Adem Zaplluzha: LETËR ATDHEUT 1

nga **Agim Gashi** Mon Apr 11, 2011 12:12 pm

Adem Zaplluzha: LETËR ATDHEUT 1

E KËRKOJA DETIN E HUMBUR

Kur më merë malli për atdheun
I mbathi këpucët e vjetra
Ulem nën hijen e rrapit
Dhe i fshij lotët

Ditët më rrëshqasin si ushejzat
Nëpër ballin
Me përplot rrudha

Nëpër kujtesën e pluhurosur
Një kohë të gjatë
I shpalosi kujtimet

Si njeriu pa atdhe
Nuk kam as respekt prej të tjerëve
Aç shumë mësova për urrejtjen
Sa që në enigmën e pikave të shiut
E kërkoja detin e humbur

Më shtynë prej në skute
Në skutën tjetër
S’kisha as emër
Letër njoftimin ma ndërruan
Sipas dëshirës

Nuk isha unë njeriu
Me egon time
Në mua hyri djalli
Dhe i përzuri engjëjt
Përtej shtatë përrenjve

Mendova se këtu fillon fundi
I tregimit
U fundosën të gjitha ëndrrat
Në lotin e hënës

PËRPOS TË DALIM NË MALE

Nuk di
A lëmë shteg pa kaluar
Për në plagën tënde atdhe
Kur erdhëm
Nuk patëm forcë
Të shërojmë asnjë fjalë

Ti kishe dhembje
E ne kishim mall
Që të dy
Përqafonim lisin si në përrallë

Na dolën bastardët në rrugë
E përjargën gjelbërimin
Me pështymën e helmuar
Lëshuan një farë lëngu
Të pangjyrë
Dhe i mbytën kojrrilat

Kambanat lajmëruan
Prerjen e fjalëve
Nuk na mbeti asnjë shpresë
Përpos të dalim në male
E t’i zgjojmë trimat e dheut
Në lashtësinë
E enigmave tona

LETËR ATDHEUT

Nuk di
A mundet ky zog i plagosur
Të vij deri te ti
Atdhe

Unë jam shumë larg
Në këtë ujdhesë të vetmuar
I numërojë pikat e shiut
Në lotin e barit

Me palcën e dhembjes
Po të shkruaj këtë letër
Ashti gjëmon
Tok me erën që frynë
Nëpër zgavrat e kafkës

Ky mall
Që më përvëlon kaherë
Si prushi gjirin e nuses
M’i dogji të gjitha ëndrrat

Ja po e shihni edhe ju
Se si kam mbetur
Si gur varri në këtë metropol
Deri sa ty të kafshojnë hienat
Atdheu im i përvuajtur

II.

Edhe ky zog i plagosur
Që do të niset për të ti
Nuk di
A do të mund të fluturojë

E ka dhembjen e madhe
E rënd është ajo peshë
Ngarkuar me vite
Mbi supet e vrara nga stuhia

Çdo gjë është e rëndë
Atdhe
Kur t’i numërojmë plagët
Në lotët e tua të tejdukshme

III.

Sa e sa herë
Na i kanë shqyer letrat
Që i shkruanim me gjak
Kurse ne
Për çdo ditë në vetmi
Vdisnim nga pak

Larg teje
Mbetëm të humbur ne
Varr pa gur o atdhe

Të lidhur në një thes
Na gjuajtën në harresë
Si një grumbull kockash
të qenve endacak
Dhe na kafshonin nga pak

IV.

Ndoshta të bie në dorë
Kjo letër
E shkruar para njëqind viteve
Varin tim
As vet nuk di më ku e kam
Më beso
Atdheu i im
Ende sot nuk më kujtohet
Kush isha dikur
E sot kush jam
Nën këtë lëkurë

V.

Të lutem
Mos e lëndo zogun
Kur ta sjellë letrën
Ofroja një gotë ujë
Se mua në këtë vend të huaj
Nuk më ofruan asgjë
Përpos
Që më gërryejnë
Me fjalë
E me punë
Që sot më
Të mos jem në lëkurën time njeriu
Të mos kem unë

TAKIMI

Çuditërisht
Pas shumë e shumë viteve
Sot u takuam pranë gurit
Kjo torturë
Që frynë nga jashtë
Na i sjellë të reshurat përbrenda

Nata sterrë
Në memorien time bluan trishtimin
E hidhur ishte dje buka
Kur e kafshonim
Bashkë me dhembjen

Çka nuk pamë përtej lumit
Sa e sa herë na u terën këmishët
Nga plagët që kullonin gjak

E sytë e verbuar
Sërish kishin lot
Si sot

Kur u pamë për së dyti
Ti ishe i bukur atdheu im
Të zbukuroi nusja
Që na e sollën djemtë
Nga malet
Që me shekuj e kafshuan
Ujqërit e tërbuar

