Enver Gjergjeku

nga **Agim Gashi** Fri Nov 21, 2008 3:37 am

Enver Gjerqeku

Enver Gjerqeku lindi më 25 gusht 1928 në Gjakovë. Është diplomuar në Fakultetin Filozofik, në grupin e gjuhës e të letërsisë shqipe në Beograd në vitin 1957 botoi vëllimin me poezi “Gjurmët e jetës” . Është autor i botimit antologjik: “Sytë që shkrepin dashni” bashkë me Esad Mekulin. Në vitin 1961 boti vëllimin me poezi “Bebëzat e mallit”. Në vitet 1956-1959 dha mësime si profesor i gjuhës dhe i letërsisë shqiptare në Shkollën Normale të Prishtinës. Në vitin 1966 botoi vëllimet me poezi “Blerimi i vonuem”, “Tinguj të zgjuem” në botim të Redaksisë së Botimeve të “Rilindjes. Nga viti 1962-1995 punon si profesor i Letërsisë shqiptare në Fakultetin Filologjik të Prishtinës. Në vitin 1972 botoi vëllimin me poezi “Ashti ynë”, ndërsa nëj vit më vonë shtëpia botuese “Naim Frashëri” në Tiranë i botoi librin e poezive “Gjurmët e jetës”. Me tej gjatë viteve ’70-të boti një varg vëllimesh poetike “Xixa STRALLI”, “Pengu”, “Lumi i palodhur” si dhe librin që iu botua në Sarajevë “Dilema pesme” (“Dilema e këngës”) në vitet ’80-të boton vëllimet “Sogjetar amshimi” dhe sërish ën sarajevë vëllimin “Pjesme” nga Shtëpisë botuese “Veselin Maslesha”. Poezitë e Gjerqekut janë përkthyer në shumë gjuhë të huaja. Ai ka shqipëruar disa vepra të shkrimtarëve, kryesisht të poetëve të kombeve të ish-Jugosllavisë dhe atyre botërorë.

Besa

Nje dore e paftuar ma dhuroi shkendine
Dhe ma beri zemren xixe te strallit n’vere
Tash m’ben drite si diell, me cel si pranvere
Nje fjale n’gjak e lindur, qe kaplon gjithsine…

Ruaju mos e thuaj, se t’ben ujem prore
Kur te dridhet kemba, sa here te leshon zemra;
Ktheje gjithnje ballin, mos u sh’ndet me themra
Fjala thyen dhe eshtra ne lak t’asaj dore

Ajo fjale dy here s’lind nga buzet tona
Nuk ia njofim shpinen, mohin n’dite te veshtira
(As kur t’prek e keqja , as kur t’leshon e mira)

Mburrjen e ka t’vogel, trupin nder kumbona
Thu’j kur ndoj t’vonuar n’vater ta sjell shteku:
“Me fat atij miku, qe pragun ma preku!”

Bari

Ky dëshmitar i andrrimit të qetë,
Që shputat e shkelin pa mëshirë,
Na ruen në gjiun e vet nji dëshirë
Të cilën me e thanë s’mujtëm vetë.

Ky dëshmitar i netëve të shurdhueme,
Që yjt i pajton në prehnin e vet,
Asnji tingull t’trilluem s’e flet,
Përveç rritjes së vet të pahetueme.

Ky shërues i luleve të plagosuna,
Që ngjyrën e syve ia fali prillit,
Dhe ernave urimin e vet të parë,

Ky dëshmitar i fjalëve të përsosuna –
Prej qerpikëve flakërues të diellit
Nji kunorë në ballin tim e ka varë.

Kodrat e Dukagjinit

Po digjen flakë n’zjarr t’blerimit
Kësulat e fushave t’arta gjiplote.
Lumejt’ – udhëtarë t’palodhun n’mote
Vrapojnë me i zanë rrezet e agimit.

Si plis me nji sy në cikolet e veta
E vejnë borën për lindje e për dekë,
E s’guxon kush veç puhisë m’i prekë,
Kur nata zbret n’to me krahë t’le’ta.

O ujdhesa t’kohës mbi liqej t’grunit,
Që dënesni nën ortiqe, breshën e shi
E trupin e çlodhni nën hije t’drunit,

Në shputat e mia barin tuej e báj,
Nën gishtat e mi damar’t tuej i ndi’,
Për ju bukë e krypë prore do të ndaj.

Prill, 1964

Dilema e këngës

A ky është kthimi, apo hap zbrazëtie?
Dielli kështu më zgjon? Apo rigon shi?
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie.
Kah do vemi, ditë, kur asgjë nuk ndi?

A jam tash i zgjuar, apo m’mashtron drita?
Ndëgjoj hap’n e vjeshtës, lulja fle në mua.
Çdo gjë që dash’rova – tek ajo s’arrita –
Askund ndonjë thnegël, sa për t’më shoqërua.

Kënga e munduar kishte për të treguar:
Se si njëherë moti ish feniks ndër ne.
Po. Është ajo vetë, që kurrë pa u friguar,
U la prore n’gjak, n’stuhi dhe rrufe.

Po ç’është tani kjo? Ëndërr o hap lashtësie?
Malli kështu më zgjon? Jo! Është hap’ humnera.
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie,
Që për sy të mi presin untë përhera.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30