Dedë Preçi:KOSOVA MARTIRE

Këndi poetik i së premtës në diasporë

Dedë Preqi


KOSOVA MARTIREJe skuqur me shekuj në arena me beteja
Viti i 99-të, ishte fundi nga dhëmbja,
plot flutura të njoma me krahët e lënduara
pësuan dhe lulekuqet me gjymtyrët e dhunuara.
Pse e kishe të tillë fatin tënd të zi?
Dëshira e pushtuesve ishte aç e pa ngopur,
çdo gjë shëmbej e përmbysej mbi ty
por shpresën e kishe të pasur e të pasosur.
Kurrë nuk janë të mira lojrat e përgjakura
gjethet e njoma thahen në zemër graniti,
plagët e rënda dhembin të hapura
i shëron ngadalë koha, por vuan shpirti.
Mbi të gjitha për ty, është dritë liria
në mes njerëzve buzëqeshja e harmonia,
ku lulëzon pranvera me të mbla qërshiza
dallandyshet bëjnë qerdhe e shtëpiza.
Sa dhëmbje ke paguar, prap hija të ndjek
sa zemra janë lënduar edhe të njoma në djep,
por, nga vala në valë, mbete shkëmb përherë
peshkaqenët e uritur mbetën gojëhapur mbi rërë.


HAVA E RESa herë e shoh Havën,
më kujtohet gjarpëri,
dikush më thotë: kafshoj
mollat virgjër!
Buzët e njoma digjën
gjarpëri i fsheh këmbët,
Havën e therin mollat
ato i mpijnë dhëmbët.

MALLI

Thehet në pritje zemra
shpresat bredhin si flutur,
mallin larg e ndiejnë
dhe në shpirt melodinë.
Njeriu vdes me mall
gjurmat kurrë nuk i tretën,
gjethi i ëndërrave përballë
ia përtërinë jetën.


TREGIMI I XHA JAKUT

Në mbrëmjet e dimrit
Të tubuar rreth oxhakut,
i dëgjonim më ëndje
tregimet e xha Jakut.
Na ishte tha, njëherë
Një kulçedër e vështirë,
nuk e lejonte popullin
një ditë ta bëjë të mirë.
Ishte kulçedër gjakatare
Nuk dinte kurrë me u ngopë,
me gjakun e rinisë shqiptare
e dehur ishte në kokë.
Kështu populli jetoi i druar
I robëruar një kohë të gjatë,
nga kulçedra e lastuar
nga kjo shtrigë e zezë plakë.
Për çdo ditë zërin e ngriti
Dua gjak edhe më shumë,
ose të gjithëve ju gëlltiti
do të bëni çka ju them unë.
Populli u revoltua shumë
Po zhduket edhe rinia,
kjo jetë është me dhunë
po frikësohen dhe fëmija.
Kështu kulqedra plakë
Popullit ia shtini frikën,
pa e thithë një pikë gjak
nuk e kalonte ditën.
Gëlltiti të rinj e të reja
Ata, nuk iu përkulën fare,
kur populli e akuzonte
thoshte, nuk jam mëkatare.
Por, një ditë prej ditësh
Qielli u trazua,
nga një rrufe plumbash
kulçedra ishte qëlluar.
Kulçedra duke e marrë ikën
Ku shkilte e digjte flakë,
në palcë e ndjeu frikën
edhe fyti i mbeti thatë.
Ashpër e gjuajti rrufeja
Ia qëlloi kulçedrës në kokë,
populli i filloi ditët e reja
i lirë të jetojë në këtë botë.