PRAG SIMPOZIUMI NDËRKOMBËTAR « LIRIZMI DHE LETËRSIA » TIRANE – PRISHTINE 15-18 PRILL 2011

nga **Agim Gashi** Fri Feb 11, 2011 1:10 pm

PRAG SIMPOZIUMI NDËRKOMBËTAR « LIRIZMI DHE LETËRSIA »
TIRANE – PRISHTINE 15-18 PRILL 2011

Rrugëtim PROFIL « PEGASI » INTERNACIONAL
I fokusuar poeti LULZIM LOGU W. P.S, LNPSHA “PEGASI” ALBANIA

Poezia e Logut është një poezi afresku dhe një peizazh realist i trevës...

nga Kristaq F. Shabani,I.W.A , W.PS poet, shkrimtar
President i LNPSHA “PEGASI” ALBANIA

Poetika e Lulzim Logut ka tipizim të trevës magjike, Tropojës, që aq shumë e njoh, deri ne pore… Paçka se deri më tani nuk ka përfaqësues të rangjeve Fishtë, Mjedë, Nol, Migjen, Kadare, Poradec e tjerë, por e them me një besueshmëri realistike se figurat e poezisë tropojane në drejtim të lulesës figurative janë të spikatura, kjo e impulsuar dhe nga mjedisi bukuror i pamatë, por edhe ndikim ” fosforeshent” i plejadës. Tropoja, nga vete natyra e saj, është vetë një kompleks i habitshëm poetik dhe në këtë kompleks me mençuri ke çfarë të vjelësh dhe mbi shtratin e bukur të “plotëformosh” zana vargorë, ndritshmëri lirike...
Në këtë kompleks dimensional figurativ gjendet i plotëformuar edhe poeti tropojan, tashmë i përnjohur, Lulzim Logu…, i cili “dimensionon” përfaqësimin dhe shpirtin e tij kualitativ, të gjerë, të cilin e ka vënë në shërbesë të trojeve të magjishëm. Duke ndjekur shembujt e lartw të poetizmit tw diamanteve krijues tropojanë si: Anton Papleka, Besnik Mustafaj, Hamit Aliaj, Skënder Buçpapaj e tjerë... Me aftësinë e tij latuese, hulumtuese, me dinamikë dhe çiltërsi shpirti, me melodi figurimi, me oksigjen të pandalshëm poetik, ai përshkallëzohet në larshmëri tematike, në përsiatje substrati, ku lulesat – figurative nuk i lë në mëvetësi, por u mëshon në strukturë plot frymëmarrje. Në këtë larmim këndojnë Bjeshka, Malësia me konfigurimin e vet, Valbona e çuditshme. Nëse me një këndvështrim superpërshirës kërkon të hysh në këtë melodilulesë, pa dyshesë do të ndjesh befasi. Me penelin e tij ka ditur që të krijojë një arkitekturë poetike në pamje jo të ngarkuar me figura, por figurimi lëviz nga vargu në varg pa kornizime dhe puthje të brishta, por të menduara dhe jetëgjata. Pra, poezia e Logut, është një poezi mendimi me shkallina figurative që ngrihen, figurohen, transformohen. Mendime që avancojnë, përflasin, përbetohen besisht, që kthesojnë në retrospektiva të bukura duke gjithëfragmetarizuar në një bashkim harmonik. Këtë ndjesi e ndien, jo vetem ai që ka jetuar dhe përjetuar qëndrimin në këto troje, që produktojnë edhe poezi liriko-epike por çdokush që e ndien aromatizimin poetik. Duhet të nënvizoj se poeti, në kuptesën e vërtetë të kësaj fjale, mendohet para se të shkruajë, spontaneiteti i tij arrin të ndërtojë maja të anës së tij kreative. Një pikë e fortë e tij është përdorimi dinamik i simbolizimit, i gjetjes së beftë si dhe i përkufizimit figurativ në disa forma e trajta të figurshme. Poeti Logu beftësinë e ka modul, të papriturën këndshmëri. Lexuesi i këtij vëllimi poetik ndodhet para partiturës ndjenjësore, para një gjetjeje, duke vënë veten në gjetje testimi, për të parë nivelin e kuptesës ndjenjësore… Poezia e tij ka karakteristikë shkallëzimin dhe kërcimin poetik fluid, ka lidhësinë bio-letrare që shton fjalësin e tij poetik dhe e natyralizon. Në poezinë e Logut është konfiguruar mjedisi gjallësor, tropojan, mendimi njerëzor i kësaj treve, por ndesh më së shumti origjinalitetin e Logut…
Gjirokastwr, gusht 2010

AKOMA HIRI IM….
“Still my ash,...
Ancora il mio cenere…
ΑΚΟΜΑ Η ΣΤΑΧΤΗ ΜΟΥ...
poezi , poems, poesia, ποίηση
Marin Barleti Tiranë,2011

Lulzim Logu
“ “Still my ash,...
Ancora il mio cenere…
ΑΚΟΜΑ Η ΣΤΑΧΤΗ ΜΟΥ...
Poems, poesia, ποίηση

