Guret e rrugices sime-poezi nga-Raimonda Moisiu

Dërgoi: Monda Korça


Guret e rrugices sime-poezi nga-Raimonda Moisiu

Nata, para se te nisesha per ne kurbet,
kishte hene - si fytyre e vdekjes nata- e qete.

E vetme dola, ne rrugice numeroja guret
Hene e bukur cuditej, s’me kish pare ashtu kurre
Si qenie te gjalla nisen e me flisnin guret
Vec dy nga ata heshtnin, si dy femije te urte

Ngjyre te argjentte u falte hena nga brenga e vet
Prej pertej oqeaneve, ashtu i kujtoj shpesh.

Dy gureve, dy - qe rrinin si femije te urte
U blatova nga nje emer – 5 dhe 20 shkurt –
Besoja se prej Korces sime per jete isha ndare
Gjithe guret e saj argjendi, ata te dy – krejt ar…


Nga larg ne telefon sa here me nenen flisja
Per guret, nje nga nje, gjithmone e pyesja
"Ah, guri i argjendte...? Eshte nisur per parajse
Po guret prej floriri, yt at dhe une jemi, moj vajze!"

E dija pergjigjen, por pyesja, në ishin guret te tere
"Oh, iken, Monda ime, ne parajse...edhe dy te tjere..."


Dhe, ah, një nate nena ... mezi degjohej ne telefon
Jo "mos u bej merak", si here tjeter, ne heshtje linja kumbon
Nuk fliste, dot, qante, me gulc, pa ze...
"Nje gur floriri, Monda, tani nuk eshte me..."


S'me behet me, te shkoj ne Korcen time
E vetme qaj e qaj, mbytur neper kujtime
Do duroj dhe pak ne kurbet, ne vetmi
Mes gureve te shtrenjte do shkoj pergjithnje...


P.S. Poezia i kushtohet babait tim dhe miqve te tij, fqinjeve qe nuk
jetojne me.