ForumTregime nga Pilo Zyba
Faqja 1 e 1
Tregime nga Pilo Zyba
nga Agim Gashi Sun Sep 06, 2009 11:59 pm
DY FJALË PËR AUTORIN
Pilo Zyba lindi në fshatin Grabovë të Përmetit në vitin 1957. U rrit në qytetin e Laç -it, dhe jeton në vëndlindjet e poetit grek Jani Rico në greqi, Monevasia. Krijimtaria e tij shtrihet në disa gjini.
Ka botuar:
Për fëmijë - vjersha -
- Cicërimë në degë të shpirtit.....shtëpia botuese “N.Frashri”
- Alo babi ............. shtëpia botuese “M.Barleti”
- Këngët e burimit tim................ shtëpia botuese “M.Barleti”
- Pyetjet e vogëlushit..................shtëpia botuese “L.M.G”
- Vijnë zogjtë nga mërgimi..........shtëpia botuese “L.M.G.”
- prozë -
- Aventurat e Elonës...................shtëpia botuese “L.M.G ”
- Ku ta gjej gjyshin N=1 - N=2.... shtëpia botuese “L.M.G”
Për të rritur - poezi -
- Kam mall...................................shtëpia botuese “M.Barleti”
- fabula -
- Mendimet e gomarit...................shtëpia botuese “L.M.G “
- Këmborët...................................shtëpia botuese “L.M.G “
- Nga ditari i një të çmënduri........shtëpia botuese “L.M.G.”
- prozë -
- Karjera e Miço Qullit ....novelë humoristike..........”L.M.G.”
Në gjuhën greke
- Rruga drejt lirisë..N=1 - N=2
- Aventurë në Monevasia, ...novelë humoristike
- Vizitë te miqtë e vjetër..................poemë
Veprat të Pilo Zybës janë përkthyer në, Anglisht, Frengjisht,Rumanisht, Greqisht.
Ka përkthyer nga letërsia botërore:
Leonardo da Vinçi, Aziz Nesim, James Joyce, Italo Kalvino,Senel Pas, O’Henri, Jani Rico,Jorgo Seferi, Poti Katraqi, Eri Rico.
PILO ZYBA
GJUETI PAS MESNATE
- tregim -
Kur dola nga shtëpia për te dera e hotelit, i hodha dhe një vështrim orës, kishte kaluar nga 23. I dërgova një mesazh me një fishkëllimë mikut tim, si dikur në vitet e fëmijërisë. Ai, sikur priste pas derës, doli duke mbajtur në duar vetëm një prozhektor të vogël.
– Çfar e ke këtë?
- Xixëllonjë, për të parë sado pak.
- Mendon se jemi në peshkimin e Patogut? Varkat këtu janë të paisura me të gjitha mjetet e domosdoshme.
- Sidoqoftë!
Hapat i hidhnim të shpejta sikur na ndiqte njeri nga mbrapa.Binim në kontrast me turistët, lëvizjet e tyre ishin të ngadalta dhe vështrimet të pa përqëndruara, për të shijuar çdo gjë që kalonte përpara tyre.
- Ku është varka?
- E kam lidhur në Kakavo. Kakavo ështe një gji ku nuk binte shumë në sy.
- Nuk morëm asnjë telefon me vete.
- Nuk ka ç’na duhet! Ndryshe do na zalisin duke na marrë orë e minut.
Miku im Grigori, hodhi vështrimin në thellësi të detit. Hëna, kishte hapur sytë e bukur, kishte lëshuar flokët e florinjë, e po krihej në pasqyrën e ujit. Deti nuk mërrte frymë fare, për të mos prishur bukurinë e faqeve të saj pa asnjë rrudhe, sikur të ishte një vajze në lulëzim të plotë. Ndërkohë arritëm te varka. Hipëm në të, ajo u përkund lehtas duke krijuar në faqen e ujit vijëzime, si një njeri pas gudulisjes.Ndeza motorrin, rrotullova timonin e vogël si elevator, dhe e ktheva me fytyrë nga deti i gjërë.Varka i ngjante një kali, që përgatitej për garat e vrapimit.Ngriti hundën përpjetë dhe po priste. Unë shkela gazin, dhe ajo fillojë të rrëshqasë mbi barkun e madh të detit. Zhurma oshëtinte dhe humbiste tej në thellësi të skenës madhështore.
- Ku do vemi?
- Ku të na çojë! Hape shishen e uiskit dhe koqërrinat. Kështu i quaj arrat dhe bajamet e qëruara.
Pasi mbushëm gotat, hodhëm vështrimin mbrapa. Qyteza po zvogëlohej dhe zhurmat e saj sa vinin e shuheshin. Hëna u ul më pranë e u fut në bisedën tonë. Notonte në gotën e mikut tim. Kur Golja e afronte në buzë, shikoja se rrufikste dhe ndriçimin e dritës së saj.
- Nuk po shikoj as rrjeta dhe as kallama peshku!
- Sot do gjuajmë me parangallë.Kemi dalë për peshk të madh. Ndaj dhe do vemi larg, shumë larg.
- Ku?
- E shikon atë yllin atje? Atë që rri si shpresë dashurie e ndezur? Atje është një ishull që quhet, Millos, Mollët.
- Ka mollë?
- Është i pa banuar.
- Me një fjalë do ta banojmë ne, Robinson Kruzotë! Nuk ju ndave aventurave dhe tani pas një gjysëm shekulli moshë!
Ishulli ishte rreth 25 milje larg. Humbëm në thellësi të detit. Nuk dukej as ishulli përballë dhe as qyteza, me përjashtim të disa dritave të largëta, që të kujtonin tregimet e lexuara në kohën e rinisë.
I vetmi shoqërues ishte hëna. Sa më shumë që largoheshim, na dukej sikur binim në kraharorin e saj. E fika për një çast motorrin për të shijuar qetësinë. Heshtja, e mbështjellë me ngjyrën e kaltër në të errët, kishte hapur krahët e na kishte përpirë në gjirin e saj. Larg shkëputej ndonjë yll, pasi vijëzonte në hartën e madhe të ujit rrugën e tij, binte diku thellë, duke lënë pas vetëm mbresat e dritës.
- Është një mrekulli, miku im! Këtu je jashtë problemeve që godasin botën. Ja bëre mirë që organizove këtë natë peshkimi.
Nuk di sa ndëjtëm duke shijuar këtë mrekulli të natyres. Ndezëm përsëri motorrin dhe u nisëm.
Varka, linte nga pas një vijëzim të bardhë, që krijonte e qeshura e motorrit. Golja hodhi dritën e prozhektorit. Reflekset e ngjyrave u bënë prrallore. Mbizotëronte e bardha e përzier me dhjetra të ylberta.
- Nxirre nga milli penën. Pikturoje me gjuhën e shkronjave bukurinë që të shikojnë sytë.
Miki im qeshi, duke mos ia ndarë sytë ngjyrave, sikur kërkonte ti magazinonte e ti fuste kur ti duheshin në poezitë e ardhshme.
- E rrallë për besë! Të krijon emocione dhe mbresa, që të mbeten në kujtesë.
- Edhe pak dhe po afrohemi. E shikon atë hijen e zezë atje larg, atje ku çahet kraharori i detit dhe nxjerr kokën ai mal i madh e i mprehtë që kërkon me gishtin tregues hënën? Është një masiv shkëmbor i ashpër. Në dimër ngjan me një anije të madhe që lufton me dallgët. Zbardhet i tëri mes luftës. Në pranverë fshin ballin me peshqirët e mëndafshtë të reve, ndërsa tani në verë qëndron hijerëndë, sikur nuk është ai që për jetë a vdekje ndeshej me detin dhe dallgët e tij. Ja kështu si njeriu, lufton për të mbijetuar dhe vënë një emër në oqeanin e madh të jetës. Diku është i rrethuar nga miqtë e shokët, por në të shumtën e herës nga dallgët e zilisë dhe urrjetjes.
- Bien ndesh miku im. Kjo natë është kaq e magjishme, sa është mëkat ta përziesh në bisedën që bëjmë.
- Ke të drejtë, por kjo është e vërteta.
- Shiko, shiko! Mali është veshur i tëri me dritën e artë të hënës. Yjet ngjajnë me trëndafilë që i bien mbi supe. Ndërsa deti i ngjan një shtrati gjigand me mbulesë të mëndashtë.
Shikoja mikun tim dhe ndjehesha i kënaqur me gjëndjen e tij shpirtërore.
- Natyra është mbretëria e vetme e krijuar për ta shijuar njeriu.Në Athinë flet vetëm betoni, asfalti dhe zhurma e makinave që ulërijnë e gulçojnë nga dhuna që ushtrohet mbi to.
Ndërkohë u afruam në breg. Drita e fortë e prozhektorit të varkës që binte mbi to, zbulonte format dhe gdhëndjet që kishte bërë mjeshtri det dhe arkitekti kohë.
- Tani lëre uiskin!
- Pse?
- Në vënd të stilolapsit mërr fushnjën dhe prit kur të dalin shtojzavallet.
Golja po më shikonte i habitur.
Unë mora koshin e madh ku kisha vendosur parangallët. Parangalët përbëhen nga një filespanjë e gjatë prej 100 metrash ku varen 200 grepa të mëdhej. Mora shportën tjetër ku kisha copa oktapodi, peshq të vegjël dhe copa peshku të përgatitura.
- Ç’janë këto?
- Parangallët!
- Të tjerat?
- Ushqimi i parangallëve.
- Je në vete! Me gjithë këtë ushqim ha një familje gjithë javën.
- Ndërsa me peshkun që zë me parangall, ha tre javë.
Grigori tundi kokën, për të shprehur, se nuk besonte.
Çdo parangall që lëshonim në ujë e ushqenim me një peshk, copë oktapod etj. Dikur vargu i 200 parangallëve ra në ujë ndërsa varka ecte lehtë.Kur humbi dhe parangalli i fundit Golja më pyeti:
- Po tani, çfar do bëjmë, do presim të vinë mysafirët ?
- Thamë, ne do presim dhe do vazhdojmë të peshkojmë.
- Me se? Unë nuk kam dëgjuar të përdoren duart për grepa apo rrjetë!
- Më pëlqen! Deti të mbushi me humor, jodi dhe kripa e bëjnë të shijshëm bisedën.
- U mbarua dhe shishja!
- Mërr fushnjën dhe më ndiq.Unë do hedh prozhektorin në ujë. Nëpër shkëmbinj do shikosh peshq, oktapodë.Çfardo që të shikosh, do ta qëllosh e do ngulësh mbi të heshtën tënde.
- Je në vete? Mos i di budallenj speciet e detit të të presin ty.
- Miku im, drita e prozhektorit është e fortë, i trullos për pak çaste. Nëse ti je i shpejtë e ngul heshtën, në të kundërt të lëshojnë ... Hodha dritën në ujë. Një mori ngjyrash dhe refleksesh që të mërrnin sytë.
- Mos e luaj!
- Pse?
Pilo Zyba lindi në fshatin Grabovë të Përmetit në vitin 1957. U rrit në qytetin e Laç -it, dhe jeton në vëndlindjet e poetit grek Jani Rico në greqi, Monevasia. Krijimtaria e tij shtrihet në disa gjini.
Ka botuar:
Për fëmijë - vjersha -
- Cicërimë në degë të shpirtit.....shtëpia botuese “N.Frashri”
- Alo babi ............. shtëpia botuese “M.Barleti”
- Këngët e burimit tim................ shtëpia botuese “M.Barleti”
- Pyetjet e vogëlushit..................shtëpia botuese “L.M.G”
- Vijnë zogjtë nga mërgimi..........shtëpia botuese “L.M.G.”
- prozë -
- Aventurat e Elonës...................shtëpia botuese “L.M.G ”
- Ku ta gjej gjyshin N=1 - N=2.... shtëpia botuese “L.M.G”
Për të rritur - poezi -
- Kam mall...................................shtëpia botuese “M.Barleti”
- fabula -
- Mendimet e gomarit...................shtëpia botuese “L.M.G “
- Këmborët...................................shtëpia botuese “L.M.G “
- Nga ditari i një të çmënduri........shtëpia botuese “L.M.G.”
- prozë -
- Karjera e Miço Qullit ....novelë humoristike..........”L.M.G.”
Në gjuhën greke
- Rruga drejt lirisë..N=1 - N=2
- Aventurë në Monevasia, ...novelë humoristike
- Vizitë te miqtë e vjetër..................poemë
Veprat të Pilo Zybës janë përkthyer në, Anglisht, Frengjisht,Rumanisht, Greqisht.
Ka përkthyer nga letërsia botërore:
Leonardo da Vinçi, Aziz Nesim, James Joyce, Italo Kalvino,Senel Pas, O’Henri, Jani Rico,Jorgo Seferi, Poti Katraqi, Eri Rico.
PILO ZYBA
GJUETI PAS MESNATE
- tregim -
Kur dola nga shtëpia për te dera e hotelit, i hodha dhe një vështrim orës, kishte kaluar nga 23. I dërgova një mesazh me një fishkëllimë mikut tim, si dikur në vitet e fëmijërisë. Ai, sikur priste pas derës, doli duke mbajtur në duar vetëm një prozhektor të vogël.
– Çfar e ke këtë?
- Xixëllonjë, për të parë sado pak.
- Mendon se jemi në peshkimin e Patogut? Varkat këtu janë të paisura me të gjitha mjetet e domosdoshme.
- Sidoqoftë!
Hapat i hidhnim të shpejta sikur na ndiqte njeri nga mbrapa.Binim në kontrast me turistët, lëvizjet e tyre ishin të ngadalta dhe vështrimet të pa përqëndruara, për të shijuar çdo gjë që kalonte përpara tyre.
- Ku është varka?
- E kam lidhur në Kakavo. Kakavo ështe një gji ku nuk binte shumë në sy.
- Nuk morëm asnjë telefon me vete.
- Nuk ka ç’na duhet! Ndryshe do na zalisin duke na marrë orë e minut.
Miku im Grigori, hodhi vështrimin në thellësi të detit. Hëna, kishte hapur sytë e bukur, kishte lëshuar flokët e florinjë, e po krihej në pasqyrën e ujit. Deti nuk mërrte frymë fare, për të mos prishur bukurinë e faqeve të saj pa asnjë rrudhe, sikur të ishte një vajze në lulëzim të plotë. Ndërkohë arritëm te varka. Hipëm në të, ajo u përkund lehtas duke krijuar në faqen e ujit vijëzime, si një njeri pas gudulisjes.Ndeza motorrin, rrotullova timonin e vogël si elevator, dhe e ktheva me fytyrë nga deti i gjërë.Varka i ngjante një kali, që përgatitej për garat e vrapimit.Ngriti hundën përpjetë dhe po priste. Unë shkela gazin, dhe ajo fillojë të rrëshqasë mbi barkun e madh të detit. Zhurma oshëtinte dhe humbiste tej në thellësi të skenës madhështore.
- Ku do vemi?
- Ku të na çojë! Hape shishen e uiskit dhe koqërrinat. Kështu i quaj arrat dhe bajamet e qëruara.
Pasi mbushëm gotat, hodhëm vështrimin mbrapa. Qyteza po zvogëlohej dhe zhurmat e saj sa vinin e shuheshin. Hëna u ul më pranë e u fut në bisedën tonë. Notonte në gotën e mikut tim. Kur Golja e afronte në buzë, shikoja se rrufikste dhe ndriçimin e dritës së saj.
- Nuk po shikoj as rrjeta dhe as kallama peshku!
- Sot do gjuajmë me parangallë.Kemi dalë për peshk të madh. Ndaj dhe do vemi larg, shumë larg.
- Ku?
- E shikon atë yllin atje? Atë që rri si shpresë dashurie e ndezur? Atje është një ishull që quhet, Millos, Mollët.
- Ka mollë?
- Është i pa banuar.
- Me një fjalë do ta banojmë ne, Robinson Kruzotë! Nuk ju ndave aventurave dhe tani pas një gjysëm shekulli moshë!
Ishulli ishte rreth 25 milje larg. Humbëm në thellësi të detit. Nuk dukej as ishulli përballë dhe as qyteza, me përjashtim të disa dritave të largëta, që të kujtonin tregimet e lexuara në kohën e rinisë.
