ForumSpeciale në kulturë nga Shefqet Dibrani:DASHURIA LIND BASHKË ME POEZINË
Faqja 1 e 1
Speciale në kulturë nga Shefqet Dibrani:DASHURIA LIND BASHKË ME POEZINË
nga Agim Gashi Mon Oct 12, 2009 11:15 pm
DASHURIA LIND BASHKË ME POEZINË
Sevdije Rexhepi “SIMFONI E HESHTUR”, poezi, botoi “URA”, Gjilan 2003, faqe 64.
Shkruan: Shefqet DIBRANI
Poezia e Sevdije Rexhepit ngjallë emocione lirike të cilat sikur pa dashje rikujtojnë zymtësinë e një vjeshte e cila pa mëshirë i ka zhveshur pemët nga frutat e tyre, kurse gjethet era e ftohtë ua ka përplasur ndanë rrugës... Poezia e Sevdije Rexhepit është një tip i poezisë lirike, por që ka edhe imazhe të theksuara metaforike, duke e bërë poezinë dhe autoren më të ndjeshme, më përjetuese dhe më melankolike: “Ditë vjeshte.../ Bie shi i ftohtë ngadalë/ ..../ Diçka të qetë s’më lë?.../ Nuk e di pse shpirti im nuk pushon,/ Pse nuk fle?!”, (faqe 5).
Sevdije Rexhepi i takon brezit më fatkeq të krijueseve dhe krijuesve letrarë që ka pasur Kosova, ngase ajo ka bërë një rini të pa rini. Tërë shkollimin e saj e ka kryer nënë rrethanat e aparteidit klasik që ishte mbërthyer Kosova. Ajo nuk ka pasur rastin as t’i shijoj dhe as t’i përjetoj aktivitetet dhe angazhimet kulturore që i ka kudo rinia studentore, as kurrë nuk ka pasur rastin të bëjë një bujtje në konviktin dhe as të hajë një shujtë të ngrohtë në mensën e studentëve. Por: “Në këtë ditë të pakohë/ Në pikën e njëjtë qëndroj/ Mbi valët e momentit mundohem të fluturoj/ Bashkë me kohën që nuk pret”, (faqe 10).
Ajo, e mbrusur me idealin për të ardhmen e saj, sikur nxitoi t’i ikte jetës studentore, që për brezin e saj ishte më shumë se torturë, të paktën nga bastisjet e policisë serbe nëpër të të ashtuquajturat “shkolla – shtëpi”. Gjatë gjithë shkollimit të saj, privilegjet që i kishin kudo studentet nëpër universitetet botërore, shqiptarëve u ishin mohuar krejtësisht, dhe krejt natyrshëm vargjet që poetizohen si sinonim i erërave të ftohta, të vjeshtës a dimrit, shirat që binin pa pra, e pa reshtur, personifikojnë personalitetin e studentes kosovare në ato rrethana kur Sevdija u shkollua. “Kjo erë e ftohtë dimri/ Shprish pa mëshirë flokët e mia/ E më mbyll sytë si për inat/ Me pluhurin e qytetit tim,/ .../ A thua, cili do ta triumfojë dëshpërimin?/ .../ Në heshtje lexojnë vuajtjet e njëri-tjetrit,/ .../ Për një ditë të ngrohtë, pa erë.”, (faqe 6).
E vetëdijshme për gjendjen që mbretëronte në atë kohë, ajo me sukses i sfidoi vështirësit e kohës për të marrë më vonë epitetin e një intelektualeje e cila me vetëdije ka regjistruar kohën e saj të rinisë e të studimeve nën një pushtim, siç thamë klasik dhe tejet primitiv. Poetja ka vazhduar rrugëtimin e saj “Nëpër shtigjet e panjohura/ Që kurrë më parë shkelur si ka(m)/ Por erdhi stuhia/ E mori gjithçka me vete...”, (faqe 13). Pikërisht ishte kjo vetëdije krijuese, si indikacione që më rikthyen për të rikujtuar (edhe një herë) atë kohë të trishtët, që mos ia pafsha askujt, pa le femrës e studentes kosovare, veçmas një intelektualeje që tashmë është edhe poete, siç e kemi rastin me Sevdije Rexhepin dhe lirikat e saj: “Ky shi që bie e nuk ndalet dot/ gëlltit pa mëshirë orët e kësaj dite/ dhe e mbështjell me monotoninë e saj...”, (faqe 15). Ndërsa beftësia e këtyre lirikave, dhe sidomos tendenca e përhershme për t’iu dhënë një sharm lirik, sa të dëshirueshëm po aq edhe të pranueshëm, japin një nuancim personifikues, poetik e letrar, duke e bërë këtë poezi edhe më të pranueshme.
