Adem Zaplluzha:Asgjë sikur molla

nga **Agim Gashi** Thu Dec 17, 2009 11:06 pm

ADEM ZAPLLUZHA
ASGJË SIKUR MOLLA

POEZI

Boton:
SHTËPIA E KULTURËS
KLUBI LETRAR “FAHRI FAZLIU”
KASTRIOT

2009

Redaktor:
Bedri Neziri
Recensentë:
Mazllum Baraliu
Ismail Balaj
Lektor:
Ismail Balaj
Ballina:
Lidia Krasniqi
Dizajni i ballinës:

Visar Lutolli

PEMA E BEKUAR

MOLLA E NDALUAR

Ne kalojmë vijimthi
Si kujtesa e vrarë
Shkulma gjaku gjithandej
Në trupin e atdheut

Kuja zbret
Nga degët e thyera
Molla e Kuqe
Nuk kalbet kurrë

Në kujtesën tonë
Atje posht vargmaleve
Diku në fund të lisave
Çirçet prangosin
Forcën e djemurisë

Shumë pak kohë
Kanë mbetur peng
Sa për t’ i përkujtuar
Feniksat e së nesërmës
Që ta kafshojnë serbez
Mollën e ndaluar

VALLJA E NUSEVE

Ecnin si të sëmura
Kërkonin në atë udhë
Piskamat e gjyshërve
Ato gjëma të dhembëshme
Që dëpërtojnë përtej vetëdijes

Sytë padashje takohen
Me të sotmen
Dhe si për çudi
I kërkojnë metaforat
Nëpër fjalitë e humbura

N’shtegëtime të stërzgjatura
I patëm shqetësimet
Duke i pritur diagnozat
Pa shpresë
Si të lënguarit në krevat

Heshtjet ishin
Dhembjet tona
Ato ishim ne
Në kalvarin e Bllacës

Bleta e përlotur
Dënesë buzëlumit
Fiken ëndërrat e foshnjeve
Në djepat e djegur

Bulzojnë shelgjet
Kthimi ishte
Rruga për në parajsë
Në sofrat shkrum
Përtypnim kafshatën e djegur
Vallja e nuseve
Nisi në fushat e Dukagjinit
Në djepat e Kosovës
Inkarnacion

DITA E TYMOSUR

Nuk di
Cilët zogj sonte
Fluturuan mbi mëhallë

Shpendi i keq
I thirri erërat
Bryma stolisi
Çatitë e rrënuara

Stinët disi
Ngadalë po kthehen
Ujërat e zeza
Vërshuan qytetin

Nëpër çdo cep
Është duke mbirë
Një bar i panjohur

Botanistët po i shfletojnë
Librat e vjetër
Askund asnjë fjalë
Për këtë dukuri

Në qytetin e studentve
Urithët po gërmojnë
Tokën e djegur
Etjet zbresin deri
Në rrënjë
Kallet flakë
Dita e tymosur

MACET E QELBËZUARA

Merreni këtë kurm
Që të mos tretet
Amaneti i tokës

Pas thirrjes së gjakut
Rrënjët nuk bezdisen
Nëse luleve
U vie era baltë

Në parzmën
E kësaj toke
Tymosen djajtë

Malli për atdhe
Nuk shuhet
Nëse zogjtë shtegëtarë
Kthehen në pranverë

Sytë e skamnorëve
Drejtohen kah qielli
Kur pluhuri i rrugëve

Matet me pëllëmbë
Këtu përherë
Mbyllen dyert
Kur trokëllijnë patkonjtë
E kuajve të harlisur
Pas betejave të humbura
Ushtarët e dështuar

Nëpër trastat e shqepura
I kërkojnë letrat e dashurisë

Qyteti i numron
Kronikat e zeza
Macet e qelbëzuara
Mjaullojnë nëpër çati

MALLKIMI

Ishe korb i zi
Gjithmonë këndejpari
I shitove zogjtë e shenjtë
He të vraftë zana

Të të falur
S’ më lejon varri
Dielli as Hëna
Mbi këtë tokë
Vajtuan shumë nëna

SA SHUMË PLUHUR

Sa shumë pluhur
Po çohet për asgjë
Lulet mallkojnë
Motin e lig
Shirat nuk vijnë
Në tokën e premtuar

Në pragjet e ngurta
Plakat me shamia të zeza
I lajnë pisllëqet
E ushtarëve të dështuar

Stinët ikin
Njera pas tjetrës
Zogjtë me krah të thyer
Fluturojnë pa u ndalur
Prej çatisë në çati

Sa shumë pluhur
Po qohet
Për origjinën e majmunit
Të çmendurit qeshin
Kur qindëkëmbëshi
Bënë salto mortale

BEKIMI I MUJIT

Erdhët Nga përroni i keq
Për të mi marrë ëndërrat
Si ti lartësojë rrënjët
Kur këndoj pa fjalë