I vetmi shoqërues ishte hëna. Sa më shumë që largoheshim, na dukej sikur binim në kraharorin e saj. E fika për një çast motorrin për të shijuar qetësinë. Heshtja, e mbështjellë me ngjyrën e kaltër në të errët, kishte hapur krahët e na kishte përpirë në gjirin e saj. Larg shkëputej ndonjë yll, pasi vijëzonte në hartën e madhe të ujit rrugën e tij, binte diku thellë, duke lënë pas vetëm mbresat e dritës.
- Është një mrekulli, miku im! Këtu je jashtë problemeve që godasin botën. Ja bëre mirë që organizove këtë natë peshkimi.
Nuk di sa ndëjtëm duke shijuar këtë mrekulli të natyres. Ndezëm përsëri motorrin dhe u nisëm.
Varka, linte nga pas një vijëzim të bardhë, që krijonte e qeshura e motorrit. Golja hodhi dritën e prozhektorit. Reflekset e ngjyrave u bënë prrallore. Mbizotëronte e bardha e përzier me dhjetra të ylberta.
- Nxirre nga milli penën. Pikturoje me gjuhën e shkronjave bukurinë që të shikojnë sytë.
Miki im qeshi, duke mos ia ndarë sytë ngjyrave, sikur kërkonte ti magazinonte e ti fuste kur ti duheshin në poezitë e ardhshme.
- E rrallë për besë! Të krijon emocione dhe mbresa, që të mbeten në kujtesë.
- Edhe pak dhe po afrohemi. E shikon atë hijen e zezë atje larg, atje ku çahet kraharori i detit dhe nxjerr kokën ai mal i madh e i mprehtë që kërkon me gishtin tregues hënën? Është një masiv shkëmbor i ashpër. Në dimër ngjan me një anije të madhe që lufton me dallgët. Zbardhet i tëri mes luftës. Në pranverë fshin ballin me peshqirët e mëndafshtë të reve, ndërsa tani në verë qëndron hijerëndë, sikur nuk është ai që për jetë a vdekje ndeshej me detin dhe dallgët e tij. Ja kështu si njeriu, lufton për të mbijetuar dhe vënë një emër në oqeanin e madh të jetës. Diku është i rrethuar nga miqtë e shokët, por në të shumtën e herës nga dallgët e zilisë dhe urrjetjes.
- Bien ndesh miku im. Kjo natë është kaq e magjishme, sa është mëkat ta përziesh në bisedën që bëjmë.
- Ke të drejtë, por kjo është e vërteta.
- Shiko, shiko! Mali është veshur i tëri me dritën e artë të hënës. Yjet ngjajnë me trëndafilë që i bien mbi supe. Ndërsa deti i ngjan një shtrati gjigand me mbulesë të mëndashtë.
Shikoja mikun tim dhe ndjehesha i kënaqur me gjëndjen e tij shpirtërore.
- Natyra është mbretëria e vetme e krijuar për ta shijuar njeriu.Në Athinë flet vetëm betoni, asfalti dhe zhurma e makinave që ulërijnë e gulçojnë nga dhuna që ushtrohet mbi to.
Ndërkohë u afruam në breg. Drita e fortë e prozhektorit të varkës që binte mbi to, zbulonte format dhe gdhëndjet që kishte bërë mjeshtri det dhe arkitekti kohë.
- Tani lëre uiskin!
- Pse?
- Në vënd të stilolapsit mërr fushnjën dhe prit kur të dalin shtojzavallet.
Golja po më shikonte i habitur.
Unë mora koshin e madh ku kisha vendosur parangallët. Parangalët përbëhen nga një filespanjë e gjatë prej 100 metrash ku varen 200 grepa të mëdhej. Mora shportën tjetër ku kisha copa oktapodi, peshq të vegjël dhe copa peshku të përgatitura.
- Ç’janë këto?
- Parangallët!
- Të tjerat?
- Ushqimi i parangallëve.
- Je në vete! Me gjithë këtë ushqim ha një familje gjithë javën.
- Ndërsa me peshkun që zë me parangall, ha tre javë.
Grigori tundi kokën, për të shprehur, se nuk besonte.
Çdo parangall që lëshonim në ujë e ushqenim me një peshk, copë oktapod etj. Dikur vargu i 200 parangallëve ra në ujë ndërsa varka ecte lehtë.Kur humbi dhe parangalli i fundit Golja më pyeti:
- Po tani, çfar do bëjmë, do presim të vinë mysafirët ?
- Thamë, ne do presim dhe do vazhdojmë të peshkojmë.
- Me se? Unë nuk kam dëgjuar të përdoren duart për grepa apo rrjetë!
- Më pëlqen! Deti të mbushi me humor, jodi dhe kripa e bëjnë të shijshëm bisedën.
- U mbarua dhe shishja!
- Mërr fushnjën dhe më ndiq.Unë do hedh prozhektorin në ujë. Nëpër shkëmbinj do shikosh peshq, oktapodë.Çfardo që të shikosh, do ta qëllosh e do ngulësh mbi të heshtën tënde.
- Je në vete? Mos i di budallenj speciet e detit të të presin ty.
- Miku im, drita e prozhektorit është e fortë, i trullos për pak çaste. Nëse ti je i shpejtë e ngul heshtën, në të kundërt të lëshojnë ... Hodha dritën në ujë. Një mori ngjyrash dhe refleksesh që të mërrnin sytë.
- Mos e luaj!
- Pse?
vijon
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Re: Tregime nga Pilo Zyba
nga Agim Gashi Mon Sep 07, 2009 12:00 am
- Qënka shumë bukur! Kjo bukuri të shpie ndërmjet ëndërrës dhe realitetit. Shiko leshterikët në thellë si tunden. Ngjajnë me një frymëmarrjen të lehtë të një njeriu që është në gjumë.
Mua më erdhi për të qeshur.
- Mos qesh!
- Shiko këtu, diçka po lëviz! Një oktapod rreth katër kile hapte krahët e tij të lirë si një balerin në skenë.Kalonte nga një anë e shkëmbit në krahun tjetër.- E shikon?
- E shikoj!
- Hidhe heshtën dhe ngule mbi të!
- Dale ta shikojmë, qënka shumë bukur.
- Shpejt se rrëshqet mbi faqen e shpellës dhe zhduket.
Golja, ngriti armën e tij si me mëdyshje dhe e hodhi. Deti u kthye në ngjyrë të thellë blu.
- E godita ! Shikoje gjakun e paska blu.
- Nuk është gjaku, janë gëlasat. Iku u vonove.
Pas pak gjithçka u qartësua. Golja ngriti fushnjën.
- Ngjyrën blu e lëshon sa herë shikon rrezik. Ajo e ndihmon të fshihet.
Më tej u shfaq një karkalec i madh. Nën dritën e prozhektorit guacka e tij e kuqe shpërndahej dhe vizatohej si një film me metrazh të shkurtër, nëpër shpella dhe të thyerat e thellësisë. Këmbët e gjata me vijëzime, të jepnin përshtypjen, sikur e kishte qëndisur njeri me dorë.
- Gjë e rrallë!
- Qëlloje!
Golja e kishte lënë heshtën dhe vetëm shikonte:
- Lëre të shikojmë e të ngopemi!
- Sot dolëm për të mbushur stomakun, jo për të parë filmin dokumentar, “Në thellësi të botës së detit”.
Golja nuk fliste. Kishte hedhur vështrimin mbi të. Karkaleci i ngjante një alpinisti që ngjiste malet.
Më tej me samarin gri po afrohej një gaforre, edhe ajo e madhe.
- Çudi, çdo vit në det, por nuk kam parë të tilla!
- Ato nuk rrinë në plazh me njerzit. Nuk u pëlqen shoqëria e tyre. Këtu është larg. Deti ende nuk ka kufinj dhe ata shëtisin pa pashaportë.Nuk u duhet viza Shegen.
Pasi bëmë një vështrim vizual u ulëm në shpinë e po shikonim qiellin.Edhe ai i ngjante detit, i thellë me një mori ngjyrash. Dhjetra yje ngjaninnjë me një kope të madhe të shpërndarë që kulloste, dhe hëna, me jë një bareshë që i sodiste.
- Mbaje ti prozhektorin.
- Pse?
- Që të qëlloj unë me heshtë.
- Golja e lëshoi rrëzë një shpelle të gërryer si kambanë kishe.
Një oktapod kishte hapur krahët dhe prehej. Unë nuk prita, lëshova fushnjën në drejtim të tij. Bluja mbuloi thellësinë.
- Gëlasën... Golja po qeshte me të madhe.Kraharori i tundej si kacek, ndërsa drita e prozhektorit tundej duke lëshuar dritën e tij pa ndonjë drejtim të caktuar.
Unë ngrita me të shpejtë fushnjën.Në të ishte mbërthyer oktapodi. Golja lëshoi një brohorimë gëzimi, e cila u lëshua si një muzikë e ëmbël në thellësi të ujrave që flinin.
- Mos ia prish gjumin natës!
- Kjo natë qënka e jona, miku im!
E hoqi oktapodin nga fushnja dhe ma la në dorë. Unë fillova ta përplas me forcë në pllakën e mermertë të primit. Kjo për dy arsye. E para që të lëshohej dhe e dyta që të ngordhte.
- Ç’far bën, pse e përplas?
- Po e rrah që të tregojë ku janë shokët. Këtë e kisha dëgjuar nga peshkatarët e vjetër.
Pasi dolëm në breg ndezëm një zjarr të vogël. Copat i futëm në shufra hekuri dhe po i piqnim. Unë u ngrita dhe u drejtova nga varka.
- Ku vete?
- Të marr shishen e verës që na ka dërguar Nduja nga Italia.
- Vërtet e ke marrë me vete?
- Jo, me gënjeshtra!
- Ku e dije që do zinim oktapod?
- Nuk e dija, por dija që diçka do zinim.
Golja vuri buzën në gaz.
Kur u ktheva ndjeva se era e pjekjes kishte pushtuar bregun. Mbusha gotat dhe i çukitëm.Tingëllima i ngjante sqepit të një zogu që trokiste në xham.Hëna kishte kaluar në krahun tjetër dhe po fshihej larg, shumë larg, duke na lënë vetëm hijeshinë e bukurisë saj, si një vajzë e bukur, që u largohet vështrimeve të admiruesve të saj.
Shishja u boshatis shpejt dhe po na mbylleshin sytë.
- Vemi në varkë. Edhe po të marrim një sy duhet të jemi atje. Mund të ndryshojë koha dhe rrymat e marrin me vete.
- Pastaj Robinsoni nuk do mbetet vetëm!
Hipëm në të dhe hoqëm litarët, që varka të tundej lehtë. Njëkohësisht të tundeshin dhe parangallët për të dhënë përshtypjen, se karremat ishin të gjallë. Në mes të qiellit dhe detit u përkundëm në një përgjumje të lehtë, si mbi krahë ëngjëjsh. Ishim të lehtë pa rroba në trup, si zogj të porsa lindur. Nuk di sa kohë dremisja, kur Golja më foli duke më prekur me dorë.
- Zgjoju! Po tundet varka. Shiko mos përplasemi gjëkundi dhe mbushet me ujë.
Kishte të drejtë, pasi lundronim pranë brigjeve.Ndonse thellësia ishte si e prerë me thikë, rreziku prapë ishte i pranishëm.Hapa sytë, hëna nuk dukej, mbizotëronte errësira dhe vetëm drita e yjeve, që pasqyrohej në ujë.
Varka u lëkund përsëri, sikur e tërhoqi njeri me dorë.Tërheqja vinte nga thellësia.
- Diçka kemi kapur! Vajta dhe tërhoqa filespanjën e trashë. Ajo, herë letësohej dhe herë tërhiqej nga krahu i kundërt i varkës.Tërheqja qe goditëse, si një dash që kërkon të iki nga litari.- Kemi zënë diçka dhe është me peshë të madhe, e ndjej në dorë.
- Lëri shakatë! Nuk do ndodhin të gjitha sonte!
- Nuk bëj shaka!
- Fjalën ma ndërpreu një tërheqje e fortë. Filespanja më hyri në të çarën e gishtave. Ndjeva gjakun të më rrëshqasë nëpër pëllëmbë por nuk e lëshova. – Nuk vesha dorezën, preva dorën.
- Lëshoje!
- Nuk duhet lëshuar! Nuk dihet si e ka zënë parangalli. Duhet që në fillim ta mbajmë të tendosur deri sa të kapi mirë.
Golja erdhi pranë meje. Lëvizjet i bënim bashkë. Filespanjën herë e tendosnim dhe herë e linim të lirë. Pas disa lëvizjesh tërheqja pushonte.
- Mos iku? Golja ishte hedhur në detin e madh të emocioneve. - Pse nuk ndihet?
- Kur e tërheqim dhe e lëshojmë, ai lodhet. Mërr frymë thellë e pas një pauze lufton përsëri. Kjo vazhdon deri sa të lodhet mirë, të mos ketë fuqi e ta lëshojë veten në rrjedhën e fatit.
Na pëlqente të dyve kjo lojë. Tërhiq e lësho e tërhiq përsësi. Në fillim kishim ankth, pastaj u mësuam. Nuk di sa vazhdojë kjo gjëndje.Gjumi na kishte ikur dhe vëndin e tij e kishte zënë ankthi dhe kënaqësia e gjuetisë. Hodha sytë larg. Qielli nga lindja filloi të mërrte ngjyrë manushaqe e të purpurt njëkohësisht.Pas pak do niste të agonte.
- Miku im, po agon!
Golja nuk fliste. I dukej çudi si iku kaq shpejt nata, në krahët e të cilës po jetonim një jetë tjetër.
Ndërkohë filespanja nuk po përkundej më, u bë e lehtë. Qielli po merrte trajta që ndryshonin çdo minut.
- Tërhiqe, më duket se iku.
Njëri tjetrin tashmë e shikonim pa dritë. Larg në thellësi ishte më e thellë ngjyra. Tërhoqa me kujdes e me ritëm filespanjën.Larg filloi të çahej pasqyra e ujit . Kur u afrua dhe më, pamë një peshk ........... me hundën e sheshtë që nuk bënte asnjë përpjekje. E tërhoqëm me kujdes pranë varkës dhe nuk ngopeshim duke e parë. Parangalli e kishte zënë te buza e poshtme. E ngritëm lart dhe e hodhëm në varkë. Duhej të ishte 10 – 12 kile. Dielli u shfaq si saç i skuqur në fund të horizontit.
- Ikim, miku im Gole! Kjo ishte gjuetia për sot.
Miku im nuk fliste.Shikonte herë lindjen, herë detin, pastaj peshkun të shtrirë në varkë.
Mblodhëm filespanjat, parangallët dhe i dhamë gaz motorrit. Zhurma e tij bashkë me të bardhën e shkumës linte pas dhe kujtimet tona. Kur u afruam në qytet pulbardhat e para ishin zgjuar dhe fluturonin në hapësirën e pa matë të qiellit. Gugitjet e cicërimave të tyre kishin brënda dhe këngën e emocioneve tona.
- Dëgjo Pilo! Po lëmë ëndërrën dhe po kthehemi në jetën e përditshme. Ëndërrat ndaj janë kaq të bukura, sepse janë të shkurtra.
Pronarët e lokaleve po hapnin dritaret. Qyteti ishte zgjuar. Ne, morëm peshkun, librin tonë të mbresave, dhe u nisëm për nga hoteli.
vijon
Mua më erdhi për të qeshur.
- Mos qesh!
- Shiko këtu, diçka po lëviz! Një oktapod rreth katër kile hapte krahët e tij të lirë si një balerin në skenë.Kalonte nga një anë e shkëmbit në krahun tjetër.- E shikon?
- E shikoj!
- Hidhe heshtën dhe ngule mbi të!
- Dale ta shikojmë, qënka shumë bukur.
- Shpejt se rrëshqet mbi faqen e shpellës dhe zhduket.
Golja, ngriti armën e tij si me mëdyshje dhe e hodhi. Deti u kthye në ngjyrë të thellë blu.
