Gjoka Sami:Turning Back-Kthim Prapa

nga **Agim Gashi** Sat Sep 04, 2010 12:08 am

Gjoka Sami:Turning Back-Kthim Prapa

Turning Back

Albania, 1992

There was only rain above,
And only mud was below.
I had flown like a dove
To land like a scary crow.

Inside me I saw the cosmos
Transformed in a dusty storm
Dreams of building our shelter,
Dreams of building our home
Shook like it could not stop shaking,
Till the dream was dream no more

I thought it must be the landing
In this narrow airport
Or perhaps I came to early,
Or should I have come at all?

I stood trembling, I stood aching
Praying you would not see me,
Turning like a sinking boat
From the cliff back to the see.

Dreams of change are dead of course
Hopes (injected with poison).

Looking as cave men to me
Thinking now- they were free,
Boys had covered lips and faces -
With beards and with mustaches,
They were breaking, they were burning
Whatever they could see,
In their gallop to Europe.

Girls had left the streets deserted
Filled with such graveyard silences
For the slithering remorse.

Crowds that swiped the towns, chanting death to dying masters
Left behind the city squares, filled with falling, broken glasses,
Disappointed, and betrayed, mocked – laughed at once again
By the masters that had changed, just the tables, just the chairs,
They were slowly disappearing in the dark and in the rain
To their plumb less, ill designed, uniformly build houses.

There I stood a million years, looking at my troubled land
Faces of my countryman filled with ancient, awful rage
In the air one would smell - burnings of the fields of grains
While on the other hand crowds screamed and begged for help,
To fight hunger.

I felt like a trunk of tree, not e leave in me was left
While joy of my return suffered such a sadly death.

Behind me, cars were falling
From the bridges. All the deaths
Were blamed upon the farmers,
That flew plows in the dirt,
That let bushes take the earth,
Riding cars that were brought
By our many, many thefts;
Cars that spread across Albania
The pollution of the West.

I can’t breathe in all this smog
I’ll be tumor in your long
If I do not run away!

And I prayed that you would never will see me or hear of me,
That I came to build a house that we dreamed by the sea,
While turning, going back.

Kthim Prapa

Shqiperi 1992

Vetem re e shi kish siper
Toka poshtë rreke-gërryer
Pellumbi qe ishte ngritur
Ra si sorrë krahethyer.

Brënda meje universi që bërë pluhur e shtrëngatë

Nuk kish forcë të ndaltë dridhmen e avionit atë natë
U thërmuan ëndërrimet, e shtepise qe do ngrinim,
E shtëpisë që do ngrinim, anës detit, përsëshpejti,
E shtëpisë ku tërë jetën, do te loznim do te qeshnim;
Tani pluhur kam ndër sy, gurët që po rrokullisen,
Rrotat poshte moren flake teksa prek-gërvishten pisten,
E gjithë bota tundet, dridhet gjërsa ëndërra s’është më ëndërr
Ështe stadiumi ì harruar që s’ka portë, që s’ka shkallë.

Thua erdha para kohe ku nuk duhej fare ardhë?

Ngriva ja ashtu në këmbë, bluja dhimbjen nëpër dhëmbë
E u luta, sa jam lutur, mos me shihje ti me sy
Teksa ktheva, si anija në të mbytur, kur terhiqet
Prap ne thellësi të detit kur pa shkmbin e thepisur
Si gogol aty pëballë.

Kishin ngordhur enderrimet thurur per nje tjeter jete
Shpresa dejesh qe helmuar.

Si te kishin dale nga shpella, tash që gjoja qënë të lire
Ënde me kallo ndër duar, ënde me stomak pa ngirë,
Rrihnin gjokset si majmuni- oh se ç’pamje e pështirë
Djem e burra flokë-ster-rritur, lesh mbuluar çdo fytrë,
Digjnin drithrat nëpër depo,
Zjarre vinin zyrë më zyrë.

Femra s’kishte më ndër rrugë, pa ta rrugët ishin shkretë
Kush rastisi e kaloi, kush gabimthi erdh këtej
E di mire se cdo të thotë të shkosh natën ndër varrezë.

Turmat qe mesyne qytetet, - lukani e zgurdulluar
Iknin, shkonin qe nga sheshet ku nuk kishte me statuja
Deshperuar, neperkembur, tradhetuar e perqeshur
Nga ata qe prap qendronin mbi karrocen e shkaterruar,
Qe nder llucet e ndryshimit kishte mbetur e vetmuar
Si akrepat e nje ore qe ka ngecur, pa kurdisur,
Se zyrtaret ata ishin, veç karriget qënë shkëmbyer
Dalngadalë turmat iken, nata krejt ì përpiu
Drejt shtëpive ku nuk kishte më as drita elektrike.

Atje ndenja nje mije shekuj, përballë vëndit tim rrënojë
Njerzit qe si bisha shkonin, e stë flisnin më me gojë
Ajri kishte përcëllimen- djegie gruri, djegie mielli
Ndersa turmat si pertallje prap ne qiell te shtate bertiste
Duam paqe, duam buke!
Zjarre mbi kurven komuniste!

Trung cunguar kisha mbetur - dege pa një fije gjethi
Ndersa ndjeja si gezimi ì rekthimit shkoi e treti.

Ishte koha kur makinat rrokulliseshin ndër ura
E fajtorë qënë fshatarët që nuk ecnin më me këmbë
Qenë fshatarët që harruan diku qerren nga nxitimi
Qe lanë shkurre e barishte të mbulo-përpinin dhenë,
Që kur hipen mbi makina qe na sollën me anije
Djemtë qe vjedhin matan detit- me makina na kanë sjellë
Vetem smogun se veç smogun pati teper perendimi.

E nga tymi mu morr fryma, s’mund të mbushem më me frymë
Në mos iksha nga kam ardhur, në mos iksha me një frymë
Do të bëhem dhimbja jote- tumor që të han mushkerinë.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30