Cikël poetik nga Sinan Sadiku

nga **Agim Gashi** Wed Aug 05, 2009 12:57 am

Sinan Sadiku

Jam lutur

Jam lutur e lutur e lutur
gushti të jetë me shi
t’i pjek frutat e bimëve
jetës t’i jap freski

Jam lutur e lutur e lutur
të vijë një ditë e bardhë
të rrjedhë Kroi i Shpresave
të rrjedhë e rrjedhë pandalë

Të rrjedhë Kroi i Shpresave
të rrjedhë e rrjedhë pandalë
të shkrihen shkrihen akujt
zemrat të bëhen valë

Jam lutur e lutur e lutur
gushti të jetë me shi
t’i pjek frutat e bimëve
jetës t’i jap freski

Dimër i bardhë

Dimër i bardhë
ku e trete
edhe atë pak ngjyrë të verdhë
të gjetheve

Ku e fundose
fluturimin e larmishëm
të fluturave

I ke mbyt ngjyrat e jetës
ku janë e blerta e kaltra e verdha...
ku është e kuqja

Edhe e bardha
e ka humb bardhësinë
o dimër i bardhë
e ka tremb dallëndyshen

Dallëndyshen krahrrufe
e cila pret agimin e ngjyrës së blertë
dhe vjen bashkë me diellin
ngjyrat e jetës
e shiun

Lutje

Vite të tëra kotem
u besoj ëndrrave të mira
e plagët më rrjedhin gjak

Tanimë nuk mund ta gjejë
as vetveten
kam harruar të flas

Nuk e di ku më qet kjo rrugë
as të eci as të rri
nëse heshti bëj mëkat
nëse flas nuk e di

Më ruaj nga vetvetja o zot
sot në mot përmot

Mjegulla

E humbëm rrugën
dhe e kërkojmë
e kërkojmë
e kërkojmë
e kurrsesi ta gjejmë

Jemi
në fshatin e lindjes
medet

Mallkimi

Na hutoi lakmia s`e dinim ku ishim
në cilin shekull në cilën planet
ishim të zgjuar apo kishim fjetur
vite të tëra memec qemë mbet

Mbi kokat tona fluturonin korbat
lotin e syve donin t`na e pinë
Kuajt e Trojës Kainët Kobrat
thikat e mprehta na i ngulën në shpinë

Atëherë kërcyem me sa forcë kishim
na lanë ëndrrat u rrëzuam në jetë
e humbëm qetësinë u lëkund drejtpeshimi
na kapi një dridhje dridhje tërmet

Duke e endur një pëlhurë të bukur të madhe
endëm diçka si rrjet merimange
na u kurthuan këmbët mbetëm nëpër krande
dhe ecnim e silleshim silleshim në rreth

Pakënaqësia

Rrushin
s’munda ta mbërrijë
e limoni
nuk më kënaqi
kurrë

Kur dridhet çatia

As heshtje as fjalë
as dimër as borë
me flatra
në dorë

As besë as shpresë
as lule as vesë
me hile
ngatërresë

Kur dridhet çatia
loton shtëpia

Baladë

Shiu
e shpoi
kulmin e kujtimeve

As këngë as melodi
as tekst as poezi
vetëm baladë e mërzitshme
lajmëtare e furtunës

Etje

Qielli koprrac
ia dhuron pak freski gonxhes

Ajo
mu në mes të verës
vizaton lumin e mbushur me ujë

Ngjyra e hijes
vjen duke u zbehur

Në mes të lumit
duke ëndërruar shiun
shëtisin peshqit e gjorë

Dikush

Dikush i ha gjethet e stinës
dhe mbetet i pangopur

Këtë det
të mbushur pikëllim
e shëron vetëm dhimbja

Koha kohës i falë dhimbje
dhe luan me ëndrrat tona

Fundja çka t`i falë tjetër

Dikush i djeg gjethet e stinës
e hirin ia hedh erës
në pikë të verës

Tepricë dhe mungesë

Sa shumë tepricë
sa shumë mungesë

Tepricë patriotësh
tepricë heronjsh
tepricë robërie
mungesë lirie

Sa shumë tepricë
sa shumë mungesë

Baladë për Gentin

Janari ngriu gjithçka
acar në fytyrat e njerëzve
shpresa të ngrira
heshtje e pëshpërima

Genti punonte për bukën e gojës
merrte një pagë të vogël
i ushqente fëmijët gruan nënën
e ushqente jetën

Ishte punëtor i zellshëm
shefi e lavdëronte ...