Përherë thonë
Kah fundi i derdhjes
Shterren lumenjtë

Në tëbanat e Gurit të Zi
Plakat tjerrin
Leshin e ogiçave të therrur

Këndej pari gjithëmonë
Ka pasur etje
Shirat nuk vinin
Kur kishim nevojë

Pranë mrizit të zanave
Kurrë nuk kaluan mallkimet
Muji i bekoi
Burimet e krojeve të bardha

NËNAT

Nëpër pragje
Na’i vranë burrat
Na’e shanë flamurin
Siç e shajnë Zotin
Çdo ditë

Nga tmerri
Plakat mbetën statuja
Të trishtuara
E shpendi krenar
Qeshej
Me paburrërinë

E ushtarëve të çmendur
Na vranë
E na përçanë

Si lugët e poçarit
Nënat
Me nga dy djepa
Maleve shtruan sofrat
Djemurisë
Që vinin zingjir
Për t’ i dal zot
Tokës së djegur

vijon

nga **Agim Gashi** Thu Dec 17, 2009 11:26 pm

ECJA MARATONIKE

Klithma e gjakut
Oshëtinë nën dhe
Urat thehen
Pas kapërcimit të djallit

Ne kalojmë
Përtej vetëdijes tonë
Dhe në lashtësinë e legjendës
E prekim identitetin

Udhët nuk ndalen
Për të pirë ujë
Në ndërgjegjen e rrrejshme
Etja mbizotëron

Ne ecim si budallenjtë
Dhe aspak nuk kuptojmë
Që kurrë s’do të mbërrijmë
Në takimin e paracaktuar

SI ÇDO HERË

Nëpër një jetë të leckosur
E kërkonte krenarinë
Dhe pandërprerë
Dhe ëndërronte përherë
Ringjalljen e Doruntinës
Në erë

Nuk di
Se sa male
I la pas Kostandini
Për të arritur një ditë
Në kujtesën e besës e të shqimit

Në kullat e ngujimit
Mbeti peng dashuria
Urrejtja rritej
Pas çdo orgazme

Fëmijët ca
Lindin me fe
Ca edhe pa te
Si çdoherë mbi këtë dhe

LUMI I KUJTIMIT

Kur çakajtë
Trokitin
Në dyert e hapura
Lumi gjallron
Në damartë e lagjes

Shirat zbresin
Deri në tokë
Dhe humbin në hapësirë
Pa u takuar me rrënjët

Komshiu për komshiun
Ujk e përtej ujkut
Në trishtim zgjohen
Zanat e fjetura

Ca degë të thata
Shortohen në shegë
Në kurorën e mollës
Buron lumi i kujtimit
E rritet
E rritet një degë

NJË LETËR

Një letër
E gjeta or vëlla
Në rrënjët e një molle
Kurse tjetra
Rrinte pezull
Ti kurrë s ‘ma solle

Letra ësht shkruar
Me gjak dhe lot
Një gjëmë e kahershme
Në kujtesën e pluhërosur
Kumbon ende sot

Nuk mundem më
Të jetojë nën këtë çati
Duke pritur letra
Prej Mollës së Kuqe
E nga Nëna Çamëri

Edhe kështu e plagosur
Dykrenorja me shpresë jeton
Që një ditë të shenjtë
Mollën e harruar
Me vallen çamçe
Në Janinë ta feston

KA HESHTUR MORTJA

Pas një rruge të gjatë
Natën vonë
Trokas në derë
Hanxhiu mjekërbardhë
Ia behu
Me një fener

Trajve u vjen era
Mish të tymosur
E hanxheshës në dorë
I dridhet vera
E vjeshtës së brymosur

Bluda e drunjtë
Mbushur me lakra
E mish dhie të terur
Të terur në flakë dëllinjash
Buzë dritares
Dëgjohet mokra
Duke rrëfyer
Për kohën e tretur

Në mur
Janë varur armët
As lahuta nuk jehon
Se ka heshtur mortja
Kahmot në tokën tonë

HANXHIU

Hape derën
Lum hanxhiu
Gjum më nuk kam
Mbeta si lisi i thatë
Ti nuk di
Se sa i vetmuar që jam

Erdha të kuvendojë me ty
Ashtu thjesht
T’ i ndërrojmë ca llafe
Ndoshta
Nga kjo jetë farmake
Do pimë
Nga një kafe

Duhet të kesh durim
I zoti i hanit
Tek ty
Lloj lloj njerëzish vijnë
E di
Për ty s’ është një soj
Ku ata kokën
Dhe këmbët i shtrijnë
Erdha sonte te ti

Vetëm për të ikur
Nga lëkura ime
Por ty të gjeta hanxhi
Me shumë plagë
E me pak thërrime

PUTHJA E DJALLIT

Vjedhurazi si hija
Kalojnë zërat e natës
Dhembja kafshon
Rrënjët e një molle

Vdekshmëria në këtë skëterrë
Nuk ka të ndalur
Jeta si mashtrim
E ka marrë tatpjetën