KOHA

Jetova mes tri kohërave
E kaluara e hidhur
Më kafshoi deri në asht
E sotmja e ngrysur
Këputët si kashtë
E ardhmja
Një pikëpyetje e grisur

KU TË LASH

( Si të lash e më s’të pash )
Popullore

Në hartën e trurit
Kufizuam çdo shteg
Ikëm si era
Nga çdo bejleg

Ujqërit na ndoqën
Dhe na poqën
Si gështenjat në zjarr
Prishën
Dhe nga dheu hoqën reliefin
S’lanë gur mbi varr

Na tërhoqën zvarranikët
Gjakosën dheun
Me trupat zvarrë
Ku ju lëmë
E më s’ju pamë
Ende lypim një gur mbi varr

NA U DESHT TË ECIM

Kur i zumë fjalët
Duke ikur nga dheu
Kapëm me duar qiellin
Nga dhembja
Kafshuam diellin

Nuk kishim kohë
T’i numërojmë trupat e djegur
Na u deshtë të ecim
Mbi zjarre
Me shputa të pjekur

ISHTE KJO BOTË

Sa i vogël është qielli
Këtu s’paska vend
As toka
E as dielli

Na zunë e na përzunë
Djajtë e Ferrit
Ishim një popull
I grimë
E i bluar
Dhe i mallkuar
Deri në skajshmëri

Ishte kjo një botë e ndytë
Na u yshtën ujqërit
Për së gjalli
Me na mbytë

INFUZIONI

Më duket se
Po na e zënë frymën hingëllimat
Kuajt e egër
Po ikin nga betejat
E humbura

Lidhur me pranga
Zvarriten hijet
Kujt i vdiq mbrëmë nëna
Që kuisë
Me kaq dhembje hëna

Nuk na llogaritën në mesin e njerëzve
Ata që nuk ishin njerëz
Sa është rënd
Të jesh i huaji
Në sofrën tënd të vajit

Mbetëm si të huaj
Nëpër cepat e atdheut
Ku ende po na kafshojnë
Kandrat e dheut

T’i kthehemi vetvetes
Të mos harrojmë se kush jemi
Akoma ka gjak
Ky Zoti i jonë
Damarët e tokës na i shërojnë
Regëtimat
Dhe këtë pak shpresë
Që na mbeti në kujtesë

IKJA E NUSEVE

Mbrëmë
Nëpër reliefin e djegur
Të atdheut
Bëmë dashuri me lisat

Para se të lindi dielli
Ikëm në drejtim të panjohur
Na tradhtuan fluturimet e brishta
Të kojrrilave
Nga buzëqeshja e mëngjesit
Shtrydhëm
Të gjitha dhembjet tona

U kthyem pendueshëm
Për të pirë sërish ujë
Nga çezma e thyer e fshatit
Ikën të gjitha nuset
Me ëndrrat e shtambave

NJERËZIT E FISIT TIM

Kur më dëbuan
Nga atdheu
Me trenin e fundit të mbrëmjes
Pash se si iknin rrugët
Nëpër perin e hollë të mëndafshit

Më ndoqën fërshëllimat e pandërprera
Deri te balta e Bllacës
Kur i hapa sytë
Sërish u takova
Me dashurinë e atdheut

Binte një shi i mërzitshëm
Vetëm atë çast kuptova
Se sa të afërt janë njerëzit
E fisit tim të ndarë

DASHURIA

Mos vafshi në djall
U thash dreqërve të zinj
Në zemër të Kosovës
Mbollët
Dashurinë për liri

ZONJA E SHTËPISË

Pikturova në mur
Reliefin e atdheut të kafshuar
Më mbyllën në një dhomë
Ku urinonte kova ndryshkur
Prej teneqeje

Asgjë nuk ka mbetur sot
Prej lëkurës sime të qepur
Përpos eshtrave të thyera
Dhe pak mish njeriu

Ju fjetët me brymën
Kur na ngrysej qielli
Në një enë prej dheu
Fërgohej dielli

Lugët e palara në cepat e dhomës
Shikohen me mallëngjim
E zonja e shtëpisë bluan kohën
Në ingranazhet e thashethemeve

EDHE NËSE VJEN

Shko ku të duash miku im
Lëri portat e hapura
Një ditë
Do të të pret atdheu

Mos i mbyllë dyert
As kur bëhesh mbret
Ose lyps banal
Kjo tokë e djegur të pret
Miku im
Edhe nëse kthehesh këtu
Si vrasës profesional

LETRA E DYTË PËR ATDHEUN

Ky acar i gjakut
Po m’i mërdhinë damarët
Vetmia rri e trishtuar
Në stolin e kujtesës

Heshtja sonte
Përplaset dyerve të hapura
Të cilat kurrë nuk i mbylla
Sepse mendoja
Që një ditë të kthehem
Në ty o atdhe

