Pilo Zyba: SHTEGËTARI - tregim - Patok...Shqipëri...2009
Faqja 1 e 1
Pilo Zyba: SHTEGËTARI - tregim - Patok...Shqipëri...2009
Autori PILO ZYBA
Patok...shqipëri...2009
Pilo Zyba: SHTEGËTARI - tregim - Patok...Shqipëri...2009
- Tregim -
Ndaluam makinën dhe zbritëm. Mbrëmja sa kishte filluar të afrohej me çapat e lehtë. Nëpër degët e pemëve dielli herë fshihej e herë shfaqej, si një vajzë plot naze. Nxehtësinë e kishte humbur.I kishte mbetur vetëm bukuria verbuese. Më tej, pas pemëve dëgjohej ritmi i dallgëve, që trokisnin në breg, një llogari e vjetër mes tyre, që vazhdonte përjetësisht. Dallgët herë shanin dhe iknin të nevrikosura, herë të penduara vinin dhe puthnin faqet e bregut. Gjiri i Patogut, të cilin kisha plot 18 vjet pa e parë, kishte ndryshuar shumë. Pemët i shikoja të rritura, me degët si krahë të hapura. Ndonëse ishte fillim nëntori, ato mbanin në supet e tyre kostumin e gjelbër, tek-tuk të zbardhëllyer, si një rrobë e larë shumë herë, por prapë i bukur.
Gjergji më shikonte që kisha humbur mes mbretërisë së pyllit dhe nuk më fliste. Hapi derën e kafazit, ku rrinte qeni. Kafsha nuk priti që ta thërrisnin, kërceu jashtë, u shpupuris, sikur donte të çpinte eshtrat dhe filloi të hidhej e të lodronte. Ishte një rracë për gjuetinë e shpendëve, kishte ca veshë të mëdhenj, një hundë të vogël, të kuqe dhe ca sy të ëmbël e të mëndafshtë, si sy fëmije.
- Rezervati nuk është privatizuar ende, - më tha Gjergji. - Ikubatorët dhe shpendët, që dikur të kalonin përpara këmbëve, tashmë janë harruar.
Qeni u lëshua përpara, duke nuhatur kaçubeve. Fuste kokën nëpër xhufkat e xunkthave, që ngjanin me kokë të paqethura me ato majat e ngritura lart, si gjëmba iriqi. Në to bëjnë foletë dhe lëshojnë vezët rosat e egra. Fazanët rrinë më larg nga bregu, në thellësi të pyllit.
Qeni fillojë të lehte e të kërkonte. Unë dhe Gjergji, me çiftet në sup, ecnim pas lehjes së tij, që luante rolin e udhërrëfyesit e na bënte që t’i binim pas. Nuk di pse atë çast qeni m’u duk se rendëte të zgjonte nga gjumi kujtimet e mia të rinisë. U fliste në gjuhën e tij, por ato ose bënin gjumin e rëndë të harresës, ose kishin shtegëtuar në një tjetër parajsë.
- Këtej ! - i thashë Gjergjit, duke i treguar një shteg të ngushtë, mbuluar nga një tufë ferrash.
Ai vuri buzën në gaz dhe ma priti:
- Ajo rrugë është mbyllur. Koha ka bërë punën e saj. Pemët dhe shkurret janë rritur. Megjithatë, ndjehem i kënaqur, që nuk e paske harruar.
Rruga sa vinte e gushtohej, pak më tej ishte mbuluar nga bari. Gjurmët e dikurshme, si shkronja të mëdha, vinin deri në një farë vëndi dhe nuk lexoheshin më.
- Këtej, këtej! - ia përsërita. - Pak më në thellësi është një dardhë!