- E godita ! Shikoje gjakun e paska blu.
- Nuk është gjaku, janë gëlasat. Iku u vonove.
Pas pak gjithçka u qartësua. Golja ngriti fushnjën.
- Ngjyrën blu e lëshon sa herë shikon rrezik. Ajo e ndihmon të fshihet.
Më tej u shfaq një karkalec i madh. Nën dritën e prozhektorit guacka e tij e kuqe shpërndahej dhe vizatohej si një film me metrazh të shkurtër, nëpër shpella dhe të thyerat e thellësisë. Këmbët e gjata me vijëzime, të jepnin përshtypjen, sikur e kishte qëndisur njeri me dorë.
- Gjë e rrallë!
- Qëlloje!
Golja e kishte lënë heshtën dhe vetëm shikonte:
- Lëre të shikojmë e të ngopemi!
- Sot dolëm për të mbushur stomakun, jo për të parë filmin dokumentar, “Në thellësi të botës së detit”.
Golja nuk fliste. Kishte hedhur vështrimin mbi të. Karkaleci i ngjante një alpinisti që ngjiste malet.
Më tej me samarin gri po afrohej një gaforre, edhe ajo e madhe.
- Çudi, çdo vit në det, por nuk kam parë të tilla!
- Ato nuk rrinë në plazh me njerzit. Nuk u pëlqen shoqëria e tyre. Këtu është larg. Deti ende nuk ka kufinj dhe ata shëtisin pa pashaportë.Nuk u duhet viza Shegen.
Pasi bëmë një vështrim vizual u ulëm në shpinë e po shikonim qiellin.Edhe ai i ngjante detit, i thellë me një mori ngjyrash. Dhjetra yje ngjaninnjë me një kope të madhe të shpërndarë që kulloste, dhe hëna, me jë një bareshë që i sodiste.
- Mbaje ti prozhektorin.
- Pse?
- Që të qëlloj unë me heshtë.
- Golja e lëshoi rrëzë një shpelle të gërryer si kambanë kishe.
Një oktapod kishte hapur krahët dhe prehej. Unë nuk prita, lëshova fushnjën në drejtim të tij. Bluja mbuloi thellësinë.
- Gëlasën... Golja po qeshte me të madhe.Kraharori i tundej si kacek, ndërsa drita e prozhektorit tundej duke lëshuar dritën e tij pa ndonjë drejtim të caktuar.
Unë ngrita me të shpejtë fushnjën.Në të ishte mbërthyer oktapodi. Golja lëshoi një brohorimë gëzimi, e cila u lëshua si një muzikë e ëmbël në thellësi të ujrave që flinin.
- Mos ia prish gjumin natës!
- Kjo natë qënka e jona, miku im!
E hoqi oktapodin nga fushnja dhe ma la në dorë. Unë fillova ta përplas me forcë në pllakën e mermertë të primit. Kjo për dy arsye. E para që të lëshohej dhe e dyta që të ngordhte.
- Ç’far bën, pse e përplas?
- Po e rrah që të tregojë ku janë shokët. Këtë e kisha dëgjuar nga peshkatarët e vjetër.
Pasi dolëm në breg ndezëm një zjarr të vogël. Copat i futëm në shufra hekuri dhe po i piqnim. Unë u ngrita dhe u drejtova nga varka.
- Ku vete?
- Të marr shishen e verës që na ka dërguar Nduja nga Italia.
- Vërtet e ke marrë me vete?
- Jo, me gënjeshtra!
- Ku e dije që do zinim oktapod?
- Nuk e dija, por dija që diçka do zinim.
Golja vuri buzën në gaz.
Kur u ktheva ndjeva se era e pjekjes kishte pushtuar bregun. Mbusha gotat dhe i çukitëm.Tingëllima i ngjante sqepit të një zogu që trokiste në xham.Hëna kishte kaluar në krahun tjetër dhe po fshihej larg, shumë larg, duke na lënë vetëm hijeshinë e bukurisë saj, si një vajzë e bukur, që u largohet vështrimeve të admiruesve të saj.
Shishja u boshatis shpejt dhe po na mbylleshin sytë.
- Vemi në varkë. Edhe po të marrim një sy duhet të jemi atje. Mund të ndryshojë koha dhe rrymat e marrin me vete.
- Pastaj Robinsoni nuk do mbetet vetëm!
Hipëm në të dhe hoqëm litarët, që varka të tundej lehtë. Njëkohësisht të tundeshin dhe parangallët për të dhënë përshtypjen, se karremat ishin të gjallë. Në mes të qiellit dhe detit u përkundëm në një përgjumje të lehtë, si mbi krahë ëngjëjsh. Ishim të lehtë pa rroba në trup, si zogj të porsa lindur. Nuk di sa kohë dremisja, kur Golja më foli duke më prekur me dorë.
- Zgjoju! Po tundet varka. Shiko mos përplasemi gjëkundi dhe mbushet me ujë.
Kishte të drejtë, pasi lundronim pranë brigjeve.Ndonse thellësia ishte si e prerë me thikë, rreziku prapë ishte i pranishëm.Hapa sytë, hëna nuk dukej, mbizotëronte errësira dhe vetëm drita e yjeve, që pasqyrohej në ujë.
Varka u lëkund përsëri, sikur e tërhoqi njeri me dorë.Tërheqja vinte nga thellësia.
- Diçka kemi kapur! Vajta dhe tërhoqa filespanjën e trashë. Ajo, herë letësohej dhe herë tërhiqej nga krahu i kundërt i varkës.Tërheqja qe goditëse, si një dash që kërkon të iki nga litari.- Kemi zënë diçka dhe është me peshë të madhe, e ndjej në dorë.
- Lëri shakatë! Nuk do ndodhin të gjitha sonte!
- Nuk bëj shaka!
- Fjalën ma ndërpreu një tërheqje e fortë. Filespanja më hyri në të çarën e gishtave. Ndjeva gjakun të më rrëshqasë nëpër pëllëmbë por nuk e lëshova. – Nuk vesha dorezën, preva dorën.
- Lëshoje!
- Nuk duhet lëshuar! Nuk dihet si e ka zënë parangalli. Duhet që në fillim ta mbajmë të tendosur deri sa të kapi mirë.
Golja erdhi pranë meje. Lëvizjet i bënim bashkë. Filespanjën herë e tendosnim dhe herë e linim të lirë. Pas disa lëvizjesh tërheqja pushonte.
- Mos iku? Golja ishte hedhur në detin e madh të emocioneve. - Pse nuk ndihet?
- Kur e tërheqim dhe e lëshojmë, ai lodhet. Mërr frymë thellë e pas një pauze lufton përsëri. Kjo vazhdon deri sa të lodhet mirë, të mos ketë fuqi e ta lëshojë veten në rrjedhën e fatit.
Na pëlqente të dyve kjo lojë. Tërhiq e lësho e tërhiq përsësi. Në fillim kishim ankth, pastaj u mësuam. Nuk di sa vazhdojë kjo gjëndje.Gjumi na kishte ikur dhe vëndin e tij e kishte zënë ankthi dhe kënaqësia e gjuetisë. Hodha sytë larg. Qielli nga lindja filloi të mërrte ngjyrë manushaqe e të purpurt njëkohësisht.Pas pak do niste të agonte.
- Miku im, po agon!
Golja nuk fliste. I dukej çudi si iku kaq shpejt nata, në krahët e të cilës po jetonim një jetë tjetër.
Ndërkohë filespanja nuk po përkundej më, u bë e lehtë. Qielli po merrte trajta që ndryshonin çdo minut.
- Tërhiqe, më duket se iku.
Njëri tjetrin tashmë e shikonim pa dritë. Larg në thellësi ishte më e thellë ngjyra. Tërhoqa me kujdes e me ritëm filespanjën.Larg filloi të çahej pasqyra e ujit . Kur u afrua dhe më, pamë një peshk ........... me hundën e sheshtë që nuk bënte asnjë përpjekje. E tërhoqëm me kujdes pranë varkës dhe nuk ngopeshim duke e parë. Parangalli e kishte zënë te buza e poshtme. E ngritëm lart dhe e hodhëm në varkë. Duhej të ishte 10 – 12 kile. Dielli u shfaq si saç i skuqur në fund të horizontit.
- Ikim, miku im Gole! Kjo ishte gjuetia për sot.
Miku im nuk fliste.Shikonte herë lindjen, herë detin, pastaj peshkun të shtrirë në varkë.
Mblodhëm filespanjat, parangallët dhe i dhamë gaz motorrit. Zhurma e tij bashkë me të bardhën e shkumës linte pas dhe kujtimet tona. Kur u afruam në qytet pulbardhat e para ishin zgjuar dhe fluturonin në hapësirën e pa matë të qiellit. Gugitjet e cicërimave të tyre kishin brënda dhe këngën e emocioneve tona.
- Dëgjo Pilo! Po lëmë ëndërrën dhe po kthehemi në jetën e përditshme. Ëndërrat ndaj janë kaq të bukura, sepse janë të shkurtra.
Pronarët e lokaleve po hapnin dritaret. Qyteti ishte zgjuar. Ne, morëm peshkun, librin tonë të mbresave, dhe u nisëm për nga hoteli.
vijon
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Re: Tregime nga Pilo Zyba
nga Agim Gashi Mon Sep 07, 2009 12:01 am
Zogu në kafaz
- T r e g i m -
- Pthu! - shau gjith mllef dhe hoqi sytë nga ekrani i televizorit. - Garson! Edhe një uiski pa akull.
Kishte ditë që gjëndja dërmjet dy shteteve kishte mbetur pezull. Një shtresë e akullt përcillte mbasadorët, sa në një kryeqytet në tjetrin, për të marrë udhëzime.
- Politika është kurvë! - tha me vete.
Me nervozizëm derdhi gotën e uiskit në gurmaz dhe nuk e hoqi, deri sa ra dhe pika e fundit. Sytë ju shndërruan në dy vatra prushi. Në kraharor kishte një pështjellim, që herë herë i ngrihej deri në grykë dhe i dukej sikur do t’i zinte frymën.
- Urdhëroni, zorëri!
Kamarieri la gotën tjetër të uiskit dhe u largua, me ca hapa të rëndë e duke hequr këmbët osh.
- Zotëri! Ç’farë zotërie jam unë!? Nuk e shikojnë që nuk jam në gjëndje të zotëroj veten? Jeta ime, jeta jonë është e varur në kremastarin e politikës. Ne jemi
kthyer në magazinë fyerjesh. Mbi ne gjithëseicili mund të hedhë çdo mbeturinë
fyerjesh, që të dojë. Pas fjalës “zotëri” i dukej se fshiheshin të gjitha të këqiat e kësaj bote.
Pagoi dhe doli jashtë. Koka i ishte rënduar shumë dhe i merreshin mendtë. La mënjanë sheshin “Omonia” dhe mori rrugën tatëpjetë, drejt hotelit. Atij hoteli, që e përdorte vetëm për gjumë. Që në të hyrë binte era pisllëk. Një erë si qen i ngordhur të shponte vrimat e hundës. I dukej se në atë hotel ishte mbledhur gjithë pisllëku i botës. Ishte një hotel “Internacional”. Kishte në gjirin e tij shqiptarë, turq, bullgarë, arabë. Të gjithë të ikur nga mizerja dhe të rënë përsëri në përhërin e saj.
- Ej! Zotëri!
Përballë tij qëndronte një djalë me kostum gri dhe këmishë të bardhë, me jakë të ngrirë.
- Ju ofrojmë çaste të pa harruara.Tani, kur bukuritë i mbulon nata, ne i zbulojmë. Ju ofrojmë seks të klasit të lartë. Ju ofrojmë kënaqësi të tilla, të cilat vetëm ne dimë t’i servirim.
Nga gjuha dukej që nuk ishte grek.
- Femrat tona, me delikatesën dhe veprimet spktakulare, shuajnë flakët e shpirtrave të djegur. Tulatin dhe vënë në gjumë endërrimtar të gjithë shpirtrat e ndezur nga flakët e dashurisë. Për të gjitha këto kërkojnë një shpërblim shumë
të arsyshëm. Sipas mundësisë së klientit.
- Hë!- qeshi me vete dhe u ndalua duke pritur. Dhe dashuria është kthyer në tregti. E çfarë nuk është kthyer në tregti në këtë botë? Njeriu një jetë të tërë paguan. Që në lindje dhe deri në vdekje. Paguan kusuret e kësj bote kalimtare. Paguan kusuret e politikanëve, që lozin me fatet e kombeve, në tryezat diplomatike, si në tryezat shahistike. Sakrifikojnë koka njerëzish, usharakësh e kuajsh, për një mbret dhe pse ai është gomar, nga mendimet dhe nga veprimet.
- Flisni, zotëri!- djali e ndiqte nga pas.- Flisni dhe ajo do të jetë e juaja. Edhe për gjith natën, po të doni.
- Ikni, ju lutem!
Fjalët i dilnin të lodhura nga rruga e gjatë që bënin, nga mushkëritë, deri te goja. Në të vërtetë donte ta qëllonte.Ta qëllonte, deri sa t’i shuhej ajo flakë urrejtjeje, që i digjte shpirtin. Por tashmë ishte mësuar më të gjithë llojet e fyerjeve.
La mënjanë dritat e fundit dhe u fut në rrugicën gjysëm të errët, të cilës ia dinte të gjitha qoshkat. Donte të fshihej. Të humbiste nga bota. Vetëm atëherë e ndjente se kishte shpëtuar nga peshkatarët prefesionistë të shpirtërave.
- Ej! –
Nga pjesa e errët, me gërma prej dritash të ndiçuara, u shfaq një shpirt lajkatar.
- Zotëri ku shkoni i vetëm këtë natë?
- Në hotel.
Djali ecte dhe fliste si i paralizuar.
- Në hotel!?
Tjetri qeshi.
- Këtë natë, që është veshtirë ta rikthesh në jetë, doni ta burgosni në binxat e hotelit? Ejani, zotëri, në krahët e ëndërrimeve. Vetë jeta u thërret në gjirin e mistereve të saj.
Djali u lëkund.
- Një cigare, të lutem!
Burri me kostum të errët, si vetë nata, me fytyrën e tij pa shprehje nxori paketën e peshkimit. I dha një cigare dhe e tërhoqi drejt një dere, përmes territ.
Djali iu bind në mënyrë të verbër. Në fakt kishte dëshira, që as vetë nuk ishte në gjëndje t’i deshifronte. Ato ishin aq kontraditore, sa dhe vetë jeta. Donte të harronte. Po, po, të harronte, që jetonte dhe ai në këtë botë. Në këtë botë të pleksur me andrralla, ku gjithçka zhillohej në kundërshtim me vullnetin dhe dëshirat e tij.
Tingujt e rëndë të muzikës e permëndën dhe e prunë në jetë. Përballë pa një sallë gjysëm të errët dhe një grup të rinjsh të moshës së tij, që kërcenin një ritëm jo të zakonshëm.
- Ta marrë djalli! Dhe sa vjetë do të rrojmë? Të harrojmë edhe ne për disa çaste
mizerjen e jetës monotone. Të harrojmë se pas mizerjes ka dhe çaste që nuk mund të harrohen lehtë.
- Hau du ju leik, sër?
Djali nuk po kuptonte ç’i thoshte kamarjeri.
- Ti thelete? - pyeti pastaj ai gërqisht.
- Dopio uiski.
Gërqishtja e tij ishte e çalë.
- Pesëmbëdhjetë evro.
E bëri këtë për t’i treguar, se këtu nuk ishte në një lokal të rëndomtë.
Djali urreu veten që ishte në atë gjëndje.
- Silleni më parë uiskin, - foli i revoltuar. - Unë që erdha këtu, kam ardhur me këmbët e mia.
Kamarjeri u largua i bindur. Si e kuptoi nga ishte, kërkesën ia flaku në koshin e harresës.
Djali jetonte në thellësi të territ i pa përfillur. Si të mos kishte jetuar kurrë. Donte ta vriste këtë botë të fshehur në skutat e natës, por me se? Kishte forca, por a vritet errësira? Ajo është një hiç dhe hiçi nuk mund të vritet. Për herë të parë i lindi një dëshirë, që kurrë nuk ishte shfaqur në shpërtin e tij. Donte të tregonte se ishte njeri. Njeri prej mishi dhe gjaku. Dhe ai kishte të drejtë të jetonte në këtë botë, si gjithë të tjerët. U ngrit me vështirësi dhe vajti te banaku.