PIKAT E SHIUT
Sa shumë pika
Në dritaren time
Nuk mund t’i numëroj
Dhe as që mundohem fare
Bien shumë ngadalë
Dhe qetë-qetë rrëshqasin
Deri në pakufi
Ngase fundin e këtij udhëtimi nuk e di,
Sodis me kureshtje
Humbëm në thellësinë e imagjinatës sime
Papritur ylberi shfaqet
Dhe në dritaren time troket
Faqe 18.
Dhe, tani pas kaq e kaq vitesh, mund të mendojmë se autorja: nëse jo qëllimisht, biles në mënyrë spontane i paska regjistruar ato fenomene të cilat kanë lënë gjurmë në vetdijen e saj krijuese. Kjo poete dhe brezi i saj, jo vetëm që përballuan një apartaid klasik, por pritën e përcollën luftra të ashpëra, pikërisht atëherë kur ishin në një lloj embrioni krijues “sepse sa herë që bën(j) hapin e parë/ takuan(oj) edhe udhëkryqet e saj”, (faqe 27),kurse jeta me të papriturat e saj vinte pengesat e saj si një “erë e ftohtë fryn/ ditë e marrë marsi/ më mërdhin zemrën/ ngase nuk e di...”, (faqe 19).
Mbarimi i luftës do ta gjenë Sevdijen dhe brezin e saj, dik pa shtëpi e katandi, të tjerë pa të afërmit e të dashurit, e përgjithësisht Kosovën pa institucione të konsoliduara shtetërore e kulturore, dhe pa ndonjë vizion e ardhmëri të qartë. Sado që Kosova tashmë e kishte fituar (bile?!) lirinë e të shprehurit, ky vend edhe sot e kësaj dite mbetet pa një brezë që mund të mendohet si elitë e re krijuese.
PSE SOT... KËSHTU?
Ndoshta pse diell nuk jam
E të lëshojë rrezet
Pse s’mund të shndërrohem në re, në shi
Të shpërndaj freski
Apo pse jam dikush tjetër
Se gjithçka që ndiej vë në letër
Apo pse jam shumë e marrë
Që pëlqeva në shikim të parë
Ndoshta pse i besoj çdo fjalë që shkruan miku
Që rrjedhin nga brendësia apo kotësia
Nuk e di
Por e di se sot ndihem si fëmijë.
Faqe 23.
Jo vetëm rasti i Kosovës, por i të gjitha vendeve që kanë kaluar tranzicionin politik me kaq dhembje, kanë mbetur pa një brez, pasi siç thotë maksima filozofike “revolucionet i hajnë bijtë e vet”, por në atdheun tonë kemi mungesën e disa brezave krijuesish për shkak të rrethanave që i përjetoi ky vend dhe ky popull. Kurse Kosovës edhe sot e kësaj dite i mungon një brez elitë që do ta përfaqsonte me dinjitet krijimtarin letrare të dekadës së fundit të shekullit të kaluar dhe këtë dekadën e parë të këtij shekulli që sapo kemi hyrë. Megjithë rrethanat e kohës, Sevdije Rexhepi arriti të konsolidohet dhe të formsohet si poete, duke u paraqitur me përlmbledhjen e saj të parë poetike “Simfoni e heshtur”.
SIMFONI E HESHTUR
Ditë vjeshte...
