Delvina Kërluku:Ç'ndodh me 01.01''11?!

nga **Agim Gashi** Thu Jan 06, 2011 2:18 am

Delvina Kërluku:Ç'ndodh me 01.01''11?!

JEMI NJERËZ APO S’JEMI?

Nuk di pse njerëzit në kulmin e kënaqësisë se shijuar, zbresin në trishtim!? Në trishtimin e vetvetes dhe të tjerëve!? Nuk di pse lumturinë e ndërpresin me duart e veta!? Nuk di pse lumturinë nuk e ndajnë me të tjerët!? Mos vallë, ua rrëmbejnë e mbesin pa të?!

Jo, njeriu s’ia di vlerën lumturisë, atë pikë të vogël që sa herë t’a rikujtojmë, na ndjell gëzim.

Ne nuk jemi trishtimi, por veten e bëjmë të tillë edhe në çastet e gëzimit. Trishtim i cili na e humb çdo kënaqësi të shijuar...

Ç’është trishtimi për njeriun? Gjendje shpirtërore e rëndë (pa shpërthime)! Vallë, humbja e diçkaje, zbrazëti e shpirtit, dashuri për të pasur, për të ndje...?! Po, pranoje humbjen si pjesë të lojës. Shpirtin hape. Hape veten t’i dhe dashuro, për të mos qenë bosh. Ah, dashuri, që s’na ngope dot! Nëse duam, atëherë duhet të ecim pas asaj që e duam, ajo është djers-derdhje, dhe e besoj që do ta kemi atë pasuri, dashuri në duart tona... Kur të gjitha këto i kapim, i shijojmë, përsëri të pangopurit mbeten bosh! Një zbrazëti e cila mbjell trishtim…

(01.01’’11) Festa kishte filluar, të gjithë vallëzonin, në fytyrat e tyre dukej gëzimi, buzëqeshja, hareja. Sikur të lindur në moment, pikërisht në Një Janar, atëherë kur fillon Viti i Ri. Ç’gëzim të rilindësh dhe t’i ecësh hapit të njëjtë, por me më shumë dije, me më shumë vullnet… Ç’njerëz janë këta që lumturinë e quajnë një çast, një çast i vetëm, i arrirë me shumë mundime… Më bëjnë përshtypje njerëzit e tillë, të cilët edhe me një çast, pikë lumturie, me një moment të bukur, me një kujtim të çmueshëm të paharruar, e thyejnë monotoninë e jetës, monotoninë e vetmisë, monotoninë e vuajtjes shpirtërore. Po, këta njerëz janë frytdhënës të gëzimit, të lumturisë, për ato që ndjehen të pangopur, për ata që janë zhytur në trishtim…

Ç’të mendojmë për njerëzit e tjerë, që gëzimin e shijuar e kthejnë në trishtim, trishtim i cili çel plagë jo vetëm për vete por edhe për të tjerët. Mbase momenti i fundit mbahet mend për këta lloj njerëzish, momenti i cili prishi gëzimin e asaj mbrëmje të hareshme, plot gaz e lumturi, natë kënge. Po, e tillë quhet ajo natë? Nata e fillim-vitit, plot dehje dhe pavetëdije, plot plagë në zemrat e të tjerëve, pikërisht sepse vetë një njeri ndjeheshka i tillë, plot trishtim, plot zbrazëti, padashuri, dhe ky duheshka të ndajë këtë trishtim me të tjerët. Ah, mollë e kalbur që prish të tjerët, lumturinë e kësaj nate të re...!

Njerëzit u zbrazën nga dhomat e vallëzimit, nga qyteti që u boshatis… Kokulur, të trishtuar, të gjithë u kthyen, andej nga kishin ardhur…

Sonte nata e re kishte ftuar ‘miq’, në dukje ishin njerëz, por që në brendi e në veprimet e vallëzimit, nuk kishin ritëm të njejtë si vetë njerëzit shtëpiak…Tanimë nuk dëgjoheshin këngë, po lehje kafshësh. Kafshë të zbritura nga mali, pylli. Kafshë të egra… Kafshë që kurrë s’u zbutën, për t’u ndjerë në shtëpinë e ‘kafshëve’ shtëpiake….

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30