- Po, - më ndërpreu, - është! Tani është rritur, nuk është ajo vajza që ke njohur dikur. Degët e saj pushtojnë hapësirat. Lëkura
i është trashur, është bërë nënë. Frutat ia hanë zogjtë. I rreh më pëllëmbë era e vjeshtës dhe ua bën dhuratë iriqëve. Nuk kujdeset njeri për të, rreth e rreth e kanë mbuluar ferrat, si gra të liga llafazane, që për ditë bëjnë ç’mundin t’i marrin frymën.
Gjergji e kishte kuptuar që në kërkesën time të parë, që kjo mbrëmje nuk do ishte për gjueti. Do të ishte një kthim tek e kaluara. Pranë cicërimave, pranë diellit që tashmë ishte ulur mbi sipërfaqen e ujit, si një fëmijë nazeli, që kërkon të lahet. Duke më ndjekur me kujdes, ai rrinte në pritë, jo të gjahut që mund të çfaqej në çast, por të lëvizjeve të mia. Ato ishin të ngadalta, ngaqë sytë donin të përpinin gjithçka që më rrethonte. Unë i ngjaja tani jo një gjuetari, por një seleksionuesi të apasionuar kujtimesh, që dëshiron të hapë nje ekspozitë. Atë të shpirtit, në të cilin ishte vënë çelsi i harresës qysh përpara 18 vjetësh. Kujtimet m’i trëmbi lehja e qënit, që më vinte disi e largët.
Në një shesh të vogël, që na u shfaq përpara dhe që i ngjante një skene të vogël, u shfaq një sqep i bukur, një gushë e kuqërrëmtë si perëndim dielli, më pas një fazan me bishtin e gjatë dhe me ngjyra të shumëllojshme.
Gjergji hoqi nga supet çiften.
- Mos ! - e kapa unë për dore.
Ai më shikoi pa folur. Buza i mori një qeshje të lehtë. Flladi i ftohtë i mbrëmjes iu end nëpër qerpikë, por nuk lëvizi.
- Lëre ta sodisim pak. Kam vite pa i parë.
I tregova se nëpër qytetet e mëdhenj të Europës, çaste të tilla shfaqen vetëm nëpër filma dhe kopshte zoologjike.
- Po na dënon, - më pëshpëriti ai, - më tutje do ta kërkojmë por...
- Ska gjë!
Gjuetia nuk më kishte pëlqyer kurrë. Këtë e dinte dhe shoku im i fëmijërisë.
Fazani kishte dalë i tëri. Lehjet ishin larguar, ato vinin të mbytura nën shushurimën e valëve dhe erën e lehtë, e cila endej nëpër pëllëmbët e gjetheve. Shpendi qëndronte në pritë. I trembur, duke pritur rrezikun nga të gjitha anët. Më ngjante me një kujtim të largët, të humbur, që porsa kishte dalë për të më takuar. Kokën e lëvizte lehtë si radar, për të kapur të gjitha valët e rrezikut. Ndërkohë, puhiza e mbrëmjes i tundte robat e puplave, duke i shpalosur një thesar ngjyrash e larmish. Kraharori m’u mbush me metafora. Atë çast, po të kisha letër dhe laps, do të kisha mbushur me gërma një lëndinë të tërë me figura. Ato hynin e dilnin tek unë, si kjo fëshfërimë, si kjo mbrëmje.
- Janë gjithnjë të trëmbur, të papërqëndruar, sepse i ndjekin. Mania e vjetër e gjuetarëve me ta, i ka bërë të jenë gjithnjë në gadishmërinë numër një. Po ti pse u preke? Ju poetët jeni të dobët, vëllaçko. Shpirti juaj është vegël muzikore për sinfoni të lehta, jo për sinfoninë e nëntë të Bet’hovenit.
Gjergji më njihte mirë. Shtegëtimin tim për një fole jashtë Shqipërisë, nuk e kishte miratuar, qysh përpara 18 vjetëve.
- Ti nuk je zog shtegtar, - më thoshte atëhere, - je si mëllënja, por nuk do që ta kuptosh. Je si bufi, nuk shikon ditën, por nuk e shikon as të ardhmen.
