Shqipëri. Dhe ja shtete pas shtetesh kishte kaluar ne Mal te Zi, dhe nga aty kishte pyetur se si te kalonte ne Shqipëri , dhe përgjigjen qe e kishte marr ishte kjo, po deshe ta kesh ketë dorë qe e ke mos shko ne Shqipëri. Ndonëse insistimi i tij ishte qe te hynte ne Shqipëri nga se ai edhe nga Gjermania njihte shumë emigrant shqiptar, prapë i kishin thëne gjitha te zezat, se ne Shqipëri do ta vrisnin, rrjepin ,plaçkitin, se Shqipëria është një kopshte Zoologjik, i tmerrit i vrasjeve dhe kaosit.

Por ja qe edhe aj me ter atë kryeneçësi kishte hyre ne Shqipëri dhe asaj mbrëmje qe për mua mbeti enigme ,ai ishte hyre mu ne Shëngjin qe ka traditë për turizëm dhe bujari.

Unë si zakonisht pasi shumë vonë dilnim nga plazhi, kishim bere te zakonshme qe çdo mbrëmje te bëjmë shëtitje për gjate dy rrugëve dhe atë deri ne orët e vona. Ajo nate nuk qe e zakonshme te kaloja pranë atyre lokaleve dhe shumë nga pronaret ne ato lokale qe unë i njihja mirë, e qe gjithnjë isha mësuar ti përshëndetja me fjalët qe me mbeten ne kujtim gjithnjë,si psh. ku jeni Malësi (dy te njohur nga Gjakova), si jeni Mirditor, ke kafe o zotëri Gjergji, Si te kem ore Tiran etj.

Ne Lokalin e par te Mirditorëve qe ishte ne skaj te rrugës ,pasi u përshëndetem me thane se me kërkonte një Zotëri Shëngjinës ne lokalin e tije. Unë edhe nuk mora as gjë tragjike nga se ai e dinte kohen kur unë dilja dhe ndodhte qe pa arritur tek ai ti porosite edhe kafet dhe te bisedonim shumë përzemërsisht nder veti ,para lokalit te tij.

Por pasi shkova , shoqja e tije me tha se ai dhe Zotëri Pali (argjendar nga Gjakova) veç sa ishin duke pir kafe ne një kafe fqinje. Kalova rrugën dhe u gjeta për ballë tyre, dhe si çdo herë me priten te buzëqeshur dhe u ula pranë tyre. Zotëri Marku ( Shëngjinës) filloi bisedën pike për pike për turistin gjerman qe e kishin takuar. Dhe ja tha ai... fal zotit Pali qe e njihte gjuhen arritëm ta bindim se ato qe i ishin thane atij ishin intriga dhe shantazhe te shkaut.

Po e takuam tha Pali dhe këtu pimë kafe dhe ja posa shkoi me tha, e vendosem ne një banës mu këtu dhe sonte do te mbetet ne Shëngjin, tha me pas Pali. Mjerim iu thash, mjerim për te gjithë ata turist çfarë informatash marrin ende pa hy ne Shqipëri, dhe ata nga këta fqinje te mallkuar dhe pse e bëjnë ketë ,e thash ne formë pyetje edhe pse asnjeri nuk u përgjigj nga ne.

Atë mbrëmje filluam kështu ketë bisede po thuaj tere kohen me ketë temë. Por mjerim shtova unë edhe për pushtetarët qe se bëjnë asnjë hap qe Shqipërinë dhe Shqiptaret ti prezantojnë para popujve te Evropës dhe botes si nga imazhi si nga bukurit turistike qe Shqipëria posedon dhe qe zoti ja ka dhuruar. Po shtoi zotëri Pali Shqipërisë i duhen dy veprime, një ta thyejmë amullin qe na bene këta fqinje te mallkuar dhe me pas edhe ta prezantojnë turizmin ne mbar trojet Shqiptare.

