Sejdi Berisha: Madhësia e kopshtit dhe buka e mykur...!

nga **Agim Gashi** Fri Mar 06, 2009 7:25 pm

Sejdi Berisha
E S E

Sejdi BERISHA:

MADHËSHTIA E KOPSHTIT DHE BUKA E MYKUR...!

Në jetë, njeriu shpeshherë, edhe pse i zgjedh rrugët për ta zotuar vetveten dhe për ta përjetuar të bukurën dhe lumturinë, këto rrugë sikur vetë marrin kahen tjetër, apo, njeriu u japë drejtimin që pastaj shkaktojnë luftën në mes të së mirës dhe të së keqes, në mes të lumturisë dhe tragjedisë, të këngës dhe vuajtjes, të cilat gjëra, në të shumtën e rasteve i kapërthurin, apo, ato bëhen katralëmsh që të nxjerrin punë për t’i shpalos dhe për t’i vënë në vendet e veta. Kjo, të humb edhe aq kohë, sa që njëherë kur e shikon vetveten në pasqyrë, e vëren një njeri me flokë të thinjur, me rrudha e me hapin e hedhur plot dyshime në kalesën e fundit të jetës. Dhe, kjo të duket habi, pabesim dhe marramendje të cilat, së bashku shkaktojnë dhembje dhe përplasje me thellësitë e shpirtit, nëse ekzistojnë ato! Kjo, pastaj të ofron njëfarë solidariteti me të vërtetën, qoftë ajo edhe pa vlerë dhe pa peshë, apo sa një flluskë sapuni.
Kjo, kur bëhet kështu, atëherë çdo gjë shndërrohet në flakë qirinjsh e cila shndritë gjithçka dhe asgjë, e të ngarkon me frikën e shuarjes së këtyre qirinjve, të cilët ndodhen në fillim të sosjes, apo kah fundi i fikjes...!

1.
Thonë, e mira e popullit është drita e së nesërmes. Dhe, kjo është një mundësi për ta përqafuar rrugën e ndritur e cila sjell fat e lumturi. Dhe,... kur të pish kafenë e mëngjesit me këdoqoftë, të sjellë lumturi e disponim për t’i kryer me qejf punët dhe detyrimet tjera të ditës. Kjo, edhe të japë vullnet për çdo gjë. Kafeja e mëngjesit, është bërë shprehi edhe e programeve, hajt të themi në TV.
Kënaqemi kur shikojmë e shohim gjëra të mira. Këtë, më ka rënë ta përjetoj shpesh. Krahas kafesë me ndonjë person të respektuar, jepet edhe një “dokument” për jetesën e personalitetit në fjalë. Bëhet kjo në mënyrë respektative, dua të them, në mënyrë spektakulare. Bie fjala, flitet me pietet për kthinat e shtëpisë, për kushtet dhe ambientin ku jeton ai ose ajo. Hapet edhe vitrina me libra, për të treguar begatinë me vepra të shumta e të autorëve të ndryshëm botëror të letërsisë dhe shkencës, e të cilat, mund të jetë e saktë se kurrë nuk hapen por ngelin ashtu “rob” i vitrinave të dizajnuara me shije të rrallë e me para të majme. Sa mirë?!
Pastaj, pason regjistrimi “spektakël” i dhomës së fjetjes, më falni, i dhomës së gjumit. Hapen dollapët dhe fokusohet garderoba, e cila është e radhitur me përkushtim dhe me merakun e modës: fustane, komplete rrobash për stinë dhe manifestime të caktuara, shalle e kapele formash e ngjyrash të ndryshme. Pas kësaj, “kapen” nga syri i kamerës edhe kutitë ku janë “bizhuteritë” prej ari, inxhi e mexhedi, të cilat, tani i kanë begatuar kutitë e thesarit sipas shijes dhe pozitës që njeriu ka në shoqëri. Prapë,... sa mirë. Sa drejtë! Sa aktuale...!
Dhe, pason dhoma e punës, ajo e ditës, e cila është në fokus të përhershëm të syrit dhe shikimit për të kontrolluar dhe vëzhguar në çdo kohë lëvizjet e anëtarëve të familjes, më falni, të fëmijëve! Por, nuk harrohet dot edhe madhështia e oborrit dhe e kopshtit. Sërish,... sa mirë! Sa bukuri! Por,... edhe sa keq...! Sa qesharake! Po, po. Qesharake...
Si përjetim i thellë të kaplon kjo rrjedhë e jetës. Është kolorit, apo jo?!