Lulet ndër pemë
Humbin aromën
Çatitë lakohen
Nga pesha e skamjes
Në aktin e tretë
Zhvaroset puthja e djallit

KULLA E KAFKAVE

Këndej më
Nuk është fillimi
As mbarimi i kësaj dite
Përherë vazhdon ecja
Për të arritur
Deri të Çele Kulla
Ku s‘ka kthim prapa

Bleta nën krah
Bart mjaltin farmak
Në kujtesën e trishtuar
Nën rrënjët e Mollës
Sogjeton kulla e kafkave

Muzgu i mbrëmjes
I zgërdhihet ditës
Për peshën e rëndë
Që zhurmon në ndërdije

PARA PËRJETËSISË

Mallin e kisha mallkim
Më ndiqte pas heshtjes
Kurdoherë në jetë
Më demonizuan
As vetë nuk dija përse
Por pas meje vinte anatema
Si hija e trishtuar

Njerëzit
Kurrë nuk e kuptuan
Apo nuk deshtën
Për të hyrë në lëkurën time
Andaj
Me një satanizim
Që s ‘ durohet
I arnuam plagët
Që kullonin dhembje
Në frymëmarrjen e krenarisë
I shoshitën të gjitha rrugët

Që çonte deri te Pema
Por kulla e kafkave
Përjetojë vdekjen e dytë
Kur ia shkundën gjethet
E mollës së ngjyrosur

Në atë çast
Demi i Zi i tundi brirët
Nga toka e plasaritur
Kulloi gjaku arbëror
Që i kishte rrënjët
Përtej lashtësisë

MARSHI I MARTIRËVE

Mos kalo i shkujdesur
Nëpër udhën e lotëve
Në atë varr të gjallë
Dhe pranë tij
Pushojnë eshtrat e martirëve të rinj

Aty zanat sogjetare
Përkulen deri në tokë
E përtej tokës në gjithësi
Dhe me një xhelozi të pashoqe
Kujdesen për çdo pëllëmbë dheu
Që ka aromë lirie

Mos vajto nënëlokja ime
As flokët mos i shkulë
Ata janë në udhëtim
Të pandërprerë
Për në pavdekshmëri

U lindën nga një nënë
Në robëri i rriti kjo tokë
Iu dha gji një zanë
E tani
Udhëtojnë e udhëtonë
Nëpër kujtesën tonë
Kudo nëpër botë

vijon

nga **Agim Gashi** Fri Dec 18, 2009 12:24 am

SHEMBJA

Qeshni ju o mjerana
Vetëknaqësinë e keni
Si mashtrim
Për trurun e përdhosur

Mos ecni zik zak
Për ju dhembja
Kurrë nuk përfundon

Shiun e pritur
Do ta përjetoni si etje
Mallkimi ju zë atëherë
Kur jeni më të shlirë

Delja e zezë
Iku nga kullosa
Tëbanat mbetën
Pa të vetmen çobaneshë

Nëpër lëndina
S’ mbeti fije bari
Sivjet kullosat
Ua kthyen
Shpindën deleve

Në këtë tokë
Po lozin engjujtë
Një valle të vjetër
Ne duam një valle të re
Çamçe apo Kosovarçe
Unë as emrin s’ ja di
Bashkim për liri

NË FUSHAT E KURSHUMUSË

Mos është kjo lojë
Pjellë e djallit
Që me një shpërthim
Tronditës
Buron nga thellësia

Sytë lemeriten
Nga pamjet trishtuese
Prej gurit të zi
Çurgon gjaku valë

Në fushat e Kurshumlisë
Qanë një varr i rrafshuar
E pret njeriun e mirë
Të lind si trimi i uruar

Atje është e shenjtë
Tokjona Dardan
Që pret dorën e Arbërit
Për përçafim e liri

EC E EC

Ti që s’ ke memorje
Mikeshë e ke dhembjen
Muri prej kafkave
Ende lëngon
Nën rrënjët e Mollës së Kuqe

Ec pakëz nëpër histori
Në Kongjel
Ende shqip
Këndon një gjel

Urat nuk i shemb koha
Edhe nëse themelët
Urithi i gërmon

Nëse të qon udha
Në Lindje
Mos e ndal hovin
As hapin
Asnjë grimë
Ti ke për të arritur
Në Toplicë
Deri në agim

Merre udhën
Parasysh or vëlla
Kalo nëpër Bllacë
Bardholin, Kastrat
Pastaj
Pusho pakëz në Berbat
Se atje
Të pret paramenda jonë
Që e varrose atë natë

Ec e ec
Kurrë mos u ndal
Të pret rruga e gjatë
Deri te rrënjët tua
Ku duhet rikthyer prap