Bie shi i ftohtë ngadalë
Nuk dëgjohet tjetër veçse ushtimë dhe ritëm
Të shndërruar në melodi që përsëritet
Me nota nostalgjike
Deri në mbarimin e kësaj simfonie
Mendoj,
Kujtoj,
Dhe pyes mendjen:
Pse diçka të qetë s’më lë?...
Nuk e di pse shpirti im nuk pushon,
Pse nuk fle?!
Faqe 5.
Përmes metaforës së “simfonisë” ajo mëton të imponohet si një poete që nuk rri në heshtje sado që në pjesen e dytë të titullit sinonim ka heshtjen. Përmes kësaj heshtje poetja ka mëtuar të sjell mesazhin e të gjithave rrapëllimave të ditës të cilat me tërë ato kufizimet e shumta, sikur tregojnë se ajo ka pasur një mungesë jete. Por, duke sfiduar tragjiken kolektive dhe atë individuale, ajo ka sëndertuar konceptin e veprës që marret me fenomene dhe devijime që e dëmtojnë një shoqëri të tëre: “Dhe më përkujtojnë rrugën e nisur nga Ti/ Me fjalë falso...”, (faqe 32), “Topi ishte në anën tënde/ Më propozove të luaj/ Edhe pse rregullat e lojës/ Nuk i dija/ Kur fillova të mësohem/ Të luaj më mirë/ Godite aq fort/ Sa...”, (faqe 35),diku tjetër poetja shprehet edhe më me zemërim si ta zëmë në vargjet që po citojmë: “Ti ndoshta i ke dhënë zemër dikujt tjetër/ E këta rreshta do të gjejnë ngushëllimin/ Ku tjetër, pos në letër!...”, (faqe 48).Duke e kundruar fenomenin e lënies, braktisjes e të fjalës peng për pritje të gjata, poetja me mjaftë mllef e pëlcet durimin: “Zëri yt më vjen nga larg/ Si një ushtimë.../ Ç’thua ti?/ Të pres dashurinë tënde/ O të nis kërkim të ri?!”, (faqe 53).
Poezia e Sevdije Rexhepit imponohet me një qasje reale, ofron mesazhe aktuele me prirje sforcuese edhe në aspektin kualitativ. Pa dyshim poeza e Sevdijes është produkt i rrethaneve që kaloi kombi ynë, është vet shtrati i këtyre venerimeve letrare, ku ka bërë përpjekje për të regjistruar fenomenet dhe ngjarjet që kanë ndodhur rreth dhe në unin e saj. “Shtegtimi është aq i ngadalshëm/ Nëpër valët e jetës/ .../ Nga ndrojtja nuk zbehem/.../ nëpër gjurmët e mia të arrish/ Në pikëqëndrimin ku unë pres...!”, (faqe 54).
Pavarësisht nga ajo që thuhet se poezia është intime, poezia e Sevdijes sikur kalon këtë eviniment pasi ajo ka thënë edhe të përgjithshmen e atyre, përkatësisht ka përshkruar me sinqeritet realitetin shoqëror e politik, dhe atë historik që kaloi kombi ynë, për t’u bërë si një “flluskë bore që pret lindjen e një të nesërmeje të re”.
Më shumë se sa një poezi estetike, kjo poete ka bërë përpjekje që lexuesit të saj t’i sjell një poezi etike e cila me indikacione të theksuara merret edhe me fenomenet që kenë qitur krye viteve të fundit. Sidomos në Kosovën e pas luftës ku atë vend të çliruar nga një pushtues i egër klasik, e kanë pushtuar kulturat e gjithë universit tokësore, dhe kjo ka ndodhur në kuadër të misionit për të ruajtur paqen politike.
Natyrisht, Sevdija është e vetëdijshme për misionin që ka; qoftë si poete, qoftë si intelektuale, po më shumë si një femër e emancipuar. Vetëdija si një nocion etik e lidh më shumë autorën me fatin tragjik dhe historik që kaloi kombi ynë. Pastaj angazhimet e saj letrare lidhen edhe me lëvizjet e shumta soc-kulturore dhe me pasojat e rrëmujes e rrëmetit që kalojnë të gjitha shoqërit në konsolidim politik, shoqëror e kulturor. Por, poezitë që ua kushton: gjyshit-babokit, nënës dhe babait dëshmojnë për një etikë kulturore e letrare karshi etërve që na sollën deri në të tashmen tonë të gëzuar.
