Matilda Doka: Lumturia & Zilia

Matilda Doka: Lumturia & Zilia

Tringëllimat
e çangave,
Kishë m`u bënë...
në pagëzimin e ndjenjave.
Zinxhirin
e jetës..
jo pa qëllim
e lashë të lirë.
Rrugëve të viteve..
një hallkë
ia lashë
...........Lumturisë...
dhe përbri saj,
mendova....
................Zilisë.
...natyrshëm....
Përmasat rriteshin
në përpjestim të drejtë.
Kurrë
nuk ndodhi....
..e kundërta.
Asnjëherë,
me rritjen
...............e njërës
nuk demoralizohej
...............tjetra.
Dhe ndiqnin butësisht
në ashpërsinë
e urrejtjes... njëra-tjetrën
......orët e jetës!
.................................
E ashtu ...të dyja...........
njëra
............Vlerë,
tjetra,
...........Antivlerë,
flenë e rrokullisen...
...pishtarëve të dritës
e.........puseve të natës.
.....duke urryer....
e ...duke mos u ndarë
...........kurrë
.....nga njëra-tjetra.
...............................
Këndshëm,
më shëndoshen
meritat...
.....tek vëzhgoj
që gjumi i zilisë...
mbetej pa gjumë...
e ashtu vigjilent.....
....as nuk hante....
.........as nuk pinte.
Përgjumësh...
gjatë gjithë kohës.....
ndrydhte
.........dëshira,
duke zhvidhosur
........vetveten.

Krenare ndërgjegja...
voziste....Kënaqsi.

Zilia
vuloste
...........Intriga,
e firmoste
...........Ligësi.

U lodha së vëzhguari
....e në gjumë
...................rashë,
sa u ngrita......nadje,
të dyja
........bashkë i pashë.