Zgjedhje, arrestime, hetime dhe gjyq

Zgjedhje, arrestime, hetime dhe gjyq

Qemal Sakajeva
-Një shtet më i madh do të tallej me çfarë bën Serbia.

Vrasësi dhe viktima asnjëherë nuk mund të barazohen. Vrasësi, edhe kur ndëshkohet me ligj, rron. Viktima, edhe nëse fiton të drejtën, ha dhe, ose i vuan pasojat sa të jetë gjallë. Shteti vrasës nuk ndëshkohet kolektivisht edhe pse kryen krim kolektiv, ndërsa populli viktimë ndëshkohet kolektivisht. Më e pështira është kur, si në rastin e Serbisë, mes vrasësit dhe viktimës, vihet peshorja, hiq pak këndej e vërë andej, pakso andej e shto këndej, për t’u ndërtuar politikisht simetria e krimit me qëllim përmbysjen e realitetit tragjik me vrasësin e viktimën virtuale. Gati-gati, dhjetë vjet pas luftës së fëlliqur në Kosovë, Serbia po zëvendëson tek shtete që e përkrahën apo te popuj të paqartë, pamjen e shtetit vrasës me pamjen e shteti viktimë. Shpallja e saj, disa vjet më parë se, do të bënte çdo përpjekje demokratike për të krijuar përfytyrimin se e drejta është në anën e Serbisë, dhe jo të viktimës, shihet se ka ecur deri diku, sipas arsyetimit serb se, Kosova humbi njerëz e shtëpi, ndërsa Serbia territor të saj.
E para, Serbia nxitoi të hartonte kushtetutën e re dhe, me një nen të veçantë, sanksionon Kosovën pjesë integrale të vet. Ky përcaktim ligjor serb është përsëritur e përsëritet, pafundësisht e kryqetërthorë botës, nga zyrtarët më të lartë të Beogradit. Nuk ka asnjë ndërmarrje ndërkombëtare kundër Serbisë, apo vënie kushtesh ndaj saj, që ajo të detyrohet ta shfuqizojë atë nen, i cili nuk i përgjigjet aspak realiteti të ri, ligjor, politik dhe në terren. Përkundrazi, qeveria serbe organizon zgjedhje lokale e të përgjithshme, të zakonshme e të jashtëzakonshme, në Kosovë, në mënyrë të përsëritur dhe e pandaluar, njëlloj si dikur pushtuese dhe tani e larguar ushtarakisht. Pakica serbe që është mjaft pakicë ka qendrim arrogant ndaj shumicës, vetëm nga që Serbisë i lejohet shtrirja qeverisëse në shtetin fqinj, aspak për shkak të numrit të serbëve atje, por për mungesë të vullnetit për të ndaluar përzjerjen e saj në ato territore prej të cilave u largua me luftë.
E dyta, Serbia e sotme nxjerr nga sirtaret e shtetit terrorist, fletë arresti kundër personaliteteve më të larta të Republikës së Kosovës, të cilat ia shërben Interpolit për ekzekutim. Kohë pas kohe bota ka dëgjuar lajme dhe ka parë filmime të vënies së prangave në duart e zyrtarëve të nderuar shqiptarë, nëpër kufij shtetesh, që nga Kolumbia e deri në Bullgari. Natyrisht, ata janë liruar me pasoja të vogla, por Serbia ka shtuar diçka më shumë në spektaklin e barazisë, sipas nëntekstit se, bota kriminelët po i kërkon brenda Serbisë, por kriminelët e Kosovës sillen lirisht e duhen kapur. Kjo nuk është sjellje demokratike e saj, por e neveritshme, ndaj të cilës, sidomos shtetet njohëse të pavarësisë, duhet të kundërshtojnë e ta dënojnë, që të ndalohet.
E treta, fshati Gurrë e Vogël e Matit dhe shtëpia e Abdulla Katuçit, në Shqipëri, janë vënë nga Serbia dhe libri “Gjuetia” e Karla Del Pontes, në qendër të përbaltjes së luftës së Kosovës dhe ndotjes së politikës së Shqipërisë, me të njëjtin qëllim. Edhe pse janë kryer një sërë hetimesh ndërkombëtare, dhe pse nuk është provuar asgjë, Serbia e mban çështjen të ngritur, për të dëmtuar Kosovën me anë të barazimit të krimit. Si Beogradi, dhe Karla Del Ponte, ndoshta e dinë që Shqipëria mezi, sapo e ka realizuar, transplantin e parë të veshkave, me ndihmën e mjekëve italianë. Shqipëria nuk ka pasur kurrë asnjë platformë politike terroriste, si Serbia, dhe asnjë mundësi logjistike e profesionale për të kryer marrje organesh. Por, Beogradit i duhet spektakli i zbehjes së krimit të saj, ndaj përdor thënien e Karla Del Pontes, për të transferuar krimin në Kosovë dhe për të përzjerë Shqipërianë në një krim që kurrë s’ka ndodhur.
E katërta, Serbia ndërtoi procesin e gjykimit të pavarësisë së Kosovës, në Gjyqin Ndërkombëtar të Hagës. Ajo e di, se, çfarë ka ndodhur është e pakthyeshme, por pëpiqet të fajësojë Kosovën dhe gjithë shtetet mbështetëse të saj, sipas pikëpamjes serbe që, Kosova vuajti luftën, ndërsa Serbia u ndëshkua dyfish: vuajti luftën e NATO-s, vuan shkëputjen e Kosovës. Por, ashtu siç drejtësia nuk është e tillë kur nuk jep drejtësi, po aq me pasoja ishte kur Serbisë së mundur, nuk iu tha menjëherë dhe prerë që, ajo ishte një shtet vrasës dhe s’kishte punë në Kosovë, të detyrohej për të të kuruar vetveten e të mos i bëheshin lëshime themelore, me të cilat vijon të dëmtojë viktimën edhe më, vërtetë me mjete të tjera, por për të njëjtin qëllim.
Një shtet i madh apo i mesëm, do mund të tallej me këto që bën Serbia, ndërsa popullit të vogël të Kosovës, i duhet të durojë në të drejtën e vet. Beogradi këmbëngul me shpërfillje shtetin e ri, por sa më gjatë të sillet ashtu, për Kosovën Serbia do të largohej si pjesë e parëndësishme e botës, edhe pse shtet fqinj. E vetmja rrugë demokratike e Serbisë është kjo: Prano vdekjen e kolonializmit, njih lindjen e shtetin fqinj! Kushtetuta, arrestimet, hetimet dhe gjyqi, të ndërmarra prej saj, nuk përfaqësojnë veprime demokratike, por mjete që përdor shteti agresor kur i mungon fuqia ushtarake. Për cilindo që mendon dryshe, le të ndërtojmë këtë rrethanë: sikur Kosova të mos mbrohej nga NATO, SHBA dhe BE, këta, perëndimorët e sotëm të Beogradit, në ditën që do ta quanin të përshtatshme, do të përsërisnin ushtarakisht diktatorin e mundur dhe krimin kolektiv.