Rreth krijimtarisë poetike të Lulzim Logut

Kur e pyeta njëherë mikun tim, Fasli Çekaj, sesi nuk linte rast pa shfrytëzuar, për të vajtur në vendlindjen e tij, në Tropojë, ai m’u përgjigj:
“ Sikur ti ta dish sesa e bukur është Tropoja, s’kishe për ta bërë kurrë këtë pyetje!”
Nuk vonoi shumë dhe gjatë një veprimtarie, të inicuar nga një grup shkrimtarësh, m’u dha mundësia të shkoja në atë vend, ku nuk kisha qenë asnjëherë. Dhe më të vertetë u mahnita, nuk besoj të ketë qenë më interesant udhëtimi i Argonautëve, nga Egjeu në Kolkide, tek kalonin mes shkëmbinjëve të Simplegadit, sesa lundrimi i tragetit nëpër Drinin tonë magjik…
Një hije madhështie i jep qytetit monumenti i Bajram Currit, kurse Lugina kaleidoskipe e Valbonës, që shtrihet më tej, mund të lërë pa mend çdo njeri; nuk mjaftojnë fjalët për ta përshkruar. Askush nuk mund ta dijë deri në fund, se në ç’orë të mirë ka qenë Perëndia, kur bëri Shqipërinë, pa qenë në Tropojë!...
Në tubimin, ku kishin ardhur i madh dhe i vogël, më ngarkuan edhe mua të bëja një përshëndetje dhe të deklamoja një poezi timen. Me një patetizëm që nuk e fshihja dot, i quajta tropojanët, sipas bindjes time, mburrja e racës shqiptare. Dhe kur e thosha këtë, nuk e kisha fjalën vetëm pse të gjithë ata ishin shtatlartë, por në radhë të parë për vlerat e tyre të larta që mbartnin, për vitytet e njohura, për sinqeritetin gati naiv të tyre, për mikpritjen, përzëmërsinë e deri dashurinë për Atdheun, që sa e sa herë e kishin treguar me një trimëri proverbiale.
Nuk kaloi shumë kohë dhe m’u afrua një burrë simpatik rreth të dyzetave, me një shikim të butë dhe të kthjellët e plot dinjitet, i cili, sepse më kujtoi, befas, diçka mes portretit të Jezuit të A. Van Dyckut dhe portretit të të panjohurit të Ticianos…
Ai më dhuroi një libër me poezi të titulluar: “ Kohën e engjëllit”, në faqe të parë kishte shkruar për mua: ’’ Si mirënjohje për fjalët e mira për Tropojën”
Poeti quhej Lulzim Logu dhe kishte diplomuar shkencat e natyrës. Unë s’munda ta njoh më gjatë këtë njeri, i cili merrej me shkencën e proceseve kimike te gjallesat, por kisha një libër të tij dhe kjo nuk ishte pak; ca më shumë që, pasi konstatova se ai përmbante poezi shumë të ndjera, çka ishte e mjaftueshme të më sjellë parasysh thënien e Carlyle se:” Një libër i mirë është esenca më e pastër e një shpirti njërëzor”. Dhe sa u gëzova, kur pas ca muajsh, ky shpirt njerëzor më dërgoi librin tjetër me poezi: “ Hiri’’ aq sa ndjeva një detyrim moral ndaj një shkrimtari të tillë ( ai është edhe autor romani dhe përmbledhje me tregime e novela) për të dhënë në mënyrë modeste gjykimin tim për krijimtarinë e tij të mëparshme dhe në vazhdim…
Poezitë e Logut i kam lexuar gjithmonë të pandara nga të gjithë përshtypjet që krijova për Tropojën. Ato e kanë pastëtinë e borës së Jezercës, e Majës së Hekurave, gurgullimën muzikore të Valbonës, ngjyrat mahnitëse të luginës, kthjelltësinë e diellit, ku guxojnë të fluturojnë vetëm zogjtë e lirë, vrullin e papërmbajtur të ujërave të Drinit, krenarinë dhe thjeshtësinë e banorëve të kësaj zone.
Bir i Tropojës përrallore, Lulzim Logu, afërmendsh që do të përcjellë në poezitë e tij edhe psherëtimat e saj, sepse shpesh politika e ka trazuar të hijshmen dhe të qetën Tropojë, gjer atje sa poeti të ndjehet lot dhimbje, lëndë pa formë…
Eshtë debatuar gjatë nga kritika rreth pasqyrimit të dhimbjes, trishtimit dhe dëshpërimit të një poeti, shpesh ai akuzohet për pesimizëm. Personalisht them: “mos u lodhni kot, poetët kështu kanë lindur, preken shumë më shpejt se të tjerët, vuajnë më shumë se ata, brengosen edhe për gjëra të vogla; atyre edhe dashuria u shkakton kokëçarje pafund e jo më ligësitë dhe padrejtësitë e botës. Shfaqja e dhimbjes nga ata nuk është pesimizëm, është shqetsim njerëzor. Ata sa e shohin se preket dhe cënohet e bukura dhe e mira, mënjëherë reagojnë. Ky reagim, nuk është si ai I njerëzve të zakonshëm. Ka një shprehje të plotë Xhibrani për këtë: ” Dhimbja është vetëthyerja e guackës, që mban të mbyllur intelegjencën tuaj”
Dhe Logu me intelIgjencën e tij poetike, për të gjitha dhimbjet e tij thotë vetëm kaq:” Po shiu s’ka faj…’’. Si poet ai nuk kërkon të ndajë, por vetëm të bashkojë, ai nuk i fsheh mllefin dhe padrejtësitë, por nuk do që të irritojë të tjerët, ai do veç të lexohet dhe të kuptohet, prandaj nuk përdor fyerje dhe sharje, por veç fjalë të mençura. Si për të na kujtuar sentencën e njohur të Jan Husit: “ O e shenjta thjeshtësi…”.
Duke qenë poet, asgjë nuk i shpëton syrit të tij, në këtë laryshi ngjyrash, si një piktor i vërtetë ka ditur ta ruajë harmoninë, të gjitha poezitë në librat e tij si në një mozaik pa titull të Shimës i bashkon një dhimbje e brendshme, një farë trishtimi i egër, si një shi i pafund, gurët e mozaikut poetik të tij janë njerëzit, prindërit, gruaja dhe fëmijët, reminishensat e fëminisë, stinët, malet, lulet, legjendat, Kosova me gulshet e saj, e ardhmja, kuajt, fluturat, gështenjat, shpirti…
Në tërësi ai ka një vetëzotërim tematik dhe kujdes ndaj figuracionit, ai me një prima vista jep atë që përjeton gjithësecili, duke na kujtuar fjalët e Tomas Manit:” Arti ne na mrekullon, kur di të flasë me gjuhën e jetës dhe më shumë, kur ajo pa kuptuar as vetë, na flet me gjuhën e një arti të vërtetë”.
Falë një rastësie, gjithësesi të këndshme, emri dhe mbiemri i poetit kanë një lidhje me natyrën. Mbiemri Logu, si shesh, lëndinë e vogël, vend i rrafshët nga fjalori, në librat poetikë dëshmon lulëzimin e sigurtë poetik të Tropojës.
Magjia e natyrës dhe e poezisë së Tropojës, personifikuar aq mirë në vargjet e Logut të trondisin dhe njëkohësisht të frymëzojnë. Meqënëse Horaci e quante poezinë si piktura, dua të besoj se bukuria e peizazhit malor të rrëzës jugore të Alpeve, që bëri për vete italianin Giorgione dhe pamja madhështore e pyjeve shekullorë të anës veriore të tyre, që i dha famë gjermanit të brezit të Durerit të madh, Lucas Cranach, nuk ka të krahasuar me bukurinë e Tropojës, e cila pa frikë mund të konsiderohet si Parnasi i poetëve! Ndoshta këtë të vërtetë domëthënëse dhe respektin që kanë tropojanët për poezinë dhe poetët e tyre ka pasur parasysh miku im Çekaj, kur u shpreh se në Tropojë, edhe pa qenë, bëhesh poet…
Kam bindjen se një vend që lind pareshtur poetë, me gacat poetike që ruan poshtë hirit, si Lulzim logu, do të rindezë vazhdueshëm zjarrin e jetës, pasi poezia e mençur dhe e ndjerë, do e gjejë rrugën për të depërtuar në shpirtrat e pastër njerëzorë!...

Shpend Topallaj, poet, piktor Durrës

Akoma hiri im!...

“ Ç’domethënë të digjesh krejt,
e di vetëm hiri!”
J. Brodskij

Poezia

Të kullojë vazhdimisht shpresë
Dhe rritet.

Të kullojë vazhdimisht diell
Dhe piqet.

Të kullojë vazhdimisht jetë
Dhe s’di të vdesë…

1. Kohën e Engjëllit

Gjumi i nënës

Sytë i janë mbyllur, merr frymë ngadalë,
Por nuk mashtrohem, nëna kurrë nuk fle.

Edhe ashtu, nënat janë zgjuar
Që të flenë fëmijët mbi dhe’…

Atëherë

Atëherë, punonim bashkë, mjeshtër,
Flinim së bashku në një barakë,
Ti kishe shumë fëmijë për të rritur
Dhe shumë ura për të ndërtuar,
Por sëmundja nuk të linte.