Babai im asokohe qeshte, ndërsa nëna na mbushte gotat e rakisë, si për të dashur të digjte dhimbjen ditën e ikjes sime.
Fazani na vështronte me një qetësi të çuditshme. Dukej sikur i lexonte mendimet tona dhe tundte kokën në shënjë përshëndetjeje. U fsheh pas një gëmusheje, si vajzat e bukura të pasarelës, pas kuintave të skenës. Bishti shumëngjyrësh ishte përshëndetja e tij e fundit.
Kaluam në thellësi, duke larguar degët, të cilat u ngjanin duarve, që donin të na përqafonin. Gjethet, me buzët e tyre të blerta, fërshëllenin melodi, duke e kthyer rezervatin në një skenë sinfonike natyrore. Harmonia e veglave të saj ishte e përsosur. Vetëm dirigjenti mungonte. Më pas dolëm në një livadh. Në cep të tij një man i madh.
- Të kujton gjë ky man? - po buzëqeshte Gjergji me hutimin tim. - I shikon këto tela e këto shkarpa. Mban mend? I ke vënë ti...
Çudi, shtrati që kisha bërë në krahët e tij ishte ngjitur lart.
Pema qe rritur, duke mbajtur në supe dhe kujtimet e mia.Telat që kisha lidhur dikur nëpër degë, e kishin pushtuar të tërin, qenë bërë njësh me të. Mbi shtratin e shkarpave, trungjet dhe degët e thata ngjanin çuditërisht si krevat. Hypa lart dhe i preka me dorë. Degët e thata më ngjanë si eshtrat e një të vdekuri. Kishin humbur gjithçka, forcën, gjallërinë, por brenda heshtjes së tyre të vdekur fshihnin atë, që unë nuk mund ta hiqja lehtë nga kujtesa. Një kitarë që binte në jehonën e degëve të manit e humbiste në humnerën e kujtimeve.
- Më ka munguar kaq vite, dreqi, - i thashë mikut tim, duke mos qenë i sigurtë, nëse i flisja atij apo vetes. - Kam fjetur nëpër hotele luksozë, por ky do mbetet për mua shtrati mbretëror i ëndrrave.
Gjergji heshtëte. Saçmat e thumbimeve sot i kishte hequr nga çiftja e humorit. Duket donte të më linte ta shijoja sa më shumë këtë mbrëmje. Pak më larg po lëkundeshin fijet e barit të thatë. Ngjanin si antena, që donin të na dërgonin një kumt. Unë dhe Gjergji u hodhëm vështrimin. Prej andej doli një breshkë me samarin në formën e një kutije shahu. Ajo ecte e qetë, pa pytur për prezencën tonë. I ngjante një bunkeri lëvizës.
- Thonë se jetojnë gjatë, - thashë unë.
- Është e vërtetë! Ato nuk e vrasin shumë samarin, si ne, - m’u përgjigj dhe i ra me gisht kokës. - Kënaqen me atë që kanë, me atë që iu dha fati. Në të vërtetë, ne që kërkojmë më shumë, jetojmë më pak.
Pa pritur filloi një erë. Majat e pemëve oshëtinin, si në një manifestim kryengritës. Mali i Velës ishte mbuluar me re, si mendime të liga. Vargmali i Krujës po ashtu. Prej andej ku ishim, Kepi i Rodonit i ngjante një anijeje gjigande, që ishte ankoruar në brigjet e derdhjes së Ishmit, me primin nga perëndimi.
Gjergji më tha:
- Për më pak se një orë do kemi shi, stuhi dhe erë. I dëgjon pemët? Thirrjet e tyre janë biseda me zë të lartë dhe shprehje e qartë e asaj që pritet të vijë. Po errësohet. Ikim! Ikim! Këmbët e shpejta, faqja e bardhë.