Papritur si rrufeja në qiellin e kaltër
erdhi një letër
“Shuhet vendi yt i punës
nuk të vazhdohet kontrata Genti”
shkruhej në të

Iu duk se në letër shkruhej
dënohesh me vdekje
ti fëmijët ...
iu gërdit jeta

Acari i gjatë
shtresoi akull në zemrat e njerëzve
asnjë rreze ngrohtësie
vetëm frikësues
e të frikësuar

Në një mëngjes dimëror
gruaja posa e hapi derën
e pa Gentin të varur
në strehën e shtëpisë
Gentin që aq shumë
i deshi fëmijët gruan nënën ...
Gentin që aq shumë
e deshi Kosovën

Me Migjenin

Pas shtatë dekadave
janë ndërruar
vetëm numrat në kalendar
koha ka mbet e njëjtë

Shpesh i takoj Lulin Zenelin...
dhe mendoj
sa t`pafuqishme vargjet
asgjë nuk ndryshuan

Këngët tua po këndohen
po i prekin zemrat tona
më shumë se kurrë

Poetët po i ruajnë mushkëritë
nga tuberkulozi
nuk po i nisin këngët
nga frika se iu mbeten në gjysmë

Poeti im i dashur
koha jote dhe koha ime një
janë ndërruar
vetëm numrat në kalendar

Asgjë nuk ndryshuan vargjet

Heshtja e mëkatshme

Na mbyti heshtja
zhurma na i prishi veshët
e fjalët lëshojnë mjegull
mbjellin paqartësi
e mbulojnë të vërtetën

Heshtja e mëkatshme
fjalët i ka mbushë me zhurmë
me zbrazëti
me hiq

Vështirë për njeriun
me pranverë në zemër
derisa të mësohemi
ta luajmë
vallen e qetë të urtisë
e ta këndojmë
këngën e urtë të guximit

Na mbyti heshtja
zhurma na i prishi veshët
e fjalët
luajnë në vallen e (vet)mashtrimit

Dardana

Dola të shëtis në këtë fshatqytet
e gjej të përgjumur me muaj e vjet
ende duke dal nga gëzhoja e vet

Ky qytet fshat i vetmuar
nga pak i lënë pak i harruar
nga pak i fjetur nga pak i zgjuar
ende s`e gjeti
veten e kërkuar

Me lumin në mes e malin përreth
me shtatin e gjatë e rrafshin në brez
pret një dorë mjeshtri
t`i jep pakëz shpresë

E dogji zjarri e ngriu acari
e mori serbi e mori bullgari
por prapë jeton
e shpresë ndërton

Qytet i hajthëm fshat i ndërtuar
as shumë i ri as shumë i moshuar
mësoi të ecë jo për t`vrapuar

Qytet i molisur fshat i trazuar
me gropa në rrugë ujë t`pa mjaftuar
përplot kafene e diskoteka
e lënë pas dore qanë biblioteka

Ka një mal me brenga edhe shqetësimin
në pikë të natës e pret agimin
na lutë përbenë kërkon një emër
dashuria e zjarrtë i fle në zemër
Zogj të pikëlluar

Sa e gjatë kjo rrugë
u tha edhe druri i kujtimeve
e zogjtë
mbetën të pikëlluar

Kurrsesi të arrijë në cak
lisat e mëdhenj u kalbën
e të rinjtë s`po duken

Me çka t`i ushqej
ëndrrat e mia rinore
me çka t`i ujis pemët
në këtë tokë të bukur
këtë Saharë arbërore

Të gjitha rrugët me baltë
baltë kur bie shi
pluhur kur nxenë dielli
nuk jemi më të ri
po na soset mielli

Sa e gjatë kjo rrugë
u tha edhe druri i kujtimeve
e zogjtë
mbetën të pikëlluar

Përbaltja

Derisa e kaluam
këtë rrugë me baltë
të gjithë u përlloçëm

Dikush këpucët
dikush këpucët e pantallonat
dikush edhe këpucët
edhe pantallonat
edhe setrën
e dikush
të gjitha këto
plus fytyrën