Flinim bashkë në një barakë,
Netëve të ftohta me shi, kolliteshe shpesh,
Ngriheshe dhe dilje jashtë
Që e kollitura jote si shpend ( “korb”, thoje ti!)
Të mos më shqetësonte në gjumë.
Tani s’je më, sa herë kaloj mbi urë
E kollitura jote shket si pëllumb…

Gështenjat

Pikin gështenjat
Në shtjellën e erës.
Shiu ta lag dritaren
Ta zë shikimin.
S’ke ku t’i krehësh flokët,
Ku t’i shohësh sytë.
Vetëm zjarri të ndihmon,
Të më kujtosh.
Si zjarri, kur jam me ty
S’di për fikje.
A mendon ndonjëherë?
A mendon për hirin?!
Pikin gështenjat
Në shtjellën e erës.
Në zjarrin prushshumë
Piqen të tjerat.
Një e nga një në gji,
Aty pranë zemrës.
Gështenja të ngrohta
Në u ftohshin fjalët…

Shkallët

Shpesh i shoh njerëzit
Në pragje shkallësh,
Befas nxitojnë.

T’i kalojnë ato,
Të gjitha menjëherë
Dhe ndjehen të qetë.

Por ndryshe ndodh,
Shumë ndryshe,
Me shkallët e jetës?!...

Fëminore

Fëmijët u lëshuan nga shkolla,
Rendin më të shpejtë në shi,
Një vajzë tutje u rrëzua,
Nga çanta i ra molla e harruar.

I vëllai, aty pranë,
Në vend që ta ndihmonte,
Dhëmbët e vegjël i nguli
Në frutin lëkurhollë.

Vajza u ngrit ngadalë e hidhëruar,
E shau të vëllanë keq,
I vëllai u pendua në çast,
Pastaj më vonë qau.

“Të kujtova përmallshëm...
Ti ishe ajo vajza e hidhëruar
Dhe unë vëllai që s’mbaj inat...
Eja, vetëm një çast, ku je,
të më shash, sa të duash?!...“

Babai

I vogël isha
Më merrte për krahu në bibliotekë,
Të njihesha me Vernin, Eluarin, Mysenë.
I ri isha...
Më bërtiste ndonjëherë, kur dikush më jepte
Poezitë e Rembosë dhe Verlenit.
Dhe më vinte poshtë jastëkut, ku flija,
Kollën dhe vargjet e Migjenit.
I rritur isha,
Matej me poezinë time, të dëbonte lulet e së keqes,
Të hetonte gjithmonë të birin
Dhe jetën.

Monumenti

Herët në agim, Dielli mbi krye,
Vonë në mbrëmje Hëna
Dorë e ashpër e Babait
Gishta më të butë, Nëna…

Zemra

Këtë mëngjes marsi me diell,
Kur zogjtë mbushën hapësirën me cicërima,
Lajmthirrje urgjente për pranverë,
Më dhëmb zemra, kur dua të dal,
Zemra aq fort ther.

Por këpucët nuk i zbath,
Të plasem i zbehtë në divan.
Të përpëlitem i trishtuar...
Le të dhëmbë, të therë sa të dojë,
Në rrugën me njerëz të gëzuar dhe zogj,
Ajo, patjetër, ka për të pushuar!...
1992

Rruga

Shiu te balli,
Era supeve të njomë,
Dëbora shkrihet te gjoksi.
Te gjoksi, të pamundurat akoma.

Të pathënat

Filli i përrallës për fëmijët,
Për fëmijët në mbrëmje,
Etja e vargut që kurrë nuk shuhet
Dhe pangopësia e fjalës.
Fjalës, butë si bari
Fjalës, fort si guri.
Rruga e gjatë
Për t’u përballur me jetën,
Për t’u gjakosur, për të mos rënë,
Për të mos vdekur kurrësesi.

Rruga e gjatë

Për t’u dashur, për t’u nisur,
Për t’u kthyer, për të arritur gjithnjë bregun...
Kurrë pushim, por shtjellë.
Shiu te balli,
Era supeve të njomë,
Dëbora shkrihet te gjoksi.
Në gjoks të pamundurat akoma,
Të pathënat.
Rruga, filli i vazhdimit
Që nis te nëna…

Dredhëzat

Dredhëzat tani nuk i dua më.
Megjithëse pikojnë lëng të kuq,
Megjithëse më kujtojnë
Buzët e tua.
Veç unë e di ç’kam hequr,
Për t’i harruar…

Tropoja – the Parnassus of the poets!

About the poetical creativity of Lulzim Logu
When I asked once my friend, Fasli Çekaj, as how did he not leave any occasion without using, in order to go to his birthplace, Tropoja, he answered:
“ Had you known how beautiful is Tropoja, you would have never made this question!”
During an activity, initiated by a group of writers, i was given the opportunity to go at that place where I had never been. And indeed i was astonished, i do noy believe that the journey of Argonauts from Aegeus to Kolkide, when they were passing through the cliffs of Simplegad, had been more interesting than the sailing of the train-ferry through at our magical Drin...

The monument of Bajram Curri provides the town with grandiosity, whereas the valley of Valbona, which lies beyond, can leave anybody mindless; words are not enough to describe it.
In the meeting, where were many people participating, i was in charge to deliver the greeting speech and to recite one of my poems. With a pathetism that i could not hide, I called the inhabitants of Tropoja, according to my conviction, men of the Albanian race. And when i was saying this, i did not mean only their being tall, but mainly for their high values, their known virtues, for their almost naive sincerity, for their hospitality, cordiality and their love for the Fatherland, that they had shown it many times with a proverbial bravery.
After a little while, a handsome man around forties, with a gentle and clear look and full of dignity, who, i do not know why reminded me of a sudden, something between the portrait of Jesus that of A. Van Dyck and the portrait of the unknown of Ticiano…
He presented me a book with poems entitled: “The time of the angel”, in the first page it was written for me: ’’As a token of gratitude for the good words concerning Tropoja”
The poet was called Lulzim Logu and was graduated in Natural Sciences. I couldn’t know longer this man, who dealed with the science of chemical processes at the living things, but i had his book and this was not a little thing; moreover, after i noticed that it contained felt poems, which was enough to remind me of the saying of Carlyle that:” a good book is the clearest essence of a human soul”. And you cannot imagine my joy when after a couple of months I received the other book with poems: “ Hiri’’ felt a moral obligation towards such a writer ( at the meantime he is auhor of a novel and volumes with stories and nolves) in order to give in a modest way my judgement for his previous creativity and the later one... I have read the poems of Logu always unseparated from all the impressions i created for Tropoja. They have the purity of the snow of Jezerca, and Maja e Hekurave, musical gurgling of Valbona, the astonishing colors of the valley, clearness of the sun, where only the free birds dare fly, the unrestrained burst of Drini waters, pride and modesty of the inhabitants of this region.
As a son of the fabulous Tropoja, Lulzim Logu, with certainty will deliver in his poems her sighs, because often the politics has disturbed the graceful and the quiet Tropoja, at the extent that the poets feels like a teardrop of pain, a shapeless matter...