- Zotëri! Erdha në lokalin tuaj për qejf. Ju lutem, një dopio uiski më akull dhe koka-kola.
Në thellësi të shpirtit i vlonte një urrejtje e pa përcaktuar.
- Qejfi paguhet, zotëri!
Në zërin e kamarjerit ndihej dhe kuptohej ironia.
E ndjente, që kjo fjalë xhelat, “zotëri”, nuk do t’i ndahej deri në fund...
- E di, por kryeni më parë porosinë.
Duke u përkundur u fsheh përsëri në qoshen e harresës. Dritat ishin fikur dhe ajo i ngjante një skene të braktisur, pa pjesë teatrale dhe pa aktorë.
Kamarjeri solli dopion e uiskit.
Lefteri futi dorën në xhep dhe nxori tufën e parave. Jo më pak se katër mijë evro, për të cilat kishte punuar disa muaj. I merrte gjthnjë me vete, pasi nuk kishte
asnjë lloj dokumenti. Kishte frikë se mos e zinte policia dhe e kthente në atdhe.
Kamarjeri kishte ngrirë si statujë, me vështrimin e ngulur thellë në duart e tij.
- Merrini! - Djali i zgjati një njëzeçe evro. - Kusuri është i juaji.
Banaku u shndërrua në një skenë, ku luhej drama “lekë”. Ajo u shpërqëndrua në çast. Gjithçka u përmbys, si në përrallë. Dy flashe pistoletash i dhanë dritë harresës dhe nisi të luhej një komedi e re. Gjuetarët e natës fshehën në çast kthe-
trat, fyerjet dhe u paraqitën përpara djalit, me fytyrë ëngjëllore. Hodhën në kokë e kraharorë erërat epshndjellëse dhe nxorën nga fjalorët lajkat. Nuk kishin kaluar më shumë se tre minuta dhe në atë qoshe të errët u shfaq vetë bukuria e lokalit. Beteja qëndronte e hapur. Djali duhej të binte në prehërin e lajkave.
Gjithë delikatesë, me kraharorin gjysëm të nxjerrë jashë, mbi të cilin tundeshin zinxhirët e florinjtë të vdekjes. Ajo, krenare, pa përfillur erën e rëndë të rrobave të tij u shfaq si ylberi, pas një shiu të rrëmbyer.
- Mund të ulem?
Zëri i saj i ëmbël, i butë e përkëdhelës e bëri Lefterin të përtypej. Aroma e saj aq ndjellëse e bëri të skuqej deri në majë te veshëve. U turpërua. “Të paktën, të kisha veshur një palë rroba më të mira”,mendoi. Për damën, nuk kishte rëndësi era e rrobave, por era e parave, që ai mbante me vete.
- Urdhëroni!
Ai i tregoi gjithë kulturë vëndin, ku mund të ulej. U mundua të bënte një kopliment, por vetëm e përtypi nëpër dhëmbë.
Ajo u ul përballë tij, me dy brylat e vendosur mbi tryezë. Një prozhektor ngjyrë qumështi binte mbi fytyrën dhe gjoksin e saj. Në vija të zbeta dukej ai hendeku, që ndante të dy anët e kraharorit. Një gjoks i kërcyer, i bëshëm, që i ulej dhe ngrihej ritmikisht, sipas frymëmarrjes. Cipa e lëkurës ishte e butë, e ëmbël dhe shkëlqente, nën një shtresë të hollë kremi, që lëshonte një aromë të këndshme manushaqeje.
Lefteri u përtyp, sikur do të kapërdinte diçka, që as vete nuk e dinte. Diçka që kishte dëshirë, por që edhe e trëmbte, e trulloste dhe e qetësonte njëkohësisht. Në ato çaste mendoi se kishte ardhur në një botë tjetër. Në një botë, ku paraja ishte pa vlerë. Çaste të tilla kishin vlerë më shumë se pesha e saj.
Dritat u sfumuan dhe ata humbën në një det ëndërrash. Djali paguante dhe vajza jepte dhurata puthjesh. Atje ku epshi shuhej, hidhej uiski. Ku përgjumja mbyllte qepallat, puthjet zgjonin mashkullin dhe ai vinte në gjumë vlerën e parasë.
Beteja vazhdonte si të mos kishte ndodhur asgjë.
.....
Kur hapi sytë, Lefteri pa se ishte gdhirë. Një rreze dielli binte mbi krevatin e madh e të gjërë. Rreth e rrotull një dhomë e mobiluar mirë. Dritare të mbëdha. Dy perde ngjyrë manushaqeje, të cilat, nën goditjen e rrezeve të diellit, i jepnin dhomës nje ngjyrë roze të lehtë.
Djali u trëmb. Përballë, në këndin tjetër të dhomës, një krevat. Mbi të qëndronte e shtrirë një vajzë. Një llërë e bardhë kishte dalë sipër batanies dhe flokët e verdhë i ishin shpërndarë dhe derdhur mbi jastëk.
Lefteri u ngrit rëmbimthi nga krevati. Futi dorën në xhep dhe filloi të
nëmëronte të hollat. Ato ishin të pa cënuara. Nuk po kuptonte asgjë. Kaloi si në shiritin e një filmi veprimet e një dite më parë. Ato shkonin deri në një farë vëndi dhe ndërpriteshin,shkëputeshin...
- Mos! - pëshpëriti në heshtje. - Jo,jo, nuk është e mundur. Khë..khë..! - u kollit, për të dhënë të kuptohej se ishte zgjuar.
Vajza u rrotullua, duke shtrënguar batanien në pjesën e sipërme të kraharorit. Gjithë natën nuk kishte fjetur. Lloj - lloj mendimesh i vinin në kokë. Shikonte fytyrën e tij të vrarë, nën një gërhitje të rëndë, që ngjante më shumë me një rënkim. Qante. Qante për veten, apo për atë që shikonte? Ndaj të gdhirë pesha e gjumit i rëndoi mbi qepalla dhe e bëri t’i harronte të gjitha.
- Si!?
Djali nuk po u besonte syve. Përballë tij, Merita. Shoqja e ngushtë e motrës së tij. O zot! Nuk kishte mundësi! Nuk mund ta besonte që kishte fjetur me të. Donte të shpjegohej, por ishte aq i tronditur, sa nuk po e gjente dot fillin e mendimeve.
- Po ti nga mbive këtu? Unë e di që ti...
Vajza po qëndronte si e zënë në faj.
- U martuam dhe erdhëm në Greqi për një jetë më të mirë, por....
- Çfarë por...?
- Petriti më braktisi, më shiti. Më flaku në rrugë një natë, pa pritur. Nuk mund të bëja ndryshe...
vijon
- T r e g i m -
- Pthu! - shau gjith mllef dhe hoqi sytë nga ekrani i televizorit. - Garson! Edhe një uiski pa akull.
Kishte ditë që gjëndja dërmjet dy shteteve kishte mbetur pezull. Një shtresë e akullt përcillte mbasadorët, sa në një kryeqytet në tjetrin, për të marrë udhëzime.
- Politika është kurvë! - tha me vete.
Me nervozizëm derdhi gotën e uiskit në gurmaz dhe nuk e hoqi, deri sa ra dhe pika e fundit. Sytë ju shndërruan në dy vatra prushi. Në kraharor kishte një pështjellim, që herë herë i ngrihej deri në grykë dhe i dukej sikur do t’i zinte frymën.
- Urdhëroni, zorëri!
Kamarieri la gotën tjetër të uiskit dhe u largua, me ca hapa të rëndë e duke hequr këmbët osh.
- Zotëri! Ç’farë zotërie jam unë!? Nuk e shikojnë që nuk jam në gjëndje të zotëroj veten? Jeta ime, jeta jonë është e varur në kremastarin e politikës. Ne jemi
kthyer në magazinë fyerjesh. Mbi ne gjithëseicili mund të hedhë çdo mbeturinë
fyerjesh, që të dojë. Pas fjalës “zotëri” i dukej se fshiheshin të gjitha të këqiat e kësaj bote.
Pagoi dhe doli jashtë. Koka i ishte rënduar shumë dhe i merreshin mendtë. La mënjanë sheshin “Omonia” dhe mori rrugën tatëpjetë, drejt hotelit. Atij hoteli, që e përdorte vetëm për gjumë. Që në të hyrë binte era pisllëk. Një erë si qen i ngordhur të shponte vrimat e hundës. I dukej se në atë hotel ishte mbledhur gjithë pisllëku i botës. Ishte një hotel “Internacional”. Kishte në gjirin e tij shqiptarë, turq, bullgarë, arabë. Të gjithë të ikur nga mizerja dhe të rënë përsëri në përhërin e saj.
- Ej! Zotëri!
Përballë tij qëndronte një djalë me kostum gri dhe këmishë të bardhë, me jakë të ngrirë.
- Ju ofrojmë çaste të pa harruara.Tani, kur bukuritë i mbulon nata, ne i zbulojmë. Ju ofrojmë seks të klasit të lartë. Ju ofrojmë kënaqësi të tilla, të cilat vetëm ne dimë t’i servirim.
Nga gjuha dukej që nuk ishte grek.
- Femrat tona, me delikatesën dhe veprimet spktakulare, shuajnë flakët e shpirtrave të djegur. Tulatin dhe vënë në gjumë endërrimtar të gjithë shpirtrat e ndezur nga flakët e dashurisë. Për të gjitha këto kërkojnë një shpërblim shumë
të arsyshëm. Sipas mundësisë së klientit.
- Hë!- qeshi me vete dhe u ndalua duke pritur. Dhe dashuria është kthyer në tregti. E çfarë nuk është kthyer në tregti në këtë botë? Njeriu një jetë të tërë paguan. Që në lindje dhe deri në vdekje. Paguan kusuret e kësj bote kalimtare. Paguan kusuret e politikanëve, që lozin me fatet e kombeve, në tryezat diplomatike, si në tryezat shahistike. Sakrifikojnë koka njerëzish, usharakësh e kuajsh, për një mbret dhe pse ai është gomar, nga mendimet dhe nga veprimet.
- Flisni, zotëri!- djali e ndiqte nga pas.- Flisni dhe ajo do të jetë e juaja. Edhe për gjith natën, po të doni.
- Ikni, ju lutem!
Fjalët i dilnin të lodhura nga rruga e gjatë që bënin, nga mushkëritë, deri te goja. Në të vërtetë donte ta qëllonte.Ta qëllonte, deri sa t’i shuhej ajo flakë urrejtjeje, që i digjte shpirtin. Por tashmë ishte mësuar më të gjithë llojet e fyerjeve.
La mënjanë dritat e fundit dhe u fut në rrugicën gjysëm të errët, të cilës ia dinte të gjitha qoshkat. Donte të fshihej. Të humbiste nga bota. Vetëm atëherë e ndjente se kishte shpëtuar nga peshkatarët prefesionistë të shpirtërave.
- Ej! –
Nga pjesa e errët, me gërma prej dritash të ndiçuara, u shfaq një shpirt lajkatar.
- Zotëri ku shkoni i vetëm këtë natë?
- Në hotel.
Djali ecte dhe fliste si i paralizuar.
- Në hotel!?
Tjetri qeshi.
- Këtë natë, që është veshtirë ta rikthesh në jetë, doni ta burgosni në binxat e hotelit? Ejani, zotëri, në krahët e ëndërrimeve. Vetë jeta u thërret në gjirin e mistereve të saj.
Djali u lëkund.
- Një cigare, të lutem!
Burri me kostum të errët, si vetë nata, me fytyrën e tij pa shprehje nxori paketën e peshkimit. I dha një cigare dhe e tërhoqi drejt një dere, përmes territ.
Djali iu bind në mënyrë të verbër. Në fakt kishte dëshira, që as vetë nuk ishte në gjëndje t’i deshifronte. Ato ishin aq kontraditore, sa dhe vetë jeta. Donte të harronte. Po, po, të harronte, që jetonte dhe ai në këtë botë. Në këtë botë të pleksur me andrralla, ku gjithçka zhillohej në kundërshtim me vullnetin dhe dëshirat e tij.
Tingujt e rëndë të muzikës e permëndën dhe e prunë në jetë. Përballë pa një sallë gjysëm të errët dhe një grup të rinjsh të moshës së tij, që kërcenin një ritëm jo të zakonshëm.
- Ta marrë djalli! Dhe sa vjetë do të rrojmë? Të harrojmë edhe ne për disa çaste
mizerjen e jetës monotone. Të harrojmë se pas mizerjes ka dhe çaste që nuk mund të harrohen lehtë.
- Hau du ju leik, sër?
Djali nuk po kuptonte ç’i thoshte kamarjeri.
- Ti thelete? - pyeti pastaj ai gërqisht.
- Dopio uiski.
Gërqishtja e tij ishte e çalë.
- Pesëmbëdhjetë evro.
E bëri këtë për t’i treguar, se këtu nuk ishte në një lokal të rëndomtë.
Djali urreu veten që ishte në atë gjëndje.
- Silleni më parë uiskin, - foli i revoltuar. - Unë që erdha këtu, kam ardhur me këmbët e mia.
Kamarjeri u largua i bindur. Si e kuptoi nga ishte, kërkesën ia flaku në koshin e harresës.
Djali jetonte në thellësi të territ i pa përfillur. Si të mos kishte jetuar kurrë. Donte ta vriste këtë botë të fshehur në skutat e natës, por me se? Kishte forca, por a vritet errësira? Ajo është një hiç dhe hiçi nuk mund të vritet. Për herë të parë i lindi një dëshirë, që kurrë nuk ishte shfaqur në shpërtin e tij. Donte të tregonte se ishte njeri. Njeri prej mishi dhe gjaku. Dhe ai kishte të drejtë të jetonte në këtë botë, si gjithë të tjerët. U ngrit me vështirësi dhe vajti te banaku.
- Zotëri! Erdha në lokalin tuaj për qejf. Ju lutem, një dopio uiski më akull dhe koka-kola.
Në thellësi të shpirtit i vlonte një urrejtje e pa përcaktuar.
- Qejfi paguhet, zotëri!
Në zërin e kamarjerit ndihej dhe kuptohej ironia.
E ndjente, që kjo fjalë xhelat, “zotëri”, nuk do t’i ndahej deri në fund...
- E di, por kryeni më parë porosinë.
Duke u përkundur u fsheh përsëri në qoshen e harresës. Dritat ishin fikur dhe ajo i ngjante një skene të braktisur, pa pjesë teatrale dhe pa aktorë.
Kamarjeri solli dopion e uiskit.
Lefteri futi dorën në xhep dhe nxori tufën e parave. Jo më pak se katër mijë evro, për të cilat kishte punuar disa muaj. I merrte gjthnjë me vete, pasi nuk kishte
asnjë lloj dokumenti. Kishte frikë se mos e zinte policia dhe e kthente në atdhe.
Kamarjeri kishte ngrirë si statujë, me vështrimin e ngulur thellë në duart e tij.
- Merrini! - Djali i zgjati një njëzeçe evro. - Kusuri është i juaji.
Banaku u shndërrua në një skenë, ku luhej drama “lekë”. Ajo u shpërqëndrua në çast. Gjithçka u përmbys, si në përrallë. Dy flashe pistoletash i dhanë dritë harresës dhe nisi të luhej një komedi e re. Gjuetarët e natës fshehën në çast kthe-
trat, fyerjet dhe u paraqitën përpara djalit, me fytyrë ëngjëllore. Hodhën në kokë e kraharorë erërat epshndjellëse dhe nxorën nga fjalorët lajkat. Nuk kishin kaluar më shumë se tre minuta dhe në atë qoshe të errët u shfaq vetë bukuria e lokalit. Beteja qëndronte e hapur. Djali duhej të binte në prehërin e lajkave.
Gjithë delikatesë, me kraharorin gjysëm të nxjerrë jashë, mbi të cilin tundeshin zinxhirët e florinjtë të vdekjes. Ajo, krenare, pa përfillur erën e rëndë të rrobave të tij u shfaq si ylberi, pas një shiu të rrëmbyer.