Të gjithë u përbaltëm
dikush më shumë dikush më pak
dikush këpucët
e dikush fytyrën
derisa e kaluam këtë rrugë

E ato kujtime

E ato kujtime
shfaqen si në ëndërr
jeta është zhgjëndërr
e ato kujtime

E ato dëshira
mundësitë minore
shpresat qiellore
e ato dëshira

E ato ideale
pikojnë pika gjaku
skuqet edhe pragu
e ato ideale

E ato kujtime
plagë në zemrën time
e ato ideale
jetë moj pse më talle

Shkoi për të ardhur

Dëshmorit

Shkoi për të ardhur përherë
erdhi për t`mos shkuar kurrë
dhe mbeti në këngë në poezi
në takime në ndarje
në lojëra në valle

U bë oksigjen
që i ushqen
mushkëritë e lirisë
ilaç që i shëron
ëndrrat tona
engjëll që e përzë
trishtimin

Erdhi për t`mos shkuar kurrë
shkoi për të ardhur përherë
bashkë me engjëjt e lirisë
yllin e fatit
dhe pemët e buzëqeshjes

Është krua i pashtershëm
i frymëzimit dhe ngrohtësisë

Nga bëmat e tij
i marrim ngjyrat më të bukura
dhe e vizatojmë pranverën

Shkoi për të ardhur përherë
erdhi për t`mos shkuar kurrë

Mikeshës së bukur

Je lulishte
me njëmijë lule të mrekullueshme
që edhe në dimër
rrëzojnë pranverë

Bëhu trime e mirë
dhe hape derën e kopshtit tënd
të thithë pak aromë
të thithë pak mehlem
e të përtërihem
se ujqit m’i kanë kafshuar mushkëritë
për t’m’i mbytë këngët

Unë do ta sjell
lulen më të bukur të vendlindjes
dhe do ta këndoj këngën
që kurrë s’është kënduar

Bëhu trime e urtë
dhe më ndihmo t’i mbijetoj
edhe këto vite
deri në pranverë
këngët të mos i lë gjysmë

Njëherë
me ëndrrat më sublime
ta qëndisim një kurorë shprese
e pastaj
shohim e bëjmë mike
Je ylbere
me njëmijë ngjyra të mrekullueshme
që edhe në dimër
rrëzojnë pranverë

Dredhëza ime

Kush ua dha
ngjyrat e ylberit
syve tu të shkruar
dredhëza ime e vogël
këngë e pakënduar
mbete n`vargun tim
etje e pashuar

Dredhëza ime e vogël
vjeshtë e vjershëruar

Të ëmblat kujtime

E ato kujtime
të ëmblat kujtime
plagë në zemrën time

E ato kujtime
të ëmblat kujtime
lot e mallëngjime

E ato kujtime
të ëmblat kujtime
në shpirt veç blerime

Eja lulja e prillit

Lindi rrezja e diellit
ra në degë t’qershisë
eja lulja e prillit
jepi jetë shtëpisë

Eja lulja e prillit
me të këndshmen erë
gëzoje zemrën time
më sill pak pranverë

Gëzoje zemrën time
moj lulja e Gallapit
je malësore trime
stoli e konakut

Je malësore trime
je lulëkuqja vetë
hyre n’zemrën time
dhe mbete përjetë

Lulejetës

Buzëqeshja jote
rreze e jetës
fjala jote
këngë e bilbilit
je përplot jetë
si lulja e prillit

Je vetë shpresëjeta
në ty s’ka hile
je manushaqe
je trëndafile
mos mos u bëj
zemërkatile

Frynë një erë

Frynë një erë e lehtë borën po e shkrinë
me lëngun e jetës tokën po e nginë
me lëngun e jetës tokën po e mbushë
në lugina kodra në mal e në fushë

Frynë një erë e lehtë nxejnë rrezet e diellit
kah fundi i marsit në fillim të prillit
çelin bimë të shumta lule me shumë ngjyra
në vajzë të hareshme është kthyer natyra

Vajzat e qytetit dalin me shëtitë
këta muaj të dimrit sa i paskan rritë
këta muaj të dimrit këto ditë të pranverës
flokët ua përkëdhel një puhizë e erës

Një puhizë e erës flokët ua përkëdhel
vajzat e qytetit si rrezja kur del
dhe kur të buzëqeshin vajzat e qytetit
bëhen lozonjare si valët e detit

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30