It is long debated from the critics about the mirroring of pain, sadness and it debated by the critics about the mirroring of pain and melancholy of the poet, often he is being charged of being pessimistic. I personally say: “do not exhaust yourselves in vain, the poets are born this way, the get touched more than the others, suffer more than them, anguish for petty things; even love causes headache to them not to speak of evilness and injustices of the world. The unfolding of pain to them is not pessimism, it is a human concern. When they see that the beauty and the what is good are being violated, they immediately react. This reaction, is not like that of the ordinary people. Jibran has a complete expression about this: ”Pain is the self splitting of the shell, which confines your intelligence. ”
And Logu with his poetical intelligence, for all his pains says only this:” But the rain is not guilty…’’. As a poet he does not seek to separate, but only to unite, he doesn’t hide his ill feeling and the injustices, but he does not want to irritate the others, he only seeks to be read and understood, thus he does not use ofences, but only wise words. As if to remind us with the popular sentence of Jan Hus: “Oh holy modesty…”.
Being a poet, nothing could escape his eye, in this variety of colors, like a true painte he has known how to conserve the harmony, all the poems in his books like in a nameless mosaique of Shima, are bonded by an inner pain, some sort of wild sadness, like an endless rain, the stones of his poetical mosaique are the people, parents, wife and children, reminescences of childhood, seasons, mountains, legends, Kosovo, the future, horses, butterflies, chestnuts, soul...
In general he possesses a thematic self – mastering and care towards figuration, he, with a prima vista, delivers that which everybody experiences, reminding us with the words of Tomas Man that it is art which makes us wonder, when it knows how to speak with life’s language and more, when without being aware, talks to us with the language of a genuine art.
Owing to a coincidence, by all means pleasant, the poet’s name and surname are related to the nature. The surname Logu, meaning small field, lawn, flat place from the dictionary, in the poetic books bears witness of the clear poetic blooming of Tropoja.
The magic of nature and the poetry of Tropoja, so beautifully personificated in the poetry of Logu overwhelm and at the meantime insipirate. As Horace said that the poem is like the painting, i would like to believe that the beauty of the mountainous landscape of the southern foot of the Alps, which captivated the italian Giorgione and the grand view of the century – long woods of their northern side, which gave fame to the german of the generation of Great Durer, Lucas Cranach, cannot be compared with the beauty of Tropoja, which without fear can be considered as the Parnassus of the poets! Perhaps in this meaningful truth and the respect the inhabitants of Tropoja gave for poetry and their poets, my friend Çekaj thought, when he expressed that in Tropoja, even if you are not a poet, you might become such…
I am convinced that a place which bears ceaselessly poets, with the poetic embers which it preserves under the ashes, such as Lulzim logu, will light again continously the fire of life, as the wise and felt poetry, will find the way to penetrate into the pure human souls!...

Shpend Topallaj

Still my ash!...

“What does it mean to be burned completely, only the ash knows that!”
J. Brodskij

The poem

To drain continuously hope
And grow.

To drain continuously sun
And be matured.

To drain continously life
And acknowledges not death ...

1. The time of the angel

Mother’s sleep

Her eyes are closed, breathes slowly,
But I am not beguiled, mother never sleeps.

And that way, mothers remain awake
In order that the children might sleep on earth...

Then

Then, we worked together, master,
We slept together in a barrack,
You had many children to bring up
And many bridges to build,
But the illness did never let you.

We slept together in a barrack,
At cold rainy nights, you often coughed,
You used to stand up and go out
That, your coughing like that of a fowl’s (“raven” you used to say)
Might not disturb me while sleeping.
Now you are not anymore, every time I pass over the bridge,
Your coughing slips like a dove...

The chestnuts

The chestnuts are dripping
In the whirl of the wind.
The rain wets your window
You can’t watch.
You don’t have any place to comb the hair,
To look at your eyes.
Only the fire helps you,
To remind me.
Like the fire when i am with you
It never extinguishes.
Do you ever think?
Of the ash?!
The chestnuts are dripping
In the whirl of the wind.
In the fire with plenty of embers
The others are baked.
one by one in the bossom,
There close to the heart.
warm chestnuts
If the words become cold ...

The stairs
I often watch the people
In the threshholds of the stairs,
Suddenly they hurry.

To pass them,
All at once
And feel quiet.

But in a different way happens,
Very different,
With the stairs of life?!...

Childish

The children ran out of the school,
They ran hurriedly in the rain
A girl fell there beyond,
From her bag fell the forgotten apple.

Her brother, nearby,
Instead of assisting her,
Fixed his small teeth
Into the thin-skinned fruit.

The girl raised slowly disappointed,
She shouted at her brother,
her brother repented at the moment,
Then later he cried.

“I remembered you with nostalgia...
You were that disappointed girl
And I the brother who does not feel hatred ...
Come, only for a single moment, where are you,
To shout at me as much as you wish?!...

The father
I was at a young age
He took me by the hand to the library,
To get acquinted with Vern, Eluar, Myse
I was young ...
He shouted at me, when someone gave me
The poems of Rembo and Verlen.
And while I was asleep, he put under my pillow
The cough and the stanzas of Migjen.
I was grown,
He attempted to dismiss the flowers of the evil by the means of my poetry.
To always investigate his son
And life

The monument

Early in the dawn, the Sun over the head,
Late in the evening the Moon
The harsh hand of the father
The Mother, softer fingers...

The heart

This sunny morning of March,
When the birds filled the space with chirps
Urgent message for the spring
My heart aches when I want to go out,
So much the heart tingles.

But I won’t take the shoes off,
To lie pale on the bed.
To writhe saddened ...
Let it ache as much as it wishes,
In the road with the happy people and birds,
It will, certainly, stop!...
1992

*
LULZIM LOZU
ΑΚΟΜΑ Η ΣΤΑΧΤΗ ΜΟΥ...

