Shaban Cakolli.Cikël poetik

Shaban Cakolli


UDHËT

Buza më rridhte qumësht
kur më nxitën në atë udhë
pritja mund të plaket
por kthimi,nuk plaket kurrë.



ATDHEU

Atdhe quhet toka
ku më shkeli thembra
në mendje e mbanë koka
në dashuri zemra
kot të paudhët më ndjekin
nga zemra dot s´mund ma hjekin.




Shaban Cakoli: TI LULE

Më kupto moj lule e bardhë
kam mall,me të thithë nektar
saherë zemra të thërret
bëhesh hije e s´mund të prekë
Më pushton me tër atë nurë
me më ra loti,më bëhet gurë
me hapë zemrën,bëhet urnë
Përse më vënë në kaq siklet
koha s´pritë me i pas dy jetë
dhe dy jetë ne me i pasë
me tu nda kurrë s´kisha dashtë.
Si s´të vjen veq pak mëkat
sa shumë dhembjen po ma zgjat
kot me fjalë më the të dua
se kjo zemër u përvëlua
zgjatma dorën shmangi teket
çka s´shijohet dhe nuk preket

ëndërr është dhe ëndërr mbetet.