Monda Korca: Fustani i bardhe - Tregim -nga Raimonda Moisiu

nga **Agim Gashi** Wed Feb 24, 2010 12:58 am

Monda Korca: Fustani i bardhe - Tregim -nga Raimonda Moisiu

-Më le pa frymë, -i pëshpëriti AI, ndërsa vallëzonin në qoshen e qetë të sallës, nën ndricimin e zbehtë romantik të shandanëve të murit. Këndshëm dhe ëmbël, muzika përhapej ngado. Vështrimi tundues I syve, përqndëruar në sytë e saj, e prekën thellë në brendësi, sa nuk ishte në gjëndje të formonte përgjigjen. Jeta I pat ofruar më të mirën dhe ajo e ndjente këtë.

-Ishte I mirë në dashuri, -I tha vetes, duke përfytyruar veten dhe Atë, natën e kaluar.

-Dashuria ishte…….frymë. Dashuri, sikur ajo kurrë nuk e pat shijuar më parë. E vështronte ATË, sikur e njihte rishtas! Sytë e tij të lodhur, lëkura esmere e fytyrës, dallonin, në këmishën e bardhë dhe xhaketën e zesë të kostumit. AJO - veshur fustanin e bardhë të nusërisë, shëndritë në krahët e tij. Gjoksi I saj I gufuar në pjesën e sipërme të lintë pafrymë!

-Mezi pres të ta heq fustanin, - I pëshpëriti Ai në vesh, ndërsa gishtat e tij I ledhatonin kurrizin e zbuluar.

-Sa mirë! Kur e bleva fustanin e bardhë, të përfytyrova ty teksa ma zhvishje atë! - mërmëriti ajo, duke ia ngulur sytë e buzëqeshjen.

- Po më shikon sikur jam cokollatë, që mezi pret të shijosh ëmbëlsinë e saj- I pëshpëriti Ai, duke prekur hundën e saj me të tijën. Ajo hodhi krahët rrotull qafës së tij.

-Po, po, largohemi së shpejti, zemër! – tha AJO, nëpër dhëmbë.

-Natë e bukur mbrëmë! – e ngacmoi ai. Ajo qeshi.

-Cfarë po mendon?? Mos e mbaj përbrenda! Thuaje atë që ndjen, - vazhdonte AI ta ngacmonte. AJO ndaloi për një moment. Morri frymë thellë. Ishte me fat ! Shijonte pasurinë e një shpirtit të dashuruar , që AI kishte sjellë në jetën e saj.

-Jam e gëzuar, e lumtur, që ti nuk u largove nga unë! – mërmëriti ajo.

-Të largohesha nga ty? Po të them dicka! – bërtiti ai,

AJO ia mbuloi buzët me pëllëmbën e saj.Shpresonte që askush nuk e pat dëgjuar zërin e tij të lartë.

-Oh, Zot, e di, e di, nuk duhesha të të kisha treguar!- I tha AI, me gjysëm zëri.

Por AI kishte qënë në zemrën e saj, që ditën e parë të njohjes. Ndërsa AJO, I pat treguar atij gjithshka, I kishtë dhënë atij gjithshka. Ai qeshi, duke larguar pëllëmbën e saj. Ia puthi atë. I pëshpëritëte në vesh me humor, që vetëm AJO I dëgjonte , magjinë e fjalëve të shtratit.

-Të premtoj se unë do të jem me ty!

Liroi paksa zinxhirin e fustanit të bardhë dhe u ndje më mirë. Ndjehu t’I digjte gjoksi dhe kurrizi nga shënjat që pat lënë puthitja e tij. Nuk ishte mësuar me veshje të tilla, por për hir të ditës së dasmës I duhej ta vishte. Buzëqeshja e tij e plogët e ngrohu atë, ndërsa ai ngriti sytë e tij të zinj, vëshhtroi sytë e saj përshkënditës nga dashuria. Ngriti paksa vetullat dhe e pyeti me zë të vakët e përkëdhelës :

-A je gati?

AJO e pa vjedhurazi. Ngriti kokën. Fytyra e saj pranë fytyrës së tij.

- E paduruar, por e përmbajtur , -mendoi AI.

Buzëqeshte. Ngriti vetullën përsëri dhe e pyeti

-Cfarë?

AJO I buzëqeshi gjithë dashuri.

-Dua vetëm të them dicka që ka gjithë këto ditë që po e mendoj. Vetullat e tij u ngritën më lart kësaj here.

-Është dicka që unë dëshiroj ta di?

Ajo qeshi nën buzë.

-Mendoj se po. Dua të të them : Sa shumë të dua! Buzëqeshja e tij, tashmë ishte triumfuese.

-Unë isha këtu, ti erdhe e më gjete. AJO qeshi dhe bëri për nga dera e sallës.

-Vërtet. Unë të gjeta ty.Gjeta dashurinë. Zbulova dhuntinë për të dashuruar….

Duke buzëqeshur AI e ndoqi atë.

