Suzana Zisi: PUTHJA E "DJALLIT”

Suzana Zisi: PUTHJA E "DJALLIT”

Dikur…
Diku, në mbretërinë e largët,
të asaj që si e vërtetë më shfaqet dhe…humbet,
Ti ishe mbret.
Unë e jota hije.
Mes ulërimash shthurja të pathururat ëndrra.
Ti më këndoje këngë që si dije.
Tash
jam princeshë në mbretërinë e të vdekurve.
Skeptrin e zjarrtë
shtrengoj mes shalësh,
Se
Duart,
Puthja e djallit mi mbërtheu
tek therja nën këmbet e tua një ndjenjë të harruar,
Ti
lotoje të pathënën e fshehur…
Sot
jam unë e harbuar…
Për ty
që rrugësh të rigjeta,
grimcuar…
Po ti qep copëzat e hirta me buzët e lagështa,
Një identik për të krijuar.
Një identik me ty.
Të mbërthej me të trëndafiltat shalët e mia të hajthme.
I uleras botës që sytë ti hedhe mbi mua
dhe ti ngujoje aty…

Suzana Zisi: RRËKEZË MIRËSIE…


Po të kacavirrem si nepërkë,
trupit që u dridhka si lastar nga era.
Të zë fill te vendi atje,
si dikur mes brinjëve të tjera.
Si dikur përpara se Zoti,
femrën Evë të kishte krijuar,
ishim një e tërë, u bëmë dy,
për t’u ndarë e për t’u harruar…
E nëse të ngjitem nuk do mund,
A do më strehosh…aty…
Nën atë qerpikun fijehollë,
që tek përpëlitet frikësuar,
lëshon një rrëkezë me mirësi…?