2.
Kafeja e mëngjesit pihet, dhe kënaqësia e saj përjetohet edhe në mjedise e kënde të tjera,... në shumë e shumë mjedise. Gjithnjë, po e zëmë sërish në TV emisione, shohim edhe tablo jete të biçimit të një kafeje të mëngjesit, por disi ndryshe. E shoh një “truq” fëmijësh të ulur në një kanape shumë, shumë të “re”. Dhe,... më kujtohet kafeja e mëngjesit që e përshkrova më sipër, e cila më detyroi që në mendjen time ta bëj një krahasim me këtë, në dhomën aq të ngrohtë, të cilën pika e shiut e kishte kapluar në të katër anët.
Aty, ka gjithçka, duke filluar nga fytyrat e vrara nga jeta të këtyre fëmijëve, të cilët, kush e di, ndoshta nesër do të bëhen pjesë me rëndësi e shoqërisë, e kësaj toke. Pastaj, shoh disa enë në një kthinë që ta ngacmojnë lezetin e oreksit për të ngrënë bukën e çerepit, mbase edhe bukën e mykur. Asgjë nuk është kjo. Por, ç’desha të them?! Po,... Çerepi askund nuk po shihet, pos shporetit të zi-futë, në furrën e të cilit kur piqet ndonjë pite, atëherë bëhet dasmë e vërtetë, solemnitet për tu mbajtur mend!
Vërehen këtu edhe disa rroba të veshjes, s’është me rëndësi nëse janë të vjetra apo edhe me arna. Të gjitha këto, e krijojnë një atmosferë aq joshëse për të fjetur si qengji dhe pastaj, për tu “rrasur” në ëndrrat e thella, që gjumi nganjëherë t’i dhuron. Në këtë dhomë me “aromë” ahuri, ka këmisha e bluza, jo të firmave “të panjohura”, siç janë “Versaçi” ose “Mura”, por janë të firmave të dashura, me shenjën e firmës së “Kontejnerit nr.2”. Ka edhe xhemperë nga vendi tjetër, nga kontejneri tek kasaphana, sepse, aty mund të hasësh edhe në eshtra. Mirë e rregullojnë gjellën, ata...!
Besa, kjo atmosferë dhe pamje i ngjanë ndonjë ekspozite të hapur, por jo në galeri. Kjo, nuk është paradoks, por paradoks dhe paradoks! Sepse, në dhomë, në një litar luhatën këmisha e xhaketa, edhe çorapë të lidhura në mes vete me toja të trasha. Në tavolinë, është pozicionuar një qepë shumë e shëndosh. Sa që, vërh të bën mendja për ta kafshuar si mollën...! Pastaj, në mur një qese me fasule, e varur për ta mos “sulmuar” lagështia. Përskaj saj, edhe një foto e mykur, e cila nuk dallohej, a ishte e familjes, e ndonjë personaliteti historik, të kulturës, apo e një të dashuri të zemrës,... e ndonjë ushtari të UÇK-së?!... Vërtetë antikitet dhe atraktive për këtë kohë, në këtë shekull. Shtrenjtë kushton për ta paguar, për ta hasur një gjë të tillë?!
Përfundi kësaj qeseje me fasule dhe fotografisë, një batanije sikur ia bën me sy vogëlushit për t’ia siguruar ngrohtësinë dhe vendin për gjumë. Edhe kjo është kafe e mëngjesit, edhe nëse nuk ta kërkon goja...! Sa mirë është për të rrugëtuar, sepse, sheh dhe përjeton gjithçka, i cili rrugëtim, ose të vranë, ose të kalitë dhe të bën të pathyeshëm deri në fund të fundit...
Andaj, kjo rrugë e ka dritën, sinqeritetin dhe miqësinë e ngrohtësinë. Apo, jo?! Le ta hedhim këtë të tërën në kafenë e mëngjesit, me ç’rast, gjatë pirjes së saj zhvillohen llafe nga më të ndryshme dhe kaçapordhica që ta shurdhojnë, hajt të themi, mendjen!

