Rifat Kukaj

Rifat Kukaj u lind më 25 tetor në vitin 1938 në Tërstenik të Drenicës. U shkollua në Drenicë dhe në Prishtinë. Tre vjet punoi mësues në vendlindje për të kaluar pastaj në Redaksinë e Kulturës në Radio Prishtinë - redaktor i emisioneve për fëmijë. Që nga viti 1975 punon në Redaksinë e Botimeve “Rilindja" - redaktor i letërsisë për fëmijë.
Deri më tani ka botuar mbi dyzet vepra letrare. Romanet “Bardhi e Mirushja", “Rrasa e zogut", “Shkrepi i diellit", “Lepuri me pesë këmbë", “Vjollca magjike", “Zogu i bardhë", “Kokërrmeli e pilivesa", “Gjeli në kuvertë", “Xhuxhi nga xhuxhishta" etj. Vëllimet me poezi për fëmijë: “Gjerdani i blertë", “Lejlekët në luhaja", “Vallja e kallinjve", “Deti u bëftë kos", “Çka fshin dhelpra me bisht", “Pshurrani i gjyshit", “Shtegu i laureshave", “Trimëritë e karkalecit", “Zogu i Lasgushit" etj. Vëllimet me tregime: “Harmonika", “Përqafimet e njoma", “Rrëfenjëza", “Ujku me kamerë", “Djaloshi i zjarreve", “Elefanti që fluturonte" etj. Ka botuar edhe vëllimet me poezi për të rritur: “Nusja", “Qafa e Ujkonjës", “Njeriu që nuk mund të vdiste" etj.
Ka shkruar mbi tridhjetë vepra të dramatizuara si radiodrama, drama, pjesë teatrale njëaktëshe etj. Ka shkruar edhe skenarin për filmin artistik “Lepuri me pesë këmbë"
Ka përkthyer njëmbëdhjetë vepra letrare nga sllo-venishtja, serbishtja dhe kroatishja.
Për sukseset e arritura në lëmin e letërsisë është fitues i shumë çmimeve letrare siç janë: “Ismajl Qemajl Vlora"- Vlorë, “Oton Zhupaniçiç" - Lubjanë, “Ivan Goran Kovaçiq" - Zagreb, “Neven" - Beograd, “Zmaj" - Novi Sad, dhe “Shpërblimi i dhjetorit", Shpërblimi i nëntorit", “Ganimete Tërbeshi" - Prishtinë.
Vdiq në Ulqin me 11 Shtator 2005, u varros në vendlindje.

Në oborrin e dajave të vet, Dreni ka parë Lepurushin për herë rë parë. Me siguri që është çuditur. Ka parë një krijesë që pak i ngjet maces e mace s'është. Pakëz i ngjet qenit e qen nuk është. Viç nuk është. Ç'është? - ka bluar mendja e tij.
Fëmijët e dajave i kanë dhënë Lepurushit sallatë nga duart e tyre. Më vonë i ka dhënë edhe Dreni. Prekja e buzëve të lepurit ka qenë e butë, miqësore.
E ku ta di unë ç'kanë lozur tjetër me lepurushin. Po si më treguan, Dreni ia paska avitur këpucët e veta para shputave. Ka dashtë t'i mbathë lepurushi këpucët. Paska kërkuar edhe një palë këpucë të vogla. Mos i ka vajtur mendja që t'ia mbathë katër këpucë në katër këmbë dhe të dalin për të shëtitur qytetit?
Kështu e ka Dreni. Sa herë i them se shkojmë “ba" që në gjuhën e tij domethënë shetitje, ai nxiton te këpucët.
Duke dëgjuar ç'i kishte ndodhur Drenit te dajat, mora me mend diçka të pabesueshme. Po merrni edhe ju me mend se lehtë e keni. Mendja fluturon si zogu. Merrni me mend, nipin tim, Drenin, zbathur duke ecur rrugës së qytetit, e pas tij një lepurush duke ecur jo me shputat e buta, por me katër këpucë!
- Tap, tap, tap, - këmbët e Drenit.
- Krrop, krrop, krrop, - këmbët e lepurushit.
E njerëzit nga të dy anët duke parë me habi ç'po ngjet.
A thua kështu ka menduar Dreni? Ndoshta po, ndoshta jo.
Po atëherë pse ka dëshiruar t'ia mbathë këpucët?
Parmbrëmë sa e pyeta për lepurushin e dajave, lëvizi buzët ashtu si lepurushi dhe ngriti duart sipër veshëve. Uh, e paskan habitur edhe veshët e tij të gjatë. Nuk është larg mendësh se kur ta shohim një gomar do të mendojë se është babai i lepurushit!

Ti ke pak zjarrmi
Voglushe Leonorë,
E nënës i digjet
Zemra në krahërorë.
N'mëngjes, po e zëmë
S'të hahet - nuk ha,
Urinë e tërë botës
Nëna at' ditë e ka...
Oh, pa pandehur gishtin
E gërvishte pak,
E di ç'ndodh me nënën?
Zemra i pikon gjak!
Mbi shtrojen më t'butë
Ajo shpesh këlthet:
-Kam dro' ndonjë pupël
Vashëzën mos ma vret

VESHËT E LEPURIT

Në arën me grurë
Në fshatin Veleshtë
Lepuri herë i çonte
Herë i palonte veshtë...
Në fshat po qante një fëmijë
Këtë lepuri s'desh ta dëgjonte
Ndaj veshët i palonte...
Në fshat po qeshte një fëmijë
Këtë lepuri desh ta dëgjonte
I lumtur veshët i çonte...

BUKUROSH EDHE LAROSH
Kryet në detë
Bishtin te retë...
Në këtë shpat
Puth shtëpitë,
Në atë shpat
Zogjtë e fëmi' të...
Degë më degë
Edhe qershitë...
Bukurosh edhe larosh
Ah, ta kisha për krahosh!
Lart në qiell
I larmi hark
E gudulis
Lumi në bark...
Nuk është urë
Është pikturë!
Këndoi trishtili:
"Ciu, ciu, ciu...
Se ç'na doli
Pas shiut?!!!"