Cikël poetik nga Edmond Shallvari

nga **Agim Gashi** Thu Nov 05, 2009 1:43 am

Edmond Shallvari

Ëndërr mëkatare

Hapi sytë porsi reja
Që le diellin të ndriçojë
Ler' mëritë, nisu, eja
Shpirti-shpirtin të shikojë!

Ishte ëndërr e një nate
Që shkoi kondra të vërtetës
Nuk e sheh, sa sytë hape
Ëndërra iku para vesës?

Se dhe vesa, moj e dashur
I la vend rrezes së diellit
Jo si ëndërra e llahtarur
Që u dogj zjarrit të ferrit.

Atij ferri të një ëndrre
Që ngacmon gjithnjë mëkatin
Ndaj të lutem, gjumit lere
Veç atij t'ja kesh inatin!

Ajo, vetëm ajo

Bëmëni të dehur, të çmendur
Mos prisni më nga unë normalitet
Khajam, shkuar Khajamit kam për t'gdhendur
Atë që ai kurrë s'arriti vet'.

Bëmëni të çmendur, të dehur
Me normalitet veç njëher po ju a kthej
Atë që kështu më do, sot e kam gjetur
Ajo, vetëm ajo, shpirtin ma deh.

Sytë?!

Si grimcë e universit
Që fsheh pafundësi
Sytë e njeriut fshehin
Ç'ka di e ç'ka nuk di.

Dhe kur dija më pak
Ma shtuan kërshërinë
Pa ditur mbeta prap'
I zhytur në enigmë.

Ooh, ç'mbetem i hutuar
Magjepsur, i zhgënjyer
Nga sytë e shikuar
Si qiellin mbushur yjesh.

Aty është mistikja
Realja gjithashtu
Aty përcillet frika
Dhe prapë shuhet aty.

Aty përcillet zemra
Si yjet në pulsim
Jam jashtë e jetoj brenda
Urrejtjen-dashurin'.

Aty largohem-kthehem
Si Zot' i universit
Dhe plazmë mes plazmës mbetem
Krijimit të misterit.

Aty do ndal shikimin
Kur sytë e mi do mbyll
Do ma ndriçojn' udhëtimin
Dy sy shndruar në Yll.

Heshtja...

Po hesht...
Në heshtja ime, je ti.
Po flet!?
Ooh, të lutem,
Mos e prish heshtjen.
Le të bëjë ajo me ne
Atë c'ka ne të dy
Jashtë saj nuk arritëm.

Mbase duhej heshtur
Kur fjalë, vetëm fjalë flisnim.
Mbase duhet folur
Kur heshtja vetë, të heshtë.

Tek vetja

Kur ti ma di mendimin
Ç'të duhet fjala ime?
Ai brenda ka gjëmimin
Rrufetë i ka shpërthime.

As fjala më e ashpër
As më e ndyra fjalë
Mos prit të nxjerrë jashtë
Atë që brenda mban.

Kështu ka qenë gjithmonë
Gjithmonë kështu do jetë
Pa zhurmë do gjëmojë
Dhe shi do bjer' pa retë.

Se brenda të padukshmes
Është vetë ekzistenca
Njeriu dhe kur lutet
Mëkatin mban tek vetja.

Rilindje

Sa herë ndjej neveri
Nga plehrat e kësaj jete
Ç'më del përpara ti
Si syth çelur një dege.

Dhe shpejt ma lindën shpresën
Me sythin rritet bashk'.
Diçka kalbet me vjeshtën
Por lind më pas diçka.

Pa ty ç'do isha vallë
Ç'do ish' viti pa vjeshtë?
Diçka kjo jetë e kalbën
Për të rilindur-JETË.

Kapërceva qiellin

Më ndihmuan yjet
Si kalldrëme rrugicash
të ecja.
Kapërceva qiellin.
Veten kur e pashë,
u çudita
U çudit dhe vetja.

Paska kapërcim tejqiellor
Mesjeta
më djeg për heretik.
E sotmja vëngër më shikon
Më kupton veç një qiell,
Qielli im.

Me ty

Me ëndrrën e ëndrrës kam fjetur
Me zgjimin e zgjimit jam zgjuar
Ç'ka ëndrrës pa ëndërr ka mbetur
Në krahët e tu ka mbaruar.

Pa ty dhe me ëndrrën jam zënë
Pa ty edhe zgjimin kam sharë
Me ty e ndjej veten të tërë
Me ty jam ëndërr e zgjim bashkë.

Fjeta me Hënën

E plotë në lakuriqësi
Kjo Hënë tek mua erdhi
Oh, sa paturpësi!
Në krahët e mia fjeti.

Kush tha bëra mëkat
Me trupin qiellor?
Pa Evë e pa Adam
Pa të ndaluarën moll?

Ish' Hëna e natës sime
Nata e Hënës sime ish'
Në bëra mëkatime
Mëkati nga dashuria lind.

Kjo Hënë

Herë presje mes gjuhës yjore
Herë pikë që shikimin ma çlodh
Kjo Hënë e natës qiellore
Librit të universit më fton.

Oh ç'gjuhë e gjuhës së botës!
Oh ç'libër gjigand yjësish!
Biografia e pafundme e kohës
Me Hënën-herë presje, herë pik'.

Dhe kur ndonjë natë nuk shfaqet
Më ngjan se merakun ma di
Më thotë që diku po pret vargjet
Herë presje, herë pikë t'ju rrijë.

E di që s'e di sigurisht
Kur pena në vargje e sjell
Nuk është, as presje, as pik'
Ësht' tradhtia ime e fshehtë në qiell.

Thagmë dashurie

Më bëj e dashur, të ndjehem naiv
Aty ku koha mjeshtërinë ma dha
Më ngacmo, më skuq, më prek, më dridh
Mistereve të tua, të hy pak nga pak.

Uau, ç'po më ndodh si herën e parë!
Sot botës i shpall të parin zbulim
Dashuria jote, qenka vërtet thagmë
Dhe mjeshtër më bën dhe po aq naiv!

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30