******

E veshur e tëra në mëndafsh të bardhë, AJO qëndronte përballë pasqyrës dhe kundronte veten e saj. Vështronte barkun. Buzëqeshi e lumtur që po njehej aq mirë nga shtatëzania. Vetëm pak bark, dhe lëkura e zbardhët,e tendosur nga gjiret e fryra. Belin e kishte të hollë akoma. Dukej e bukur si një hyjneshë me fustanin e nusërisë, të stolisur me perla të bardha. AI I qëndronte përballë. Vetëm e vështronte. E adhuronte! Ndjehu kokrat e gjireve t’I ngurtësoheshin, kur përfytyroi strehën e ledhatimit të duarve, urinë dhe padurimin e tij mashkullor. Ndjehu flakërima emocionesh t’I kalonin në mermerin e bardhë të trupit teksa ai ngadalë e lehtë po I zgjidhte lidhëset e fustanit të bardhë. Sytë e mbyllur. Dridhej. E dëshironte të zgjatëte ai cast, dëshironte t’I tregonte se ajo tashmë ishte gruaja e tij. Sytë e tij përshkënditën kur AI po ulte poshtë fustanin dhe i etur kundronte lakuriqësinë e trupit të saj. Fustani I bardhë, carcafët e bardhë, lëkura e bardhë, shpirti I bardhë…

-Cdo gjë zbardhëllon këtu –I tha vetes.

-Ti dukesh shumë e bukur! Oh Zot, sa të dëshiroj! – I tha AI, me atë zërin e vrazhdë burrëror. E rrëmbeu në krahët e tij. Buzët e tyre u puthitën, butësisht në fillim, por ato përvëlonin dhe ai po e puthte vrullshëm, pa I shkëputur për asnjë cast. AJO u përhumb dhe ndjehu këputje. Mundohej ta përmbante veten, të mos rrëzohej. Mëndja po I vinte rrotull dhe trupi I saj ishte përflakur.

-Ëndërrim, - mërmëriti emrin e tij, e befasuar që zëri I doli dobët. Ai nuk iu përgjigj. I krihte flokët më gishtat e tij të gjatë dhe filloi t’ia puthte qafën, gushën.

-Ngadalë- I pëshpëriti AI mes puthjeve. – Do ta mërrim shtruar e mirë….! Përkuli kokën dhe I mori mes dhëmbëve gjoksin. AJO tendosi trupin, u ngjit më shumë pas tij, duke u përkulur paksa mbrapa, për t’I dhënë atij mundësinë më mirë. AI thithte, shijonte, kafshonte lehtë dhe zjarrmia rrëmbeu trupin e saj. Ajo prekte, ledhatonte me pëllëmbë muskujt e tij, kalonte gishtat në flokun kacurel të gjoksit. AJO ndjehu duart e forta ta conin peshë, duke e mbajtur në krahë, dhe këmbët e saj, rrotull belit të tij. Ndjehu fortësinë e intimitetit burrëror. AI iu kthye buzëve të saj përsëri, I puthte ethshëm, ndërsa Ajo vazhdonte të luante me kacurelat e gjoksit. Ndjente epsh, zjarrmi në trup, kur gjiret puthiteshin në gjoksin e tij. Zemra I rrihte fort. Në vënd që të tërhiqej ajo jepej më shumë mbas tij, ia merrte duart, I vendoste në gjiret, I shtrëngonte shumë shumë deri sa ndjente dhimbje. Vonë e kuptoi që ishin në krevat. Ai thithte, ledhatonte me gjuhë, I shijonte ato. AJO e dëshironte këtë! AJO ishte tashmë, gruaja e tij. AI përshkoi njërën dorë në mes të kofshëve. Ndjehu gishtin në brëndësi të intimitetit. AI e puthte e vetëm e puthte! Ndërsa AJO përpëlitej, ofshante butë nga kënaqësia. AJO ndjente peshën e trupit. Ai e shtrëngoi fort dhe trupi I gjatë, i fuqishëm I tij mbuloi atë. AJO ndjehu intimitetin e tij të penetronte brenda saj.

-Ëndërra ime, ….Ëndërra imë..…..- I thoshte vetes,

AI ishte I madh e I fuqishëm, gati t’I dhuronte kënaqësinë që ajo dëshironte.

-Ëngjëll, …dashuri…..Ëngjëll…dashuri dua...,- I pëshpëritëte AI

-Tregomë, tregomë cfarë të bëj, merr gjithshka nga unë, - mërmëritëte AJO.

- Brenda teje, dua brende teje të jem, merrmë të gjithin!,- pëshpëritëte AI mës ofshamave e kënaqësisë.

-Mos ndalo! Oh, Zot, mos ndalo!,- I lutej AJO.

Një ofshamë cjerrëse doli nga gryka e tij.

-Cfarë është sot zemër, - e pyeti AI ndërsa vazhdonte të lëviste.

-Dasma jonë!

-Tjetër??- e pyeti AI

-Shën Valentini! – I tha AJO.

ATA ishin rrethuar nga dashuria. AJO ishte aty ku I përkiste të ishte! AI ngriti paksa kokën dhe e vështroi. E puthi në ballë. AJO I buzëqeshi, u zhyt thellë në gjoksin e tij, mbylli sytë dhe fjeti.

Raimonda Moisiu
Hartford CT USA
Shkurt, 2010

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30