Skënder Braka - Nëpër librat poetik të miqve të mi.

nga **Agim Gashi** Sun Jan 17, 2016 10:47 pm

Skënder Braka - Nëpër librat poetik të miqve të mi

Viktoria Xhako

E ndjej veten me fat që shpesh e më shpesh më vinë në adresën time pothuajse çdo muaj libra prej miqëve të mi poetë dhe shkrimtarë, që më pasurojnë shpirtin dhebibliotekën. Ndër to padyshim një vend të dukshëm zënë edhe librat e mikeshës dhe bashkëqytetares time, mësueses në pension, zj Vitori Xhako. Kam vite që njihem me poezinë e saj, por i ngacmuar prej një nervi poetik m’u desh t’u rikthehesha edhe një herë, pse jo edhe për të hedhur disa shënime të shkurtëra që edhe pse mendoj se nuk e plotësojnë tërësisht kuadrin e krijimtaris së kësaj poeteje, përsëri, përsëri, prekin diçka që e shikoj me interes së pari për lexuesin. E gjithe poezia e Vitori Xhakos spikat për elasticitetin e vargut, të cilin gjithkund do ta hasësh me një ngarkesa figurative tepër racionale, me vibrime dhe përmbyllje mbreslënëse. Të shkruash bukur poezi, ashtu sikurse shkruan Vitoria, mendoj se jo që nuk është e lehtë, por madje është tepër e vështirë. Them e vështirë, sepse në mendimin tim vargu i saj përcjell tek lexuesi atë lloj emocioni, të cilin vet poetesha e ka të përjetuar më parë se ta hedh atë me sinqeritet dhe me një ndjeshmëri të natyrshme në leter. Këtë e pohon edhe vet poetesha ne poezinë e saj “Në çastin tim të fundit”, ku shkruan : Në shpirt kam një ndjenjë, Që lindi në rininë time të hershme,…apo poezia Mjellma e ëmijërisë, ku poetja pohon: Të kujtohet lojë e fëmijërisë: “Pozat më të bukura cilat janë?” Unë mjellmën zgjidhja vazhdimisht, Më pëlqenin krahët e saj të bardhë. Vëreni se sa e çiltër vjen poezia, sa lirshëm dhe sa ëmbël zbret ajo tek lexuesi. A nuk i ngjan poezia e Vitoris asaj lëndine vjeshtake, ku pas shiut gjithçka farfurit dhe mbushet me një mori vegimesh, dhe me një mori tingujsh që rrjedhin prej luginash ku ende buisin lulet shumngjyrëshe? Poadyshim, po. Të shkruash bukur do të thotë që të zgjedhësh së pari një fabul të bukur e kësisoj fabulat e poezive të Vitorisë janë pothuajse të gjitha jetësore, janë copëza jete prej jetës së saj. Poetja së pari duke bashkëbiseduar me lexuesin si një poete plot sqimë, na shfaq nëpërmjetë ritmikës së ndjenjave të brishta gjithë botën e saj, made edhe në momente pendese. “ Këmbëngulja jote ma zhveshi koracën, E dija ç’do të ndodhte më vonë, Nuk rezistova. Gabim i pafalshëm." E, ashtu krejt natyrshëm, duke ndekur njërën pas tjetërs poezit e saj, mbrrijmë në një moment ku mundet të ndjejm se si është shkrirë e gjithë poezia në shpirtin e saj . Pra si përfundim mund të them se në të gjithë poezinë e Vitorisë çdo lexues do të vërej se kjo poete di tw depërtoj mjeshtërisht nw tw fshehtat e shpirtit tw njeriut. Vitoria na vjen nw poezinw bashkëkohore shqiptare si rrall kush deri më sot. Ajo vjen me një stil krejt origjinal, duke na servirur një gjuhë poetike gati – gati lëngëzuese, aq sa edhe pasi e mbaron së lexuari ta ka ënda t’i rikthehesh e ti rikthehesh përsëri vargjeve ëmbëlake.
Do ti kërkoja të falur poetes për këte analizë te shkurtë, por mendoj se pas meje do të ketë të tjerë poet dhe studiues që do ta plotesojnë më mirë dhe më të plotë individualitetin e saj krijues... Suksese mikja jonë Vitori..

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30