Matilda Doka: Muzës sime......

Matilda Doka: Muzës sime......

Tek hapej
plaga e Vetmisë së madhe....
krimbat
ofshanin
e rënkonin...Liri.
T`i mblodha me kapistra...
t`i digjja në zjarr...por
më tepër në ekstazën e tij....
tymit iu ngjitën.....
duke u përhapur
të nxira
........krejt
............vetmitë e tjera...
Nuk doja
t`i jepja Kohës
privilegjin e altruistit....
Nuk është ajo
që t `i shëron plagët....
Ajo i mbyll suksesshëm
për të rihapur të reja..
................................
Vampirët-lehona
brenin damarin e fundit
të Qetësisë....
pa pikë gjaku-mbetur...
duke thithur e u lëpirë
me konservimet e viteve...
atë Qetësi...
duke ta bërë Vetminë..
pa dashje
pjesë të sofrës tënde....
ku me butësinë prej nëne
dhe hijeshinë prej Zane.
i shtron tryezën
pikërisht
në ditët më të acarta tuat.
Të adhuroj...
pse
.....dhe dhimbjen ..
.........edhe brengën...
..............edhe lotin...
..................edhe shpirtin ..
.......................i ke të kristalta...
Ty
që Muzë m`u bëre...
.................në të miat ditë
............................të paqarta.
.........................................
...e ashtu trishtueshëm
prej një ankthi pa emër...
t`i mbledh lotët
..............për të larë
.....................timen-fytyrë..
të grupoj fjalët..
..............për të thurur
...................jetën roman...
ta qtësoj dhimbjen
........duke të spërkatur
...........aromë trëndafili...
e që në vazhdim me të..
.......të mbjellësh kopshtin e madh...
....të shkrimtarëve tanë
kudo në botë...
Miqësia
...............bëhet gardh..
Dashuria......
..............mbetet tokë!



Kushtuar:
Lediana Kapaj!