Gjakush Tana: E PERNDRITURA IME TI

Gjakush Tana: E PERNDRITURA IME TI


Nuk arrita me buzëqeshjen time të të kundroj
e Përndritura ime e çdo çasti TI

Padyshim ndjeva shqetësim për të, ndjeva vrazhdësi
rrezëllima më bëri pa fjalë nga malli jam hi !

Të të kthej shpinën në këto çaste kur dua të të kem pranë
të shfaqesh përpara me dritën e Diellit , si agim!

Një lot si shkëmb rrokulliset, dhe zemra shkon purtekë
ndjen trokitjen , frymimin e lirikes - jetë

Gjithcka gërshetohet - si vullkan që shpërthen
se kështu nuk jetohet në meditime nate e dite !

Them: Kam fat që më sjell me lirika stinë blerimi
Më shkrin ngricën e damarve t'i blerojë gëzimi!

Nuk arrita me buzëqeshjen time të të kundroj
e Përndritura ime e çdo çasti TI...

Gjakush Tana: VETMIA MË PËRPIN
Më ka hapur gropat - vetmia më përpin
në orët e vona të mesnatës një kumt më pervloj
agimi s'kishte dritë - errësira më shitoj!

Çastet e meditimit - më kanë vënë shalën në tru
Uni im zgjat pa fund - por s'arrin askund
meridianet tua - të ngrysura nga harrimi!

Gjithçka rreth meje shkon e përhumbet pa vetëdije
fytyra engjëllore bleron lulezonjë , plot dlirësi
Unë vushkem në heshtje - i shndërruar hi!

E ndjeni tufanin që ka rrëmbyr stinët me hidhërim
e ndejni se hyra në ferrin e Dantes të shkyej rrathet e mundimit
e ndjeni se vdes me heshtjen time në krijim?

Le te flasë një ditë gjuha e prerë - trupi cung i mbetur
për sytë e verbër që kurrë nuk të panë
Zemra dhe shpirti - për TY , me dëshira thanë... !