Shikuar nga ky prizëm mund të themi se poezia e Sevdijes është zë i lidhur me lëvizjet që kalon koliktiviteti i vet nacional dhe ai kombëtar, tamam siç potencuam më parë, poezia e saj është e lidhur ngusht me fatin dhe tragjikën historike dhe atë sociale të kombit tonë. Duke lexuar poezinë e Sevdijes, vërejmë se ajo si autore thellë e ka kuptuar procesin e sëndertimit të koncepteve, dhe lehtë e ka pranuar jetën si një proces në përpunim e sipër, kurse shoqërin e përdor si një argument për t’i pasqyruar ndryshimet etike e psikike që po i bënë kombi ynë.
Fryma lirike e kësaj poezie, sikur paraqet dramen reale të femrës në shoqëri e cila për ditë e më shumë përballet me nënçmimin, përbuzjen dhe injorimin dhe këto fenomene ajo më shumë i ka ndrydhur e shtrydhur si ndjenja personale të cilat vazhdimisht shoqërohen me pika të ftohta uji, shiu, a erëra të ftohta vjeshte e dimri, fate këto që nuk e lënë atë të dalldiset si një poete pa koncept, madje duket se këto rrethana atë më shumë e kanë detyruar të preokupohet me të qenit pjesë e shoqërisë në ndryshim në njëren anë, dhe në anën tjetër për t’i dhënë koncept real jetës dhe poezsisë së saj.
AM KËTU
Nëpër agimet e para
Kur rrezet ballin tim lëmonin
E më zgjonin
Eca ngadalë nëpër vite
Dhe thura vargje
Të mbështjella me ëndrrat e mia
Kur qielli ishte i ngrysur
Retë pa mëshirë luftonin
E sillnin shiun rrebesh
Pas këtij rrugëtimi me shtrëngata
Bashkudhëtare me ylberin u bëra
Ia fala ngjyrat e arta
Dhe ngrohtësinë e diellit...
Sot sërish jam këtu
Në këtë Tokë
Me Ty...
Faqe 60.
Vëllimi poetik “Simfoni e heshtur” i Sevdije Rexhepit jep indikacione të mjaftueshme për të kuptuar se autorja ka sens poetik, ka ideshmëri dhe ka stil për të prekur fenomene a dukuri interesante. Dhe padyshim me një kujdes paksa më të shtuar në aspektin estetik dhe figurativ, ajo mund të ndertoj një varg edhe më të qëndrueshëm, dhe karshi kësaj mund të profilizoj stilin e saj krijues, për t’u bërë pastaj një poete e kërkuar dhe admiruar.
St. Gallen/Zvicër, tetor 2009.
SHËNIME PËR AUTOREN:
Sevdije Rexhepi (22 shkurt 1972), është lindur dhe rritur në Gjilan të Kosovës. Shkollimin fillor dhe atë të mesëm i mbaroi në qytetin e lindjes, kurse studimet për Gjuhë dhe Letërsi Frënge i kreu në Fakultetin Filologjik në Universitetin e Prishtinës në vitin 1996. Për dy vite (1996 – 1998), ka punuar si mësimdhënëse e gjuhës frënge në Shkollën e Mesme “Zenel Hajdini” në Gjilan. Nga gushti i vitit 1999 deri më 2006 ka punuar në Brown & Root Services (si përkthyes dhe këshilltare për pune administrative dhe personel), në kampin amerikan Monteith në qytetin e saj të lindjes. Kurse nga nëntori i vitit 2006 vazhdon të njëjtin mision, por tashmë në Irak me kompaninë amerikane (KBR).
Sevdije Rexhepi, përveç poezisë, shkruan edhe prozë dhe merret edhe me gazetari kryesisht shkruan reportazhe dhe udhëpërshkrime. Ka bashkëpunuar me shumicën e shtypit shqiptar që botohet në Kosovë dhe mërgim.
