Të ecurit heshtazi mbi trupin e plagosur

Të ecurit heshtazi mbi trupin e plagosur



Pushteti të verbon, njësoj si pasuria. Janë këto urtësi, që nëse i stërhollojmë, dalin pak profane, dhe na nxjerrin në stadin folklorik. Por sado folklorike është, këtu na nevojitet shumë ta përdorim sentencën “i ngopuri nuk ia di të uriturit”! Ne e nxorëm si metaforë realiteti politik, atëherë kjo thënie nuk është “e fortë” sikur ta përdornim vetëm për situatën sociale ekonomike të Kosovës. Shkrimtarët e soc-realizmit kanë krijuar mite mbi “tekstet” pamflete kundër diferencave (ekonomike) sociale, asnjëherë pa e vënë në provë shkencën e cila thotë se politika është ajo që prodhon prosperitet ose varfëri, e jo “ndarja e punës”. Pse, jo? Sepse ndarjen e punës e bën politika. Vetëm një vend ku ka krizë politike, ka krizë ekonomike. Nuk është e mundur të ketë vend të krizës ekonomike aty ku ka stabilitet politik! Stabiliteti politik në krizën sociale quhet diktaturë. Domethënë stabilitetin (qetësinë) politike në krizën ekonomike e ruan vetëm aparati i dhunës së pushtetit si dhe e stimulon “renegatizmi i opozitës, e cila “e kritikon” pushtetin vetëm në atë masë sa kjo kritikë nuk e mbron popullin që përjeton tmerret e varfërisë dhe krizës arsimore kulturore. Në situatën konkrete të “stabilitetit politik” të Kosovës (të vërtetuar edhe me deklarata instancash të larta ndërkombëtare) kriza sociale nuk e përfshin klasën politike, edhe opozita edhe pozita, dhe shërbëtorët e saj ndërmarrës tregtarë, janë klasa e pasanikëve të “paqes” së Ahtisarit. Tashmë opinioni e ka të qartë se klasa politike është shndërruar në një klasë mikroborgjeze që grumbullon “tepricën” e varfërisë nacionale. Kanë emra dhe mbiemra njerëzit e pasur të Kosovës, si dhe ajo klasa e zhdukur (e mesme) ka mbetur vetëm lumpenproletariati që vegjeton në tehun e ekzistencës prozaike. Kleri, politika, aleatët, burokracia në shërbim të tyre, krejt këto nuk bëjnë më shumë se 10% të popullsisë, e cila sot po përjeton krizën sociale arsimore të vitit 1953. Prandaj dalim në fillim të këtij editoriali, e përsërisim edhe një herë, pasuria dhe pushteti të verbojnë! Dhe si mund të të prijë pozita dhe opozita drejt një rruge perspektive kur është e verbët nga kleptomania, dhe kur nuk e kuptojnë se e keqja nuk është individuale, por kolektive. Kur është keq një individ, del dikush e i ndihmon, por kur është keq krejt kolektiviteti, atëherë kush i ndihmon atij, kush e nxjerr nga kjo dekadencë, kush e nxjerr në rrugë të drejtë, kur pushteti dhe opozita është verbuar nga pasuria. Në sociologji, që dihet se studion proceset e zhvillimeve shoqërore, klasa e pasanikëve të luftës, është ajo që tradhton pikërisht luftën e fituar. Dhe ajo është klasë që luftën e humbur e shpallë luftë të fituar, sepse edhe vetë Marx-i thoshte se karrigen e pushtetit nuk e lëshojnë të korruptuarit, por ata i rrëzon vetëm revolucioni, sipas tij. Dhe sipas përvojës historike deri në fund të Luftës së Dytë Botërore. Por prandaj opozita dhe pozita thonë se lufta ka mbaruar dhe se nuk do të ketë më luftë. Sepse pasanikët e luftës, dihet si i karakterizon historia, por që t’i ikin kësaj ndërgjegjeje, ata kujtojnë se pasanikët e paqes janë më të mirë se pasanikët e luftës. Pasanikë të mirë janë vetëm pasanikët e lirisë, e jo as të paqes, as të luftës.