Këtu më zuri nata
Mbeta me të gjitha shtigjet e mbyllur
Në morfologjinë e lotit
Më ngulfatën sintagmat
Duke m’i këputur meloditë

Për herë të fundit
Po të shkruaj o atdhe
Në rast se vdes
Të lutem
Eshtrat këtu mos m’i lë

PËRMENDORJA

Uji i shkumëzuar
Pastaj fryma
Në vrimat e kavallit
Kënga pikonte
Nga djersa e ballit

Sërish
Një erë e freskët
I shprishi flokët e hënës
Nuset dolën te lama
Dhe në kokrrat e grurit
I ngritën përmendore fëmijërisë

PAS KRISMAVE

Kur kalon rrugës
Moj e bukura e dheut
A je duke i dëgjuar hingëllimat
Dhe vrapin e kuajve
Apo troku i hapave të diellit
Zbret në gjakun tim

Nuk kam qetësi
As kur fle
E as kur jam i zgjuar
Flokët e erës m’i shprishin mendimet
Ti rrëshqet tatëpjetë rrugës
Më tërë madhështinë e eposit

Ua ke marrë mentë
Edhe zanave të malit
Nga xhelozia
Pas shtatë bjeshkëve ikën qyqet

Kur kalon ti rrugës
Në madhështinë tënde
Pa djallëzi gurgullojnë
Me miliona qeshje fëmijësh

Ti nusja e jonë
Që na hyre në gjak pas krismave
Ti e bukura e dheut
Që të gjakuam para lindjeve

Cikli i ri
Ju nuk më besuat

LINDËN ESHTRAT E TRUPIT

Kur barazohet etja me vetminë
Zgjyra lëshon rrënjë
Në stërkalat e shiut
Kush e dhunoi natën
Kur ajo ikte këndej pari

Ti më tha se asnjë lojë
Nuk përfundon me qeshje
Nga djersa e mëngjesit
Bretkosa piu ca gllënjka trishtimi

Kur më pyetën tinëzarët
Për prejardhjen e kripës
S’dija ku të kërkojë përgjigjen
Përpos në dhembjen e detit

Ishte një natë e gjatë e fjalëve
Zgjyra e metalit vjelli të kaluarën
Nga qerpikët e hënës
Zbritën retë e plumbta

Po t’i kishe pas shtatë jetë
Sërish do të përkundje pafajësinë
Nga kokrra e krimbur e mollës
Lindën eshtrat e trupit

NUK JE E MIRËSEARDHUR

Qe njëqind vite të pres
Ti do të vish
Ashtu si shkove te çdo kush
Po deshe
Mund të mos vish asnjëherë

Nuk dua të jem mikpritës
Sidomos ndaj teje
Ti që më kafshon
Edhe në zhgjëndërr

Ik ku të duash
Vetëm tek unë mos eja
Nuk të thirra asnjëherë
Përkundrazi
Kam shumë urrejtje ndaj teje

Shporru deri te djalli i mallkuar
Në daç digju në zjarr
Siç u dogjën vitet e mia

Largohu ku të duash
Sonte nuk je e mirëseardhur
Në gjumin tim

PLAKU IM I THINJUR

Bisedoje me tokën
Dhe më kokrrën e grurit të kallur
Askurrë nuk pate uri
Plaku im i thinjur

Kur të përzunë nga ara
Që e mbolle me djersë
Qeshja e jote i tmerroi hienat
Sa që ju mpinë dhëmbët ditës

Nuk mund të harrojë kosën
Kur zbrite nga hingëllima e kalit
Atë ditë në lagje
Dukja e jote ishte
Si ajo e kalorësit të Apokalipsit

Edhe armiqtë të respektuan nga frika
Mbolle një frymë të re
Në çezmën e vjetër
Dhe ia dha këngës majëkrahut
Këndove deri në liri

KURRË NUK NA BESUAN

Kur na merrte malli
Shkonim deri te çezma
Pinim nga një gllënjkë ujë
Nga djersët e vashave

Ishim të çetë në pamje
S’guxonim t’i prekim rrënjët
I tërë fshati na përcillte
Me një farë mosbesimi

Asnjëherë nuk i shkundëm kumbullat
As manat në lagjen e Tabakëve
Por prapë se prapë
Na përcillnin sytë e dyshimtë

Edhe kur u kthyem pas disa viteve
Filloi të na ndiqte gishti tregues
Kurrë nuk na besuan
Se ishim fëmijë të pafajshëm

VETËM PËR NJË ARSYE

Nga natyra nuk isha njeriu
Që ecën me përulje
Kudo që shkova
Mbolla nga një degë peme
Nëpër çdo përrua
Lëshoja rrënjë