Si motiv verbues, larg u shfaq një vetëtimë. I trëmbur, qeni u mbështet pas këmbëve të Gjergjit. I dukej sikur i lutej të nxitonim.
E kishte ndjerë dhe ai prishjen e kohës.
- Lë të bjerë! Të bjerë furishëm një shi i ftohtë, me pika të mëdha, të më zgjojë nga kjo melankoli, që e mbart me vete prej vitesh.
Qielli u pushtua i tëri nga retë. Kudo mbretëronte një errësirë e dëndur. U duk sikur dikush hodhi pelerinën e harresës mbi pemët, foletë, ëndërrimet. Në krah ndjeva dorën e Gjergjit.
- Ikim, po të duash, vimë përsëri një ditë tjetër.
Nga dita tjetër kisha frikë. Më dukej sikur do të ndodhte pas 18 vitesh të tjera.
Përpara nuk shikonim më asgjë. Dëgjonim vetëm zërin e erës që thërriste dhe rrjedhën e rrëmbyer të ujit. Nga e majta, deti përkundte ende në prehrin e tij dallgët. Ecëm nëpër një rrugë të ngushtë. Koha ishte ftohur papritur, si me një të rënë të shpatës. Degët na fishkëllonin fytyrën që na përcëllonte. Pa e kuptuar mirë, dolëm nga pylli dhe po ecnim mes një vendi të hapur. Ndjenim zhurmën e barit të thatë, që thyhej nën shkeljet tona. Gjergji ndezi prozhektorin.
- Ecim drejt, deri sa të gjejmë një shteg e të dalim lart, për në Gurëz.
Nuk e kishte mbaruar mirë fjalën, kur perënditë lëshuan vetëtimat. Pas tyre, një shi i rrëmbyer, si dëshira të shfrenuara hyjnish, u lëshua mbi ne. Vetëm gurgullima reshjesh. Andej nga pak më parë dukej një copëz qiell, si hartë në kabinën e një kapiteni, u mbyll dhe ajo.
- Ke bërë mëkat! - qeshi Gjergji, - që më rrinte afër. Të gjitha këtu paguhen.
S’di pse më pëlqente dhe më frikësonte njëkohësisht kjo vjeshtë e vonë. Pak nga pak shiu po më hynte në trup dhe fillova të ndjeja të ftohtë. E kuptoja se po ecnim nëpër ujë. Gjergji hidhte rreth e rrotull dritën e prozhektorit. Ndodheshim në një ishull të madh, përmbytur nga të gjitha anët prej ujit.
- Nuk po orientohem dot ku ndodhemi! – foli Gjergji.
Në zërin e tij dallova shënjë frike dhe pasigurie. Fytyrën nuk ia shihja. Dëgjoja vetëm rreshjet e shiut, që e godisnin në shpinë.
- Më duket se kemi dalë në derdhje të Matit! – vazhdoi. Zhurma e rrjedhjeve ia zbehte zërin.
- Nuk dëgjova ! - i fola, duke marrë frymë me zor.
- Jemi të rrethuar nga uji. Nga deti kemi baticën, ndërsa nga lart rrjedhën e rrëmbyer të Matit, që është i ngarkuar nga rreshjet.
Më pushtoi një ankth edhe mua e më hyri paniku. Nuk dinim nga të merrnim. Ndërkaq, niveli i ujit filloi të rritej e po na afrohej te gjunjët. Qeni hungërinte mbytur, sikur kërkonte ndihmë. Ujët i arrinte deri në mes.
- Po tani? - e pyeta, pa kuptuar as vetë se ç’po ndodhte.
- Çdo e keqe e ka një të mirë, - u mundua ai të më qetësojë.
- Dhe çdo e mirë një të keqe, - plotësova unë, duke bërë humor. Në të vërtetë isha i trembur. Nuk më kishte qëlluar kurrë në jetën time të isha ndodhur në rrezik.