Kjo poete, përveç gjuhës shqipe zotëron mirë edhe anglishten e frëngjishten, kurse poezi shkruan në gjuhën amtare dhe në anglisht.
Si natyrë; Sevdije Rexhepi është një poete sensitive, e ndjeshme ndaj dukurive jetësore, mbron me dashuri jetën e të tjerëve, adhuron lirinë njerëzore dhe përherë poezinë e saj e përcjell një mesazh kuptimplotë përplot melankoli e vlera letrare.
Është prezantuar në këto antologji:
1. “Mozaik të një portreti”,Tirane, 2004.
- “Gjuha e dashurisë poetike”, Tirane, 2006.
- “Nënës”, Tirane 2007.
Veprat letrare:
1.“Simfoni e heshtur”, poezi, Gjilan, 2003.
2. “Orët e mungesës”, poezi, Gjilan, 2004.
3. “The Sounds of Waterfalls – (Tinguj ujëvarash)”, poezi, Gjilan, 2004.
Sevdije Rexhepi, jeton në Gjilan, kurse momentalisht punon në Kopshtin e Edenit, në Irakun Qendror.
E. Mail: sevdije_r@yahoo.com
(Sh. Dibrani)
Cikël me poezi:
SEVDIJE REXHEPI
Nga libri: “SIMFONI E HESHTUR”, botoi “URA”, Gjilan 2003.
SIMFONI E HESHTUR
Ditë vjeshte...
Bie shi i ftohtë ngadalë
Nuk dëgjohet tjetër veçse ushtimë dhe ritëm
Të shndërruar në melodi që përsëritet
Me nota nostalgjike
Deri në mbarimin e kësaj simfonie
Mendoj,
Kujtoj,
Dhe pyes mendjen:
Pse diçka të qetë s’më lë?...
Nuk e di pse shpirti im nuk pushon,
Pse nuk fle?!
TË LODHUR NGA PRITJA
Kjo erë e ftohtë dimri
Shprish pa mëshirë flokët e mia
E më mbyll sytë si për inat
Me pluhurin e qytetit tim,
Por edhe me një sy shoh
Turmë njerëzish me fytyra enigmatike
Të lodhur nga pritja
Se ndoshta orët e kësaj dite do t’i shesin
Dhe do të blejnë pak shpresë,
Vrapojnë pas atij
Që ka grushtin plot
Dhe ndalen,
Presin...
A thua, cili do ta triumfojë dëshpërimin?
Zbrapsen zemërthyer
Në heshtje lexojnë vuajtjet e njëri-tjetrit,
E ditët ecin me hapa të rëndë
Si duket edhe nesër do të shfaqet falas
Ky film i shkurtër metrik
Me personazhe të tjerë, njëjtë të uritur
Për një ditë të ngrohtë, pa erë.
ME MALL
(Gjyshit-Babokit)
Kujtoj me mall
Një lis plak që kurrë nuk u tund
As pas stuhive të përgjakura
Me degët që nëpër stinë lulëzuan
I fortë qëndroi ndër vite
Me vullnetin e jetës
Nga ky trung i rrahur çdoherë
Lindën fidanët e reja
Ripërtërinë shpresat e brezave,
Por habitem me kohën
Dhe me shtigjet që ai kaloi
E kurrë s’u lodh
Por nguli rrënjët në ne
Dhe në ata që këtupari kaluan
E ia patën zili
Por e deshën se aromë u fali
Sa herë lëshuan sytë tek ai.
MOMENTI...
Në këtë ditë të pakohë
Në pikën e njëjtë qëndroj
Mbi valët e momentit mundohem të fluturoj
Bashkë me kohën që nuk pret
Dhe me tingujt e ndezur të një kënge
Që vargjet nuk i di
Por melodia e saj më përkund ngadalë
E më ngjallë një ndjenjë të pastër fëmije
Që mundohet
Të ecë...
Të flasë...
Dhe ushqehem
Me fjalët që rrjedhin
Nga fundi i një fillimi të pafund!
