Sabit Rrustemi: MBRËMJE TË NGROHTË POETIKE

Sabit Rrustemi


NUK U TUND ASGJË POS ZEMRËS SIME



Vazot me lule nëpër balkone të këtij qyteti po zverdhen

Kush t'i ujitë kush t'i ngrohë e kush t'i mbajë në gji

Moti i përzishëm me pak mjegull e një trohë diell

Lëngun ua pi e në heshtje i thanë me lotë pa zë


Ato vazo të gjelbëruara do duken dhe pak

Me gjethet halore që solla nga mali

Do na mashtrojnë sysh deri në brymën e parë


Do kënaqemi pastaj vetëm me ato lule

Që mbijnë e rriten thellësive tona të paprekshme

Tek rriten të fshehura e na mbushin aromë

Përmes kësaj dritareje virtuale shpirti

Që herë të nxjerr ty e më fsheh mua

Apo më nxjerr mua e të fsheh ty


Ajo dritare thurrë pritjen në mungesë

Deri te një stinë tjetër një mëngjes me vesë


Vetëm kujtimet ndryhen nuk shlyhen

Derisa dashuritë e gjithë botës

Vërshojnë kah unë

Kah ti


Apo nuk the kështu

Para vazove që përkohësisht të blerta u bënë

Me gjethe halore

Të sjella enkas prej mali

Ku nuk u tund asgjë pos zemrës sime


( 10 nëntor 2008)