- Mund të ulem?
Zëri i saj i ëmbël, i butë e përkëdhelës e bëri Lefterin të përtypej. Aroma e saj aq ndjellëse e bëri të skuqej deri në majë te veshëve. U turpërua. “Të paktën, të kisha veshur një palë rroba më të mira”,mendoi. Për damën, nuk kishte rëndësi era e rrobave, por era e parave, që ai mbante me vete.
- Urdhëroni!
Ai i tregoi gjithë kulturë vëndin, ku mund të ulej. U mundua të bënte një kopliment, por vetëm e përtypi nëpër dhëmbë.
Ajo u ul përballë tij, me dy brylat e vendosur mbi tryezë. Një prozhektor ngjyrë qumështi binte mbi fytyrën dhe gjoksin e saj. Në vija të zbeta dukej ai hendeku, që ndante të dy anët e kraharorit. Një gjoks i kërcyer, i bëshëm, që i ulej dhe ngrihej ritmikisht, sipas frymëmarrjes. Cipa e lëkurës ishte e butë, e ëmbël dhe shkëlqente, nën një shtresë të hollë kremi, që lëshonte një aromë të këndshme manushaqeje.
Lefteri u përtyp, sikur do të kapërdinte diçka, që as vete nuk e dinte. Diçka që kishte dëshirë, por që edhe e trëmbte, e trulloste dhe e qetësonte njëkohësisht. Në ato çaste mendoi se kishte ardhur në një botë tjetër. Në një botë, ku paraja ishte pa vlerë. Çaste të tilla kishin vlerë më shumë se pesha e saj.
Dritat u sfumuan dhe ata humbën në një det ëndërrash. Djali paguante dhe vajza jepte dhurata puthjesh. Atje ku epshi shuhej, hidhej uiski. Ku përgjumja mbyllte qepallat, puthjet zgjonin mashkullin dhe ai vinte në gjumë vlerën e parasë.
Beteja vazhdonte si të mos kishte ndodhur asgjë.
.....
Kur hapi sytë, Lefteri pa se ishte gdhirë. Një rreze dielli binte mbi krevatin e madh e të gjërë. Rreth e rrotull një dhomë e mobiluar mirë. Dritare të mbëdha. Dy perde ngjyrë manushaqeje, të cilat, nën goditjen e rrezeve të diellit, i jepnin dhomës nje ngjyrë roze të lehtë.
Djali u trëmb. Përballë, në këndin tjetër të dhomës, një krevat. Mbi të qëndronte e shtrirë një vajzë. Një llërë e bardhë kishte dalë sipër batanies dhe flokët e verdhë i ishin shpërndarë dhe derdhur mbi jastëk.
Lefteri u ngrit rëmbimthi nga krevati. Futi dorën në xhep dhe filloi të
nëmëronte të hollat. Ato ishin të pa cënuara. Nuk po kuptonte asgjë. Kaloi si në shiritin e një filmi veprimet e një dite më parë. Ato shkonin deri në një farë vëndi dhe ndërpriteshin,shkëputeshin...
- Mos! - pëshpëriti në heshtje. - Jo,jo, nuk është e mundur. Khë..khë..! - u kollit, për të dhënë të kuptohej se ishte zgjuar.
Vajza u rrotullua, duke shtrënguar batanien në pjesën e sipërme të kraharorit. Gjithë natën nuk kishte fjetur. Lloj - lloj mendimesh i vinin në kokë. Shikonte fytyrën e tij të vrarë, nën një gërhitje të rëndë, që ngjante më shumë me një rënkim. Qante. Qante për veten, apo për atë që shikonte? Ndaj të gdhirë pesha e gjumit i rëndoi mbi qepalla dhe e bëri t’i harronte të gjitha.
- Si!?
Djali nuk po u besonte syve. Përballë tij, Merita. Shoqja e ngushtë e motrës së tij. O zot! Nuk kishte mundësi! Nuk mund ta besonte që kishte fjetur me të. Donte të shpjegohej, por ishte aq i tronditur, sa nuk po e gjente dot fillin e mendimeve.
- Po ti nga mbive këtu? Unë e di që ti...
Vajza po qëndronte si e zënë në faj.
- U martuam dhe erdhëm në Greqi për një jetë më të mirë, por....
- Çfarë por...?
- Petriti më braktisi, më shiti. Më flaku në rrugë një natë, pa pritur. Nuk mund të bëja ndryshe...
vijon
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Re: Tregime nga Pilo Zyba
nga Agim Gashi Mon Sep 07, 2009 12:03 am
Vajza filloi të qante. I zoti i lokalit, që i dha lekët, më mori me forcë. Ku të shkoja? Ku të mbytesha? Nuk kisha asnjë dhjeçe në xhep. Nuk dija asnjë fjalë greqisht. Kur të pashë mbrëmë në lokal, m’u duk se rilinda. Ishe i dehur dhe nuk e kontrolloje veten. Fillove të paguaje dhe...
- Dhe çfarë? Lekët i numërova dhe janë të pa cenuara. Mos do të thuash se ato që pagova, i plotësove ti?
Vajza uli kokën. Pikat e lotit i rridhnin në faqet e tejskuqura.
- Të betohem, kurrë nuk kam shkuar në lokale të tilla. Gjëndja jonë është e tillë...
Një komb iu mbështoll në grykë dhe nuk mundi të vazhdonte mendimin më tej.
Vajza e shikonte pa ja ndarë sytë. Sa kishte ndryshuar. Ishte rritur para kohe.
Lëkurën e faqeve e kishte të ashpër. Sytë të futura thellë në zgavra dhe vështrimin të zbetë. Një vështrim të ftotë e të largët, si vetë mërgimi. Donte ta mërrte pranë e
t’i përkëdhelte flokët e pa krehur. Ta qetësonte, ta vinte në gjumë. Në një gjumë të thellë, për ta larguar nga kjo botë që e mundonte dhe e kishte katandisur në këtë
gjëndje.
- Dje ishte e shtunë dhe... - i ndërpreu ai fillin e mendimeve. - Motra ka shtruar darkën e martesës. Unë, vëllai i vetëm, nuk munda t’i dhuroja një urim. Të tërhiqja pas vetes një valle gazmore. Ta përjetoja nga afër gëzimin e saj dhe timin. Nuk munda... nuk munda dhe nuk do të mundem kurrë. Ajo ditë nuk do të kthehet më as për motrën dhe as për mua. Unë do të mungoj për gjithë jetën në kujtimet e saj. Në kujtimet e të ftuarve, të të afërmve. Ndaj... ndaj piva. Piva për të haruar dhimbjen. Dhimbjen, që më mundon sot dhe që do më mundojë gjithë jetën. Kapi pastaj vajzën nga të dy supet dhe nguli vështrimin thellë –thellë në sytë e saj të përlotur. Herë - herë fytyra e saj vishej me vellon e bardhë të së motrës dhe merrte vizionin e saj.
- Çohu dhe vishu!
- Ku?
Vajza filloi të fliste e trëmbur. Kraharori i dridhej nga një dënesje e thellë.
Lefterit ju prenë gjunjët.
- Ngrihu, - i foli përsëri, - por këtë herë më butë. Zëri i dridhej, si i një zogu të zënë rob, që nuk e lëshonin, por e torturonin pa prerë. - Vishu të ikim. Po..po..të ikim nga kjo botë.
Pastaj, u kthye me shpinë nga vajza, për t’i dhënë asaj mundësinë të ngrihej dhe të ndërronte rrobat.
Shtegtari
- Tregim -
Ndaluam makinën dhe zbritëm. Mbrëmja sa kishte filluar të afrohej me çapat e lehtë. Nëpër degët e pemëve dielli herë fshihej e herë shfaqej, si një vajzë plot naze. Nxehtësinë e kishte humbur.I kishte mbetur vetëm bukuria verbuese. Më tej, pas pemëve dëgjohej ritmi i dallgëve, që trokisnin në breg, një llogari e vjetër mes tyre, që vazhdonte përjetësisht. Dallgët herë shanin dhe iknin të nevrikosura, herë të penduara vinin dhe puthnin faqet e bregut. Gjiri i Patogut, të cilin kisha plot 18 vjet pa e parë, kishte ndryshuar shumë. Pemët i shikoja të rritura, me degët si krahë të hapura. Ndonëse ishte fillim nëntori, ato mbanin në supet e tyre kostumin e gjelbër, tek-tuk të zbardhëllyer, si një rrobë e larë shumë herë, por prapë i bukur.
Gjergji më shikonte që kisha humbur mes mbretërisë së pyllit dhe nuk më fliste. Hapi derën e kafazit, ku rrinte qeni. Kafsha nuk priti që ta thërrisnin, kërceu jashtë, u shpupuris, sikur donte të çpinte eshtrat dhe filloi të hidhej e të lodronte. Ishte një rracë për gjuetinë e shpendëve, kishte ca veshë të mëdhenj, një hundë të vogël, të kuqe dhe ca sy të ëmbël e të mëndafshtë, si sy fëmije.
- Rezervati nuk është privatizuar ende, - më tha Gjergji. - Ikubatorët dhe shpendët, që dikur të kalonin përpara këmbëve, tashmë janë harruar.
Qeni u lëshua përpara, duke nuhatur kaçubeve. Fuste kokën nëpër xhufkat e xunkthave, që ngjanin me kokë të paqethura me ato majat e ngritura lart, si gjëmba iriqi. Në to bëjnë foletë dhe lëshojnë vezët rosat e egra. Fazanët rrinë më larg nga bregu, në thellësi të pyllit.
Qeni fillojë të lehte e të kërkonte. Unë dhe Gjergji, me çiftet në sup, ecnim pas lehjes së tij, që luante rolin e udhërrëfyesit e na bënte që t’i binim pas. Nuk di pse atë çast qeni m’u duk se rendëte të zgjonte nga gjumi kujtimet e mia të rinisë. U fliste në gjuhën e tij, por ato ose bënin gjumin e rëndë të harresës, ose kishin shtegëtuar në një tjetër parajsë.
- Këtej ! - i thashë Gjergjit, duke i treguar një shteg të ngushtë, mbuluar nga një tufë ferrash.
Ai vuri buzën në gaz dhe ma priti:
- Ajo rrugë është mbyllur. Koha ka bërë punën e saj. Pemët dhe shkurret janë rritur. Megjithatë, ndjehem i kënaqur, që nuk e paske harruar.
Rruga sa vinte e gushtohej, pak më tej ishte mbuluar nga bari. Gjurmët e dikurshme, si shkronja të mëdha, vinin deri në një farë vëndi dhe nuk lexoheshin më.
- Këtej, këtej! - ia përsërita. - Pak më në thellësi është një dardhë!
- Po, - më ndërpreu, - është! Tani është rritur, nuk është ajo vajza që ke njohur dikur. Degët e saj pushtojnë hapësirat. Lëkura
i është trashur, është bërë nënë. Frutat ia hanë zogjtë. I rreh më pëllëmbë era e vjeshtës dhe ua bën dhuratë iriqëve. Nuk kujdeset njeri për të, rreth e rreth e kanë mbuluar ferrat, si gra të liga llafazane, që për ditë bëjnë ç’mundin t’i marrin frymën.
Gjergji e kishte kuptuar që në kërkesën time të parë, që kjo mbrëmje nuk do ishte për gjueti. Do të ishte një kthim tek e kaluara. Pranë cicërimave, pranë diellit që tashmë ishte ulur mbi sipërfaqen e ujit, si një fëmijë nazeli, që kërkon të lahet. Duke më ndjekur me kujdes, ai rrinte në pritë, jo të gjahut që mund të çfaqej në çast, por të lëvizjeve të mia. Ato ishin të ngadalta, ngaqë sytë donin të përpinin gjithçka që më rrethonte. Unë i ngjaja tani jo një gjuetari, por një seleksionuesi të apasionuar kujtimesh, që dëshiron të hapë nje ekspozitë. Atë të shpirtit, në të cilin ishte vënë çelsi i harresës qysh përpara 18 vjetësh. Kujtimet m’i trëmbi lehja e qënit, që më vinte disi e largët.
Në një shesh të vogël, që na u shfaq përpara dhe që i ngjante një skene të vogël, u shfaq një sqep i bukur, një gushë e kuqërrëmtë si perëndim dielli, më pas një fazan me bishtin e gjatë dhe me ngjyra të shumëllojshme.
Gjergji hoqi nga supet çiften.
- Mos ! - e kapa unë për dore.
Ai më shikoi pa folur. Buza i mori një qeshje të lehtë. Flladi i ftohtë i mbrëmjes iu end nëpër qerpikë, por nuk lëvizi.
- Lëre ta sodisim pak. Kam vite pa i parë.
I tregova se nëpër qytetet e mëdhenj të Europës, çaste të tilla shfaqen vetëm nëpër filma dhe kopshte zoologjike.
- Po na dënon, - më pëshpëriti ai, - më tutje do ta kërkojmë por...
- Ska gjë!
Gjuetia nuk më kishte pëlqyer kurrë. Këtë e dinte dhe shoku im i fëmijërisë.
Fazani kishte dalë i tëri. Lehjet ishin larguar, ato vinin të mbytura nën shushurimën e valëve dhe erën e lehtë, e cila endej nëpër pëllëmbët e gjetheve. Shpendi qëndronte në pritë. I trembur, duke pritur rrezikun nga të gjitha anët. Më ngjante me një kujtim të largët, të humbur, që porsa kishte dalë për të më takuar. Kokën e lëvizte lehtë si radar, për të kapur të gjitha valët e rrezikut. Ndërkohë, puhiza e mbrëmjes i tundte robat e puplave, duke i shpalosur një thesar ngjyrash e larmish. Kraharori m’u mbush me metafora. Atë çast, po të kisha letër dhe laps, do të kisha mbushur me gërma një lëndinë të tërë me figura. Ato hynin e dilnin tek unë, si kjo fëshfërimë, si kjo mbrëmje.
- Janë gjithnjë të trëmbur, të papërqëndruar, sepse i ndjekin. Mania e vjetër e gjuetarëve me ta, i ka bërë të jenë gjithnjë në gadishmërinë numër një. Po ti pse u preke? Ju poetët jeni të dobët, vëllaçko. Shpirti juaj është vegël muzikore për sinfoni të lehta, jo për sinfoninë e nëntë të Bet’hovenit.
Gjergji më njihte mirë. Shtegëtimin tim për një fole jashtë Shqipërisë, nuk e kishte miratuar, qysh përpara 18 vjetëve.
- Ti nuk je zog shtegtar, - më thoshte atëhere, - je si mëllënja, por nuk do që ta kuptosh. Je si bufi, nuk shikon ditën, por nuk e shikon as të ardhmen.
Babai im asokohe qeshte, ndërsa nëna na mbushte gotat e rakisë, si për të dashur të digjte dhimbjen ditën e ikjes sime.
Fazani na vështronte me një qetësi të çuditshme. Dukej sikur i lexonte mendimet tona dhe tundte kokën në shënjë përshëndetjeje. U fsheh pas një gëmusheje, si vajzat e bukura të pasarelës, pas kuintave të skenës. Bishti shumëngjyrësh ishte përshëndetja e tij e fundit.
Kaluam në thellësi, duke larguar degët, të cilat u ngjanin duarve, që donin të na përqafonin. Gjethet, me buzët e tyre të blerta, fërshëllenin melodi, duke e kthyer rezervatin në një skenë sinfonike natyrore. Harmonia e veglave të saj ishte e përsosur. Vetëm dirigjenti mungonte. Më pas dolëm në një livadh. Në cep të tij një man i madh.
- Të kujton gjë ky man? - po buzëqeshte Gjergji me hutimin tim. - I shikon këto tela e këto shkarpa. Mban mend? I ke vënë ti...
Çudi, shtrati që kisha bërë në krahët e tij ishte ngjitur lart.