Gjendja sa vinte dhe po keqësohej. Morëm në të djathtë, por
shpejt u kthyem, pasi andej nga iknim, thellësia e ujit ishte më e madhe. Të ktheheshim nga erdhëm përsëri... nuk po kuptonim më asgjë. Gjergji, duke e ndjerë më shumë rrezikun, hoqi nga supet çiften dhe e shkrehu. U dukën ca shkëndija të vogla, që ndriçuan
paksa ambientin përreth, shoqëruar me zhurmën karakteristike të shkrepjes. E përsëriti edhe një herë. Në veshët e mi, kjo krismë u dëgjua si një thirrje. “Eeej! O njerëz! Ndodhemi në rrezik! Ndihmë! Ndihmë!” Pas krismës u dëgjua vetëm zhurma e ujit dhe erës. Mbajtëm vesh për një përgjigje, por asgjë. Thirrja jonë për ndihmë kishte rënë në vesh të shurdhër. Kush është ai budalla që del nga shtëpia në këtë shi, mendova. Megjithatë, Gjergjit nuk i thashë gjë. Ai e mbushi çiften dhe e shkrepi përsëri. Kërkonte të komunikonte pa tjetër me dikë. Krisma e saj ishte i vetmi mjet për të dërguar matanë këtij deti me ujë shpresën tonë të shpëtimit. Këtë herë, krisma u dëgjua më e pastër dhe si më e gjatë. Të paktën, kështu m’u duk mua.
Nuk vonoi dhe një krisëm tjetër u dëgjua nga ana jonë e majtë, jo dhe aq larg. Pamë në sy njerin-tjetrin. Po qëndronim në pritje, me prozhektorët në dorë. Minutat po na dukeshin të gjata. Matanë krisma u dëgjua përsëri.
- Po kërkon përgjigje, - më tha Gjergji dhe mbushi përsëri çiften.
Shkrepjet shoqëronin njëra-tjetrën dhe pas çdo shkrepjeje krismat dëgjoheshin më qartë. Kjo tregonte se ai dikushi, që unë e pagëzova me emrin e shpresës, sa vinte dhe po afrohej. Në thellësi
dhe larg u shfaq një rreze drite, që llamburiste mbi ujë. Gjergji nuk priti më, mbushi çiften dhe e shkrepi përsëri. Tjetri e pa dritën e thirrjes dhe tundi prozhektorin e madh në drejtim tonë, për të na dhënë të kuptonim se tashmë na shikonte. Uji po na afrohej një pëllëmbë sipër gjunjëve. Qenin e kisha marrë unë dhe po e mbaja në dorë.
Varka, në të cilën lundronte shpëtimtari ynë ishte me motorr. Por në këto çaste ndihma e saj ishte pa njësi matëse. Kur hipëm në të, e kuptove sa e vështirë do kishte qenë për ne kjo natë.
Varkëtari i panjohur vetëm na përshëndeti dhe e ktheu varkën nga një drejtim tjetër. Ishte i qetë, dukej që vendin e njihte mirë. Humbëm në thellësi. Drita e prozhektorit të varkës godiste larg, nga ku u shfaqën trupat e gjatë të pemëve.
...
Kur dolëm në rrugë, shiu e kishte ndaluar vrullin e më- parshëm, ndonse vetëtimat vazhdonin të çanin qiellin.
- Do shkojmë në shtëpi !
I panjohuri kishte një zë të thellë e të qetë.
- Kemi makinën pranë stallave të Zekajve, - i tha Gjergji, - ju faleminderit! Ku të vemi në këtë gjëndje?
- Nuk ka gjë ! ia preu tjetri, duke na zënë nga krahët. Rroba kemi plot. Pimë dhe një gotë, pastaj ju përcjell unë tek makina. Është ende herët.
Kërkesa e tij ishte e thjeshtë. Nga zëri dukej që e bënte me gjithë zëmër. Po më pëlqente ky njeri, me atë baritonin e zërit, si oshëtimë.