Sa herë që doja
I prekja yjtë
Këndoja me miqtë e mi
Këngët e ndaluara
Dhe i grishja zogjtë në dasmë

Disa herë ma treguan
Kovën e urinimit
Dhe birucën
Ku kaherë banonte poeti rebel

Ky imazh nuk më frikësonte
Se aty e kishin ngujuar
Mikun tim më të mirë
Të fëmijërisë
Vetëm se vetëm
Pse këndonte për liri

Sa e sa herë më ka djegur
E pjekur malli
Por kurrë nuk më bashkuan
Me gurtë e mëhallës
Me qëllim donin
Të mbetem poeti pa atdhe

ORGAZMA E FUNDIT

Atëbotë
Kur pas meje do të mbetet
Një zbrazëti
Kurse tutje zbrazëtisë
Deti ndahet në dy pjesë
Nga etja e luleve
Do pikojë djersa e diellit

Kjo lule
Paraqet ekzistenca e frymëmarrjes
Rrënjët thellë në tokë
I ka lëshuar era
Uji i lanë sytë në mjegullnajë
Dita zbehet në duart e blerimit

Atëbotë
Kur s’do të eci më kot
Patericat më ndihmojnë
Të zbres deri në Ferr

Errësira
Kjo motër e dritës
Si orgazma e fundit
Zbret shkallëve të kujtesës
Deri te krifat e kalit të egër

DITËLINDJA E LIRISË

Nëse del
Të lutem lëre derën hapur
Sonte pres disa lloje mysafirësh
Vijën ata që më besojnë
Dhe ata të tjerët
Që s’i besojnë as vetvetes

Mos të mbyllen
As dritaret
Kemi nevojë për ajrosjen e luleve

Aroma e barit m’i zgjon shqisat
E ushqen hënën me qumështin e zanave
Mos të mbyllen
As kujtimet
Do ta zgjidhim enigmën
Sa qelë e mbyllë sytë

Të thash
Asgjë nuk guxon të mbyllet sonte
Lere të hapur zemrën
Dhe kraharorin e shtëpisë

Lëri të hapur edhe fjalët
Deri sa qyteti ngarend pas luleve

Lëre çdo rrugë
Dh çdo portë sonte
Le të hyjnë dhe le të dalin
njerëzit
Sonte do ta festojmë
Ditëlindjen e lirisë

NUK ECET DOT

Në ecjen time vertikale
I shita këpucët
Pallton e zezë ja fala natës
Dita qeshi me çmendin time

Kur u takuam në kujtesën tonë
Në kraharorë gdhenda një shkronjë
Koha ende e rruante kujtimin
Për tatuazhin
Në gjoksin e nuses

Ishte dita e tretë e javës
Kur i ndërruam unazat
Atë çast
Në lotin e bubullimave
Kënduan shirat

Të kota i patëm fjalët
Kur folëm pa i matur mirë
Përbrenda strukturës së heshtjes
Disa herë u dëgjuam
Cijatjet e qenve të çartur

Ti akoma sot nuk beson
Se jam duke i kërkuar
Këpucët e shitura
Që i bleu frymëmarrja e çastit

Pallton ja fala erës
Por këmbëzbathur
Nuk ecet do
Deri te ty
E dashura me

M’i SHËRO PLAGËT

Sa je larg sonte prej meje
Për shtatë ditë
Nuk mund të mbërrij
Deri te ëndrra e jote

Më kanë mbërthyer për gjuhën time
Gozhda lëshon zgjyrë
Kush u deh sot me ditën
Që akoma i ndihet kënga

Sa larg qenkan yjet
Në vetullat e tua
Të lutem mos i kreh flokët
Në hingëllimën e natës

Dua t’i duroj stoikisht
Të gjitha fjalët e valëve
Edhe nëse më vrasin
E ëmbël do të jetë vdekja pranë teje

Sa gëzim e sa trishtim
Paska sonte në pështymën e zogut
M’i shëro këto dhembje të lutem
Si ariu Polar plagën e veriut

JU NUK MË BESUAT

Në brendinë e mollës së shëndosh
Krimbi i sëmurë
Kjo natë i numëron yjtë
Në shuplakat e ndrydhura

Ju nuk më besuat
Kur ju thash se më dhemb koka
Për kremten e luleve
Ma sollët gotën me verë

Më janë shprishur mendimet
Sëmundja e verdhë po ma pinë gjakun
Jazin e lagjes e turbulluan macet
Kur pritnim ta na vijnë dasmorët

Sonte asnjë zog nate nuk fluturoi
Nëpër qytetin tonë të grisur
Dolën fëmijët e mëhallës
Dhe i ndoqën korbat

Ende ndjej dhembje në kokë
Asnjë aspirinë nuk më ndihmon
Diabeti i shtriu krahët e verbësisë
Dhe ja zuri frymën natës

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30