Dhe ja pyeti zotëri Marku, e dini pse nuk e bëjnë ketë , e qe ne te dy rrudhem krahët. Këtu pushtetarët s´kanë përfitime te shtinë ne xhepin e vet, sepse ata janë mësuar qe ne çdo përfitim, tender, apo privatizim te përfitonin direkt ne xhep, dhe këtu ata sdo te kenë përfitim sepse smund ti thonë botes ja unë po ta prezantoje Shqipërinë dhe ti te vish dhe fitimin ta ndajmë përgjysmë. Kështu kaluam atë bisedë ne kafet e asaj mbrëmje te cilën kafe as qe e kisha vërejtur dhe tani e pija te ftohur, e qe gjate gjithë asaj nate me la një mbresë ne veçanti.

Te nesërmen ne Restorantin Ermira kërkoja një shok nga Prishtina te vendosur aty para ca ditësh dhe ja ne tarasen e bukur e vërejta para sportelit mu atë Gjermanin qe mbrëmjen e kaluar nuk pata fat ta takoj. E vërejta nga dora te iu them te vërteten.

Mirë mëngjes e përshëndeta, te cilën ma kthej me mjaft ngrohtësi. Jeni këtu i vendosur i thash pasi ju prezantova. Jo , me tha isha ne një apartament privat qe ma siguruan dy miq nga këtu,për te cilët edhe një herë u falënderua. Janë edhe miq te mijë i thash dhe edhe ju jeni mik i jone,i thash duke i zgjatur dorën. Do te ulemi ne taras te pimë nga një kafe i thash. Po me gjithë dëshirë por vetëm sa ti marr ca prospekte me tha. I marrim edhe ne tavolinë nxitova unë dhe vazhduam nga tarasa.

Filluam bisedën me te ardhur kafet . Tri herë e përdori fjalën mallkuar (Vertammte) ne tregim se si i kishin thëne ne Mal te Zi. Mirë si e shihni ju tani Shqipërinë, thash me te buzëqeshur. Po me tha... kam kaluar 27 shtete , ndoshta do ti kaloj edhe dhjetëra herëve te tjera, dhe ku do qe te shkoj do te loboje për Shqipërinë se është vendi me mikpritës me i dashur qe kam takuar ndonjëherë. Skisha ide qe kjo kulturë është aq Evropiane ne Shqipëri ,dhe me Evropiane se ne shtetin nga unë vije, dhe me dorë beri nga pushuesit dhe ata qe kalonin për ne plazh dhe anasjelltas.

Vërtet biseduam shumë gjera, edhe për shumë te tjera qe këtu do te mbesin te pashkruara dhe ky vizitor i rastit me prospektet qe mori tani mbeti një lobues i vogël për Shqipërinë. Ne vend qe atë ta bënin atyre qe edhe ju takon. Dhe pergjegjeien do ta keni vete ,se a do te mundet ky lobues aq i vogël ta thyeje amullin e fqinjëve te mallkuar ,qe ne çdo mënyrë edhe sot përpjekën ta nënçmoj, neper-kembin, dhe përpijnë Shqipërinë.

Por Shqipëria nuk kapërdihet ajo dhe trojet Shqiptare po dalin dita ditës si rrezet e Diellit te mëngjesit,dhe dashtë Zoti te na ndihmoi ato do te shkrepin tmerrshëm mbi te gjithë ata fqinje qe mbi ne dhe trojet tona ndërtuan historinë. Dhe po vepruam çdo njeri, këta fqinje do te munden,do te verbohen, dhe do te shkelen mu ashtu sikurse Bacë Adem Demaqi shkelte mbi gjarpinjtë e gjakut Apo do te përfundoi me fjalët e një krijuesi te madh Prend Buzhala.

Dhe Demosi (Populli) gjithë duhet te Godas, te godas furishëm mu ne Zemër deri sa ta fitoi lirin.

Qe sot kësaj mund ti shtonimDeri sa ta bashkoim çdo pëllëmbe me nenën Shqipëri, dhe këta fqinje te mallkuar ti shkelim mu ne koke, ashtu si edhe e kanë merituar gjate Historisë.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30