PRES
Pres,
Çfarëdo thirrje...
Thirrje të parëndësishme
Me fjalë boshe e pa kuptim
Për çdo ditë
Dhe kot të pres ty
Të dëgjoj zërin
E pastaj të lind ylberi
Në qiellin e syve të mi
Me fjalë të ëmbla:
-Mirëmëngjesi e dashur!
STUHIA
Fluturoj si një pulëbardhë
Mbi oqeanin e mendimeve të mia
Të gjej ishullin
Pastaj të ndalem
Të pushoj
Dhe të vazhdoj prapë rrugëtimin tim
Nëpër shtigjet e panjohura
Që kurrë më parë shkelur s’i kam
Por erdhi stuhia
E mori gjithçka me vete
Furishëm më rrëmbeu,
Trupin tim rrahu
Më humbi
Më largoi nga kaltërsia
Por prapë
Në një moment tjetër
Do të kthehem bashkë me diellin!
TRIO
Veshët më ushtojnë
Nga qetësia e kësaj nate
Vetëm tik-takun e orës përcjell
Se gjithçka tjetër ka rënë në gjumë
Jemi vetëm, Unë dhe Terri
Që bisedojmë nën dritën e Qiriut!
SHOKU IM BESNIK
Ky shi që bie e nuk ndalet dot
Gëlltit pa mëshirë orët e kësaj dite
Dhe e mbështjell me monotoninë e saj
E nuk e kthen më,
Por unë pres mbrëmjen
Që të gjej shtratin tim
Trupin dhe mendjen t’i pushoj
E me duart e ftohta
Të pushtoj jastëkun
Shokun tim besnik
Pastaj fort ta përqafoj, shtrëngoj
E të tretem në botën time
Dhe të fluturoj diku larg
Shpirtin tim ta shëtis
Ndoshta gjumi do të më vijë
Në sytë e mi të mërzitur...
PIKAT E SHIUT
Sa shumë pika
Në dritaren time
Nuk mund t’i numëroj
Dhe as që mundohem fare
Bien shumë ngadalë
Dhe qetë-qetë rrëshqasin
Deri në pakufi
Ngase fundin e këtij udhëtimi nuk e di,
Sodis me kureshtje
Humbëm në thellësinë e imagjinatës sime
Papritur ylberi shfaqet
Dhe në dritaren time troket
GJUHA E ZEMRËS
Erë e ftohtë fryn
Ditë e marrë marsi
Më mërdhin zemrën
Ngase nuk e di ku je
Të të kërkoj
Dhe të them
Se i takon një ëndrre të mirë
Edhe pse zemra çdoherë flet një gjuhë
Pa dallim,
Se kur shikimet ndeshen
Sytë flasin bashkë me zemrën.
YLBERI I JETËS
Shikoj nga brenda
Shiun e furishëm
Që bie pareshtur
Në tokën e etur
Dhe më shpie në nostalgji
Për një ylber
Me ngjyrat e jetës
PSE SOT... KËSHTU?
Ndoshta pse diell nuk jam
E të lëshojë rrezet
Pse s’mund të shndërrohem në re, në shi
Të shpërndaj freski
Apo pse jam dikush tjetër
Se gjithçka që ndiej vë në letër
Apo pse jam shumë e marrë
Që pëlqeva në shikim të parë
Ndoshta pse i besoj çdo fjalë që shkruan miku
Që rrjedhin nga brendësia apo kotësia
Nuk e di
Por e di se sot ndihem si fëmijë.
VALËT E LUMTURISË
Mundohem të shëtis lirshëm
Në hapësirën ku imagjinata jeton
Sepse sa herë që bëj hapin e parë
Takoj edhe udhëkryqet e saj
Pastaj merr frymë thellë
Dhe forcë gjithashtu
Kthehem nga fillimi
Ngase rrugën nuk e di
Zotohem që prapë të vazhdoj
Derisa përballë të jem
Me valët e lumturisë
Që të më përkundin ngadalë
Si nëna fëmijën e saj
Pastaj dielli do të shfaqet
E do të ngrohë me rrezet e arta.