Ποίηση
ΤRΟΡΟJΑ - Ο ΠΑΡΝΑΣΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ!
Σχετικά με την ποιητική δημιουργία του LULZIM LOGU
Όταν τον ρώτησα μια φορά τον φίλο μου FASLI CEKAJ, που δεν άφηνε καμιά περίπτωση χωρίς να την εκμεταλευτεί, για να πάει στη γεννέτειρά του, στην ΤΡΟΠΟΓΙΑ, αυτός μου απάντησε: “Σάμπως εσύ νά ’ξερες πόσο όμορφη είναι η ΤΡΟΠΟΓΙΑ, δεν θα μου έκανες ποτέ αυτήν την ερώτηση!»
Δεν άργησε πολύ, και κατά τη δραστηριότητα, που την έχουν οργανώσει μια ομάδα συγγραφέων, βρήκα μια ευκαιρία να πάω σ’αυτόν τον τόπο, όπου ποτέ δεν έχω πάει. Και αληθινά, τον έχω θαυμάσει, δεν πιστεύω να ήταν πιο ενδιαφέρον το ταξίδι των Αργοναυτών, από το Αιγαίο στην Κολχίδα, που περνούσαν ανάμεσα στους βράχους του SIMPLEGADI παρά την ναυσιπλοϊα στον μαγικό μας Δρίνο...
Μια θαυμάσια μορφή παρουσιάζει στην πόλη το άγαλμα του BAJRAM CURRI, ενώ η Κοιλάδα KALEIDHOSKOPIKE της Βαλμπόνας, που είναι πιο πέρα, μπορεί να θαυμάσει τον καθέναν, δεν αρκούν τα πολλά λόγια για περιγραφή. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει κάτι τελειωτικά, σε τι καλή ώρα ήταν ο θεός που δημιούργησε την Αλβανία, χωρίς να ήταν στην Τροπόγια!...
Στη συνέλευση, που είχαν έρθει μερικοί και μεγάλοι, με επιφόρτησαν κι εμένα να έκανα ένα ευχαριστήριο και να παρουσίαζα ένα ποιημά μου. Με μια παθητηκότητα που δεν μπορούσα να την αποφήγω εύκολα, ονόμασα τους τροπογιάνους, σύμφωνα με την ιδέα μου το καμάρι της αλβανικής φυλής. Κι όταν έλεγα αυτό δεν είχα υπόψη μου, πως όλοι τους ήταν με ψηλή κορμοσιασιά, αλλά στην πραγματικότητα για τις μεγάλες αξίες τους, για τα γνωστά προτερήματά τους, για την αφελή ειλικρίνεια, για την φιλοξενία, εγκαρδιότητα και μέχρι την αγάπη τους προς την Πατρίδα, που πόσες και πόσες φορές το έχουν αποδείξει με μια παροιμιακή γεναιότητα. Δεν πέρασε πολύ καιρός, με πλησίασε ένας συμπαθηκός άντρας γύρω στα σαράντα, και μ’ ένα βλέμμα καθαρό και με πλέρια ευγένεια, ο οποίος ξαφνικά με διέκρινε κάτι σαν το πορτρέτο του Ιησού του A. VAN DYCKUT και του πορτρέτου του άγνωστού του Τιτσιάνο...
Αυτός μου χάρισε ένα βιβλίο με ποιήματα με τίτλο: «Τον καιρό του Αγγέλου», στην πρώτη σελίδα είχε γράψει για μένα ΄»Με ευγνωμοσύνη για τα καλά λόγια για την Τροπόγια».
Ο ποιητής ονομάζονταν LULZIM LOGU και είχε δίπλωμα φυσικών επιστημών.
Εγώ δεν μπόρεσα να τον γνωρίσω περισσότερο αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος ασχολούνταν με την επιστήμη των χημικών προτσές των ζώων, αλλά είχα ένα βιβλίο του κι αυτό δεν ήταν λίγο, γιατί αφού διαπίστωσα πως περιείχε πολλά παλιά ποιήματα, κάτι που ήταν αρκετό να μου παρουσιάσει το λόγο του CARLYLE πως: «Ένα καλό βιβλίο είναι η πιο καθαρή ουσία μιας ανθρώπινης ψυχής».
Και πόσο χάρηκα όταν ύστερα από μερικούς μήνες, αυτή η ανθρώπινη ψυχή μου έστειλε ένα άλλο βιβλίο με ποιήματα. «Η Στάχτη», τόσο που αισθάνθηκα μια ηθική υποχρέωση προς έναν τέτοιον συγγραφέα (αυτό είναι και συγγραφέας ενός ρομάντζου και μια συνοπτική περιγραφή με διηγήματα και νουβέλες) για να δώσει σε απλό τρόπο την κρίση μου για την δημιουργικότητά του την προ και συνέχεια...
Την ποιήση του LULZIM LOGU την έχω διαβάσει ανεξάρτητα από τις εντυπώσεις που δημιούργησα για την Τροπόγια. Αυτή έχει την καθαρότητα του χιονιού της JEZERCAS, της “Κορυφής των Σιδήρων” (MAJËS SË HEKURAVE), τα μουσικά γουργουρίσματα της Βαλμπόνας, τα καταπληκτικά χρώματα της κοιλάδας, την ξαστεριά του Ήλιου, όπου πετούν μόνον τα ελεύθερα πουλιά, την ασταμάτητη ορμή των νερών του Δρίνου, την περηφάνια και την απλότητα των κατοίκων αυτής της ζώνης...
Γιος της Τροπόγιας, ο LULZIM LOGU, αναμφίβολα θα συγχωνεύσει στην ποίησή του και τα αναστέναγματά της, γιατί συχνά η πολιτική έχει ανακατέψει κομψά και την ησυχία της Τροπόγιας, μέχρι που ο ποιητής να συγκινείται άθελα...
Έχει συζητηθεί αρκετά με κριτική ως αναφορά το αντικαθρέφτισμα του πόνου λύπης και απελπισίας του ποιητή, τον οποίο τον κατηγορούν για πεσιμίστα.
Προσωπικά λέω: « μη κουράζεστε τα κουτουρού, οι ποιητές έτσι έχουν γεννηθεί θίγοντε πιο γρήγορα απ’τους άλλους, υποφέρουν περισσότερο απ’αυτούς, στενοχωριούντε και για μικροπράγματα, γι αυτούς και η αγάπη τους προκαλεί σπαζοκεφαλιές, ατέλειωτες και όχι με τα κακά και τις αδικίες του κόσμου. Η εμφάνιση του πόνου σ’αυτούς δεν είναι απαισιοδοξία, κι ανθρώπινη ανησυχία.
Αυτοί όσο βλέπουν πως θίγεται το ωραίο και το καλό, αντιδρούν αμέσως. Αυτή η αντίδραση δεν η ίδια με εκείνη των συνηθισμένων ανθρώπων. Έχει μια πλέρια έκφραση XHIBRANI για αυτό: «Ο πόνος μια διάθλαση στο τσόφλι που κρατάει κλειστή την νοημοσύνη σας».
Και ο LOGU με την ποιητική του νοημοσύνη για όλους τους πόνους του λέει μόνον τόσο: «Η βροχή δεν φταίει...». Αυτός σαν ποιητής δεν προσπαθεί να διαχωρήσει, αλλά μόνον να συνθέσει, αυτός δεν κρύβει το θυμό και τις αδικίες, δεν θέλει όμως να θυμώσει
τους άλλους, αυτό θέλει μόνον να τον διαβάσουν και να τον κατανοήσουν, για αυτό δεν χρησιμοποιεί βρισιές και προσβολές, αλλά μόνον λέξεις με νόημα. Σάμπως να θυμηθούμε τα γνωστά λόγια του JAN HUSI:” Ω ιερή απλότητα...»
Όντας ποιητής τίποτε δεν του ξεφεύγει απ’το μάτι του, σ’ότιδήποτε χρώμα, σαν ένα αληθινός ζωγράφος, ήξερε να διαφυλάξει την αρμονία, όλα τα ποιήματά του στα ποιητικά του βιβλία, σαν ένα μουσείο άτιτλο της SHIMES, τα συνδέει ένας ιστορικός πόνος, μια άγρια λύπη, σαν ατάλειωτη βροχή, οι πέτρες του ποιητικού του μουσείου είναι οι άνθρωποι, οι γονείς, η σύζυγος και τα παιδιά, θύμησες της νεαρής ηλικίας, οι εποχές, τα βουνά, τα λουλούδια οι μύθοι η Κοσόβα με τη νέα της πνοή, το μέλλον, τ’άλογα οι πεταλούδες, τα κάστανα, η ψυχή....
Στην ολότητα, αυτός έχει μια θεματική αυτογνωσία και μεγάλη προσοχή και εικαστικότητα, αυτός με μι PRIMA VISTA, παρουσιάζει εκείνο που ζει ο καθένας και θυμούμαστε τα λόγια του TOMAS ΜΑΝΙ: “Η τέχνη εμάς μας θαυματοποιεί, όταν ξέρεις να μιλάς με τη γλώσσα της ζωής κι ακόμα, όταν αυτή χωρίς και να το καταλάβει, μας μιλά με μια γλώσσα μιας αληθινή τέχνης».
Έρχοντας υπόψη μια περίπτωση, πάντοτε ευχάριστη, το όνομα κι επώνυμο του ποιητή έχουν σχέση με τη φύση. Το επώνυμο..., όπως φαίνεται, μικρό λιβάδι, μέρος πεδινό απ’το λεξικό, στα βιβλία δηλώνει εξασφαλισμένο ανθολόγημα της Τροπόγιας.
Η μαγία της φύσης και της ποίησης της Τροπόγιας, που παρουσιάζεται τόσο καλά στους στίχους του LOGU σε αναταράζουν και ταυτόχρονα σε εμπνέουν. Μια που ο HORATI ονόμαζε την ποίηση σαν ζωγραφική, θέλω να πιστέψω πως η ομορφιά της βουνίσιας ομορφιάς στο νότιο ριζοβούνιτων Άλπεων, που έχουν συγκινήσει και το ιταλό GIORGONE, και η θαυμάσια μορφή των αιώνιων βουνών, τα δάση τους στη νότια πλευρά τους, που γι αυτά τα θαύμασε ο γερμανός της φυλής του μεγάλου Δουρραχίου LUCAS GRANACH, δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με την ομορφιά της Τροπόγιας, η οποία άφοβα μπορεί να θεωρηθεί Παρνασός των ποιητών! Ίσως αυτή η αλήθεια, νοηματική και τον σεβασμό που έχουν οι Τροπογιάνοι για την ποίηση και τους ποιητές τους το είχε υπόψη του ο φίλος μου CEKAJ, όπου για την Τροπόγια εκφράστηκε, πως αν καί δεν είσαι, γίνεσαι ποιτητής...
Έχω την εντύππωση πως μια χώρα που δημιουργεί συνεχώς ποιητές, με ποιητικιές αθρακιές που διατηρεί κάτω από τη στάχτη, ώπος o LULZIM LOGU, θα ξανανάψει συνεχώς τη φωτιά της ζωής, γιατί η γνωμική ποίηση και συναισθηματική επίσης θα βρει τον κατάλληλο δρόμο της να εισχωρίσει στις ανθρώπινες ψυχές!

