Viktoria Xhako prezanton cikël poetik

nga **Agim Gashi** Fri Apr 13, 2012 1:20 pm

Viktoria Xhako prezanton cikël poetik

Duke gërmuar në arkivin shumë të vjetër të familjes, gjeta fletoren, ku djali im ka shkruar poezitë e tij, kur ishte gjimnazist.
Poezinë “GJYSHIT TIM”, e ka shkruar pak ditë pasi babai im, që është edhe gjyshi i djalit tim, ra në gjumin e përjetshëm.

Viktoria Xhako prezanton cikël poetik 294922_415928448434673_100000525636701_1548350_1751840133_n

Viktoria Xhako prezanton cikël poetik 294922_415928448434673_100000525636701_1548350_1751840133_n

GJYSHIT TIM

A të kujtohet kur i vogël isha,
E dilnim shetitje në agim?
Kur dielli shkëlqente me gaz,
Apo kur gjethet rrëzoheshin me ankim?

Sa herë të përqafoja, thosha:
Sa shumë të dua, o gjyshi im!
E ti fort më përqafoje, e rreth nesh gjethet
Vallëzonin me gëzim.

Por... tani s’të kam më pranë,
Ti ke rënë në gjumin pambarim,
E mbi ty gjethet rrëzohen me pikëllim.

MARTESË ME VDEKJEN

Ç’po bëj vallë në këto varreza,
Të lagura, të qullura në shi,
Ku era ul retë mbi qiparisa,
Si gjymtyrë të një shpirti të zi?

E këmbët zvarrë e dhe pa zhurmë,
Shtatin ma tërheqin përdhunisht,
E zemra dridhet si zogu në furtunë,
Në këtë dekor të çmendur normalisht.

Një hap mortor e i ngadalshëm,
Shoqëruar me ngashërima që treten në shi,
M’u duk si simfoni ku rolin e trombës,
E bëjnë trokitje takash mbi asfalt të zi.

Dy sy të kaltër, të përlotur,
Që trishtëm vështrojnë mbi një shall,
Që mbulon dy buzë që prushërojnë,
Ata sy kërkojnë një emër mbi kristal.

E gjuri i bukur u përkul,
Buzët puthën mermerin e zi,
Dhe dora lehtë, e bardha dorë,
U mbështet mbi kokën e varrit të tij.

Edhe vështrimi i tij rinor,
E ndjek nga e varrit fotografi,
E ftesës së saj të zjarrtë i përgjigjet,
“Është vonë, është vonë tani.”

Kujtoi me mall kohën e shkuar,
Kur si e marrë që s’di ç’kërkon,
Luante me lumturinë si me një varkë,
Që vala nga bregu e tërheq dhe e afron.

Dhe me sytë e saj të lagur,
Ajrin e rëndë e ndërgjegjësoi,
Dhe përreth i shfaqeshin imazhe,
Të bukur, të zymtë, gjithfarësoj.

E loti lotin nuk e priti,
Pikoi i nxehtë përmbi varr,
E me të takuar në mermer,
Ngriu, u ftoh, u bë kristal.

Pamja e zotit përpara i doli,
Si njeri që hesht e bubullima flak,
E në atëdritë të nxiruar fytyra iu duk,
Si i zi, i shëmtuar, i bukur dhe plak.

Lutje atij i drejtoi,
Ta kthente në jetë përsëri,
E pikuan e ranë mbi varr,
Lotët e nxehtë të përzier me shi.

A do t’mundej vallë ky gur i bardhë,
Të kthehej në njeri të gjallë sërish?
Jo, sepse me dridhjen e parë,
Zemra e tij do të plaste, natyrisht.

Në ajrin e rëndë që terrin e zi ndillte,
Imazhi i fundit u shfaq me vërtik,
Ca murgj të heshtur, me zhguna të murrmë,
Mbi varr përkuleshin lehtë, si në një rit.

E sytë e përlotur nga qielli u ngritën,
E dora varrin fërkoi lehtë e me mall,
E dhimbja e saj zotin e theu,
E ballin rrudhi i zënë në hall.

Të vdekurin dot s’e detyronte,
Dritën e diellit të përdhoste me zor,
Prandaj ngadalë ca fjalë i tha,
E murgjërit i përsëritën të gjitha në kor.

E mjera vajzë që qante e qante,
e falenderoi zotin me një shikim,
E kokën e bukur përkuli ngadalë,
Marrëveshja u lidh. Heshtja tregon pranim.

Sytë qeshën nga fotografia,
E dora u zgjat jashtë plot me mall,
E vajzën e bukur që të trondiste,
Ëmbëlsisht e tërhoqi, e pranoi në varr.

I tmerruar një çast u zmbrapsa,
Me shpresën e një ëndrre vrapova me rrëmbim,
Dy të rinjtë qeshnin nga fotografia,
Çifti i lidhur gjer në amëshim.

Përreth, murgjit me pishtarë në duar,
Çapiten e falen me qetësi,
I Moxartit REQUIEM i pambaruar,
Vazhdon të luajë në pafundësi.

ULLIRI

Kam dëgjuar dikur të rrëfejnë,
Për një peshkatar plak që s’kishte fëmi,
E për të mos mbetur i vetëm,
Mbolli në breg afër detit një ulli.

Shihte peshkatari si rritej,
I bukur, i blertë ky ulli,
E deti përplaste valët me stërkala,
E përkëdhelte “birin” e tij.

Shkonin e vinin vitet,
Shpejt e shpejt, si për çudi,
Plakun, kur kthehej prej detit,
E priste në breg ky ulli.

Një ditë plaku s’u kthye,
E qielli lotoi me shi,
E ulliri mori një emër,
Ulliri “i plakut” u quajt tani.

Thonë se qielli me të u zemërua,
E qëlloi me rrufe një natë me stuhi,
E s’mbeti prej ullirit,
Asgjë, veç shkrumb e hi.

Vite të tjerë kaluan,
E dikur mbi atë hi,
Gjethet çeli hareshëm,
Sërish një filiz i ri.

Shpesh herë andej kaloj,
E shoh këtë ulli – fëmi,
Si këndon me gegëza e gjethe,
Të pafundmen, të jetës simfoni.

Prezantoi VIKTORIA XHAKO

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30