Ec e ec
Pak më larg
Gjendet një lumë
E pranë tij kroi
Shko deri atje
T’ ua trazosh
Gjumin e zanave

PEMA E BEKUAR

Përse moj mollë
Je kaq e molisur
Athua zemra
Sonte po të dhemb
Shikoi degët
Si të janë katandisur
Toka ndër këmbë
Po do me u shemb

1
Durove erërat
Stuhitë i përballe
Me këto degë të thata
Në një vend pa fe
Prit moj motërëz
Edhe pakëz
Se ti një ditë
Do të jeshë me ne

2
Të rëndon vuajtja
Netëve të gjata
Kur diç në zemër
Dhembshëm të therr
Ti je po aq larg
Sa je me ne
Edhe atëherë
Kur fryen shtrëngata
Ti qëndron moj mollë
E fortë mbi dhe

3
Do të vjnë një ditë
Nën hijen tënde
Nga Naisusi
Kafkat e kullës
Do dalin këndej
Fantazmat dardane
Të mrizojnë sërish
Nën degët e mollës

4
Barbarët kafshuan
Rrashtën e thyer
I përtypën eshtrat
E trupave të gjallë
Sa shumë burra
Mbi këtë tokë
Janë fyer
Kur e panë krimin
Deri në atë shkallë

5
Kur stuhitë shkulën
Degët e thata
Ato nga dhembja
Lulëzuan
Edhe më të gjata
Je feniks
I gjallë
Mbi këtë dhe
Një ditë
Kur më së paku
Ti presim
Ti do të jesh
I bashkuar me ne

6
Gjithmonë na thërrasin
Orët e mira
Zanat e Sharrit
I lusim kaherë
Të jemi tok
Në punët e dëlira
Që Molla e Kuqe
Të lulëzojë
Në pranverë

7
Pranë degëve të thata
Një varr i vetmuar
Pret me mallëngjim
Dorën e uruar
Nën Mollën e Kuqe
Nën pemën dardane
Dhembshëm jehon këndej
Malli i një nëne
Aty pranë varrit
Ca eshtra kuvendojnë
Për fatin e mollës
Thonë si t’ ja bëjmë

8
Një nënëloke
Del në kodër
Kah lind dielli
Çdo herë shikon
Llafoset me rrapin
Qindëvjeqar
Dhe përmallshëm
Aty vajton
Lotët
Kurrë nuk i shterren
As vaji s’ i pushon
Deri sa pema e bekuar
Për të huaj lulëzon

vijon

nga **Agim Gashi** Fri Dec 18, 2009 1:09 am

KOHA PËR KAFE

Nuk i di
Kufinjtë e vendit tim
Si pa kokë
Sillem në çark
Të lutem mejhanexhi
Sillma një kafe
Por të të jet farmak

Dje piva një në Preshevë
E sot një filgjan
Në Ulqin
Kurse të nesërmen
Tjetrën në Tetovë
Shkup e Zheginë
Pale
A do të kem kohë
Por domosdo
Do të gjejë
Për një kafe
Tjetër fare
Në Sijarinë

Nxito mejhanexhi
Lëvizi këmbët pak
Kam shumë
Shumë nevojë
Për një kafe
Me kajmak

Do i bëjmë ca llafe
Në Ohër

Një sillë na pret
Në Janinë
Pastaj do ta lexojmë
Abetaren në Manastir
E do pimë e pimë
Kafe
Në Shqipërinë e bashkuar
Në Atdheun e lirë

DËSHMORËT NË RRESHTIM

Po më thoni
Se më keni për zemër
Por më vrat
Siç e vranë
Akilin në thembër

Ku t’ i kërkoj kufinjtë
Kur e kafshuan mezhdën
Gjaku pa u tharë
Disa buzë Ibrit harruan
Amanetin e vrarë

Do rri në këtë cep
E kudoqoft në vendin tim
Ti numrojë dëshmorët
Kur parakalojnë në rreshtim

KJO TOKË E VJETËR

Qe njëqind vjet
Nuk kam qenë
Në këto anë
Këtu nuk paska
Më shtojzovalle
E asnjë zanë

Janë shterrë krojet
Ujë askurrkund s’ka mbetur
Vetëm një pemë e vetmuar
Qëndron e pret e etur

Lumenjtë janë tharë
Mes guralecëve
Rritet bari
Ah
Kjo tokë e vjetër
Sa shumë paska nevojë
Për një dorë tjetër

PLAGA E VJETËR

Vijnë disa zëra
Nga thellësia
Në kokën time
Sillen vërdallë
Ndalen e pushojnë
Në plagët e mia
Për të dëgjuar
Të vetmen përrallë

Hijet e vrara
Në një kohë tjetër
Qajnë e mallkojnë
Tokën e harruar
Nuk mund ta shërojnë
Plagën e vjetër
Në kulla kafkash
Me shpirtin e trazuar