- Qejf pa prishur, - ia ktheva unë.
- Nuk më dukeni nga zonat tona.
- Jam përmetar,- iu përgjigja, – por jam rritur e kam punuar
vite në këtë zonë.
- Atëhere, pa tjetër që njihemi.
Ndërkohë iu afruam shtëpisë. Pranë oxhakut të madh, u harruan të gjitha. Flakët lëpinin muret e oxhakut, duke krijuar figura të çuditshme, si ato që tregojnë nëpër përrallat e hershme. Pranë na erdhën dy fëmijë, me një diferencë të vogël moshe. Vajza kishte një fytyrë të rumbullakët, me sy të lëvizshëm dhe dy buzë, në të cilat dukej se kishte mbirë vetë buzëqeshja. Djali ishte i gjatë për moshën, me flokë të dredhura, që i mbulonin veshët, i qetë e i urtë, si një liqen i lundrueshëm.
- Kini fëmijë ? – më pyeti mikpritësi ynë.
Gjergji qeshi.
Tjetri nuk kuptoi gjë, por qeshi dhe ai.
- Është i pa martuar. Ka vite që është emigrant. Familja është një fole, që në kohën tonë nuk ngrihet lehtë.
- Sidoqoftë, njeriu emigron që të bëhet më mirë e jo të humbasë edhe ato që ka, - tha i zoti i shtëpisë. - Edhe unë emigrova dy vjet në Zvicër. Ja, u ktheva, ngrita një fermë pulash në Tale, pasi atje kam tokat e mia, u martova, krijova familjen dhe jam i qetë. Di pse dhe për kë punoj. Gruan e kam mësuese, tani vjen, u jep mësim fëmijëve të fshatit. Kërkesat janë rritur.
Ndërkohë u hap dera.
- Kjo, zotërinj, është gruaja ime. Tani u jap fjalën, se do hamë dhe do pimë mirë. Rakia do t’i kalojë rreshjet që bien jashtë dhe fermës së pulave do t’u vejë gjaku në gju.
Pashë hijen e saj pranë meje dhe u ngrita. Ajo më zgjati dorën. Drita e llambës m’u zbeh. I mbërtheva sytë në vështrimin e saj dhe humba në një det trishtimi dhe mallëngjimi njëkohësisht.
Vetëtimat godisnin hemisferën e mpirë të trurit tim. Uji i mendimeve më vinte i turbullt e më dukej sikur do të më mbyste. Po, po, këtë herë ishte e vështirë të shpëtoja.
- Jepi dorën, - më zgjoi i shoqi.
Dora e saj e shtrirë më ngjante e madhe, e rëndë. Më dukej se përpara meje shfaqej një urë. Një urë që kisha vite, që e mbaja në supe, rrugëve të botës. Dhe ja, papritur e gjeja përsëri, në këtë shtëpi, te ky njeri, që ndoshta na shpëtoi dhe jetën.
- Mirëmbrëma! - iu përgjigja buzëqeshjes së saj të pajetë. Ajo kishte ngrirë, si një lule që e ka kallkanosur dëbora.
Gjendjen e mbetur pezull e gjallëroi Gjergji.
- Na falni, nuk donim të vinim, por burri juaj ...
Pastaj i tregoi ngjarjen, pa fshehur asgjë. Dardhën, manin dhe kujtime të tjera. Ajo rrinte ashtu si gjithnjë, e qetë, ndonëse buza e poshtme po i dridhej dhe sytë po i humbisnin shkëlqimin. Një mjergull reje, ngarkuar me lotë, po lundronte në hapësirën e syve të saj..
- Do më falni! - tha ajo. - Na duhet dhe të gatuajmë.
Në të vërtetë, ajo gjeti rastin të largohej. Vetja po e tradhëto-
nte dhe kjo nuk ishte e mirë, as për ne, as për të shoqin dhe fëmijët.