SHPEND TOPALLAJ

«Τι θα πει να κατακαείς , η στάχτη μόνο το ξέρει».
J.BRODSKIJ

Η ποίηση

Να κατασταλάζει ελπίδα πάντα
Και να μεγαλώνει.
Να καστασταλάζει πάντα Ήλιος
Και να ωριμάζει.
Να κατασταλάζει πάντα ζωή
Και δεν ξέρει να πεθάνει.

1. Στον καιρό του Άγγελου

Ο ύπνος της μάνας

Τα μάτια έκλεισαν αναπνέει σιγά,
Μα δεν ξεγελιούνται, η μάνα δεν κοιμάται.
Πάντα έτσι, οι μανάδες είναι ξύπνιες
Για να κοιμηθούνται παιδιά στη Γή...

Τότε
Τότε δουλεύαμε μαζί, τεχνίτες,
Κοιμόμασταν μαζί σε μια παράγκα,
Εσύ είχες πολλά παιδιά να μεγαλώσεις
Και πολλά γεφύρια να διορθώσεις
Η αρρώστια όμως σ’ εμπόδιζε πολύ.
Μαζί κοιμόμασταν σε μια μπαράγκα,
Στις κρύες νύχτες με βροχή έβηχες συχνά,
Σηκώνοσουν κι έβγαινες έξω,
Που ο βήχας σου σαν ένα πουλί («κόρακα» το’λεγες!)
Να μην με ανησυχούσε στον ύπνο,
Τώρα δεν είσαι πλέον, όποτε περνώ στο γεφύρι
Ο βήχας σου πετάει σαν περιστέρι...

Τα κάστανα

Ωριμάζουν τα κάστανα
στο ρούφουλα τ’ανέμου.

Η βροχή σου βρέχει το παράθυρο
Το κοίταγμα εμποδίζει.
Δεν έχεις που να χτενίσεις τα μαλλιά.
Τα μάτια σου που χτενίζουν τα μαλλιά,
Τα μάτια σου που να τα δεις.
Μόνον η φωτιά σε βοηθά,
Μη με ξεχνάς,
Σαν η φωτιά, σαν είμαι με σένα,
Σβύσιμο δεν γνωρίζω.

Το σκέφτεσαι καμιά φορά;
Σκέφτεσαι για τη στάχτη;
Ωριμάζουν τα κάστανα
στο ρούφουλα τ’ανέμου.

Στη φωτιά με πολύ θρακονιά
Τ’άλλα ωριμάζουν.

Ένα μ΄ένα μέσα στο σθήθος,
Εκεί κοντά στην καρδιά.
Κάστανα ζεστά
Σαν κρυώσουν οι λέξεις...

Οι σκάλες

Συχνά βλέπω τους ανθρώπους
Στα πράκια στις σκάλες,
Και ξάφνου βιάζοντε.

Για να τις περάσουν,
όλες σε μια στιγμή
και δεν ανησυχούν.

Όμως αλλιώς συμβαίνει,
Πολύ διαφορετικά.
Με της ζωής τα σκαλιά;!

Παιδιακίστικα
Τα παιδιά φεύγουν απ’το σχολειό,
Τρέχουν στα γρήγορα μεσ’στη βροχή,
Μια κοπέλα γλυστράει και πέφτει κάτω,
Απ’την τσάντα πέφτει ένα μήλο:

Ο αδερφός της εκεί κοντά,
αντί να την βοηθούσε,
Τα δοντάκια του έχωσε
Στο μήλο το λεπτόφρουτο.

Η μικρούλα σηκώθηκε σιγά, θλιμένη,
Κι έβρισε τον κακό αδερφό της,
Ο αδερφός μετάνιωσε για λίγο,
Και μετά άρχισε να κλαίει,...
Σε θυμήθηκα συγκινητικά...
Εσύ είσουν η λυπημένη κόρη
Κι εγώ αδερφός χωρίς κανένα πείσμα...
Έλα μια στιγμή, πού είσαι;
Να με βρίσεις

Ο ΜΠΑΜΠΑΣ

Είμουν μικρός
Στη βιβλιοθήκη με πήγενει αγκαλιά
Για να γνωρίσω τον Βέρνη,
τον Ελουάρ και τον Μυσέ...
όσο θέλεις;!
Νέος είμουν...
Και κάποτε μου φώναζε, σαν κάποιος
μου έδινε,
Τα ποιήματα του Rembo και Verlen
Και μέ ‘βαζε κάτω στο προσκέφαλο
όπου κοιμόμουνα,
Ο βήχας μέ ‘πιανε κι οι στίχοι του
ΜΙ GJEΝΙ
Μεγαλομένος ήμουν,
αναμετριώνταν με την ποίησή μου
νά ‘ διωχνε τα λουλούδια του κακού,
Να εξετάζει πάντοτε το γυιο,
και τη ζωή!

στα πιο άγρια».

Εφτά μερόνυχτα σε φώναξα
Το ποτάμι όμως έχει στερέψει...