MBUROJË SHPIRTI
Sa bukur do të ndihesha
Po të isha gjethe në degë
E degët përreth do të ishin miq
E trungu zemra e miqësisë
Dhe era do të më përkundte për çdo natë
E shiu do të më rrihte nganjëherë
Do të isha mesi i botës
Ku lumturia mbretëron
Me këngën e zogjve
Do të kënaqesha me pipthat në pranverë
E në verë me lulet
Në vjeshtë shoqet do të iknin bashkë
Por dimri i ftohtë
Me mua, me ty!
PA TITULL
Më këshillove njëherë
Jo moti, miku im
Të mos kërkoj ylberin vetëm me sy
Pranova dhe ndryshova...
Nisa të kërkoj me fjalë e zemër
Përgjigja jote sillej vërdallë
Bashkë me erën
I ngjante natës pa yje
E errët
E shkretë...
LOJTARI
Topi ishte në anën tënde
Më propozove të luaj
Edhe pse rregullat e lojës
Nuk i dija
Kur fillova të mësohem
Të luaj më mirë
Godite aq fort
Sa lojën e mallkova...
MIQTË
Thuhet:
Ndjenja më e ëmbël është
Të kesh miq të sinqertë
E fortë është kjo ndjenjë
Si një themel shtëpie
Apo si dashuria
Për shpirtrat e vegjël
Të lumtur dhe plotë jetë
Ndihen mes veti
Miqtë e vërtetë
Të vërtetë si vetvetja
NËNA
Një fjalë pa halë
E ëmbël si mjalti
E çmuar si diamanti
E dashur si fëmija
E freskët si puhia
E hareshme si dita
E ndritur si drita
E gjallë si lumenjtë
A thua
Ka fjalë më të shtrenjtë?
ME SHIUN
Dua të jem shoqe me shiun
Të fillojmë rrugën së bashku me retë
Dhe të shpejtojmë teposhtë
Deri në pikën ku etja pret
Pastaj dhe të më përpijë
E të udhëtoj drejt lumenjve të gjatë
Deri në pafundësinë e deteve
Dhe prapë nga e para
Jetën të nis.
MALLI
Nuk të shoh me ditë të tëra
As zërin s’mund ta dëgjoj
Të më shërojë shpirtin
Që pyet për ty.
Nuk e di si gjete rrugën
Deri në thellësinë e zemrës sime.
Tash si t’i mbys ditët që nuk kalojnë
Deri në përqafimin e ri...?
TË VAZHDOJ...?
Bie shi tërë natën
Si lotët nga shpirti im i vrarë
Mendoj në ty
Dua të të shoh...
Nuk e di a më do?
Zëri yt më vjen nga larg
Si një ushtimë...
Ç’thua ti?
Të pres dashurinë tënde
O të nis kërkim të ri?!
PIKËQËNDRIMI
Mundohem të numëroj flluskat e borës
Nuk arrij dot
Tretem shpejt
Sikur ditë që ikin
Dhe falin lindjen e një të nesërmeje të re
Nuk e di
Pse shtegtimi është aq i ngadalshëm
Nëpër valët e jetës
Jo!
Nga ndrojtja nuk zbehem/
Vetëm dua
Nëpër gjurmët e mia të arrish
Në pikëqëndrimin ku unë pres...!
NATË ME YJE
Në barin e njomë të kësaj stine
Të shtrirë jemi të dy
Ti lehtë më shprish flokun
Më përqafon dhe më puth ballin
E unë ndiej aromën tënde
Të quajtur dashuri
Ashtu të qetë qëndrojmë
Jemi mysafirë të kësaj nate me yje
Sonte
Fjalët hedhin valle në vargje
Dhe treten në qiellin e pafund
Në heshtje
Sytë e tu dhe sytë e mi flasin
Luten të vazhdojë ëndrra!