Ndalen e pushojnë
Në fshatin Bojnik
Atje ku çobanët
I kanë tëbanat
Qe njëqindë vjet
Plaka ka mbetur çikë
Nuk dashuroi njeri
I adhuroi vetëm zanat

KAÇAKU

Kam ikur nga armiku
Lum kafexhiu
Erdha tek ty
Sonte si kaçak
Piqma një kafe
O burrë i dheut
Hape derën bëma
Një konak

Më ndoqën të huajt
Më kafshuan të mitë
Ma burgosën nënën
M i vranë fëmijët

Me therrën lopë
E delet në kullosa
Nëpër lisa
Pleqtë i gozhduan
Dogjën çdo gjë
Çka ishte shqiptare
Edhe burrat me plisa
Që gjuhën nuk e mohuan

ASKUSH NUK GUXON

Ku ta gjej një puthje
Që e zgjon zanën e fjetur
Danubi ofshan
Nën pisllëqet e palara

Kollofitja e derrave
Dëgjohet shumë larg
Gjethet e thara
I presin të rreshurat

Në degët lakuriqe
Ka mbetur vetëm
Një mollë
Askush nuk guxon
T’ ja kafshojë rrënjët

DËGJO MOJ ZANË

Sonte
Dua ta puthi tokën
Ti zgjojë trimat e vjetër
Si në kohët e lashta
Le të vijnë
Nga ajo botë tjetër
Ta shpëtojnë këtë dhe
Që po kallet si eshka

Dua ti shoh
Tok në rreshtim
Si në kohën
E Skënder beut
Duke i mbrojtur
Këto troje Dardane
Për t ‘i dalë
Zot atdheut

Dëgjo moj zanë
Ti dhembjen time
Bashkohu tok
Me nënat e Malcisë
Ti dalim zot
Këtyre trojeve
Ti ndihmojmë sot djemurisë

AGSHOLIN E FRYMËMARRJES

SHIJA E MUNGESËS

Ti ec rrugës tënde
E tek unë
Le të mbetet dhembja
Si peng i një kohe

Shiko mirë e mirë
Se si mërrolen kujtimet
Kur mbesin bonjak
Urat karshi shpresave

Engjujtë nuk zbresin
Për çdo ditë në tokë
Në ëndërrat e përdala
Joshen djajtë e zinjë

Ti nuk di ende
As që do të kuptosh
Pse zogjtë
Ikën mbrëmë
Duke e lënë vetëminë
Pranë çatisë së lagur
Prej lotëve tanë çurgë

Fëmijët më nuk lozin
Në fshat as qytet
Edhe ata e kuptuan
Shijen e mungesës
At shije të hidhur
Që të shkakton
Të dridaur

KOTËSIA E PRITJES

Kot rri pranë dritares
Askush më
Nuk troket
Në dyert e mia

Heshtja me hapa të vrazhdë
Për çdo çast kalon
Këndej pari

Bletët më
Nuk i lëshojnë thimthat
Në petalet e lënduara

U larguan edhe zogjtë
Asnjë qerdhe nuk mbeti
Në rrembat e hardhisë

Milingona që përherë
Mblidhnin glasa
Ikën në një lagje tjetër
Muret nuk lëshojnë zë

Në lotin e hënës
Dehen përshëndetjet
Dasmorët u zhdukën
Me aromën e dhembjes

Kot me sy të mekuar
Pres në këtë natë gjatë
Pranë dritares së fyer
Agsholin e frymëmarrjes

KUJTESA E PËRGJUMUR

Të përgjumurit
Ende nuk janë këndellur
Gjëmat trishtuese
Ia kthejnë
Shpinën kujtesës

Nën qepalle të djersitura
Mbyllen kapaktë e syve
Pranvera vonohet
Për disa javë

Lagjja është zgjuar
Në rebelim
Zëri i salepçiut
Na e shpon timpanin

1
Foshnjat brishtake
Tani janë rritur
Kujtesa e mbetur
Është vetëm një hidhërim

Pengu i varrit
Amanet i luftëtarit
Që s’përtypet
Me asnjë fjalë

2
Doruntina
Udhëton nëpër kohë
E vjen
Dhe ulet

Në sofrat
E kafshuara nga dhembja
Sytë janë lodhur
Në kërkime të pandërprera

Kujtimet kanë mbetur
Fjalë të shkruara
Në mermer
Memorja e përgjumur
Ka mbetur pa fjalë
Hanxhiu troket
Në portat e gabuara

vijon

nga **Agim Gashi** Fri Dec 18, 2009 1:30 am

KAFSHIMI

Në shikimin djallzor
Shkreptinë rrufeja
Gënjeshtra vetvetiu
Aludon tradhtinë

Gjëma troket
Në portat tona
Nënat veja
Parakalojnë
Me shamia të zeza

Orteku i dhembjes
Buron nga thellësia
Si zjarri përhapet
Sëmundja e tokës

Në theqafjen tronditëse
Iu dorëzuam mikut
Na kafshoi në zemër
Gjarpri dykrenor

NAM E PA NISHMAN

Shkove në dasmë të huaj
Pa ftesë
E pa emër
Nuk kishe fuqi
Të thuash jo
Dhe pa dashje
Dhunove një zemër