Tryeza u shtrua shpejt. Gjetua, i zoti i shtëpisë, na nxiste të pinim. Dhe vërtet, unë kisha një dëshirë të çmendur për të pirë. Doja që me gradacionin e rakisë të digjja atë zjarr, që më kishte pushtuar. Gjuha ndëkaq po më trashej. Mendimet gjysëm të dehura kishin marrë arratinë. Vërtet i kërkoja ato duar, ata sy, por kurrë nuk prisja t’i kisha kaq pranë. Tek mikpritësja ime e atyre çasteve. Jetoja në ëndrra me praninë e tyre kaq vite dhe lumturohesha. Tani ata sy po më mbysnin, po më tresnin njëherë e mirë. Dhe i kisha përballë...
E shikoja dhe nuk ngopesha me lulëzimin e saj. Me flokët e dendur e të zinj të rënë mbi supe. Me buzët që heshtnin, gurgullimën e zërit që tashmë kishte shteruar pa e kuptuar. Me mollëzat e bardha dhe gushën e larë, ku një zinxhir i florinjtë rrëshqiste tatëpjetë hendekut të kraharorit, ku fshiheshin margarirarët e mi. Jastëku i ëndrrave ku dikur kisha mbështetur kokën dhe shpresat. E pra, ato ishin përpara meje dhe unë nuk mund t’u flisja, t’i prekja, t’u pëshpërisja qoftë dhe një fjalë të vetme. Ndonëse e dëshiroja si i çmendur.
Ajo e pa që kisha humbur me vështrimin mbi të dhe për të qetësuar gjendjen, m’u drejtua:
- Përse dolët këtë darkë në breg të detit?
- Për të gjuajtur rosa, fazanë, mëllënja.
I flisja dhe e shikoja në sy, sikur i kërkoja një përgjigje të lashtë, sa vetë jeta. Për një borxh, që më kishte a i kisha dhe që duhej larë.
- Pse, andej nga keni qënë nëpër Europë, nuk ka të tilla, që vini dhe i kërkoni këtu ?
- Jo nuk ka! Atje ato i gjuajnë vendasit. Për ne është e vështirë.
- Tani ka mbaruar sezoni i gjuetisë, - tha ajo, ndërsa qerpikët po i dridheshin dhe po merrte frymë me zor. Flisnim vetëm ne dhe kuptonim vetëm ne.
- Gjuetia ishte një shkas. Në të vërtetë erdhëm për të takuar kujtimet, - ndërhyri Gjergji, që të shmangte rrjedhën e rrezikshme të kësaj bisede.
- Kujtimet janë shpendë që nuk vriten, - ngulmoi ajo. - Po nuk i mbajte, shtegëtojnë dhe lënë vetëm hijen e së kaluarës. Njeriu duhet të bëhet i fortë, të mos i harrojë, por dhe shpresa të mos thurë për një diell që ka perënduar.
Mbrëmja vajti gjatë. Lodhja, pija dhe mendimet na vunë në një gjumë të trazuar e me ëndrra. E nesërmja ishte e pastër, qielli ishte hapur. Në fakt, qysh dje, në shpirtin tim kishte rënë një rrebesh i furishëm.
Te dera për të na përcjelur kishte dalë Gjetua dhe e shoqja.
Ajo dukej e lodhur. E kuptova që nuk kishte fjetur gjithë natën, si dhe unë. Shtërnguam duart, u pamë në sy. Ata thoshin shumë.
Rruga ishte e larë. Stuhia i përkiste tashmë së kaluarës. Përshëndetëm dhe u larguam. Mikpritësit tanë, të zënë për dore, morën rrugën e shtëpisë.
E pashë mëllënjën time të së kalarës kur ktheu kokën edhe një herë, sikur donte të filmonte për të fundit herë në kujtesën e saj shtegtarin e një dashurie të humbur.