TI MË FALE STINËN
(Babait)
Me lulet e para të pranverës
Dhe rrezet e ngrohta të diellit
Ti më fale stinën dhe krahët
Bashkë me zogjtë tjerë
Përballuam sfidat
Fluturuam tej horizonteve
Nga ti mësova këngën
Këngë që nuk i ngjan vajit
Erërat e dimrave me acar
Na rrahën nëpër mote
Sa herë u rrëzuam
Ti na dhe dorën të ngritemi
Si engjëll na shoqërove nëpër shtigje
Në piedestal kur erdhëm
Diçka ndriste
Zgjova yllin që më priste
Dhe mora dritën prej tij...
JAM KËTU
Nëpër agimet e para
Kur rrezet ballin tim lëmonin
E më zgjonin
Eca ngadalë nëpër vite
Dhe thura vargje
Të mbështjella me ëndrrat e mia
Kur qielli ishte i ngrysur
Retë pa mëshirë luftonin
E sillnin shiun rrebesh
Pas këtij rrugëtimi me shtrëngata
Bashkudhëtare me ylberin u bëra
Ia fala ngjyrat e arta
Dhe ngrohtësinë e diellit...
Sot sërish jam këtu
Në këtë Tokë
Me Ty...
Zgjodhi dhe përgatit:Sh. Dibrani
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 69
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Similar topics» Shefqet Dibrani:A ka SHIK-u gisht në sëmundjen e Rugovës?- Speciale të hetojë vdekjen e Rugovës!
» Shpresa Besa sjell poezinë e Shyhrete Ahmes:NE QIELL TE FLUTUROJME BASHKE!!!...
» Shefqet Dibrani: Gabimi...
» Tri poezi nga Shefqet DIBRANI
» Shefqet Dibrani: Reformat në LDK (8)
» Shpresa Besa sjell poezinë e Shyhrete Ahmes:NE QIELL TE FLUTUROJME BASHKE!!!...
» Shefqet Dibrani: Gabimi...
» Tri poezi nga Shefqet DIBRANI
» Shefqet Dibrani: Reformat në LDK (8)
Faqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi|
|
|
» IDRIZ ZEQIRAJ - SHIPTARËT NUK JANË "ME BYTHË NË PRUSH", PËR TË FALUR TOKAT
» Akuzat kundër Shefqet Krasniqit Prokurorisë ia kishte konfirmuar edhe BIK-u (Dokument)
» Aktakuzë kundër imamit Shefqet Krasniqi
» Zbulohen tensionet gjatë dialogut në Bruksel, Nikoliqi Thaçit: Ti je kriminel
» Faruk Tasholli - RJEPENI NANËN
» FAMILJA E HAKI IMERIT: AI U VRA NË KOHËN KUR NË PUSHTET ISHIN HASHIM THAÇI E REXHEP SELIMI
» AGIM GASHI - O NE TREN PËR MITROVICË
» Vëllai i tij u pajtua me Thaçin, por ja si ishte kidnapuar Haki Imeri në Brojë e më pas ishte vrarë
» Fadil Maloku:Aferim, Prokurori e Kosovës!
» Djali i Haki Imerit del kundër axhës: Nuk ia fali Thaçit, nuk dua drejtësi kanunore
» IDRIZ ZEQIRAJ:Copëza biografike dhe kujtime për Ibrahim Rugovën
» Presidenti Thaçi i “lahet me 124 pleq” Imer Imerit se nuk ka gisht në vrasjen e vëllait të tij
» Adem Salihaj akuza të rënda ndaj Hashim Thaçit, ja si po mundohet të shpërlahet nga krimet e shumta që ka bërë
» Ndodh edhe ky skandal: Njeriu që grisi fotografinë e Presidentit Rugova merr certifikatën e veteranit të UÇK-së
» BERAT ARMAGEDONI:Lamtumirë, Joshua i Pejës!
» Biografia e Presidentit Rugova - Biografi e shkurtër
» ILIR MUHARREMI : Treni provokativ, artistët në gjumë
» Përveç ROSU-së, ky është shqiptari që rrezikoi jetën për ta ndalur trenin e Serbisë
» ENVER PETROVCI - IN MEMORIAM SEFEDIN NUREDINIT- SEFA