Βορονίτσα
Στην απουσία σου βορονίτσα
Στην πολύχρονη απουσία σου
Στο καφενείο της Βαλμπόνας,
Συνεχώ πίνω χυμό Βατσουνιάς,
Κρύος χυμός,
Μαύρος χυμός.

Κάπως θυμούμε τα μάτια σου,
Τα ακριβά σου μάτια,
Ποτέ δεν έχω βρει μια πιο καλή σύγκριση:
Ήταν δυο βατσουνιές.
Σαν έλειπες εσύ,
Σαν έλειπες για πολύ καιρό,
Πίνω κρύο χυμό,
Πίνω μαύρο χυμό.

Κάπου στο στήθος έχουν μείνει,
δυο κόκκοι βατσουνιάς,
Δυο μάτια.
Πεθαίνω λίγο- λίγο κάθε μέρα.
2002

64 ώρες

Τυχαίως ήταν μαζί
64 ώρες,
64 δρόμοι,
64 αγγίσματα,
64 φιλιά,
64 ελπίδες,
64 αιτήσεις,
64 γράμματα,...
Τυχαίως ήταν όλα μαζί,
64 ώρες με σένα,
Είναι βαριά θύμηση
Στα ντουλάπια της καρδιάς, που είναι κλειστά...

Lulzim Logu
Ancora il mio cenere…
Tropoja – Parnas dei poeti!

Attorno alla creazione poetica di Lulzim Logu

Quando una volta lo domandai il mio amico Fasli Cekaj non lasciava perdere caso senza sfruttarlo, per andare nel suo luogo di nascita, a Tropoja lui mi ha risposto:

“ Se lo sapessi tu quando è bella, non l’avevi mai fatto questa domanda!”
Non ritardo molto e durante una ativitta, ... da un gruppo dei scrittori, mi è datta la possibilita di andare in quel posto, dove non ero mai stato prima. E veramente che mi sono incantato, non credo che sarebbe stato piu interessante il viaggio di Argonauti, dall’ Egeu a Kolkide, mentre pasevavano attraversi alle caverne di Simplegadi, che la navigazione della chiatta attraverso nel nostro Drino magico...
Una ombra di grandezza le da alla citta il monumento di Bajram Curri, mentre la valle ... di Valbona che si estesa al di la, puo incantare ogni l’uomo, non bastano soltanto le parole per descriverlo. Nessuno non la puo sapere fino alla fine a che buon ora è stata ... quando ha creato l’Albania senza presentarsi all’inizio a Tropoja!...
.... dove erano venuti grandi e piccoli, mi hanno incaricato ed anche a me a fare un saluto e declamare una mia poesia. Con un .... che non la potevo nascondere, li ho chiamati tropojan, che secondo me , signifava il vanto della razza albanese.
Ed anche quando lo dicevo questo , non mi ... la parola perchè tutti quelli erano di alti staturi ma in primo posto per i loro altissimi valori che portavano, per i conosciuti virtù, per la sincerita ormai ingenuo dei loro, per l’ospitalita, per la cordialita e fino all’amore per la Patria, che quanto volte la avevano raccontato con un’eroismo proverbiale.
Non è passato molto tempo ed mi è avvicinato un’uomo simpatico ai quarantessimi anni con un morbido sguardo e chiaro ( sereno ) e pieni di dignita, il quale, perche come mi ha ricordato improvvisamente qualcosa in mezzo al ritratto di Jisu di A. Van Dycku ed in mezzo al ritratto dello sconosciuto di Ticiano...
Lui mi ha regalato un libro di poesia titolato : “ Al tempo dell’angello ”, nella prima paggina aveva scritto per me : “ Come riconoscenza per le buonissime parole, per Tropoja”
Il poeta si chiamava Lulzim Logu ed era laureato nelle scienze della natura. Io non ho potuto conoscere per lungo tempo questo uomo, il quale si occupava con la scienza dei procesi chimici dalle creature ma avevo un suo libro e questo non si chiamava poco, qualcuno di piu che dopo che avessi constatato che lui conteneva delle poesie molto sentite, cio che era abbastanza che mi portasse davanti alla mente l’asserzione di Carlyle che dice : “ Un buon libro è la essenza piu pura di un spirito umano”.
E come mi sono rallegrato dopo qualcuni mesi, questo spirito umano mi ha mandato l’atro libro di poesia : “ Il cenere “ che mi l’ho sentito come un obligo morale verso al tale scrittore ( lui è ed anche autore di romanzo e con i selezioni a racconti e novelle ) per dare in maniera modesta il mio giudizio per la sua creazione precedente ed in continuazione...
Le poesie di Lulzim le ho lette sempre inseparabili dai tutti impressioni che ho creato riguarda a Tropoja. Loro lo mantengono la purita della neve di Jeserca, della Cima dei Ferri, il gorgoglio musicale di Valbona, i colori meravigliati della valle, la chiarezza del cielo, dove hanno coraggio soltanto gli uccelli liberi, l’impeto incontenibile delle acque di Drini, l’orgoglio e la semplicita degli abitanti di quella zona.
Figlio di Tropoja favolosa Lulzim Logu, .... che scortera nella sua poesia ed anche i suoi bisbigli, perche spesso la politica l’ha turbato la bella e la tranquilla Tropoja, fino al quel punto che il poeta si sentira le lacrime di dolore, spianata senza forma...
E fatto un dibattito durante le critiche attorno al riflesso del dolore, la tristezza e disperazione di un poeta spesso lui si fa accusare per il pesimismo.
Personalmente dico: “ Non li stancate inutilmente, i poeti cosi sono nati, si compiangono molto presto che gli altri; soffrono piu di quelli; si addolorano ed anche per le piccolissime cose; a loro anche l’amore le fa causare delle grattacapi infinitamente e non le cattiverie e l’ingiustizie del mondo. La dimostrazione del dolore da quelli non si chiama pesimismo, ma si chiama un disturbio umano. Quelli appena la vedono che si tocca ed anche si intacca la bella e la buona, immeditamente reagiscono. Questo reazione non è come di quelli soliti umani, ma e diverso. C’ha una completa esspressione Xhibrani per questo:
“ Il dolore è il se stesso rotto della conchiglia che mantiene chiusa la vostra intelligenza “.
E Logu con l’intelligenza poetica , per tutti i suoi dolori dice soltanto questo:
” Ma la pioggia non ha colpa... “. Come poeta lui non cerca a dividere, ma soltanto unire, lui non nasconde il rancore e per le ingiustizie, , ma lui non vuole ad esasperare gli altri, lui vuole soltanto a leggersi ed a comprendersi, e quindi non usa delle offese ed i beffi, ma soltanto delle parole di saggezza. E come se per ricordarci la famosa essenza di San – Husi : “ O la santa semplicita... “
Essendo poeta nessuna cosa non gli fa scappare dal suo occhio, in questo diversita di colori, come un vero pittore ha saputo a trattenere l’armonia tutte le poesie nei suoi libri come in un mosaico senza titolo di Shima li unisce un dolore interno, un germe di tristezza selvaggio, come una pioggia infinito, le pietre del suo mosaico poetico è la gente, sono i genitori, la moglie ed i figli, le reminiscenze d’infazia, i staggioni, le montagne, le legende, Kosova con i suoi respiri, il futuro, i cavalli, le farfalle, le castagne, lo spirito...
Sommare lui ha un senso di essere padrone di se stesso tematico, e molto attenzione verso al ....., lui con la prima vista da quello che fa provare ognuno, ricordandoci le parole di Tomas Mani: “ L’ arte a noi ci meraviglia quando sa parlare con la lingua della vita ed anche di piu, quando lei senza capire neppure lei stessa ci parla con la lingua della dell’arte vero”.
Grazia a una casualita ad ogni modo bello poetico, la nome e cognome del poeta hanno un legame con la natura. Il cognome Logu come una piazza piccolo prato, posto piatto dal vocabolario, nei libri poetici testimonia l’infiorazione sicuro poetico di Tropoja.
La magia della natura e della poesia di Tropoja, personificata cosi bene nei versi di Logu ti stupiscono ed a una volta ti afflatono. Sebbene Horaci lo chiamava la poesia come pittura, voglio credere che la bellezza del paessaggio montuoso della fanta del monte meridionale di Alpi, che l’ha incantato anche l’italiano Giorgione e la panorama gigantesca dei bosci da secoli della via del nord di loro, che ha fatto famoso anche il germano della generazione di grande Durer, , Luchas Cranach, non ha comparazione con la bellezza di Tropoja, la quale senza paura si puo considerare com e Parnaso dei poeti! Forse in questa verita pieno di significazione e il rispetto che hanno per la poesia i tropojan ed anche per i loro poeti ha presumato il mio amico Cekaj, quando si è espresso che a Tropoja, ed anche non essendo, ti diventa poeta...
Ho il vincimento che un posto che nasce continuamente poeti, con i tizzoni poetici che mantiene sotto il cenere, come Lulzim Logu che riaccendera continuamente il fuoco della vita, perche la poesia con saggezza e compiunta, la trovera la strada per penetrare negli spiriti purissimi umani!...