Jetove pa nam
E pa nishan
Ti e di fare mirë
Se atë natë
Vuajtja mbeti shtatzënë

Në fatkeqësinë njerëzore
Në dhunë
E gjete kënaqësinë
Tani në vuajtje jeton
Si therra në lëndinë

FËMIJËT U LINDËN

Në lemeritjen e parë
Pas të reshurave
Kalorësit largohen
Pa u përshëndetur
Me etjet e shiut

Hingëllima e ditës
Mbeti në trokun e kalit
Hajnat mbrëmë
Ia vodhën syrin hënës
Qielli dënesi
Deri në verbëri

Ishte kjo një lojë
Që flente në vetëdijen
E mallëngjimt
Zogjtë e egër
Vetëvriten në fluturim

Nuset mbesin të veja
Te guri i zi
Pranë tëbanave
Nuk mblidhen më zanat
Korbat ikën
Pa u përshëndetur

Në këtë marrëzi
Po zgjohet kujtesa
Fëmijët u lindën
Me nga dy këmisha
Filli e fillesa

SHËRIMI I DHEMBJEVE

Ai me këngë
I shëronte dhembjet
Dhe hulumtonte
Në sytë e tregtarit
Çmimin e jetës

Lulet i pikturonte
Në vazotë e thyera
Kurse nga poçari
Kërkonte një ndjesi
Të tepruar
Për ti pjekur mjeshtrisht
Pëllumbat e argjilt

LULI I VOCËRR LULI I RRITUR

LULI I VOCËRR LULI I RRITUR

Lulu i vocërr
Luli i rritur
Njëri me zhele
E tjetri i uritur

I shtrinë duartë
Secili nga pak
Nga syri u pikon loti
E nga zemra gjak

Dhimbja në tru
Rrah me çekan
Voglushi ec i kërrusur
Plaku nuk bëzanë

1
Kështu Luli i vocërr
Udhëve rrugëton

Nuk kërkon gjë tjetër
Pos vend në sofrën tonë

Kurse Luli i rritur
Xhepat përplotë thërrime

Endet çendet rrugëve
Si fantazma im

2
Dëgjoni mirë zotrinjë
Unë nuk dua këngë
Kam nevojë për bukë
Dhe një këmishë me mëngë

Qe njëmijë vjet kalvar
Unë pres përgjigjie
Mendojë se është mjaftë
Nëse keni ndërgjegje

3
Largohuni ju sorra
Nga pellgina ime
Këtu s’ka kokërr drithi
Këtu s’ka thërrime

Tani bredhi rrugëve
Si të‘isha lugat
Nuk di ku më zë dita
Ku ta kalojë këtë natë

4
Hapni sytë zotëri
Kështu më nuk shkon
Se komshiu yt
Është fare gjallë
Por si njeri - fisni
Tashmë nuk jeton

MOS MË THUAJ NUK

Unë lyp punë
Ti thua nuk
Por zotrote
Unë s’ kam bukë

Fëmijët kafshojnë
Trungun në obor
Te ne s’ lind dielli
Por rreshë borë

Një mur na ndan
Ti jeton në drtë
Unë në zëndan

Zotëri
Mos më thuaj nuk
Kur dua të punoj
Për një kafshatë bukë

1
Pas përtypjes së gurit
Jargitjet dukën bukë
Ti e kalon urën
Dhe s’ kupton
Që je një “nuk”

Të gjithë qeshin
E të përqeshin
Pas shpine
Ta ngjeshin

Një tarçuk
E sërish të thonë
Ti je një “nuk”

Kjo udhë e zezë
Nuk di më
Deri ku do të tërmalet
E pas kësaj rruge
Te përroi pret
I vetmuar një uk
Ai të kafshon
E ti bërtet “nuk”

2
Nuk e nduk
Dhe vare në kukë
Çengeli i kasapit
S’do më bukë

Ti mendon
Se ta ndukën trurin
Të shembën
E të rrafshuan me murin

Nuk e ç’ ndukë
E mos e shkput
Të shkelën të huajt
Të kafshuan të tut

Nuk e ndukë
I ziu ujk

UDHËT E BESËS

Ecte me mospërfillje
Nëpër udhët e besës
Në sytë e kalimtarëve
I shoshiste dhembjet e grisura

Kalonte mespërmes xhadesë
Përplot bërllog
Duke i përtypur
Kujtimet e rinisë
Me të vetmin dhëmb
Që i kishte mbetur në kokë
Qeshte duke i fshirë lotët
N’pasqyren e vjetër

