Gjakush Tana: NË URATËN TIME

Gjakush Tana: NË URATËN TIME

Në uratën time për ditëlndjen tënde - lot mallëngjimi !
Dhe shpresa të ngujuara se mbesim gjithmon ëndrrimtarë,
të jemi të bashkuar- por festojmë të ndarë !

Edhe gjymtyrët e Atdheut e përjetojnë këtë ngricë !
Jetojnë në ankthin e pritës, kur t'i kthehen nga shtigjet,
ata - që në katandi e zgripe kaluan brigjet!

Kanë dalë e kërcenojnë gishtat kercënues dhe kthetrat -
rrëmbejnë e rrudhin hiset e gjakut e të damarëve të tokës !
Se : Ne gjithmon veprojmë pa i rënë pas - mendimit të kokës!

Ashtu ecëm nëpër shekuj mbuluar me besë ! Me urti !
Por, besëprerjet na ranë në qafë , na ndrydhen në damar,
Të shkretojmë gjakun, mos ketë gjurmë e farë !

Përse kaq poshtë ka ngec ajo që dikur ishte lartësi,
Përse synojnë hiqet e kërriqët të ngjiten në altar!
- Le të ketë gjaku i shqipes jetë dhe behar !