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Similar topics
» PILO ZYBA:O PILO, MË THONË SHOKËT
» Pilo Zyba: Nga botimet
» PILO ZYBA:NUK E DI
» Pilo Zyba:DETI
» PILO ZYBA:PULBARDHAT
» Pilo Zyba: Nga botimet
» PILO ZYBA:NUK E DI
» Pilo Zyba:DETI
» PILO ZYBA:PULBARDHAT
Faqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi
Tue Mar 14, 2017 8:17 pm nga Agim Gashi
» IDRIZ ZEQIRAJ - SHIPTARËT NUK JANË "ME BYTHË NË PRUSH", PËR TË FALUR TOKAT
Mon Feb 27, 2017 6:54 pm nga Agim Gashi
» Akuzat kundër Shefqet Krasniqit Prokurorisë ia kishte konfirmuar edhe BIK-u (Dokument)
Mon Feb 27, 2017 5:20 pm nga Agim Gashi
» Aktakuzë kundër imamit Shefqet Krasniqi
Mon Feb 27, 2017 4:32 pm nga Agim Gashi
» Zbulohen tensionet gjatë dialogut në Bruksel, Nikoliqi Thaçit: Ti je kriminel
Fri Feb 03, 2017 7:40 pm nga Agim Gashi
» Faruk Tasholli - RJEPENI NANËN
Fri Feb 03, 2017 12:22 pm nga Agim Gashi
» FAMILJA E HAKI IMERIT: AI U VRA NË KOHËN KUR NË PUSHTET ISHIN HASHIM THAÇI E REXHEP SELIMI
Wed Jan 25, 2017 12:39 am nga Agim Gashi
» AGIM GASHI - O NE TREN PËR MITROVICË
Wed Jan 18, 2017 11:08 pm nga Agim Gashi
» Vëllai i tij u pajtua me Thaçin, por ja si ishte kidnapuar Haki Imeri në Brojë e më pas ishte vrarë
Wed Jan 18, 2017 8:13 pm nga Agim Gashi
» Fadil Maloku:Aferim, Prokurori e Kosovës!
Wed Jan 18, 2017 8:00 pm nga Agim Gashi
» Djali i Haki Imerit del kundër axhës: Nuk ia fali Thaçit, nuk dua drejtësi kanunore
Wed Jan 18, 2017 7:12 pm nga Agim Gashi
» IDRIZ ZEQIRAJ:Copëza biografike dhe kujtime për Ibrahim Rugovën
Wed Jan 18, 2017 5:13 pm nga Agim Gashi
» Presidenti Thaçi i “lahet me 124 pleq” Imer Imerit se nuk ka gisht në vrasjen e vëllait të tij
Wed Jan 18, 2017 4:00 pm nga Agim Gashi
» Adem Salihaj akuza të rënda ndaj Hashim Thaçit, ja si po mundohet të shpërlahet nga krimet e shumta që ka bërë
Wed Jan 18, 2017 3:53 pm nga Agim Gashi
» Ndodh edhe ky skandal: Njeriu që grisi fotografinë e Presidentit Rugova merr certifikatën e veteranit të UÇK-së
Tue Jan 17, 2017 7:55 pm nga Agim Gashi
» BERAT ARMAGEDONI:Lamtumirë, Joshua i Pejës!
Tue Jan 17, 2017 12:15 am nga Agim Gashi
» Biografia e Presidentit Rugova - Biografi e shkurtër
Mon Jan 16, 2017 10:32 pm nga Agim Gashi
» ILIR MUHARREMI : Treni provokativ, artistët në gjumë
Sun Jan 15, 2017 11:32 pm nga Agim Gashi
» Përveç ROSU-së, ky është shqiptari që rrezikoi jetën për ta ndalur trenin e Serbisë
Sun Jan 15, 2017 9:53 pm nga Agim Gashi
» ENVER PETROVCI - IN MEMORIAM SEFEDIN NUREDINIT- SEFA
Sun Jan 15, 2017 9:07 pm nga Agim Gashi