Me një thikë të ndryshkur
I priste thonjtë e pistë
S’merakosej për gjakun
Që pikonte nga gishtrinjtë

Pikëtakimin e kishte lënë
Diku në cepin e qytetit
Dhe shpejtonte si pa kokë
Për të arritur sa më parë
Si delja te kasapi

Urinë e shuante
Me një mollë të kalbur
Miku im i vjetër
I përqeshte siluetat
Pë ta harruar

Krenarinë e kafshuar

vijon

nga **Agim Gashi** Fri Dec 18, 2009 1:53 am

AROMA E STINËVE

I këpute të gjitha lulet
Pranverën e le pas shpine
Si paçavuret e fëmijërisë
Në pikat e shiut llamburite
Anijen me udhëtarë dështakë

Harrove të kaluarën
Në gjethet e zverdhura vjeshtake
Nuk e përfille as tregimin
E peshkatarit për peshkun e artë

Kokëfortësia e jote ishte
Si boçat e orës në murin e vjetër
E cila s’e ndal tiktakun monoton
As kur vajet e fëmijëve
I përkundnin djepat e thyer
Në shpinat e nënave

Këtu edhe aroma e stinëve
I ndien shtërzimet e kësaj toke
Kur dridhen çatitë e harruara
Nëpër kullat e ngujimit

Çka nuk bëre
Për ta përfolur për të keq mikun
Që në rrugën tënde të përbaltur
I mbolli të gjitha ato lule
Që i këpute
Nga buzët e etura të pranverës

Dhe sot
Si gota e dehur në tavolinë
I shikon cepat e mejhanes
Duke përbuzur pa vetëdije
Tregimin që nuk përfundon
Sipas qejfit tënd

KUJTIMET E PLAGOSURA

Kur plaga kullon
Nga tehu i thikës
Harroje oshtimën
E dhembjes
Lumi nuk rrjedh
Asnjëherë tërmal
Se flaka e shpirtit
Shuan mallkimin e etjes
Që buron nga nëndheu

Më thanë se jam memorja
Dhe ma zvarritën kurmin
Si kasapi lëkurën e rrjepur
Shkelën edhe bebëzën e vrarë
Tok me bisqet e dhunuara
Rruga e çmendur
Çau përtej ferrit
Në sokëllima ofshamash
Rrënohen kujtimet e plagosura
Fija e barit zbehet
Kur piskamat trishtuese
Kumbojnë varrosjen
E ndërgjegjes së lënduar

ZONJA E MADHE

Nuk e lanë të çmallet
Me hijen e lisit shekull
Kot e lëkundën dheun
Rrënjët ishin kapardisur
Shumë më të thella se toka

Gjëmuan malet e Bindit
Shkundën makthin - mord
Për ta ndjekur hasmin
Kurse Zonja e Madhe
Ajo nënë hijerëndë
Qeshte në kullat e Dukagjinit
Me hijet e pista
Që iknin nëpër xhadet
Të vrara nga urrejtja
E zonja e madhe
Mëkon pinjollët e saj
Anë ekand fisnisë

EDHE TI JE NJERI

Rruga për të shkuar
Gjithkund dhe askurrkund
Nuk kalohet këndejpari

Ti ec edhe pakëz
Shko më tutje
Në të djathtë
Atje posht te rrapi
I takon rrënjët tua
Që lakohen
Kah fryen era

Mos u bezdis
Për këtë gjendje
Edhe ti je njeri
I lakueshëm
Si bari në lëndinë

Kthehu në vetëvete
Pusho një çik
Pastaj vazhdo
Për gjithëkund
Dhe askurrkund

NËSE NJERIU

Këtu edhe toka
Puqet me qiellin
Yllësitë
Mund të shoshitën
Si kokrrat e ullirit

Në daç
Mundesh me i numrua
Galaksitë
Që janë kalbur
Gjatë rrotullimit orbital

Kurrë nuk më ka shkuar
Ndër mend
Se zemra i ndal të rrahurat
Nëse njeriu
Fle me një sy
1
Askush më nuk di
Se sa peshon
Krahu i bletës
Kur bart nektarin
E një dite

Nëse e numron
Fluturimin e mizës
Prej lugës
Deri te goja
Aq shumë
Ke për të rrugëtuar
Sa që kurrë nuk mbërrinë
Në ëndrrën tënde

2
Erdha me ti thënë
Vetëm dy fjalë
Erdha për ta zgjuar
Vetëdijen tënde
Por ti ende po fle

3
Gjumi yt nuk matet
Me peshën e ditës
Çdo hap në mbrëmje
Rëndohet nga lodhja

Mbylli sytë
Nëse do të zgjohesh
Esull
Agsholi nuk ndalet
Në vetullat e lodhura

Ec sa të duash
Rrugën s’ mund ta zësh
Me asnjë shikim
Ajo shtrihet para teje
Si përjetësia