Pema qe rritur, duke mbajtur në supe dhe kujtimet e mia.Telat që kisha lidhur dikur nëpër degë, e kishin pushtuar të tërin, qenë bërë njësh me të. Mbi shtratin e shkarpave, trungjet dhe degët e thata ngjanin çuditërisht si krevat. Hypa lart dhe i preka me dorë. Degët e thata më ngjanë si eshtrat e një të vdekuri. Kishin humbur gjithçka, forcën, gjallërinë, por brenda heshtjes së tyre të vdekur fshihnin atë, që unë nuk mund ta hiqja lehtë nga kujtesa. Një kitarë që binte në jehonën e degëve të manit e humbiste në humnerën e kujtimeve.
- Më ka munguar kaq vite, dreqi, - i thashë mikut tim, duke mos qenë i sigurtë, nëse i flisja atij apo vetes. - Kam fjetur nëpër hotele luksozë, por ky do mbetet për mua shtrati mbretëror i ëndrrave.
Gjergji heshtëte. Saçmat e thumbimeve sot i kishte hequr nga çiftja e humorit. Duket donte të më linte ta shijoja sa më shumë këtë mbrëmje. Pak më larg po lëkundeshin fijet e barit të thatë. Ngjanin si antena, që donin të na dërgonin një kumt. Unë dhe Gjergji u hodhëm vështrimin. Prej andej doli një breshkë me samarin në formën e një kutije shahu. Ajo ecte e qetë, pa pytur për prezencën tonë. I ngjante një bunkeri lëvizës.
- Thonë se jetojnë gjatë, - thashë unë.
- Është e vërtetë! Ato nuk e vrasin shumë samarin, si ne, - m’u përgjigj dhe i ra me gisht kokës. - Kënaqen me atë që kanë, me atë që iu dha fati. Në të vërtetë, ne që kërkojmë më shumë, jetojmë më pak.
vijon
- Dhe çfarë? Lekët i numërova dhe janë të pa cenuara. Mos do të thuash se ato që pagova, i plotësove ti?
Vajza uli kokën. Pikat e lotit i rridhnin në faqet e tejskuqura.
- Të betohem, kurrë nuk kam shkuar në lokale të tilla. Gjëndja jonë është e tillë...
Një komb iu mbështoll në grykë dhe nuk mundi të vazhdonte mendimin më tej.
Vajza e shikonte pa ja ndarë sytë. Sa kishte ndryshuar. Ishte rritur para kohe.
Lëkurën e faqeve e kishte të ashpër. Sytë të futura thellë në zgavra dhe vështrimin të zbetë. Një vështrim të ftotë e të largët, si vetë mërgimi. Donte ta mërrte pranë e
t’i përkëdhelte flokët e pa krehur. Ta qetësonte, ta vinte në gjumë. Në një gjumë të thellë, për ta larguar nga kjo botë që e mundonte dhe e kishte katandisur në këtë
gjëndje.
- Dje ishte e shtunë dhe... - i ndërpreu ai fillin e mendimeve. - Motra ka shtruar darkën e martesës. Unë, vëllai i vetëm, nuk munda t’i dhuroja një urim. Të tërhiqja pas vetes një valle gazmore. Ta përjetoja nga afër gëzimin e saj dhe timin. Nuk munda... nuk munda dhe nuk do të mundem kurrë. Ajo ditë nuk do të kthehet më as për motrën dhe as për mua. Unë do të mungoj për gjithë jetën në kujtimet e saj. Në kujtimet e të ftuarve, të të afërmve. Ndaj... ndaj piva. Piva për të haruar dhimbjen. Dhimbjen, që më mundon sot dhe që do më mundojë gjithë jetën. Kapi pastaj vajzën nga të dy supet dhe nguli vështrimin thellë –thellë në sytë e saj të përlotur. Herë - herë fytyra e saj vishej me vellon e bardhë të së motrës dhe merrte vizionin e saj.
- Çohu dhe vishu!
- Ku?
Vajza filloi të fliste e trëmbur. Kraharori i dridhej nga një dënesje e thellë.
Lefterit ju prenë gjunjët.
- Ngrihu, - i foli përsëri, - por këtë herë më butë. Zëri i dridhej, si i një zogu të zënë rob, që nuk e lëshonin, por e torturonin pa prerë. - Vishu të ikim. Po..po..të ikim nga kjo botë.
Pastaj, u kthye me shpinë nga vajza, për t’i dhënë asaj mundësinë të ngrihej dhe të ndërronte rrobat.
Shtegtari
- Tregim -
Ndaluam makinën dhe zbritëm. Mbrëmja sa kishte filluar të afrohej me çapat e lehtë. Nëpër degët e pemëve dielli herë fshihej e herë shfaqej, si një vajzë plot naze. Nxehtësinë e kishte humbur.I kishte mbetur vetëm bukuria verbuese. Më tej, pas pemëve dëgjohej ritmi i dallgëve, që trokisnin në breg, një llogari e vjetër mes tyre, që vazhdonte përjetësisht. Dallgët herë shanin dhe iknin të nevrikosura, herë të penduara vinin dhe puthnin faqet e bregut. Gjiri i Patogut, të cilin kisha plot 18 vjet pa e parë, kishte ndryshuar shumë. Pemët i shikoja të rritura, me degët si krahë të hapura. Ndonëse ishte fillim nëntori, ato mbanin në supet e tyre kostumin e gjelbër, tek-tuk të zbardhëllyer, si një rrobë e larë shumë herë, por prapë i bukur.
Gjergji më shikonte që kisha humbur mes mbretërisë së pyllit dhe nuk më fliste. Hapi derën e kafazit, ku rrinte qeni. Kafsha nuk priti që ta thërrisnin, kërceu jashtë, u shpupuris, sikur donte të çpinte eshtrat dhe filloi të hidhej e të lodronte. Ishte një rracë për gjuetinë e shpendëve, kishte ca veshë të mëdhenj, një hundë të vogël, të kuqe dhe ca sy të ëmbël e të mëndafshtë, si sy fëmije.
- Rezervati nuk është privatizuar ende, - më tha Gjergji. - Ikubatorët dhe shpendët, që dikur të kalonin përpara këmbëve, tashmë janë harruar.
Qeni u lëshua përpara, duke nuhatur kaçubeve. Fuste kokën nëpër xhufkat e xunkthave, që ngjanin me kokë të paqethura me ato majat e ngritura lart, si gjëmba iriqi. Në to bëjnë foletë dhe lëshojnë vezët rosat e egra. Fazanët rrinë më larg nga bregu, në thellësi të pyllit.
Qeni fillojë të lehte e të kërkonte. Unë dhe Gjergji, me çiftet në sup, ecnim pas lehjes së tij, që luante rolin e udhërrëfyesit e na bënte që t’i binim pas. Nuk di pse atë çast qeni m’u duk se rendëte të zgjonte nga gjumi kujtimet e mia të rinisë. U fliste në gjuhën e tij, por ato ose bënin gjumin e rëndë të harresës, ose kishin shtegëtuar në një tjetër parajsë.
- Këtej ! - i thashë Gjergjit, duke i treguar një shteg të ngushtë, mbuluar nga një tufë ferrash.
Ai vuri buzën në gaz dhe ma priti:
- Ajo rrugë është mbyllur. Koha ka bërë punën e saj. Pemët dhe shkurret janë rritur. Megjithatë, ndjehem i kënaqur, që nuk e paske harruar.
Rruga sa vinte e gushtohej, pak më tej ishte mbuluar nga bari. Gjurmët e dikurshme, si shkronja të mëdha, vinin deri në një farë vëndi dhe nuk lexoheshin më.
- Këtej, këtej! - ia përsërita. - Pak më në thellësi është një dardhë!
- Po, - më ndërpreu, - është! Tani është rritur, nuk është ajo vajza që ke njohur dikur. Degët e saj pushtojnë hapësirat. Lëkura
i është trashur, është bërë nënë. Frutat ia hanë zogjtë. I rreh më pëllëmbë era e vjeshtës dhe ua bën dhuratë iriqëve. Nuk kujdeset njeri për të, rreth e rreth e kanë mbuluar ferrat, si gra të liga llafazane, që për ditë bëjnë ç’mundin t’i marrin frymën.
Gjergji e kishte kuptuar që në kërkesën time të parë, që kjo mbrëmje nuk do ishte për gjueti. Do të ishte një kthim tek e kaluara. Pranë cicërimave, pranë diellit që tashmë ishte ulur mbi sipërfaqen e ujit, si një fëmijë nazeli, që kërkon të lahet. Duke më ndjekur me kujdes, ai rrinte në pritë, jo të gjahut që mund të çfaqej në çast, por të lëvizjeve të mia. Ato ishin të ngadalta, ngaqë sytë donin të përpinin gjithçka që më rrethonte. Unë i ngjaja tani jo një gjuetari, por një seleksionuesi të apasionuar kujtimesh, që dëshiron të hapë nje ekspozitë. Atë të shpirtit, në të cilin ishte vënë çelsi i harresës qysh përpara 18 vjetësh. Kujtimet m’i trëmbi lehja e qënit, që më vinte disi e largët.
Në një shesh të vogël, që na u shfaq përpara dhe që i ngjante një skene të vogël, u shfaq një sqep i bukur, një gushë e kuqërrëmtë si perëndim dielli, më pas një fazan me bishtin e gjatë dhe me ngjyra të shumëllojshme.
Gjergji hoqi nga supet çiften.
- Mos ! - e kapa unë për dore.
Ai më shikoi pa folur. Buza i mori një qeshje të lehtë. Flladi i ftohtë i mbrëmjes iu end nëpër qerpikë, por nuk lëvizi.
- Lëre ta sodisim pak. Kam vite pa i parë.
I tregova se nëpër qytetet e mëdhenj të Europës, çaste të tilla shfaqen vetëm nëpër filma dhe kopshte zoologjike.
- Po na dënon, - më pëshpëriti ai, - më tutje do ta kërkojmë por...
- Ska gjë!
Gjuetia nuk më kishte pëlqyer kurrë. Këtë e dinte dhe shoku im i fëmijërisë.
Fazani kishte dalë i tëri. Lehjet ishin larguar, ato vinin të mbytura nën shushurimën e valëve dhe erën e lehtë, e cila endej nëpër pëllëmbët e gjetheve. Shpendi qëndronte në pritë. I trembur, duke pritur rrezikun nga të gjitha anët. Më ngjante me një kujtim të largët, të humbur, që porsa kishte dalë për të më takuar. Kokën e lëvizte lehtë si radar, për të kapur të gjitha valët e rrezikut. Ndërkohë, puhiza e mbrëmjes i tundte robat e puplave, duke i shpalosur një thesar ngjyrash e larmish. Kraharori m’u mbush me metafora. Atë çast, po të kisha letër dhe laps, do të kisha mbushur me gërma një lëndinë të tërë me figura. Ato hynin e dilnin tek unë, si kjo fëshfërimë, si kjo mbrëmje.
- Janë gjithnjë të trëmbur, të papërqëndruar, sepse i ndjekin. Mania e vjetër e gjuetarëve me ta, i ka bërë të jenë gjithnjë në gadishmërinë numër një. Po ti pse u preke? Ju poetët jeni të dobët, vëllaçko. Shpirti juaj është vegël muzikore për sinfoni të lehta, jo për sinfoninë e nëntë të Bet’hovenit.
Gjergji më njihte mirë. Shtegëtimin tim për një fole jashtë Shqipërisë, nuk e kishte miratuar, qysh përpara 18 vjetëve.
- Ti nuk je zog shtegtar, - më thoshte atëhere, - je si mëllënja, por nuk do që ta kuptosh. Je si bufi, nuk shikon ditën, por nuk e shikon as të ardhmen.
Babai im asokohe qeshte, ndërsa nëna na mbushte gotat e rakisë, si për të dashur të digjte dhimbjen ditën e ikjes sime.
Fazani na vështronte me një qetësi të çuditshme. Dukej sikur i lexonte mendimet tona dhe tundte kokën në shënjë përshëndetjeje. U fsheh pas një gëmusheje, si vajzat e bukura të pasarelës, pas kuintave të skenës. Bishti shumëngjyrësh ishte përshëndetja e tij e fundit.
Kaluam në thellësi, duke larguar degët, të cilat u ngjanin duarve, që donin të na përqafonin. Gjethet, me buzët e tyre të blerta, fërshëllenin melodi, duke e kthyer rezervatin në një skenë sinfonike natyrore. Harmonia e veglave të saj ishte e përsosur. Vetëm dirigjenti mungonte. Më pas dolëm në një livadh. Në cep të tij një man i madh.
- Të kujton gjë ky man? - po buzëqeshte Gjergji me hutimin tim. - I shikon këto tela e këto shkarpa. Mban mend? I ke vënë ti...
Çudi, shtrati që kisha bërë në krahët e tij ishte ngjitur lart.
Pema qe rritur, duke mbajtur në supe dhe kujtimet e mia.Telat që kisha lidhur dikur nëpër degë, e kishin pushtuar të tërin, qenë bërë njësh me të. Mbi shtratin e shkarpave, trungjet dhe degët e thata ngjanin çuditërisht si krevat. Hypa lart dhe i preka me dorë. Degët e thata më ngjanë si eshtrat e një të vdekuri. Kishin humbur gjithçka, forcën, gjallërinë, por brenda heshtjes së tyre të vdekur fshihnin atë, që unë nuk mund ta hiqja lehtë nga kujtesa. Një kitarë që binte në jehonën e degëve të manit e humbiste në humnerën e kujtimeve.
- Më ka munguar kaq vite, dreqi, - i thashë mikut tim, duke mos qenë i sigurtë, nëse i flisja atij apo vetes. - Kam fjetur nëpër hotele luksozë, por ky do mbetet për mua shtrati mbretëror i ëndrrave.
Gjergji heshtëte. Saçmat e thumbimeve sot i kishte hequr nga çiftja e humorit. Duket donte të më linte ta shijoja sa më shumë këtë mbrëmje. Pak më larg po lëkundeshin fijet e barit të thatë. Ngjanin si antena, që donin të na dërgonin një kumt. Unë dhe Gjergji u hodhëm vështrimin. Prej andej doli një breshkë me samarin në formën e një kutije shahu. Ajo ecte e qetë, pa pytur për prezencën tonë. I ngjante një bunkeri lëvizës.
- Thonë se jetojnë gjatë, - thashë unë.
- Është e vërtetë! Ato nuk e vrasin shumë samarin, si ne, - m’u përgjigj dhe i ra me gisht kokës. - Kënaqen me atë që kanë, me atë që iu dha fati. Në të vërtetë, ne që kërkojmë më shumë, jetojmë më pak.
vijon
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Re: Tregime nga Pilo Zyba
nga Agim Gashi Mon Sep 07, 2009 12:04 am
Pa pritur filloi një erë. Majat e pemëve oshëtinin, si në një manifestim kryengritës. Mali i Velës ishte mbuluar me re, si mendime të liga. Vargmali i Krujës po ashtu. Prej andej ku ishim, Kepi i Rodonit i ngjante një anijeje gjigande, që ishte ankoruar në brigjet e derdhjes së Ishmit, me primin nga perëndimi.
Gjergji më tha:
- Për më pak se një orë do kemi shi, stuhi dhe erë. I dëgjon pemët? Thirrjet e tyre janë biseda me zë të lartë dhe shprehje e qartë e asaj që pritet të vijë. Po errësohet. Ikim! Ikim! Këmbët e shpejta, faqja e bardhë.
Si motiv verbues, larg u shfaq një vetëtimë. I trëmbur, qeni u mbështet pas këmbëve të Gjergjit. I dukej sikur i lutej të nxitonim.
E kishte ndjerë dhe ai prishjen e kohës.
- Lë të bjerë! Të bjerë furishëm një shi i ftohtë, me pika të mëdha, të më zgjojë nga kjo melankoli, që e mbart me vete prej vitesh.
Qielli u pushtua i tëri nga retë. Kudo mbretëronte një errësirë e dëndur. U duk sikur dikush hodhi pelerinën e harresës mbi pemët, foletë, ëndërrimet. Në krah ndjeva dorën e Gjergjit.
- Ikim, po të duash, vimë përsëri një ditë tjetër.
Nga dita tjetër kisha frikë. Më dukej sikur do të ndodhte pas 18 vitesh të tjera.
