Lediana Kapaj: Dy poezi

Lediana Kapaj: Ditë dimri!

Ne boren e bardhe hedh hapat ngadale
nje kristal shkelqimi,po me le pa fjale,
verberi dehese sa shume me mahnit,
kjo ngjyre kaq e paster,teper me habit...

E pafajshme bota,bardhesi mbuluar,
dhe pse eshte ftohte dielli prape rri zgjuar,
njera jep shkelqimin,tjetri ngrohtesine,
dikush vjen ne jete dhe njeh dashurine...

Me pelqen kjo stine,pemet zbukuruar,
me pelqejne malet me akull rrethuar,
me pelqen kjo ngjyre,e pafajshme duket,
mjafton pak ngrohtesi dhe befas seç zbutet...

Me pelqen te shoh njerezit dashuruar,
me pelqen kur ndjenja jepet e dhuruar,
me pelqen te shoh bardhesine e shpirtit,
siç eshte vete kristali...ne kete dite te vitit!

Lediana Kapaj


Lediana Kapaj: Unë dhe perëndimi!

Ti ike dhe me le, pa kthyer koken mbrapa,
fatkeqe shume u ndjeva, e erret si vete nata,
nuk munda te kuptoja pse ndjenjen kishe vdekur,
nuk munde te shikoje sa teper isha tretur...

Ti ike dhe urreva vete token qe me lindi,
ti ike larg prej meje.. arsyeja jo sme bindi,
nje ngushellim kerkoja dhe malli pervelonte,
asgje nuk kishte shije, asgje me zemra s'donte...

Kjo dhome me nuk me ngrohte, aty jo s,mund te rrija,
kujtimet vetem shfaqeshin gjithe neteve te mia,
behar ishte perjashta dhe brenda bora binte,
as vete ky dielli i nxehte, nuk mundi qe ta shkrinte....

Dhe anash detit ecja, me dallget bisedoja,
ne thellesine e tyre sa shume doja te shkoja,
kjo hija ime fliste.....dhe kurre nuk pushonte,
nga prapa sec me ndiqte, te syte e mi shikonte....

Ti ike sdi se ku dhe endrrat seç mu vrane,
ti ike larg prej meje dhe lotet nuk mu ndane,
nuk njoh une dot me stinet, veç dimer sot po shoh,
nuk dua vetem akull...ket' brenge dua ta ngroh....

Lediana Kapaj