Sami Gjoka:You think so rare of her - (shqip-(a) - Ti Kujtohesh rrallë për të

nga **Agim Gashi** Sat Jan 29, 2011 6:29 am

Sami Gjoka:You think so rare of her - (shqip-(a) - Ti Kujtohesh rrallë për të

Far beyond the end of time.

Far, as far, as many lives until isn’t any farther
There are many olive trees huge and dense and dark and thick
Arching down to the ground with breaking, cracking sound
As if trying to hide under, pale and thin, and sad, and sick
Your ghost like, abandoned, mother.
Dried up like a dried twig.

Fainting, dizzy, numb and cold
She is if falling from the cliff,
Like a loose, unstable stone that is starting to roll over,
Heading for the darkest bottom of the cave,
Carrying over skin and bones,
Some would to build the fire.

And she feels it’s getting colder but she ought to fight the cold
Her steps getting ever shorter, drooped by grief of years untold
Her feet heavier by each step, yet she must walk some more
And reject the silky bed of the death that comes along.
As if running from herself for the safety of her own.

Through the mud and filled with mud
From hell into fear and dire
Yet by such a fear she scuds
Each evening to build the fire

Oh, how much she needs to rest, to lie down like a bawd
And get her that silky bed from death, giving death her soul
And no longer try to melt ice and snow from her hopes
For a smile that not yet has come over from abroad.
Yet she still rejects her death
Yet weak to stick along,
Only for a single smile.

You, you think so rare of her, sad or glad or rich or broke,
You forgot that she is there – a cough to a soaring throat
Like a sob through rising smoke,
Still waiting by the fire only for a single smile
all alone.

You forgot that she is there, still waiting by the fire.
Only for a single smile; that’s all she is living for
Rising, rushing in a hurry, hearing tapping on the door
Each time opened as it’s blown by the fearful fist of storm
That shakes branches for a while, rap the leaves, and tap some more
Before flying speeding farther,
On her ancient, broken door.

And she sits there by the fire, still waiting, still alone.

Ti s'kujtohesh më për të

Tutje, tutje, tutje larg.

Larg sa mijra, mijra jetë, aq sa më nuk mund të ketë,
Kurrë më larg
Shtrihet një ullishtë e blertë që po kërcëllet ndër degë,
Që po krisën, e po thyen orë e çast e rreth e qark
E, harkuar, fsheh nën fletë, gjithë të dobët e të zbehtë
Si purtekë, krejt holluar, tretur, pa një pikëz gjak
Nënën tënde, gjithë rrënuar, si nga varri të jetë çuar
E që varrit po shkon prap.

Mbi rrëpirë, ngrirë, mpirë, ku, gjithë bota sillët rrotull
Teksa ndjen se po bie që nga maja shkëmbit, lart
Si një gurë që nga sharra është hequr, është shkoqur
Dhe që me një prekje dore shkon gremisët, po sakaq
Pëmbi supet që kërrusën, si ulliri degë-moçëm
Mbart ajo ca fije druri për të ndezur pakëz zjarr.

Edhe ndjen se si ftohti që nga këmbët shkon mbi gjunjë
Po prap din që nuk ka ardhur koha për të ngrirë, akoma
Dhe pse këmbët gjithë rëndohën, baltrash që su sosën kurrë
Dhe pse hapi ngadalësohet e shkurtohet në çdo gjurmë
Qëkur vitësh pikëllimi, erdhi ngërçi, erdhi mekja
Porse din që duhet ecur e shtyrë gota që mbi buzë
Te fal gjumin mbi mendafshin shtrat të ëmbël që fal vdekja,
Që vjën joshës, që vjenë ngrohës, që vjen ëmbël, që vjen butë
Si mërgim e si shpëtim ì vetvetës nga vetvetja.

Përmës baltës e tërë baltë
Shkon nga ferri prap në ferr
E shkon ankthit, ethe-zjarrtë
Të ndez flakën prap në terr.

Ah, sa shumë që ka nevojë, pak të shtrihët, të pushojë
Si një femer që shet vetën kur nuk pati asgjë tjetër
T’i marrë vdekjës, prej mëndafshi, shtratin që sapo dhuroi
E për paqen e pa paqë t’ì fal shpirtin, t’ì falë jetën
E kurrë më të mos përpiqët të shkrijë borën që mbuloi
Ëndërrimet për një qeshje që së kurri nuk mbërritën
E prap përmbi buz të varrit ì shket vdekjës që nga kthetrat
Prap ndanë zjarrit për tu kthyer të vajtoj e të lëngojë.

E ti, ti mendon për të gjithë më pak e gjithë më rrallë
Ndërsa mbledhur ajo ngjanë si kollitje përmes fyti
Duke pritur ndanë flakës- si një vatër që djeg mallë
Si një lot që rrodhi syve përmës tymit e prej tymi
Gjys’ e gjallë e gjys’ e vdekur, prap për pritjen e pa fat
Prap për qeshjen që s’mbërrit
E prap vetëm fillikat.

Ti harrove që atje ajo mbeti përgjithnjë
Duke pritur për një qeshje e të cilën pret akoma.
Me vështrimin që nga dera se mos hyre ti në prag
Sa herë derës kercet era, që shkon degësh si lugat.
E dridh gjethet si një hije, ardhur prej një tjetër bote
E që para se të zhdukët, zë për porte godet prap
Kur, ndanë zjarrit, sapo ulët,
Prap në pritje nëna jote.

E prap,-trëmbur, fillikat

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30