SYTË NUK JETOJNË NGA MËSHIRA

Edhe nëse ke
Qëllim të mirë
Ti kurrë mos e ngacmo
Lotin me zemër

Sytë nuk jetojnë
Nga mëshira
Kur ëndërrat përzihen
Me kujtimet e poçarit

Ec udhës tënde
Ik për ku je nisur
Rrugët kurrë nuk përfundojnë
Në asnjë udhëtim

Po që se takohesh
Me hijet e thyera
Merre veten me të mirë
Sepse as këtu
Si askurrkund
Nuk mund të preket loti
Me gishtin tregues

HAJT PAK

Mos u bezdis
Kur e kafshon
Mollën e ndaluar
Edhe ashtu
I ke dhëmbët e mpirë

Nga etja
Gjuha stërtrashet
Dita në ekstazë belbëzon

Përshëndetjet vdesin
Para agimit
Sa herët filloi
Rënja e gjetheve
Në azilin e pleqëve

Këtu është fundi i lumit
Zogjtë shumë vonë
Fluturuan sivjet

Dimri posa ka ardhur
Në shuplakat e rrudhosura
Nuk ka mbetur asnjë kujtim

Posa filloi emisioni
Hajt pak
Të gjithë flasin
Për papunësi
E korrupsion
Kurse kurrizi im
Lakohet nga dhembja

FLAMURI

Erdhi nga lashtësia
Për të shkuar
Në përjetësi
Shpendi i bekuar
E teta mrekulli

ANATEMA

Nëse nuk vjen
Në varrimin tim
Në agsholin e parë
Do të jesh
Pas meje në udhëtim

NË MËNGJES

Tri herë
Më konvertuan
Për një natë
Në mëngjes
Kur u zgjova
Për një mandatë
Isha më i ngratë

EPITAF

Kurrë nuk eca i kërrusur
Asnjë valle
S’ kërceva Çobanisht
Andaj kur të vdes
Më varrosni vertikaisht

DJALI LAPËRDHAR

Lumi më
Nuk derdhet në det
Tani lypsari
Shtiret si mbret

Jeton në kamje
Si kurrë më parë
Shitet se ështe dikushi
Djali lapërdhar

Syri vërr s’i bën
Të sëmurit lakmiçar
Ai edhe babën e vet
E shet në Pazar

nga **Agim Gashi** Wed Dec 30, 2009 11:47 pm

Biografia e Adem Zaplluzhes

SHËNIME PËR AUTORIN

Adem Zaplluzha lindi në Prizren me 1943. Shkollën
fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Akademinë Pedagogjike në
Prishtinë.

Një kohë punoi si mësues nëpër fshatra: Studenqan të Therandës (ish
Suharekës) dhe Hoça e qytetit afër Prizrenit. Ndërkohë punësohet si përkthyes
në Korporatën Enregjetike të Kosovës. Me shkrime filloi të merret kryesisht me
poezi që nga mosha fëmijërore. Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për
fëmijë të cilën e botoi në revisten: “PIONERI”, me 1957.

Si i punësuar në Korporaten Energjetike të Kosovës
bashkë me shokët e punës dhe pendës formoi grupin letrar: “Lulëkuqet e
Kosovës”. Në Kuadër të punës së këtij grupi letrar qe botuar përmbledhja:
“Ngjyra e kohës”, në të cilën u botua një numër i poezive të tij. Veç krijimeve
që i publikoi në revistat për fëmijë botoi edhe nëpër gazetat e kohës që dilnin
në Prishtinë dhe Shkup. Është anëtar i Lidhjes së shkrimtarëve të Kosovës.

Veprimtaria letrare u pasurua me shumë tituj që deri më tani ka të
botuar këto libra:

“Puthjet”- poezi, “Rilindja”, Prishtinë, 1974

“Ecjet e viteve të mëdha”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë 1995.

“Çamaroket e thepores”, poezi për fëmijë, “Shkëndija”, Prishtinë 1996.

“Muret”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë, 1997

“Morfologjia e dhembjes”, poezi, “Faik Konica”, Prishtinë 2000.

“Ai vjen
nesër”, poezi, “Qendra e
Kulturës”, Klubi letrar “Fahri Fazliu, Kastriot, 2007

“Lëtër
nga Mërgimi”, poezi, “Qendra e
Kulturës”, Klubi letrar “Fahri Fazliu, Kastriot, 2007

“Lëtër
nga Mërgimi 2”, poezi, “Qendra e
Kulturës”, Klubi letrar “Fahri Fazliu, Kastriot, 2007

„Udhëndarja“, poezi, „Qendra e Kulturës“, Klubi
letrar „Fahri Fazliu, Kastriot, 2008

“Asgjë sikur molla” është libri i dhjeti i tij. Jeton në Prishtinë ndërsa aktivitetin
letrar e zhvillon në Klubin letrar: “Fahri Fazliu” në Kastriot.