Përvjetori tragjik i Bardhyl Ajetit

nga **Agim Gashi** Mon Jun 25, 2012 3:22 pm

Përvjetori tragjik i Bardhyl Ajetit

Editorial
Po bëhen shtatë vjet, që ofshamat dhe dhimbjet në familjen e Bardhyl Ajetit nuk kanë pushuar. Kësaj i dhimbje i bashkohen edhe emocionet e shokëve, kolegëve dhe të gjithë stafit të “Bota sot”. Ishte 25 qershori i vitit 2005 kur pas shumë përpjekjesh për të mbijetuar në një nga spitalet më të njohura neurokirurgjie në Evropë, ndërroi jetë në Milano, ish redaktori kolumnist i gazetës sonë.
Ndërsa, Bardhyli po qëndronte në qendrën intensive në QKUK në Prishtinë, nëna, vëllai, motra, por edhe ne disa nga kolegët e tij të punës e të penës herë pas here, me rend herë njëri herë tjetri e vizitonim Bardhylin tek shtrati dhe kur dilnim nga dhoma e spitalit i jepnim zemër njëri-tjetrit dhe veçanërisht nënës. Ajo që nuk mund t’ia thoshim, ishin shpresat e humbura për një jetë të shëndetshme, nëse ai do t’i mbijetonte plagëve. Prandaj, duke ditur gjendjen tepër të rëndë dhe thuaja të pashpresë për një ringritje dhe jetë të shëndetshme, u përqendruam tek kërkimi i mundësisë së dërgimit jashtë vendit. Duke qenë në atë kohë një koalicion qeverisës i udhëhequr nga Rugova, nuk qe edhe shumë e vështirë që të gjendeshin përkrahjet për ta dërguar jashtë vendit. Pas shumë përpjekjesh dhe rropatjesh u arrit, që garantimi i financimit të shërimit të bëhej nga Ministria e Shëndetësisë së Kosovës, atëherë ende jo Republikë e njohur ndërkombëtarisht.

Po ashtu u arrit që vrokthi të bëhej kompletimi i dokumentacioneve, duke vrapuar pareshtur për çdo detaj të kërkuar, ne kolegët dhe miq të Bardhylit. Më në fund u arrit të bëhej gati gjithçka dhe erdhi aeroplani special nga Italia, për transportimin e tij, meqë me një aeroplan të zakonshëm gjendja e Bardhylit nuk e lejonte transportin, pasi trauma ishte tejet e lartë dhe parametrat ishin kritik, për shkak të gjendjes në koma, dhe plagës së thellë dhe shkatërruese të plumbit, që e kishte goditur në kokë.
Por, ende pa e dërguar Bardhylin të gjithë pëshpëritnim [do net me radhë, sonte është më mirë, ka përmirësime, kujdes! Në fakt të gjitha këto pëshpëritje tona ishin vetëm dëshira tona shpirtërore që nuk përkonin me realitetin. Bardhyli i mbante sytë e mbyllur gjatë gjithë kohës. Bardhyli nuk na shihte me sy. Bardhyli nuk na njihte. Bardhyli nuk na fliste.
Edhe sot i kemi peng lutjet e nënës së Bardhylit, zonjës Nexhari, që e rriti jetim këtë bir Kosove : “Aman mos e dërgoni Bardhylin në Itali! Ma lini këtë afër, se dua ta shoh të gjallë, se dua ta shoh !....”
Derisa Aeroplani nisej qiellit përpjetë ne i luteshim Zotit që nga qielli i lartë të na sillte Bardhylin e gjallë, Bardhylin e shëndosh, Bardhylin tonë të plagosur që shkoi për t’u shëruar.
Por, më 25 qershor të vitit 2005 Bardhyli i mbylli sytë përgjithmonë. Shkoi nga kjo botë jo me “dëshirën” e tij, por e dëbuan nga kjo botë me dhunë, me plumba pas shpine, e plagosën dhe e vranë.
Ishin çaste edhe më tronditëse kur Bardhyli na u kthye në arkivol, pak ditë pas ndarjes nga jeta. Shumë njerëz kishin shkuar në shtëpinë e tij të prisnin të pamet dhe lumenj njerëzish po vazhdonin të vinin në vendin ku prisnin burrat për kryeshëndoshë në anën tjetër të rrugës ku ndodhet shtëpia e Bardhylit edhe sot.
Por, çfarë të thoshin i gjithë ai lum njerëzish, veçse shprehjes së dhembjes dhe mallkimit njëkohësisht.

>> Shtatë vjet mister nga vrasja e kolumnistit të “Bota sot”, Bardhyl Ajetit
>>Komente (19)

Bota SOT

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30