Përpara nuk shikonim më asgjë. Dëgjonim vetëm zërin e erës që thërriste dhe rrjedhën e rrëmbyer të ujit. Nga e majta, deti përkundte ende në prehrin e tij dallgët. Ecëm nëpër një rrugë të ngushtë. Koha ishte ftohur papritur, si me një të rënë të shpatës. Degët na fishkëllonin fytyrën që na përcëllonte. Pa e kuptuar mirë, dolëm nga pylli dhe po ecnim mes një vendi të hapur. Ndjenim zhurmën e barit të thatë, që thyhej nën shkeljet tona. Gjergji ndezi prozhektorin.
- Ecim drejt, deri sa të gjejmë një shteg e të dalim lart, për në Gurëz.
Nuk e kishte mbaruar mirë fjalën, kur perënditë lëshuan vetëtimat. Pas tyre, një shi i rrëmbyer, si dëshira të shfrenuara hyjnish, u lëshua mbi ne. Vetëm gurgullima reshjesh. Andej nga pak më parë dukej një copëz qiell, si hartë në kabinën e një kapiteni, u mbyll dhe ajo.
- Ke bërë mëkat! - qeshi Gjergji, - që më rrinte afër. Të gjitha këtu paguhen.
S’di pse më pëlqente dhe më frikësonte njëkohësisht kjo vjeshtë e vonë. Pak nga pak shiu po më hynte në trup dhe fillova të ndjeja të ftohtë. E kuptoja se po ecnim nëpër ujë. Gjergji hidhte rreth e rrotull dritën e prozhektorit. Ndodheshim në një ishull të madh, përmbytur nga të gjitha anët prej ujit.
- Nuk po orientohem dot ku ndodhemi! – foli Gjergji.
Në zërin e tij dallova shënjë frike dhe pasigurie. Fytyrën nuk ia shihja. Dëgjoja vetëm rreshjet e shiut, që e godisnin në shpinë.
- Më duket se kemi dalë në derdhje të Matit! – vazhdoi. Zhurma e rrjedhjeve ia zbehte zërin.
- Nuk dëgjova ! - i fola, duke marrë frymë me zor.
- Jemi të rrethuar nga uji. Nga deti kemi baticën, ndërsa nga lart rrjedhën e rrëmbyer të Matit, që është i ngarkuar nga rreshjet.
Më pushtoi një ankth edhe mua e më hyri paniku. Nuk dinim nga të merrnim. Ndërkaq, niveli i ujit filloi të rritej e po na afrohej te gjunjët. Qeni hungërinte mbytur, sikur kërkonte ndihmë. Ujët i arrinte deri në mes.
- Po tani? - e pyeta, pa kuptuar as vetë se ç’po ndodhte.
- Çdo e keqe e ka një të mirë, - u mundua ai të më qetësojë.
- Dhe çdo e mirë një të keqe, - plotësova unë, duke bërë humor. Në të vërtetë isha i trembur. Nuk më kishte qëlluar kurrë në jetën time të isha ndodhur në rrezik.
Gjendja sa vinte dhe po keqësohej. Morëm në të djathtë, por
shpejt u kthyem, pasi andej nga iknim, thellësia e ujit ishte më e madhe. Të ktheheshim nga erdhëm përsëri... nuk po kuptonim më asgjë. Gjergji, duke e ndjerë më shumë rrezikun, hoqi nga supet çiften dhe e shkrehu. U dukën ca shkëndija të vogla, që ndriçuan
paksa ambientin përreth, shoqëruar me zhurmën karakteristike të shkrepjes. E përsëriti edhe një herë. Në veshët e mi, kjo krismë u dëgjua si një thirrje. “Eeej! O njerëz! Ndodhemi në rrezik! Ndihmë! Ndihmë!” Pas krismës u dëgjua vetëm zhurma e ujit dhe erës. Mbajtëm vesh për një përgjigje, por asgjë. Thirrja jonë për ndihmë kishte rënë në vesh të shurdhër. Kush është ai budalla që del nga shtëpia në këtë shi, mendova. Megjithatë, Gjergjit nuk i thashë gjë. Ai e mbushi çiften dhe e shkrepi përsëri. Kërkonte të komunikonte pa tjetër me dikë. Krisma e saj ishte i vetmi mjet për të dërguar matanë këtij deti me ujë shpresën tonë të shpëtimit. Këtë herë, krisma u dëgjua më e pastër dhe si më e gjatë. Të paktën, kështu m’u duk mua.
Nuk vonoi dhe një krisëm tjetër u dëgjua nga ana jonë e majtë, jo dhe aq larg. Pamë në sy njerin-tjetrin. Po qëndronim në pritje, me prozhektorët në dorë. Minutat po na dukeshin të gjata. Matanë krisma u dëgjua përsëri.
- Po kërkon përgjigje, - më tha Gjergji dhe mbushi përsëri çiften.
Shkrepjet shoqëronin njëra-tjetrën dhe pas çdo shkrepjeje krismat dëgjoheshin më qartë. Kjo tregonte se ai dikushi, që unë e pagëzova me emrin e shpresës, sa vinte dhe po afrohej. Në thellësi
dhe larg u shfaq një rreze drite, që llamburiste mbi ujë. Gjergji nuk priti më, mbushi çiften dhe e shkrepi përsëri. Tjetri e pa dritën e thirrjes dhe tundi prozhektorin e madh në drejtim tonë, për të na dhënë të kuptonim se tashmë na shikonte. Uji po na afrohej një pëllëmbë sipër gjunjëve. Qenin e kisha marrë unë dhe po e mbaja në dorë.
Varka, në të cilën lundronte shpëtimtari ynë ishte me motorr. Por në këto çaste ndihma e saj ishte pa njësi matëse. Kur hipëm në të, e kuptove sa e vështirë do kishte qenë për ne kjo natë.
Varkëtari i panjohur vetëm na përshëndeti dhe e ktheu varkën nga një drejtim tjetër. Ishte i qetë, dukej që vendin e njihte mirë. Humbëm në thellësi. Drita e prozhektorit të varkës godiste larg, nga ku u shfaqën trupat e gjatë të pemëve.
...
Kur dolëm në rrugë, shiu e kishte ndaluar vrullin e më- parshëm, ndonse vetëtimat vazhdonin të çanin qiellin.
- Do shkojmë në shtëpi !
I panjohuri kishte një zë të thellë e të qetë.
- Kemi makinën pranë stallave të Zekajve, - i tha Gjergji, - ju faleminderit! Ku të vemi në këtë gjëndje?
- Nuk ka gjë ! ia preu tjetri, duke na zënë nga krahët. Rroba kemi plot. Pimë dhe një gotë, pastaj ju përcjell unë tek makina. Është ende herët.
Kërkesa e tij ishte e thjeshtë. Nga zëri dukej që e bënte me gjithë zëmër. Po më pëlqente ky njeri, me atë baritonin e zërit, si oshëtimë.
- Qejf pa prishur, - ia ktheva unë.
- Nuk më dukeni nga zonat tona.
- Jam përmetar,- iu përgjigja, – por jam rritur e kam punuar
vite në këtë zonë.
- Atëhere, pa tjetër që njihemi.
Ndërkohë iu afruam shtëpisë. Pranë oxhakut të madh, u harruan të gjitha. Flakët lëpinin muret e oxhakut, duke krijuar figura të çuditshme, si ato që tregojnë nëpër përrallat e hershme. Pranë na erdhën dy fëmijë, me një diferencë të vogël moshe. Vajza kishte një fytyrë të rumbullakët, me sy të lëvizshëm dhe dy buzë, në të cilat dukej se kishte mbirë vetë buzëqeshja. Djali ishte i gjatë për moshën, me flokë të dredhura, që i mbulonin veshët, i qetë e i urtë, si një liqen i lundrueshëm.
- Kini fëmijë ? – më pyeti mikpritësi ynë.
Gjergji qeshi.
Tjetri nuk kuptoi gjë, por qeshi dhe ai.
- Është i pa martuar. Ka vite që është emigrant. Familja është një fole, që në kohën tonë nuk ngrihet lehtë.
- Sidoqoftë, njeriu emigron që të bëhet më mirë e jo të humbasë edhe ato që ka, - tha i zoti i shtëpisë. - Edhe unë emigrova dy vjet në Zvicër. Ja, u ktheva, ngrita një fermë pulash në Tale, pasi atje kam tokat e mia, u martova, krijova familjen dhe jam i qetë. Di pse dhe për kë punoj. Gruan e kam mësuese, tani vjen, u jep mësim fëmijëve të fshatit. Kërkesat janë rritur.
Ndërkohë u hap dera.
- Kjo, zotërinj, është gruaja ime. Tani u jap fjalën, se do hamë dhe do pimë mirë. Rakia do t’i kalojë rreshjet që bien jashtë dhe fermës së pulave do t’u vejë gjaku në gju.
Pashë hijen e saj pranë meje dhe u ngrita. Ajo më zgjati dorën. Drita e llambës m’u zbeh. I mbërtheva sytë në vështrimin e saj dhe humba në një det trishtimi dhe mallëngjimi njëkohësisht.
Vetëtimat godisnin hemisferën e mpirë të trurit tim. Uji i mendimeve më vinte i turbullt e më dukej sikur do të më mbyste. Po, po, këtë herë ishte e vështirë të shpëtoja.
- Jepi dorën, - më zgjoi i shoqi.
Dora e saj e shtrirë më ngjante e madhe, e rëndë. Më dukej se përpara meje shfaqej një urë. Një urë që kisha vite, që e mbaja në supe, rrugëve të botës. Dhe ja, papritur e gjeja përsëri, në këtë shtëpi, te ky njeri, që ndoshta na shpëtoi dhe jetën.
- Mirëmbrëma! - iu përgjigja buzëqeshjes së saj të pajetë. Ajo kishte ngrirë, si një lule që e ka kallkanosur dëbora.
Gjendjen e mbetur pezull e gjallëroi Gjergji.
- Na falni, nuk donim të vinim, por burri juaj ...
Pastaj i tregoi ngjarjen, pa fshehur asgjë. Dardhën, manin dhe kujtime të tjera. Ajo rrinte ashtu si gjithnjë, e qetë, ndonëse buza e poshtme po i dridhej dhe sytë po i humbisnin shkëlqimin. Një mjergull reje, ngarkuar me lotë, po lundronte në hapësirën e syve të saj..
- Do më falni! - tha ajo. - Na duhet dhe të gatuajmë.
Në të vërtetë, ajo gjeti rastin të largohej. Vetja po e tradhëto-
nte dhe kjo nuk ishte e mirë, as për ne, as për të shoqin dhe fëmijët.
Tryeza u shtrua shpejt. Gjetua, i zoti i shtëpisë, na nxiste të pinim. Dhe vërtet, unë kisha një dëshirë të çmendur për të pirë. Doja që me gradacionin e rakisë të digjja atë zjarr, që më kishte pushtuar. Gjuha ndëkaq po më trashej. Mendimet gjysëm të dehura kishin marrë arratinë. Vërtet i kërkoja ato duar, ata sy, por kurrë nuk prisja t’i kisha kaq pranë. Tek mikpritësja ime e atyre çasteve. Jetoja në ëndrra me praninë e tyre kaq vite dhe lumturohesha. Tani ata sy po më mbysnin, po më tresnin njëherë e mirë. Dhe i kisha përballë...
E shikoja dhe nuk ngopesha me lulëzimin e saj. Me flokët e dendur e të zinj të rënë mbi supe. Me buzët që heshtnin, gurgullimën e zërit që tashmë kishte shteruar pa e kuptuar. Me mollëzat e bardha dhe gushën e larë, ku një zinxhir i florinjtë rrëshqiste tatëpjetë hendekut të kraharorit, ku fshiheshin margarirarët e mi. Jastëku i ëndrrave ku dikur kisha mbështetur kokën dhe shpresat. E pra, ato ishin përpara meje dhe unë nuk mund t’u flisja, t’i prekja, t’u pëshpërisja qoftë dhe një fjalë të vetme. Ndonëse e dëshiroja si i çmendur.
Ajo e pa që kisha humbur me vështrimin mbi të dhe për të qetësuar gjendjen, m’u drejtua:
- Përse dolët këtë darkë në breg të detit?
- Për të gjuajtur rosa, fazanë, mëllënja.
I flisja dhe e shikoja në sy, sikur i kërkoja një përgjigje të lashtë, sa vetë jeta. Për një borxh, që më kishte a i kisha dhe që duhej larë.
- Pse, andej nga keni qënë nëpër Europë, nuk ka të tilla, që vini dhe i kërkoni këtu ?
- Jo nuk ka! Atje ato i gjuajnë vendasit. Për ne është e vështirë.
- Tani ka mbaruar sezoni i gjuetisë, - tha ajo, ndërsa qerpikët po i dridheshin dhe po merrte frymë me zor. Flisnim vetëm ne dhe kuptonim vetëm ne.
- Gjuetia ishte një shkas. Në të vërtetë erdhëm për të takuar kujtimet, - ndërhyri Gjergji, që të shmangte rrjedhën e rrezikshme të kësaj bisede.
- Kujtimet janë shpendë që nuk vriten, - ngulmoi ajo. - Po nuk i mbajte, shtegëtojnë dhe lënë vetëm hijen e së kaluarës. Njeriu duhet të bëhet i fortë, të mos i harrojë, por dhe shpresa të mos thurë për një diell që ka perënduar.
Mbrëmja vajti gjatë. Lodhja, pija dhe mendimet na vunë në një gjumë të trazuar e me ëndrra. E nesërmja ishte e pastër, qielli ishte hapur. Në fakt, qysh dje, në shpirtin tim kishte rënë një rrebesh i furishëm.
Te dera për të na përcjelur kishte dalë Gjetua dhe e shoqja.
Ajo dukej e lodhur. E kuptova që nuk kishte fjetur gjithë natën, si dhe unë. Shtërnguam duart, u pamë në sy. Ata thoshin shumë.
Rruga ishte e larë. Stuhia i përkiste tashmë së kaluarës. Përshëndetëm dhe u larguam. Mikpritësit tanë, të zënë për dore, morën rrugën e shtëpisë.
E pashë mëllënjën time të së kalarës kur ktheu kokën edhe një herë, sikur donte të filmonte për të fundit herë në kujtesën e saj shtegtarin e një dashurie të humbur.
Gjergji më tha:
- Për më pak se një orë do kemi shi, stuhi dhe erë. I dëgjon pemët? Thirrjet e tyre janë biseda me zë të lartë dhe shprehje e qartë e asaj që pritet të vijë. Po errësohet. Ikim! Ikim! Këmbët e shpejta, faqja e bardhë.
Si motiv verbues, larg u shfaq një vetëtimë. I trëmbur, qeni u mbështet pas këmbëve të Gjergjit. I dukej sikur i lutej të nxitonim.
E kishte ndjerë dhe ai prishjen e kohës.
- Lë të bjerë! Të bjerë furishëm një shi i ftohtë, me pika të mëdha, të më zgjojë nga kjo melankoli, që e mbart me vete prej vitesh.
Qielli u pushtua i tëri nga retë. Kudo mbretëronte një errësirë e dëndur. U duk sikur dikush hodhi pelerinën e harresës mbi pemët, foletë, ëndërrimet. Në krah ndjeva dorën e Gjergjit.
- Ikim, po të duash, vimë përsëri një ditë tjetër.
Nga dita tjetër kisha frikë. Më dukej sikur do të ndodhte pas 18 vitesh të tjera.
Përpara nuk shikonim më asgjë. Dëgjonim vetëm zërin e erës që thërriste dhe rrjedhën e rrëmbyer të ujit. Nga e majta, deti përkundte ende në prehrin e tij dallgët. Ecëm nëpër një rrugë të ngushtë. Koha ishte ftohur papritur, si me një të rënë të shpatës. Degët na fishkëllonin fytyrën që na përcëllonte. Pa e kuptuar mirë, dolëm nga pylli dhe po ecnim mes një vendi të hapur. Ndjenim zhurmën e barit të thatë, që thyhej nën shkeljet tona. Gjergji ndezi prozhektorin.
- Ecim drejt, deri sa të gjejmë një shteg e të dalim lart, për në Gurëz.