3.
Jeta, nganjëherë është si lapsi, i cili, kur të vjen inspirimi dhe zjarri për të shkruar diçka që lë gjurmë, për një moment i ndalet shkrimi apo të ikën nga dora. Atëherë, edhe më shumë të kopsit meraku për ta bërë një gjë të bukur si kopshtin me lule, të cilin gjithnjë duhet kultivuar duke pasur kujdes për t’i mos lënduar kurrë dhe asnjëherë lulet.
Kështu isha përbetuar për ta ngritur një kopsht, por kopsht të çuditshëm, në të cilin do të kënaqeshin dhe do ta gjenin prehjen e shpirtit secili njeri, por që ata do të ishin të vullnetit të mirë për ta fisnikëruar gjithnjë zemrën dhe shpirtin, sepse, kështu ndërtohen rrugët e sinqeritetit dhe të miqësisë e të mendjes, gjë kjo e cila për shumë kënd duket naivitet dhe asgjë tjetër. Kujtoj, se këto tri gjëra, koordinojnë bukur në mes vete, por edhe me dashurinë.
Por, si për habi, asnjëherë nuk më hiqet mendjes qëndresa...! Ajo, është një kuptim i cili ende nuk është definuar deri në fund, apo edhe nuk mund të bëhet një gjë e tillë.
Të qëndrosh vertikalisht, është jetë,... jetë e lumtur! Kështu bëhet dhe është shtyllë qëndresa... Kjo, edhe mund të jetë e bukura e lumturisë, por edhe krenaria e vuajtjes. Dhe, tani më rastis emri, Qëndresë. Emri i një vajzusheje, e cila, botën gjithnjë e sheh me optimizëm e qëndresë të veçantë. Mund të thuhet, se për mua, kjo është histori e veçuar e një filizi, i cili, pos jetës dhe mësimit, shumë e do dhe e përqafon përjetimin poetik. Prandaj, edhe pse ende e re, ajo është mjeshtër i zjarrit të vargut poetik, i poezisë, të cilat dikur do t’i kurorëzojë me vlerat e larta letrare.
Nuk dua të flas për dashurinë e madhe të Qëndresës për tu bërë njeri që i nevojitet shoqërisë, nuk dua të flas as për tregun e gjelbër ku shitën pemë e perime (e di unë pse e ceku këtë), as nuk dua të flas për karrocën e dorës, që e ka shoqëruar atë, e me të cilën shumëkush e fiton kafshatën e bukës. Nuk dua ta them asnjë fjalë për orët letrare, në të cilat, “rrungecja” Qëndresë, përmes vargjeve i deklamonte epshet rinore, ëndrrat për jetën, mburrjen për këngën dhe vargun. Nuk dua ta përmend as dëshirën time të flaktë për ta përkrahur këtë vogëlushe, sikurse edhe shumë të rinj të tjerë, sepse, gjithnjë më bëhej se ia njihja etjen, zemrën dhe peshën e këngës së saj. Dhe, sa herë që e përgëzoja, e besoj se do ta përgëzoj gjithnjë Qëndresën për qëndresën dhe për vargun poetik, e përkulja dhe do ta përkuli kurrizin tim të mbushur me reumë, për ta përqafuar atë mjellmë të liqenit e të kopshtit të lumturisë së saj, duke i thënë me flakë prindi: “...vajza ime...!”.
E tërë kjo, sikur merr kurorë krenarie dhe dhembjeje në të njëjtën kohë, kur Qëndresa, pasi ka kohë që nuk e kisha parë, në lokalin ku e kaloj një pjesë të mirë të kohës, në “Tirona”, ma kishte lënë një letër me arsyetim se përmes letrës më shumë i ishte dhënë mundësia e të shprehurit. E hapi letrën me një dozë habie dhe e vërej shkrimin e asaj pikalosheje, e cila tani është rritur bukur shumë dhe mendimi i saj ka pjekurinë e njeriut të moshuar. Pos tjerash, ajo në letër kishte renditur fjalët e saj që ma ngacmonin zemrën, mendjen dhe lotin. Ja, vetëm disa fjalë që kishin zënë vend në këtë letër:”...Ju admiroj dhe iu dua edhe më shumë, ngase për mua je prind, mik dhe përkrahës i çmueshëm, që me fjalët e ëmbla dhe me këshillat tuaja të buta, mësova dhe kuptova shumë gjëra me të cilat kam pasur frikë të përballem...”!
Ndoshta, kjo formë e ballafaqimit me fjalët e një filizi me aq shumë energji për jetën, sikur ma zgjati jetën për t’i kryer edhe disa punë, por edhe për ta përjetuar atë që mendoj se Qëndresa do ta arrijë. Lotët dhe gëzimi, sikur u shndërruan së bashku në lapidar, në të cilin e shikoja Qëndresën,... edhe qëndresën...! O Zot, sa bukur! Për një moment, m’u kujtua Kupidi, engjëlli i dashurisë! Nuk e di pse. Por,... do të eci së bashku me Qëndresën për qëndresën. Kjo është dhurata më e mirë imja, kjo është shtëpia dhe pallati im,... ky është kopshti im,... rrugëtimi im. Kjo, është kështu,... jeta ime. Kjo është Qëndresa, për të parin rrëfim,... për të dytin,... për të tretin,... e cila ta detyron këngën edhe atëherë kur të ikën fjala,... edhe atëherë kur të ikën vargu...!

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30