1. Fino a quando?!

Tu vieni,
e poi te ne vai,
in un certo modo ti spaventi,
in questa maniera distrattamente ....
e dopo di sorpresa come damma.

Tu vieni,
e poi te ne vai,
in un certo modo ti rallegri
in questa maniera commovente
e dopo di sorpresa come damma.

All’estate tu vieni come le damme,
all’inverno tu te ne vai come le damme,
Io mi invecchio continuamente
nell’infinito gioco.

Tu vieni, tu te ne vai
Si, ma fino a quando?!...

2. Fu di buon‘ora

Fu di buon’ora
ancora alba,
mi sei ricordata improvvisamente
in un certo modo nebbiosa
con i capelli in me coinvolti.

Tra i capelli, la mia faccia,
la mia faccia stanca,
le mie caratteristiche perse nella febbre,
mentre tu parlavi pieno di commozione:
“ Perchè sei venuto, perchè sei venuto?! “

Ho voluto alzarmi
allontanarmi dalla trappola dei capelli
scendermi dalle tue mani
e come se mi trovassi da una grande distanza
nella terra.

Ero svegliato, poi una mano
la mano conosciuto della madre
mi stava asciugando gli occhi, la fronte
ed i capelli...

3. I salici

Sotto un salice verso al fiume,
ci siamo conosciuti, e ci siamo amati come nessuno,
ma sotto quel salice ci siamo litigati,
ci siamo addolorati, e ci siamo lasciati.

Lui a parte frusciava
nessuno no, non ha detto,
nessuno: ferma!

Piu tardi mi sono conciliato con il padre,
che mi distruggeva i paragoni con i salici.
Fra le mie poesie
lui voleva le quercie, non questi oscillatori
sentimentali...

4. Lettere che si bruciano

Diventate gialle come foglie,
lettere d’amore,
Il mio inferno paradiso,
promessa del ricordo.

Si bruciavavano lentamente
stridento
e come se sembravavano come le mie costole
quando graffiano all’inverno.

Cosi gradualmente,
senza fiamme invisibili,
si bruciavavano da soli,
e bruciavavano.

Adesso gli scappo via al fuoco,
al grande fuoco nel luogo di dimora,
che dalla mia paura
che non calpesti il cenere...

5. Il cenere

Il mio sogno immortale,
il fuoco che non conosce estinzione,
il mio pegno tardivo,
l’estinzione primordiale,
il cenere che rimane,
mai non si scioglie...

6. Questo fine d’autunno

Quante foglie gialle,
come le anime abbandonate,
quanto è freddo il vento,
come respiro della separazione.

Ma la neve ancora
non ha cominciato a cadere,
Si aspetta in ogni momento a cadere,
quando le luci se ne vanno sotto alle ombre.

Quante foglie gialle,
questo autunno duole molto
duole dopo il mio vetro
come l’epilogo di un amore...

1999

7. Le castagne dell’ottobre

Interamente porpora,
come il velo della mia ragazza,
che non l’ho mantenuto per molto tempo con me,
che neppure come ricordo non resta,
ma se ne va.
Porpora delle guancia,
porpora delle labbra,
porpora del dopo l’amore
porpora della paura...

Biografi
Emri: Lulzim Logu
Datëlindja: 8.07.1960
Vendlindja: Tropojë
Adresa: Lagjja:” Partizani” Pallati I Ri. Hyrja 1, Sh1, B. Curri, Tropojë
Postkodi; 0213
Telefoni; Shtëpi: 021322182, celular: 0682357769
Arsimi: I Lartë, Shkencat e Natyrës, Biokimi
Profesioni: Mësues
Eksperiencat dhe publikimet letrare:
Libri:” Kohen e engjellit” Poezi, viti 1999, Shtepia Botuese” Dardania”
Libri:” Hiri” Poezi, 2002, Shtepia Botuese” Kristalina KH”
Libri:” Pinoku I qytetit Magjik”Poezi,2002, Shtepia Botuese “ Kristalina Kh”
Libri: “ Tropoja- Enciklopedi e vogel e vendlindjes” 2008, Shtepia Botuese “ Erik”
Libri:” Akoma, hiri im” Poezi, 2009
Libri:” Kujtimet e ujqerve gri”, tregime, 2009
Libri: “ Koha vdes si zemer” poezi, hajku dhe tanka, Shtepia Botuese” Egnatia” 2009
Libri: “ Krisht’ I harruar’’ poezi hajku dhe tanka, shtepia Botuese:” Egnatia” 2010
Artikuj kritikë, përmbledhje ciklesh poetike dhe tregime te botuara në gazeta të ndryshme letrare, ne antologji dhe botime tjera ne Shqiperi, Kosove, Maqedoni, Itali etj.
Për një kohë të gjatë ka drejtuar degën e Lidhjes së Shkrimtarëve të Tropojës, Klubin Letrar të Tropojës dhe aktualisht drejton ; Shoqatën e Shkrimtarëve të Tropojës.
Anëtar I Lidhjes së Poetëve Nderkombëtarë të Globit W.P.S. dhe anëtar i Lidhjes Ndërkombetare të Poëtëve, Shkrimtarwve dhe Artistëve “PEGASI” ALBANIA.
Fitues i disa çmimeve kombëtarë dhe ndërkombëtarë.
Shkrimet e para të botuara: Në revistat letrare për fëmijë, 1972
Aktualisht: Jeton dhe punon në Qytetin B. Curri, Tropojë, Shqipëri.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30