Nuk e kishte mbaruar mirë fjalën, kur perënditë lëshuan vetëtimat. Pas tyre, një shi i rrëmbyer, si dëshira të shfrenuara hyjnish, u lëshua mbi ne. Vetëm gurgullima reshjesh. Andej nga pak më parë dukej një copëz qiell, si hartë në kabinën e një kapiteni, u mbyll dhe ajo.
- Ke bërë mëkat! - qeshi Gjergji, - që më rrinte afër. Të gjitha këtu paguhen.
S’di pse më pëlqente dhe më frikësonte njëkohësisht kjo vjeshtë e vonë. Pak nga pak shiu po më hynte në trup dhe fillova të ndjeja të ftohtë. E kuptoja se po ecnim nëpër ujë. Gjergji hidhte rreth e rrotull dritën e prozhektorit. Ndodheshim në një ishull të madh, përmbytur nga të gjitha anët prej ujit.
- Nuk po orientohem dot ku ndodhemi! – foli Gjergji.
Në zërin e tij dallova shënjë frike dhe pasigurie. Fytyrën nuk ia shihja. Dëgjoja vetëm rreshjet e shiut, që e godisnin në shpinë.
- Më duket se kemi dalë në derdhje të Matit! – vazhdoi. Zhurma e rrjedhjeve ia zbehte zërin.
- Nuk dëgjova ! - i fola, duke marrë frymë me zor.
- Jemi të rrethuar nga uji. Nga deti kemi baticën, ndërsa nga lart rrjedhën e rrëmbyer të Matit, që është i ngarkuar nga rreshjet.
Më pushtoi një ankth edhe mua e më hyri paniku. Nuk dinim nga të merrnim. Ndërkaq, niveli i ujit filloi të rritej e po na afrohej te gjunjët. Qeni hungërinte mbytur, sikur kërkonte ndihmë. Ujët i arrinte deri në mes.
- Po tani? - e pyeta, pa kuptuar as vetë se ç’po ndodhte.
- Çdo e keqe e ka një të mirë, - u mundua ai të më qetësojë.
- Dhe çdo e mirë një të keqe, - plotësova unë, duke bërë humor. Në të vërtetë isha i trembur. Nuk më kishte qëlluar kurrë në jetën time të isha ndodhur në rrezik.
Gjendja sa vinte dhe po keqësohej. Morëm në të djathtë, por
shpejt u kthyem, pasi andej nga iknim, thellësia e ujit ishte më e madhe. Të ktheheshim nga erdhëm përsëri... nuk po kuptonim më asgjë. Gjergji, duke e ndjerë më shumë rrezikun, hoqi nga supet çiften dhe e shkrehu. U dukën ca shkëndija të vogla, që ndriçuan
paksa ambientin përreth, shoqëruar me zhurmën karakteristike të shkrepjes. E përsëriti edhe një herë. Në veshët e mi, kjo krismë u dëgjua si një thirrje. “Eeej! O njerëz! Ndodhemi në rrezik! Ndihmë! Ndihmë!” Pas krismës u dëgjua vetëm zhurma e ujit dhe erës. Mbajtëm vesh për një përgjigje, por asgjë. Thirrja jonë për ndihmë kishte rënë në vesh të shurdhër. Kush është ai budalla që del nga shtëpia në këtë shi, mendova. Megjithatë, Gjergjit nuk i thashë gjë. Ai e mbushi çiften dhe e shkrepi përsëri. Kërkonte të komunikonte pa tjetër me dikë. Krisma e saj ishte i vetmi mjet për të dërguar matanë këtij deti me ujë shpresën tonë të shpëtimit. Këtë herë, krisma u dëgjua më e pastër dhe si më e gjatë. Të paktën, kështu m’u duk mua.
Nuk vonoi dhe një krisëm tjetër u dëgjua nga ana jonë e majtë, jo dhe aq larg. Pamë në sy njerin-tjetrin. Po qëndronim në pritje, me prozhektorët në dorë. Minutat po na dukeshin të gjata. Matanë krisma u dëgjua përsëri.
- Po kërkon përgjigje, - më tha Gjergji dhe mbushi përsëri çiften.
Shkrepjet shoqëronin njëra-tjetrën dhe pas çdo shkrepjeje krismat dëgjoheshin më qartë. Kjo tregonte se ai dikushi, që unë e pagëzova me emrin e shpresës, sa vinte dhe po afrohej. Në thellësi
dhe larg u shfaq një rreze drite, që llamburiste mbi ujë. Gjergji nuk priti më, mbushi çiften dhe e shkrepi përsëri. Tjetri e pa dritën e thirrjes dhe tundi prozhektorin e madh në drejtim tonë, për të na dhënë të kuptonim se tashmë na shikonte. Uji po na afrohej një pëllëmbë sipër gjunjëve. Qenin e kisha marrë unë dhe po e mbaja në dorë.
Varka, në të cilën lundronte shpëtimtari ynë ishte me motorr. Por në këto çaste ndihma e saj ishte pa njësi matëse. Kur hipëm në të, e kuptove sa e vështirë do kishte qenë për ne kjo natë.
Varkëtari i panjohur vetëm na përshëndeti dhe e ktheu varkën nga një drejtim tjetër. Ishte i qetë, dukej që vendin e njihte mirë. Humbëm në thellësi. Drita e prozhektorit të varkës godiste larg, nga ku u shfaqën trupat e gjatë të pemëve.
...
Kur dolëm në rrugë, shiu e kishte ndaluar vrullin e më- parshëm, ndonse vetëtimat vazhdonin të çanin qiellin.
- Do shkojmë në shtëpi !
I panjohuri kishte një zë të thellë e të qetë.
- Kemi makinën pranë stallave të Zekajve, - i tha Gjergji, - ju faleminderit! Ku të vemi në këtë gjëndje?
- Nuk ka gjë ! ia preu tjetri, duke na zënë nga krahët. Rroba kemi plot. Pimë dhe një gotë, pastaj ju përcjell unë tek makina. Është ende herët.
Kërkesa e tij ishte e thjeshtë. Nga zëri dukej që e bënte me gjithë zëmër. Po më pëlqente ky njeri, me atë baritonin e zërit, si oshëtimë.
- Qejf pa prishur, - ia ktheva unë.
- Nuk më dukeni nga zonat tona.
- Jam përmetar,- iu përgjigja, – por jam rritur e kam punuar
vite në këtë zonë.
- Atëhere, pa tjetër që njihemi.
Ndërkohë iu afruam shtëpisë. Pranë oxhakut të madh, u harruan të gjitha. Flakët lëpinin muret e oxhakut, duke krijuar figura të çuditshme, si ato që tregojnë nëpër përrallat e hershme. Pranë na erdhën dy fëmijë, me një diferencë të vogël moshe. Vajza kishte një fytyrë të rumbullakët, me sy të lëvizshëm dhe dy buzë, në të cilat dukej se kishte mbirë vetë buzëqeshja. Djali ishte i gjatë për moshën, me flokë të dredhura, që i mbulonin veshët, i qetë e i urtë, si një liqen i lundrueshëm.
- Kini fëmijë ? – më pyeti mikpritësi ynë.
Gjergji qeshi.
Tjetri nuk kuptoi gjë, por qeshi dhe ai.
- Është i pa martuar. Ka vite që është emigrant. Familja është një fole, që në kohën tonë nuk ngrihet lehtë.
- Sidoqoftë, njeriu emigron që të bëhet më mirë e jo të humbasë edhe ato që ka, - tha i zoti i shtëpisë. - Edhe unë emigrova dy vjet në Zvicër. Ja, u ktheva, ngrita një fermë pulash në Tale, pasi atje kam tokat e mia, u martova, krijova familjen dhe jam i qetë. Di pse dhe për kë punoj. Gruan e kam mësuese, tani vjen, u jep mësim fëmijëve të fshatit. Kërkesat janë rritur.
Ndërkohë u hap dera.
- Kjo, zotërinj, është gruaja ime. Tani u jap fjalën, se do hamë dhe do pimë mirë. Rakia do t’i kalojë rreshjet që bien jashtë dhe fermës së pulave do t’u vejë gjaku në gju.
Pashë hijen e saj pranë meje dhe u ngrita. Ajo më zgjati dorën. Drita e llambës m’u zbeh. I mbërtheva sytë në vështrimin e saj dhe humba në një det trishtimi dhe mallëngjimi njëkohësisht.
Vetëtimat godisnin hemisferën e mpirë të trurit tim. Uji i mendimeve më vinte i turbullt e më dukej sikur do të më mbyste. Po, po, këtë herë ishte e vështirë të shpëtoja.
- Jepi dorën, - më zgjoi i shoqi.
Dora e saj e shtrirë më ngjante e madhe, e rëndë. Më dukej se përpara meje shfaqej një urë. Një urë që kisha vite, që e mbaja në supe, rrugëve të botës. Dhe ja, papritur e gjeja përsëri, në këtë shtëpi, te ky njeri, që ndoshta na shpëtoi dhe jetën.
- Mirëmbrëma! - iu përgjigja buzëqeshjes së saj të pajetë. Ajo kishte ngrirë, si një lule që e ka kallkanosur dëbora.
Gjendjen e mbetur pezull e gjallëroi Gjergji.
- Na falni, nuk donim të vinim, por burri juaj ...
Pastaj i tregoi ngjarjen, pa fshehur asgjë. Dardhën, manin dhe kujtime të tjera. Ajo rrinte ashtu si gjithnjë, e qetë, ndonëse buza e poshtme po i dridhej dhe sytë po i humbisnin shkëlqimin. Një mjergull reje, ngarkuar me lotë, po lundronte në hapësirën e syve të saj..
- Do më falni! - tha ajo. - Na duhet dhe të gatuajmë.
Në të vërtetë, ajo gjeti rastin të largohej. Vetja po e tradhëto-
nte dhe kjo nuk ishte e mirë, as për ne, as për të shoqin dhe fëmijët.
Tryeza u shtrua shpejt. Gjetua, i zoti i shtëpisë, na nxiste të pinim. Dhe vërtet, unë kisha një dëshirë të çmendur për të pirë. Doja që me gradacionin e rakisë të digjja atë zjarr, që më kishte pushtuar. Gjuha ndëkaq po më trashej. Mendimet gjysëm të dehura kishin marrë arratinë. Vërtet i kërkoja ato duar, ata sy, por kurrë nuk prisja t’i kisha kaq pranë. Tek mikpritësja ime e atyre çasteve. Jetoja në ëndrra me praninë e tyre kaq vite dhe lumturohesha. Tani ata sy po më mbysnin, po më tresnin njëherë e mirë. Dhe i kisha përballë...
E shikoja dhe nuk ngopesha me lulëzimin e saj. Me flokët e dendur e të zinj të rënë mbi supe. Me buzët që heshtnin, gurgullimën e zërit që tashmë kishte shteruar pa e kuptuar. Me mollëzat e bardha dhe gushën e larë, ku një zinxhir i florinjtë rrëshqiste tatëpjetë hendekut të kraharorit, ku fshiheshin margarirarët e mi. Jastëku i ëndrrave ku dikur kisha mbështetur kokën dhe shpresat. E pra, ato ishin përpara meje dhe unë nuk mund t’u flisja, t’i prekja, t’u pëshpërisja qoftë dhe një fjalë të vetme. Ndonëse e dëshiroja si i çmendur.
Ajo e pa që kisha humbur me vështrimin mbi të dhe për të qetësuar gjendjen, m’u drejtua:
- Përse dolët këtë darkë në breg të detit?
- Për të gjuajtur rosa, fazanë, mëllënja.
I flisja dhe e shikoja në sy, sikur i kërkoja një përgjigje të lashtë, sa vetë jeta. Për një borxh, që më kishte a i kisha dhe që duhej larë.
- Pse, andej nga keni qënë nëpër Europë, nuk ka të tilla, që vini dhe i kërkoni këtu ?
- Jo nuk ka! Atje ato i gjuajnë vendasit. Për ne është e vështirë.
- Tani ka mbaruar sezoni i gjuetisë, - tha ajo, ndërsa qerpikët po i dridheshin dhe po merrte frymë me zor. Flisnim vetëm ne dhe kuptonim vetëm ne.
- Gjuetia ishte një shkas. Në të vërtetë erdhëm për të takuar kujtimet, - ndërhyri Gjergji, që të shmangte rrjedhën e rrezikshme të kësaj bisede.
- Kujtimet janë shpendë që nuk vriten, - ngulmoi ajo. - Po nuk i mbajte, shtegëtojnë dhe lënë vetëm hijen e së kaluarës. Njeriu duhet të bëhet i fortë, të mos i harrojë, por dhe shpresa të mos thurë për një diell që ka perënduar.
Mbrëmja vajti gjatë. Lodhja, pija dhe mendimet na vunë në një gjumë të trazuar e me ëndrra. E nesërmja ishte e pastër, qielli ishte hapur. Në fakt, qysh dje, në shpirtin tim kishte rënë një rrebesh i furishëm.
Te dera për të na përcjelur kishte dalë Gjetua dhe e shoqja.
Ajo dukej e lodhur. E kuptova që nuk kishte fjetur gjithë natën, si dhe unë. Shtërnguam duart, u pamë në sy. Ata thoshin shumë.
Rruga ishte e larë. Stuhia i përkiste tashmë së kaluarës. Përshëndetëm dhe u larguam. Mikpritësit tanë, të zënë për dore, morën rrugën e shtëpisë.
E pashë mëllënjën time të së kalarës kur ktheu kokën edhe një herë, sikur donte të filmonte për të fundit herë në kujtesën e saj shtegtarin e një dashurie të humbur.
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Similar topics» PILO ZYBA:O PILO, MË THONË SHOKËT
» PILO ZYBA:DIELLI IM
» PILO ZYBA:NUK E DI
» Pilo Zyba:PO NUK ERDHE
» PILO ZYBA:NË KOPSHTIN TIM
» PILO ZYBA:DIELLI IM
» PILO ZYBA:NUK E DI
» Pilo Zyba:PO NUK ERDHE
» PILO ZYBA:NË KOPSHTIN TIM
Faqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi
» IDRIZ ZEQIRAJ - SHIPTARËT NUK JANË "ME BYTHË NË PRUSH", PËR TË FALUR TOKAT
» Akuzat kundër Shefqet Krasniqit Prokurorisë ia kishte konfirmuar edhe BIK-u (Dokument)
» Aktakuzë kundër imamit Shefqet Krasniqi
» Zbulohen tensionet gjatë dialogut në Bruksel, Nikoliqi Thaçit: Ti je kriminel
» Faruk Tasholli - RJEPENI NANËN
» FAMILJA E HAKI IMERIT: AI U VRA NË KOHËN KUR NË PUSHTET ISHIN HASHIM THAÇI E REXHEP SELIMI
» AGIM GASHI - O NE TREN PËR MITROVICË
» Vëllai i tij u pajtua me Thaçin, por ja si ishte kidnapuar Haki Imeri në Brojë e më pas ishte vrarë
» Fadil Maloku:Aferim, Prokurori e Kosovës!
» Djali i Haki Imerit del kundër axhës: Nuk ia fali Thaçit, nuk dua drejtësi kanunore
» IDRIZ ZEQIRAJ:Copëza biografike dhe kujtime për Ibrahim Rugovën
» Presidenti Thaçi i “lahet me 124 pleq” Imer Imerit se nuk ka gisht në vrasjen e vëllait të tij
» Adem Salihaj akuza të rënda ndaj Hashim Thaçit, ja si po mundohet të shpërlahet nga krimet e shumta që ka bërë
» Ndodh edhe ky skandal: Njeriu që grisi fotografinë e Presidentit Rugova merr certifikatën e veteranit të UÇK-së
» BERAT ARMAGEDONI:Lamtumirë, Joshua i Pejës!
» Biografia e Presidentit Rugova - Biografi e shkurtër
» ILIR MUHARREMI : Treni provokativ, artistët në gjumë
» Përveç ROSU-së, ky është shqiptari që rrezikoi jetën për ta ndalur trenin e Serbisë
» ENVER PETROVCI - IN MEMORIAM SEFEDIN NUREDINIT- SEFA