Suzana Zisi: Kohë e çmendur…

Suzana Zisi: Kohë e çmendur…

Një Korb,
bën dashuri, me lulen e bardhë të mollës…
Limfa rënkon…
Gjethet e rrudhura, ëndërrojnë shi të klorofiltë…
Teksa kryqëzojmë të sotmen që të vdesë nesër
ngujuar me vargonjtë e erës,
Rrënqethet rrënja…
Të nesërmes,
i masim me pëllëmbë përmasat e dhimbjes…
Thatësirë e trëndafiltë,
Në ç'pasqyrë i kreh flokët hëna?
Penelatat e dritës,
shuajnë zbehtësinë e mendimeve,
Që,
struken,
struken brenda konturit të tyre të përfytyruar.
Mëkatar, njeriu…
Shqiponja,
fluturon në qiellin e hapësirës së bravës së derës…
Kris reja...
Shemrat petale,
nguten të mbulojnë polenin nga shiu.
Kafka është bosh, krejt bosh…
Krizantemat e vdekura,
vajtojnë vyshkjen e tyre të sigurt,
Ndërkohë që arkivoli – qese antike mbeturinash
Skërmitet duke u prehur në një qosh…

Suzana Zisi